கதையாசிரியர் தொகுப்பு: ஏ.ஏ.ஹெச்.கே.கோரி
கார் வித்த காசு
கார்த்தால கண்ணு முழிக்கறச்ச மணி பதினொண்ணரை. பதினொண்ணரை கார்த்தால சேர்த்தியா மதியத்துல சேர்த்தியா? அஞ்சரை மணிக்கி எழுந்துண்டு, மெரினாவுல ஒரு டிரைவ் போய் வந்து எக்ஸஸ்ஸைஸ் சிட்டு அந்த நாளை ஸ்டார்ட் பண்ணி, நைட் பத்துப் பதினொண்ணு வரைக்கும் பம்பரமாய் சுத்திண்டிருந்த காலமெல்லாம் மலையேறிடுத்து. கார்த்தால ஒம்போதிலயிருந்து நைட் ஒம்போது வரைக்கும் நம்மக் கடையிலதான் வாசம். நடுவுல நடுவுல வேற ஆக்ட்டிவிட்டீஸ். வியாபாரிகள் சங்கத்துல தீவிர உறுப்பினர். ரோட்டரி க்ளப் செக்ரட்ரி. ஃபில்ம் ஸென்சார் போர்டுல மெம்பர்.
யாழ் இனிது! யார் சொன்னது?
உறக்கம் தடைபட்டுக் கண்விழித்துப் பார்த்தான் ரமணன். புன்னகையுடன் பக்கத்திலே வேணி. “என்ன வேணி, சுகமான நித்திரையிலிருந்தனான், கலைச்சிப் போட்டீர்” என்று செல்லமாய்க் கோபித்துக் கொண்டான். “துப்பாக்கிச் சத்தத்திலையும், பொம்மர்களின் இரைச்சலிலையும், ஷெல் பயத்திலையும் வடிவா உறங்கிக் கன காலமாச்சுதுதானே! இண்டைக்கித்தான் ஹெலிக்கொப்ரர் சத்தங்கூட இல்லை, வரப்பிலை கொஞ்சம் படுக்கலாமெண்டா….” வேணி சட்டென்று எழுந்து கொண்டாள்.”அப்ப நீங்க படுங்கோ, நான் போறன்.” “எங்கை போறீராம்?” “அம்மாவும் அப்பாவும் இந்தியாவுக்குப் போகினம். உங்களுக்குப் பிடிக்கலையெண்டா நான் மட்டும் எதுக்கு இங்கை
ஃபெயில் காலம்
“பெரியப்பா மெட்ராஸ்க்கு நாளக்யாம்மாப் போறாவ?” என்று தயங்கித் தயங்கிக் கேட்ட செல்லம்மாவைக் கூர்மையாய்ப் பார்த்தாள் அம்மா. “என்ன, பெரியப்பா போறாவளான்னு மொள்ளமாக் கேக்க? நீயுந்தானட்டி அவியக் கூடப் போற! ராத்திரி ஏழு மணிக்கி ரயிலாம். வீராவரத்ல போய் ரயிலேறணும். நாலு மணிக்கெல்லாம் பெரியப்பா வந்துருவாவ. அப்ப அளுதுட்டு நிக்யாத. உடுப்பெல்லாம் எடுத்து வச்சிட்டியா?” செல்லம்மாவுக்கு இப்போதே அழுகை வரப் பார்த்தது. கடந்த ஒரு வாரமாய், நாள் தவறாமல் அம்மா இவளிடம் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிற சமாச்சாரம் தான். ஆனாலும்
தனியே தன்னந்தனியே..!
யாழ்ப்பாணத்து மக்கள் திருச்சி வானொலியையும் சென்னை வானொலியையும் குறிப்பிடுகிறபோது, ‘திருச்சி ரேடியோ சிலோன், மெட்ராஸ் ரேடியோ சிலோன் எண்டுதான் சொல்லுவினம்’ என்பார் யாழ்ப்பாணத்தில் வசிக்கும் என் நண்பர் சாந்தன். டால்டா என்றாலே வனஸ்பதி என்று ஆகிவிட்ட தைப் போல, டார்ட்டாய்ஸ் என்றால் கொசுவத்தி என்று இருப்பதைப் போல, 25 வருஷத்துக்கு முன்னால் வானொலி என்றால், ரேடியோ சிலோன் தான். அதைப் போல, ஸ்கூட்டர் என்றால் லாம்ப்ரெட்டாதான். பிற்காலத்தில், லாம்ப்ரெட்டா சுருங்கி லாம்பியாக ஆனபோதுதான் ஸ்கூட்டர் ஓட்டுகிற பேறு
இன்று அவர்கள் நாளை நாம்!
விஸ்வநாதனின் அப்பா இறந்த தகவல் கிடைத்ததும், அண்ணா நகரிலிருந்து பொடி நடையாக வில்லிவாக்கத்துக்குப் புறப்பட்டேன். ஏ.ஸி. காரில் பந்தாவாகச் சென்னையைச் சுற்றி வந்த காலமொன்று இருந்தது. பிசினஸ் மந்தமான பிறகு, இப்போதெல்லாம் பஸ் அல்லது பொடி நடைதான்! உடம்பைப் பள்ளிக்கூடத்தில் வைத்திருந்தார்கள். விஸ்வநாதனின் தாத்தா கட்டின பள்ளிக்கூடம். வாரிசு முறைப்படி தாத்தாவுக்குப் பிறகு அப்பா, அப்பாவுக்குப் பிறகு விஸ்வநாதன்தான் இப்போது கரஸ்பாண்டன்ட்! நான் செழிப்பாக இருந்த காலத்தில் ஏற்பட்ட நட்பு, நொடித்துப் போன பின்பும் தொடர்வது பெரிய
மறைமுகமாய் ஒரு நேர்முகம்!
அந்த இன்டர்வியூவுக்கு நண்பன் பிரபுவின் பைக்கில் நானும் தொற்றிக்கொண்டு கிளம்பினேன். எங்கள் இருவரில் ஒருத்தருக்குக் கட்டாயம் இந்த வேலை கிடைக்கும் என்று நம்பிக்கை இருந்தது. வழியில்… ஒரு எண்பது வயது மூதாட்டி, சாலையைக் கடக்கத் தடுமாறிக்கொண்டு இருக்க, ‘கொஞ்சம் பொறுடா!’ என்று இறங்கி ஓடினேன், அந்த மூதாட்டிக்கு உதவ! இன்டர்வியூ அவசரத்தில், ‘நீ நிதானமா அடுத்த பஸ்ஸைப் பிடிச்சு வா’ என்று பைக்கைக் கிளப்பிக் கொண்டு பறந்துவிட்டான் பிரபு. இன்டர்வியூ கோவிந்தா! அந்தப் பாட்டியம்மாவுக்கு உதவி பண்ணி
