கதையாசிரியர் தொகுப்பு: மா.பிரபாகரன்
அரச கட்டளை
சொர்ணபுரி என்ற ஒரு தேசம். அதை தர்மராஜன் என்ற மன்னர் ஆண்டு வந்தார். முப்பதுஆண்டுகளுக்கும் மேலான அவரதுநல்லாட்சியில் சொர்ணபுரி தேசம் சகலசுபிட்சங்களையும் பெற்றுத்திகழ்ந்தது. தனது காலத்திற்குப் பின்னும், தனது குடிமக்கள் மகிழச்சியாக வளமுடன் வாழவேண்டும் என்பது மன்னரின் விருப்பம். தனக்கு வயதாகிவிட்டதால் தனதுபுதல்வர்களில் ஒருவருக்கு முடிசூட்ட விரும்பினார். அவருக்கு மூன்று புதல்வர்கள். மூவரும் கலைகள்பல கற்றுத்தேர்ந்த வாலிபப்பருவத்தினர். கலைகளில் தேர்ச்சிமட்டும் போதுமா என்ன? நாடாளத்தேவையான தான்விரும்பும் ஒரு கூடுதல்தகுதியை அவர்தன் புதல்வர்களிடம் எதிர்பார்த்தார். அரசவை ஆஸ்தானப்புலவரின் ஆலோசனைப்படி
அம்மாவின் பிறந்தநாள்
கோயிலுக்குச் சென்று ஓர் அர்ச்சனை. வீட்டில் ரவாகேஸரி அல்லது பால்பாயாசம். பிறந்தநாள் ஓடிவிடும். ஆனால் குழந்தைகளுக்கு அப்படியில்லை. அக்கம்பக்கத்தில் கொண்டாடுவதைப் பார்த்து அவர்களுக்கும் அந்தப்பழக்கம் தொற்றியிருந்தது. வளர்ந்துவிட்ட அவர்கள்தான் அம்மாவை வற்புறுத்தினார்கள். சண்முகநாதன் யோசித்தார். பையன் ப்ளஸ்டூ. பெண் இந்தவருடம்தான் பொறியியல்கல்லூரியில் விரும்பிய பாடப்பிரிவில் சேர்ந்திருந்தாள். அவருக்கும் அலுவலகத்தில் பதவிஉயர்வு வந்திருந்தது. இப்போது மனைவியின் பிறந்;தநாளும் சேர்ந்துகொள்ள இதுவும்அதுவுமாய்ச் சேர்ந்து சற்று விமர்சையாகக் கொண்டாடிவிடலாம் என்று தீர்மானித்தார். அவர்கள் குடியிருந்தது அடுக்ககத்தில். தொழில்வியாபாரம் பணிநிமித்தம் பல்வேறு மாநிலங்களிலிருந்து
கார்த்திகாவின் தவறு
கார்த்திகாவிடம் ஓரு பேனா இருந்தது. விலைகூடுதலான மசிப்பேனா@ கீழ்புறமைக்கூடு மேல்மூடி என்று பேனாவின் அனைத்து பாகங்களும் வெள்ளியால் ஆனது. அவளுடைய பத்தாவது பிறந்தநாளுக்கு அவளின் அப்பா பரிசாகத்தந்தது. “நீ இதை ஸ்கூலுக்குக் கொண்டுபோகக்கூடாது! வீட்டுல வைச்சுதான் எழுதனும்!- என்றார் அம்மா@ கார்த்திகாவும் ‘சரி’ என்று தலைஆட்டினாள். ஆனால் அவ்வாறு செய்யவில்லை. அதற்குக் காரணம் உண்டு@ அவளின் வகுப்புதோழி ஒருவள், ஏதேனும் விலைஉயர்ந்த பொருளை அவ்வபோது பள்ளிக்குக் கொண்டுவருவாள். அதை மற்றவர்களிடம் காட்டி பெருமைப்பட்டுக் கொள்வாள். அவளைப்போன்று தானும்
ஒரு இளவரசியின் கதை
நகரத்துஅங்காடியில் சில வீட்டுச்சாமான்கள் வாங்கவேண்டியிருந்தது. ஒருநாள் இதற்காக நகரத்தைநோக்கி நடைபயணமாகச் சென்றுகொண்டிருந்தான் ராமன். அப்படிச் சென்றுகொண்டிருந்தவனை ஆள்அரவமற்ற இடத்தில் பூதம்ஒன்று வழிமறித்தது. அதுஅவனிடம் “என்னைத்திருமணம் செய்துகொள்”- என்றது. ராமன் ஒருகணம் துணுக்குற்றுப்போனான். பின் சுதாரித்துக்கொண்டு பூதத்திடம் “நான் ஏன் உன்னைத்திருமணம் செய்துகொள்ள வேண்டும்”-என்று கேட்டான். அதற்கு அந்தபூதம் “நான் ஒரு இளவரசி! முனிவர்ஒருவரின் சாபத்தால் இப்படி பூதமாகிப்போனேன்”-என்றது. ஏதோ காரணகாரியங்களை முன்னிட்டே பூதம் தன்னை வழிமறித்திருக்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொண்ட ராமன் “முனிவர் ஏன் உன்னை சபிக்கவேண்டும்”- என்று
தீவினை-நல்வினை
ஒரு காட்டில் நிறைய பறவைகள்மிருகங்கள் வசித்து வந்தன. அது அங்கே கோடைகாலம். அதனால் அந்தப் பறவைகளும்மிருகங்களும் குடிப்பதற்குப் போதியதண்ணீர் வசதிஇன்றி அவதிப்பட்டன. அந்தக்காட்டின் நீர்நிலைகளில் இருந்த நீர் நாளுக்குநாள் வற்றிக்கொண்டு வந்தது. இதுபோன்ற சமயங்களில் அந்தப் பறவைகளும்மிருகங்களும் அருகாமையிலுள்ள அடுத்தகாட்டிற்குத் தற்காலிகமாக இடம்பெயர்ந்து செல்வது வழக்கம். அடுத்தகாட்டில் நீர்நிலைகள் ஏராளம் உண்டு. தண்ணீருக்குப் பஞ்சமில்லை. அதனால் அந்தப் பறவைகளும்மிருகங்களும் அடுத்தகாட்டிற்குச் செல்வது என்று முடிவுசெய்து அதன்படி செல்லஆரம்பித்தன. அடுத்தகாட்டில் புதிதாகப் பதவியேற்றிருக்கும் தலைவர்வனராசன் வயதில் இளையவர். சற்றுக்குறுகிய
மாயக் கண்ணாடி
ரம்யாவுக்கு அவளது தோழிகளுடன் அடிக்கடி சண்டை வந்தது. ஒன்பதாம் வகுப்பு படிக்கும் சிறுமி அவள். எதற்காகத் தோழியருடன் தனக்கு சண்டை வருகிறது என்பதை அவளால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அப்படிச் சண்டை வராமல் தடுக்கவும் முடியவில்லை. இப்படி அடிக்கடி சண்டை போடுவதால் அனைவரும் சேர்ந்து தன்னை ஒதுக்கிவிடுவார்களோ என்று பயந்தாள். கடும் மன உளைச்சலுக்கும் ஆளானாள். மிகுந்த மனக்கவலையுடன் இருந்த ரம்யாவின் முன்னால் ஒரு நாள் தேவதை ஒன்று தோன்றியது… ரம்யா அந்த தேவதையிடம், “”எனக்கு உதவ
வள்ளி தந்த படிப்பினை!
வள்ளி ஓர் ஏழைச் சிறுமி. ஆனால் பதினோரு வயது நிரம்பிய புத்திசாலிப் பெண். மலையடிவார கிராமம் ஒன்றில் அவள் தனது பெற்றோருடன் வசித்து வந்தாள். வள்ளி, நன்றாகப் புல்லாங்குழல் வாசிப்பாள். அது அவள் தானாகக் கற்றுக் கொண்டது. அவள் எப்பொழுதும் தன் கைவசம் புல்லாங் குழல் ஒன்று வைத்திருப்பாள். வள்ளியின் தாய் தந்தை இருவரும் வயதானவர்கள். உடல்நிலை சரியில்லாதவர்கள். வேலைக்குச் செல்லாமல் அவர்கள் இருவரும் வீட்டிலேயே முடங்கிக் கிடந்தனர். வள்ளிதான் தினமும் காட்டுக்குச் சென்று கிழங்குகளையும் கனிகளையும்
மாயக்கண்ணாடி
ரம்யாவிற்கு அவளதுதோழிகளுடன் அடிக்கடி சண்டைவந்தது. ஒன்பதாவதுபடிக்கும் சிறுமி அவள் எதற்காகத் தோழியருடன் தனக்குச்சண்டை வருகிறது என்பதை அவளால் புரிந்து கொள்ளமுடியவில்லை. அப்படிச் சண்டைவராமல் தடுக்கவும் முடியவில்லை. இப்படி அடிக்கடி சண்டைபோடுவதால் அனைவரும் சேர்ந்து தன்னை ஒதுக்கிவிடுவார்களோ என்று அவள் பயந்தாள். கடும் மனஉளைச்சலுக்கும் ஆளானாள். மிகுந்த மனக்கவலையுடன் இருந்த ரம்யாவின்முன்னால் ஒருநாள் தேவதைஒன்று தோன்றியது. ரம்யா அந்ததேவதையிடம் “எனக்கு உதவ முடியுமா?”- என்றுகேட்டாள். “அதற்காகத்தானே வந்திருக்கிறேன்!”- என்ற தேவதை ரம்யாவிடம் ஒரு முகம்பார்க்கும் கண்ணாடியைத் தந்தது. “இது
நான் பரம்பொருள்
மழைகாலப்பொழுது. பூத்தூவல் என்பார்களே அதுபோன்று மெலிதாய்சாரல் தூறிக்கொண்டிருந்தது. ரம்யா தன்வீட்டுத் திண்ணையில் அமர்ந்து வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். திரும்பிய பக்கமெல்லாம் புல்பூண்டுகள் துளிர்த்துச் செழித்துக் கிடந்தன. மழைக்குருவிகள் தாழப்பறந்து கொண்டிருந்தன. அப்போது ரம்யாவின் கையில் பொன்வண்டு ஒன்று வந்தமர்ந்தது. பார்ப்பதற்கு அதுமிகவும் அழகாய் இருந்தது. அந்தப்பொன்வண்டிற்கு மினுமினுக்கும் பச்சைநிறத்தைத் தந்தது யாராக இருக்கும்? இந்தக் கேள்வி மனத்தில்எழ அதனிடம் கேட்டாள். “எனக்குத்தெரியாது! ஆனால் பூக்களுக்கு நிறத்தைத்தந்தது யாரோ அவரே எங்களுக்கும் நிறத்தைத் தந்திருக்கக்கூடும்!”- என்றது பொன்வண்டு. ரம்யாவின் வீட்டுவாசலில்
அன்னம் செய்த உதவி
பால்காரர் ஒருவர் இருந்தார்;;;;;;;. அவரிடம் நிறைய கறவைமாடுகள் இருந்தன. கறந்தபாலை அவர் தினமும் தான் வசிக்கும் கிராமம் மற்றும் அக்கம்பக்கம் ஊர்களுக்குக் கொண்டு சென்று விநியோகம் செய்துவந்தார். அவரிடம் வழக்கமாகப் பால்வாங்கும் வாடிக்கையாளர்களுக்கு ஒரு மனக்குறை இருந்தது. அவர் ஊற்றும்பால் தண்ணீராக இருக்கிறது என்பதுதான் அந்த மனக்குறை. உண்மைதான்;. பால்காரர் அதிகஇலாபத்திற்கு ஆசைப்பட்டு பாலில் நிறையத் தண்ணீர் கலந்து விற்றார். இதற்காக அந்த வாடிக்கையாளர்கள் அவரைத் திட்டுவார்கள்;. அடிக்கடி சண்டை பிடிப்பார்கள்;;;. பால்காரர் அதைக் கண்டுகொள்ள மாட்டார்.
