கதையாசிரியர் தொகுப்பு: நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா
இரண்டாவது மரணம்
எனக்குத் தெரிந்து தாத்தா இப்பொழுது மூன்றாவது முறையாக இறந்திருக்கிறார். பஸ் எரிப்பில் உயிர் துறந்தவர்கள் எண்ணிக்கை பதினொன்றைத் தொட்டதாக ‘தமிழன்’ நாளேட்டில் தலைப்புச் செய்தியாகப் போட்டிருந்தார்கள். கட்சித்தலைவரொருத்தர் ஜலதோஷத்தால் அவதிப்படுகிறபோதெல்லாம், கொஞ்சம் நிம்மதியாக தும்மணுங்கிறதுக்காக பத்து ஏக்கர் பரப்பில் சின்னதாக வீடொன்றைக் கட்டிவைத்திருந்தார். சின்னவீடென்றாலும், காவலுக்கு ஓர் ஆள் வேண்டுமில்லையா? ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். அந்த ஆள், அற்பசங்கைக்காக சாலையைக்கடக்க, அரசு பேருந்தொன்று இரண்டு நாளைக்குப் முன்பு மோதியதில், அங்கேயே அவனது ஆயுளும் முடிந்துபோனது. வார இதழொன்று, பஸ்ஸை
புலியும் பூனையும்..
கணவனும் மனைவியுமாக, பனகல் பார்க்கிலிருந்த அந்தத் துணிக்கடையிலிருந்து வெளிவந்தபோது மாலை மணிநான்கு. மனிதர்களை பதட்டத்துடன், அலையவைத்துக்கொண்டிருக்கிற வெயில். ஆண் பெண்பேதமின்றி வியர்வையில் ஊறியிருந்தனர். பெண்களின் கை இடுக்குகளில் வெண் சாம்பல் பூத்திருந்தது. சிலரது கன்னக் கதுப்புகளில் இடம்பெயர்ந்து, கண்மை. பின்னல்களில் பழுத்துக்கிடந்த மல்லிகைச் சரம். ஒழுங்குபடுத்தப் படாத போக்குவரத்து, ஆதில் நீரில் விழுந்து கரையேற முயற்சிக்கிற நாய்களைப்போல வாகனங்கள். இஞ்சி, புதினா, பச்சைக்கற்பூரம், ஸ்டிக்கர்பொட்டு, வளையல், உள்பாடி, பனியன், ஜட்டி, சாமி சரணம், பணம் அள்ள பத்துவழிகள்,
சன்னலொட்டி அமரும் குருவிகள்
இதற்குமுன்பு இரண்டு முறை அவனைப் பார்த்திருக்கிறான். பிரான்சில் இறங்கிய முதல் நாள், இவன் பயணித்த சென்னை – பாரீஸ் டெல்டா ஏர்லைன்ஸில் முதன்முறையாக அவனைக்கண்டு தமிழில் பேசப்போக அவன் முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டான். இரண்டாவது முறை. சூப்பர் மார்க்கெட்டொன்றில் வாங்கியப்பொருட்களுக்கானப் பணத்தைச் செலுத்தவென்று வரிசையில் காத்திருந்தபோது பார்த்திருந்தான். வரிசையில் நின்று ஒரு காரியத்தைச் செய்வதென்பது இவனுக்குப் பிடிக்காத விஷயம், அந்த எரிச்சலில் அவனிடத்தில் அக்கறை காட்டவில்லை. இவனுடைய நிறத்தில் யாரையாவதுப் பார்க்கச் சந்தோஷமாகத்தான் இருக்கிறது. தவிர மொரீஷியர், பாகிஸ்தானியர்,
கருதி நின் சேவடி…
“மனிதர் பாதமென்பது கலைநயமும் தொழில் நுணுக்கமும் கொண்ட ஓர் உன்னத படைப்பு” – லியோனார்டோ டாவின்சி என் பின்னால் சளக் சளக்கென்று யாரோ தண்ணீரில் நடப்பதுபோல சத்தம். திரும்பிப் பார்க்க தைரியமில்லை. கல்லாய் சமைந்துவிடுவேன் என்கிற பயம். சூரியன் மண்ணுருகக் காய்ந்துகொண்டிருந்தான். நான் அணிந்திருந்த ஆடைகள் வியர்வையில் நனைந்திருந்தன. வெகுதூரம் நடந்து வந்திருந்த களைப்பில் சோர்ந்திருந்தபோதிலும், நான் தேடிவந்த அரண்மணையை கடைசியாய் பார்க்கையில் சந்தோஷமாயிருக்கிறது. நிமிர்ந்து பார்க்க பின் கழுத்து வலிக்கிறது. மாளிகையின் பிரமாண்டம் என்னை வியப்பிலாழ்த்துகிறது.
ஒரு தாளிப்பனையின் கதை
வசு’ இன்றைக்கு சடுகுடு விளையாடலாம் வரும்போது, கலா டீச்சர் சொன்னதை மறந்திடாதே! அரைப்படி பசுநெய் கொண்டுவர மறந்திடாதே’ பள்ளியிலிருந்து திரும்பும்போதே மணி சொல்லியிருந்தான். ‘வசந்தன்’ என்ற எனது பெயரைச்சுறுக்கி ‘வசு’ என்றழைப்பவன் அவனொருவந்தான். எனக்கு கிராமத்தில் பிடித்தவர்களென்று சொன்னால் கலா டீச்சர், மணி, பிறகு அவர்களிருவர் வீட்டையும் சேர்த்துபிடித்தபடி நிற்கும் தாளிப்பணை. எங்கள் ஊருக்கு மாற்றலாகிவந்த புதிதில், கலா டீச்சரை எனக்கு ரொம்பப் பிடித்திருந்தது. அப்பாவும், இரண்டொரு ஊர் பெரிய மனிதர்களும் சொன்னபடி, பூட்டிக்கிடந்த சுப்பறாயக் கவுண்டர்
அலென் ராமசாமி உட்காரும் நாற்காலி
‘உனக்கு பயமாயில்லையா? எத்தனை நாளைக்கு சுவர்களை பார்த்துக்கொண்டு?’ மேசையின் எதிர்முனையில் அமர்ந்திருந்த அவளிடமிருந்து பதிலில்லை, எழுந்துகொண்டாள். தட்டில் தோசை விள்ளல்களாக சிதைந்திருந்தன. இவர் என்ன சொன்னார் என்பதையாவது காதில் வாங்கியிருப்பாளா என்கிற சந்தேகம் எழுந்தது. தட்டினை அவள் கையில் எடுக்கவும், இவருக்கு வரவேண்டிய இறுமல் வந்தது. இவர் முன்னே கிடந்த தட்டை, சாப்பிட்டு முடித்தாரா? இல்லையா? என்றுகூட பார்க்காமல் கையிலெடுத்துக்கொண்டு சமையலறைக்குள் நுழைந்து கதவை அடைத்துக் கொண்டாள். இனி கால்மணிநேரத்திற்குக் குறையாமல் தட்டிரண்டையும் கழுவிக்கொண்டிருப்பாள். அவள் போகட்டுமென்று
அழுகுரல்
அடுத்த அறையிலிருந்து குழந்தையின் அழுகுரல், விசுக்கென்று கையைபிடித்து இழுத்ததுபோலவிருந்தது. செங்குத்தான பாதையில் பயணித்து, சட்டென்று வழுக்கி பள்ளத்தாக்கில் விழுந்ததுபோல குரல் விசும்பலும் தேம்பலுமாக நொண்டியபொழுது, புரிதல் ஒரு செம்மறி கிடாவென நெஞ்சை முட்ட பதட்டத்துடன் விழித்தேன். சுற்றிலும் ஆழ்கிணற்றின் நீர்போல இரவு உறைந்துக் கிடந்தது. கண்கள் தங்கள் இயல்புக்கு வந்ததன் அடையாளமாக இருள் பூசிய சுவர்; நாற்காலி, மேசையும் அதில் இறைந்துகிடந்த புத்தகங்களும் பிறவும் மெல்ல மெல்ல பார்வையை நிரப்புகின்றன. இழுத்து மூடப்படாத சன்னல் திரையின் நெளிவுகளில்
நாளை போவேன்
வானம் எதையோ சுமந்து வேர்த்திருந்தது. இயந்திரகதியில் சீராக தூறல்கள். இலை உதிர்த்த மரங்கள் தூறல்களை அதிகமாக வாங்கிக்கொண்டு ஜீரணிக்கமுடியாமற் தவித்துக்கொண்டிருந்தன. காலை பிரார்த்தனைக்கு தேவாலயம் செல்லும் வயதான வெள்ளையர்கள் கண்களில் நீர்முட்டியக் குளிரை கைக்குட்டைகளால் ஒற்றிக்கொண்டு, நடக்கிறபோது அடிக்கடி ஏனோ ஆமையைப்போல தலையைத் திருப்புவதும் இழுத்துக்கொள்வதாகவுமிருந்தனர். அவர்களை எந்த முயல்களும் முந்த முயற்சி செய்வதாகத் தெரியவில்லை. வாலிழந்த பறவையொன்று விர்ரென்று இறங்கி மேலெழும்பி பின்னர் மேற்கே சென்று மேகத்தில் புதையுண்டது. இங்கே அனைத்துமே முன்னதாகத் திட்டமிட்டு செயல்படுவதாக
புலம்பெயர்ந்த காகம்
கா காகா கா.. என்ற சத்தம் அவர் வீட்டின் பின் பக்கமிருந்து வந்திருக்க வேண்டும். கையில் கட்டியிருந்த வாட்சைப் பார்த்துக் கொண்டார். மணி காலை 5.30 என்றது. தன்னிடமிருந்த மாற்றுத் திறப்பின் மூலம் கதவினைத் திறந்துகொண்டு வீட்டிற்குள் நுழைந்தார். கா.. கா என்ற குரல் இந்தமுறை அதிக வன்மையுடன் அவரைத் தொட்டது. பின்புறம் சென்று பார்க்கலாமா? என்று நினைத்து மீண்டும் அந்த குரல் வந்தால் போய்ப் பார்க்கலாம் எனத் தீர்மானித்தார். உறங்கிக் கிடந்த வீட்டை எழுப்ப நினைத்து
எல்ஸாவின் தோட்டம்
-1- தோட்டத்தில் விளையாடிக்கொண்டிருக்கும் எல்ஸாவுக்கு வயது 5. சுருள் சுருளாக, பழுப்பு நிறத்தில் நீண்டமுடி. படிகம் போன்ற தெளிவான விழிகள். மண்ணில் விளையாடியதால் அழுக்கடைந்த கால்கள். எல்ஸாவின் தோட்டம் உயரமான மரங்களும், எண்ணிக்கையற்ற பூவகைகளும் நிறைந்த தோட்டம். எல்ஸாவின் சிறியக் கண்களுக்குள் அடங்காத மிகப்பெரியத் தோட்டம். ஆனால் அவள் கற்பனையில் விரிந்தக் கதைகளுக்கும், துடுக்கான விளையாட்டிற்கும், அவ்விளையாட்டுக்கெனவே கற்பனையில் உதிக்கின்ற அவளது தோழர்களுக்கும் ஏற்றத் தோட்டம். மரங்கள் தோறும் தாவிச் செல்லும் சித்திரக் குள்ளன். அழகான மலர்களிலிருந்து
