கதையாசிரியர் தொகுப்பு: திருவாரூர் பாபு
நான் நடிகையாகப் போறேன்..!
சுவர்ணாவுக்கு பளிச்சென ஒரு விழிப்பு வந்தது. அது வழக்கமாக எப்போதும் வருகிற விழிப்பல்ல… உடலுக்குள் ஏற்பட்ட மாற்றம் காரணமாக வந்த விழிப்பு என்பதை மனசு சொல்லியது. பெண்களுக்கே உரிய முன்ஜாக்ரதை உணர்வுடன் படுக்கையில் இருந்து எழுந்தாள். மணி பார்த்தாள். அதிகாலை ஐந்து.தொடர்ச்சியான படப்பிடிப்பு. சில நாட்களில் விடியவிடிய நடக்கிறது. அதன் காரணமாக ஏற்பட்ட அலுப்பில் இருபதாம் தேதி வரவேண்டிய மென்சஸ் முன்கூட்டியே வந்து விட்டதோ… சுவர்ணா யோசித்தபடியே ஹாலுக்கு வந்தாள்..“செண்பகம்…’’ டச்சப் பெண்ணை அழைத்தாள். குரல் கேட்டு
மீசை தத்துவம் – ஒரு பக்க கதை
அதிகாலை பால் வாங்கிக்கொண்டு திரும்பும்போது தெருமுனையில் அவரைப் பார்த்தேன். நேற்றுகூட பார்த்ததாக நினைவு. யாரென அடையாளம் காண முடியாத நிலை… ஆனால், இதற்கு முன் எங்கோ பார்த்திருக்கிறோம் பழகியிருக்கிறோம் என்பதால் நினைவுகளில் சற்று குடைந்தார். வீட்டுக்கு வந்து பால் கவரை கொடுத்துவிட்டு வாக்கிங் போகும் எண்ணத்துடன் தெருவுக்கு வந்தபோது மீண்டும் அவர். யார் என்று கேட்டு விடலாமா? யோசித்துக்கொண்டிருக்கும்போதே அவருக்கும் அந்த எண்ணம் தோன்றியிருக்க வேண்டும். நின்றார். நான் அவரை நெருங்க… ‘‘என்ன சார், அடையாளம் தெரியலையா?’’
பயனுற வேண்டும்
ஒரு நாள் கூட கதிரேசன் இரவு வீட்டுக்கு வந்ததும் அதிகாலை புறப்பட்டுப் போனதும் அவளுக்குத் தெரியாது. அதுதான் அம்பது லட்சம். “”என்னம்மா விக்கித்து நிக்கற… போய் கம்ப்யூட்டர ஆன் பண்ணு.. மணி ஆயிட்டு..” மலர்விழி, வேகமாக கம்ப்யூட்டரை ஆன் செய்தாள். குறிப்பிட்ட இணையதளத்திற்குள் நுழைந்தாள். இன்னும் ஒரு சில நிமிடங்களே இருக்க.. கண்களை மூடி மனதிற்குள் அம்மாவை கொண்டு வந்தாள். கண்களை திறந்தபோது அப்பா ஹாலில் அம்மா படத்திற்கு எதிரே குளித்து முடித்து ஈர உடையோடு அமர்ந்திருப்பதை
கலைவாணி டீச்சர்
‘பேரு சொல்லுங்க!” ‘கலைவாணி.” ‘வயசு?” ’30.” ‘ஹஸ்பெண்டு பேரு… என்ன பண்றார்?” ‘இன்னும் கல்யாணம் ஆகலை.” ‘நாலு வருஷத்துக்கு முன்னாடி தஞ்சாவூர்ல ஒரு பிரைவேட் ஸ்கூல்ல வொர்க் பண்ணிருக்கீங்க…” ‘ஆமா.” ‘ஒரு ஸ்டூடன்டைத் திட்டி, அந்தப் பொண்ணு தூக்குல தொங்கிருச்சு. உங்களை சஸ்பெண்டு பண்ணிட்டாங்க. ஆனாலும் உங்க குவாலிஃபிகேஷனும் டீச்சிங் எபிளிட்டியும்தான் திரும்பவும் உங்களுக்கு இந்த ஸ்கூல்ல போஸ்ட்டிங் கிடைச்சதுக்குக் காரணம்.” கலைவாணி அந்த இறுக்கமான சூழ்நிலையிலும் சிரித்தாள். சத்தம் இல்லாத விரக்தியான சிரிப்பு. சப் இன்ஸ்பெக்டர்
நேர்மை
கலைச்செல்வன் தனக்கு முன்னால் அமர்ந்திருந்த கூட்டத்தை வியப்பாகப் பார்த்தார். அந்தத் தலைமை அலுவலகத்தில் வாரத்திற்கு இரண்டு அல்லது மூன்று பிரிவுபச்சார நிகழ்வுகள் சாதாரணம். ஆனால் இதுவரை கான்ஃபரன்ஸ் ஹால் நிரம்பியதில்லை. இருபுறமும் ஊழியர்கள் ஆர்வமாக நின்றிருந்ததில்லை. பல்வேறு துறைகளிலிருந்தும் சகாக்கள் திரண்டிருந்தார்கள். திண்டுக்கல் கல்வி மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த அரசாங்க பள்ளி ஒன்றின் தலைமையாசிரியர், கலைச்செல்வன் பார்வையை உணர்ந்து வணங்கினார். செல்வனுக்கு ஆச்சரியம். வாழ்த்தி வழியனுப்பி வைக்க திண்டுக்கல்லிலிருந்து வந்திருக்கிறார் செயலாளர் பேசிக் கொண்டிருந்தார்: “”கலைச்செல்வனைப் பொறுத்தவரை இது
ஒரு முத்தம்
சென்னையை நோக்கி வேன் படு வேகமாகச் சென்று கொண்டிருந்தது. நெய்வேலி, பண்ருட்டி, வடலூர் என, ஊர்கள் சரசரவென பின்னுக்குச் சென்றன. டிரைவர் அருகில், அமர்ந்து இருந்ததால் வேகம் அதீதத்தை தொடும்போது அவரைப் பார்ப்பதும் எனது பார்வையை உணர்ந்து டிரைவர் வேகத்தை மட்டுப்படுத்துவதுமாக இருந்தார். விபத்தில் பலியான ஒரு சோகத்தை நோக்கி செல்லும்போது நிதானம் தேவை என்பதை எனது நிருபர் மூளை எனக்கு வலியுறுத்திக் கொண்டே இருந்தது. வேனில் இருந்த யாரும் அதன் வேகத்தைப் பொருட்படுத்தியதாகத் தெரியவில்லை. எட்டு
அந்த இரண்டு லெட்டர்
அதிர்வு நிலையில் இருந்த அலைபேசி உயிர்பெற்று உறக்கம் கலைத்தது. இன்ஸ்பெக்டர் ராஜபாண்டி முதலில் மணி பார்த்தார். அதிகாலை ஐந்து. பிறகு அழைப்பது உயரதிகாரிகள் இல்லையென உணர்ந்து நிம்மதியாகி பட்டனை அழுத்தினார். மறுமுனையில் சிறு அமைதி. பிறகு “ஐயா இன்ஸ்பெக்டருங்களா…?’ உயிர்ப்பின்றி, தயக்கமாய் ஆண் குரல். “ஆமாம்… நீங்க…?’ “என் பேரு மாடசாமிங்க… கோயம்பேடு ஒளவை திருநகர் மூணாவது குறுக்குத் தெருவுல இருக்கேங்க…’ “சொல்லுங்க மாடசாமி.. என்ன விஷயம்…?’ “ஐயா… உங்க போலீஸ் ஸ்டேஷன் எல்லைக்குள்ள குடியிருக்கற கூலிக்காரன்
விருந்தாளி
குழந்தைகள் விளையாடும் சத்தம் அபார்ட்மெண்டுக்கு வெளியே கேட்டது. அலுவலகத்திலிருந்து திரும்பும் இரவு ஏழு மணி. வீடு அமைதியாக இருக்கும். பிள்ளைகள் படித்துக்கொண்டிருப்பார்கள். தேன்மதி அவர்களுக்குப் பாடம் சொல்லிக்கொண்டிருப்பாள். அந்தச் சூழ்நிலைக்கு மாறாக இந்நேரத்துக்கு குழந்தைகள் விளையாடுவது எப்படி சாத்தியம் என்று யோசித்தேன். வீட்டுக்குள் பிள்ளைகள் விளையாடுவது என்பது கோடை விடுமுறை நாட்களில் மட்டுமே! மற்றபடி எப்போதும் படிப்பு… படிப்பு. ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் மாலை கொஞ்ச நேரம் ஷட்டில் விளையாடுவார்கள். அதைத் தவிர்த்து விளையாட்டு என்பது அவர்களது அன்றாட நிகழ்வுகளில்
சாயங்கால மேகங்கள்
நன்றி சார்… அந்த வயதானவர் நாற்காலியில் இருந்து எழுந்து நின்று கைக்கூப்பினார். ராஜசேகர் சிரித்து தலையாட்டினார்.பெரியவர் மஞ்சள் பையை நெஞ்சோடு அணைத்தபடி நகர்ந்தார். கிட்டத்தட்ட நான்கு மாதங்கள் பென்ஷன் பேப்பர் சம்பந்தமாக கலெக்டர் அலுவலகத்துக்கு அலைந்து கொண்டிருக்கிறார். சரியான பதில் தராமல் அலைக்கழிக்க விட்டிருக்கிறார்கள் என்பதை புரிந்து இரண்டே சந்திப்புகளில் வேண்டிய விளக்கங்களை பெற்று பிரச்னையை தீர்த்து வைத்த திருப்தி ராஜசேகருக்கு. பெல் அடித்து வரவழைத்த அட்டெண்டரிடம் டீ சொல்லு. அவன் தயங்கியபடி சார் செந்தில்ன்னு ஒருத்தர்
ஆரூர் சிட்ஃபண்ட்ஸ் ரெங்கா
அரைமணி நேரம் தாமதம். எட்டரை மணிக்கு பிரஸ் திறப்பது என்பது பரமேஸ்வரின் 20 ஆண்டு கால வழக்கம். அந்த நேரம் நேதாஜி சாலையில் யூனிஃபார்ம் அணிந்த மாணவ – மாணவியர் சைக்கிளில் பள்ளிக்கூடம் நோக்கி விரைவார்கள். எதிரே இருக்கும் கால்நடை மருத்துவமனைக்கு மாடுகள், ஆடுகள், நாய்களைச் சிகிச்சைக்காக அழைத்துவந்திருப்பார்கள். உள்ளே போதுமான இடம் இல்லாத காரணத்தால் வெளியே நிற்க வைத்திருப்பார்கள். வொர்க்ஷாப் வாசலில் இருக்கும் டீக்கடை மாரிமுத்து இவரைப் பார்த்த நிமிடத்தில் டீ கிளாஸை வெந்நீரில் ஊறப்போடுவார்.
