கதைத்தொகுப்பு: தேவி
ஜாலி அண்ணாச்சி
பரமசிவத்துக்கு ஜாலி அண்ணாச்சி என்ற பெயர் பொருத்த மாகத்தான் இருந்தது. அடிக்கடி தமாஷ் பண்ணிக் கொண்டிருக் கும் சுபாவம் அவரிடம் அமைந்திருந்தது. அது சிறு பிராயத்திலிருந்தே வளர்ந்து வந்த குணம். சிறு குறும்புகள் புரிந்து, தன்னோடு இருப்பவர்களை சிரிக்கச் செய்ய வேண்டும் எனும் ஆசையினால் தான் அவர் அநேக காரியங்களை செய்து வந்தார். பரமசிவத்தின் சில்லறை விளையாட்டுகள் பிறருக்குத் தொந்தரவும் வேதனையும் கொடுத்து விடுவதும் உண்டு. ஆனாலும் அதற்காக அவர் மனவருத்தம் கொள்வதுமில்லை; தனது போக்கை மாற்றிக்கொள்ள
நண்பன்
1996ஆம் ஆண்டு கோடை விடுமுறை தொடங்கிய நேரம்: திருவாரூர் அய்யனார் கோவில் தெருவில் இருந்த முடிதிருத்தகத்தின் வாசலில் போடப்பட்டிருந்த பெஞ்ச்சில் இரண்டு சிறுவர்களின் அமர்ந்து பேப்பர் படித்துக்கொண்டிருந்தார்கள். “டேய்…வர்ற 9ஆம் தேதி இந்தியன் படம் ரிலீசாகுதுடா…¬ஷங்கர் டைரக்சன். படம் சூப்பரா இருக்கும். கமல் ஹீரோ.கேட்கவா வேணும்…தைலம்மை தியேட்டர்ல வரப்போகுது. நான் முதல்நாளே போய்டுவேம்பா…” என்றான் வடிவேல். “ச்சே…நம்ம ஊர்ல ஏ/சி தியேட்டர் இல்லடா. இருக்குற தியேட்டர்லயும் ஏசி மிசின் ரிப்பேராயிடுச்சாம். இங்க பாரேன். தஞ்சாவூர் விஜயா ஏ/சி,
காதல் வளர்த்தேன்
பி..ஏ .படித்து பல இடங்களில் வேலை தேடியும் வேலை கிடைக்காததால் சொந்த மாக ஒரு எஸ் .டி .டி பூத்தும் ,ஜெராக்ஸ் மிஷினும் வாங்கிகொடுத்தார் அப்பா .நானும் ,நல்ல பிள்ளையாகத்தான் காலத்தை ஓட்டிக்கொண்டிருந்தேன் யார் கண் பட்டதோ தெரியவில்லை . கடந்த ஒரு மாதமாக டெலிபோன்தேவதயொன்று என் செல்லுக்கு போன்பண்ணி என்னை டிஸ்டர்ப் பண்ணுகிறது .மனம் கலகலத்து போனேன் நான் .இந்த விஷயத்தை என் நண்பர்களிடம் சொன்னபோது அது யார்னு கண்டு பிடிக்கிறோம் என்றார்கள் .சொன்னதோடு அல்லாமல்
பணமா, பாசமா?
விடுமுறை நாளானதால் சோம்பலாக எழுந்து, ஷேவிங் செய்தவாறே, அந்த விஷயத்தை சுவாரசியம் இல்லாதவனைப்போல் ஆரம்பித்தான், வசந்த். “சுசி, உனக்கு ஒரு விஷயம் தெரியுமா?”, அறையை சுத்தம் செய்ய தொடங்கி இருந்தாள் சுசீலா. “அப்படி என்ன விஷயம்?”. “உங்கப்பா …உங்க வீட்டை உன் தம்பியின் பேருக்கே எழுதப்போறாராம். நியாயம்தானே?”. “இந்த விஷயம், எனக்கே த்தெரியாதே, அப்பா இதை ஏன் மறைக்கணும்?”. “பைத்தியம், இதிலே மறைக்க என்ன இருக்கிறது? எழுதிட்டு சொல்லலாம்னு இருந்திருப்பார். அதோட சொந்த தம்பிக்குத்தானே, நீ வேண்டாம்னா
சூழ்நிலை
பிஸினஸ் விஷயமாகச் சென்னைக்கு வந்திருந்த மஹாலிங்கத்தின் செல்போன் சிணுங்கியது. “குட் மார்னிங்…ஜெயா….சொல்லு” என்றார், டெல்லியிலிருந்து பேசும் தன் ஒரே அன்பு மகளிடம். ஜெயாவுக்கு குரல் நடுங்கியது. அவள் அழுது கொண்டே பதட்டமாகப் பேசுவது இவருக்குப் புரிந்தது. “அப்பா…..தாத்தா சென்னையிலே ஒரு சாலை விபத்திலே இறந்து விட்டாராம். இப்போதுதான் போன வந்தது. அவரின் உடல் ‘ஜீ.எச்’ இல் உள்ளதாம். அம்மா ரொம்பவும் அழுது புலம்பிண்டு இருக்கா. ஈவினிங •பிளைட்டில் அம்மாவை ஏற்றி அனுப்பட்டுமா?” என்றாள். மஹாலிங்கம் சிரித்துக்கொண்டே “அப்படியாம்மா,
உன் பங்கு…என் பங்கு…
“எனக்கு அப்பவே தெரியும். நான் எத்தனை படிச்சு, படிச்சு சொன்னேன். கேட்டியா? ரொம்ப மேதாவியா உன்னை நினைச்சு செஞ்சே, இப்ப என்ன ஆச்சு? அத்தனையும் போச்சு” – அப்பா. “பணம், பணமுன்னு பறந்தியே, இருக்கிற வேலை போதாதா? ஏன் அகலக்கால் வைக்கணும்” – அம்மா. “சொல்றவனெல்லாம் முட்டாள்னு நினைப்பு. சொல்லச் சொல்லக் கேட்காம அதிகப் பிரசங்கித் தனமா நடந்தே, இப்ப அனுபவி. உன்னால எங்களுக்குக் கெட்ட பெயர் – அண்ணா. அத்தனை பேருடைய சொல்லம்புகளையும் தலை குனிந்தவாறே
மனவேலிகள்
கண்ணாடி முன் நின்ற மாலதி ஒரு தடவைக்கு இரு தடவையாக முகத்துக்குப் பவுடரை ஒற்றிக் கொண்டாள். நெற்றியில் உள்ள ஸ்டிக்கர் பொட்டை சரி செய்து கொண்டாள். புடவை ப்ளீட்ஸை ஒழுங்குபடுத்தி, மேலே அடுக்கிப் பின் பண்ணிக் கொண்டாள். கண்ணாடியில் தன்னைப் பார்த்துத் திருப்திப் பட்டுக் கொண்டாள். இன்னும் கூட ஷாம்புபோட்ட தலையில் சைடில் ஒரு ரோஜாப் பூவைக் குத்தினாள் இளமையாக இருக்குமோ? தன்னை மறந்து நிற்கையில்… “ஃபெண்டாஸ்டிக் ரொம்ப ப்யூட்டிபுல்லா இருக்கீங்க மேடம்” பின்னால் கேட்ட குரலால்
அன்பு
அந்த பங்களாவின் வெளியில் புல் வெளி இருந்தது. காலைத் தென்றல் இதமாக இருந்தது. பிரம்பு நாற்காலியில் சாய்ந்திருந்த அன்னபூரணி கார் வந்து நிற்கும் சப்தம் கேட்டதும் நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தாள். காரை நிறுத்திவிட்டு டிரைவர் ஆறுமுகம் இறங்கி வருவதையும் பார்த்து “என்ன ஆறுமுகம், தம்பி வரலே?” கேட்டாள். “வந்துட்டாங்க, பெரிய அய்யா வீட்டுக்குப் போயிட்டு வரேன்னாங்க” என்றான் பணிவாக. அவனுக்கு எதிரில் உணர்ச்சிகளைக் காட்ட விரும்பாத அன்னபூரணி எழுந்து உள்ளே போனாள். இவன் என்னதான் நினைத்துக் கொண்டு இருக்கிறான்?
பார்வைகளும் போர்வைகளும்
எனக்கு கல்யாணம் கைகூடி விட்டது. இனி யாரும் என்னை கேலியாக பார்க்க முடியாது. அடுத்தவர்களுடைய கணவன்மார்கள் தரிசு நிலம் என்று உழமுடியாது. இடக்கு பேச்சுக்கள் எறிய முடியாது. இனி இந்த மீன் மற்றவர்களின் துhண்டிலில் மாட்டாது! என்று இரைந்து கத்த வேண்டும் போல் இருந்தது சுனந்தினிக்கு. முப்பத்தைந்து வயதிற்கு மேல் அவள் கல்யாண அப்ளிகேசன் பரிசீலிக்கப்பட்டுவிட்டதே. நேற்று தந்தையுடன் பெண் பார்க்க வந்த மதன்தான் எத்தனை அமைதியானவர் கண்களில் சதா கனவுகளுடன் புன்முறுவலோடு அமர்ந்திருந்தாரே தவிர ஒரு
கதையாம் கதை
“டிங்டாங். டிங்டாங்” காலிங்பெல் சப்தம் கேட்டு பரமேஸ்வரன் எழுந்து கதவைத் திறந்தவர். “ஓ… பிருந்தாவா? வா, வா குட் ஈவினிங்” உற்சாகமாக வரவேற்றார். “குட் ஈவினிங், எங்கே சார் ஒய்ப் இல்லே?” ‘இருக்கா, இருக்கா அவ உலகத்திலே ஐ மீன் அடுப்படியிலே.’ அதைத் தொடர்ந்து க்ளுக்’ என்று சிரித்தாள் பிருந்தா. உள்ளே வேலையாய் இருந்த நீலாவின் உள்ளம் இந்த உரையாடலைக் கேட்டு கொதித்தது “வந்துவிட்டாளா, துப்புக்கெட்டவ. ஆபீசில் அடிக்கும் கொட்டம் போதாதென்று வீட்டிற்கும் அல்லவா வந்து விடுகிறாள்,
