பெரியவர் ஆசி

கொலை என்றே சொல்ல வேண்டும். சற்று முன் உயிரோடு இருந்தவன், என் செயலால் இறந்தான் என்றால் கொலை தானே? இனி நடக்க வேண்டியதைப் பார்ப்போம் என்று எழுந்தேன். அடுத்த முறை கவனமாக இருக்க வேண்டும்.

நான் அப்படி ஒன்றும் தனிப்பட்டவனில்லை என்றாலும், என் தேவைகள் சற்றே மாறுபட்டவை. என் போன்றவர்கள் எல்லோர் வீட்டிலும், பக்கத்து எதிர் வீடுகளிலும், இருக்கிறார்கள்.

“தங்கமான மனுசனாச்சே? சிரிச்சுப் பேசி, எல்லார் கிட்டயும் நல்லா பழகுவாரு. குழந்தைங்கனனா ரொம்பப் பிரியம்.”

உண்மை. பத்து முதல் பதினாலு வயதுக் குழந்தைகள், குறிப்பாகச் சிறுவர்கள் என்றால், சாதிமத பேதமின்றி எனக்குப் பிடிக்கும். பருவம் வந்தது தெரியாமல், புரியாமல், குழம்பிப் போயிருக்கும் அவர்களின் அறியாமையை என் போன்றவர்கள் தீர்க்கிறார்கள். பருவ வயதைப் பற்றிய விவரங்களை, அச்சமூட்டும் விதமாகவோ அறிவை வளர்க்கும் விதமாகவோ, புதிய வளர்ச்சிகளாலும் குறித்தகால வெளிப்பாடுகளாலும், அம்மாக்களும் அக்காக்களும் பெண்களுக்கு ஓரளவுக்குச் சொல்லி விடுகிறார்கள். பாவம், பருவ வயது ஆண்களுக்கு யார் இருக்கிறார்கள்? என் போன்றவர்கள் தான். ஆண்களின் பருவ அறியாமையைச் செயல்முறையாகத் தீர்த்து வைத்தாலும் நன்றி பாராட்டாமல் குற்றப்பார்வை கொண்டு தண்டிப்பதால், என் போன்றோருக்குச் சமுதாயச் சந்திப்புக்கான ஒரு முகமூடி இன்னும் தேவைப்படுகிறது. என்ன செய்வது?

“இதெல்லாம் தப்பு மாமா. எங்க அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா அடி பின்னிடுவாரு”

“போடா அசட்டுப்பயலே, உங்கப்பா தாத்தா எல்லாருமே இப்படித்தாண்டா வளந்தாங்க. இதெல்லாம் யாரு சொல்லிக் கொடுப்பாங்க? உங்கம்மா பொம்பளயாச்சே? உங்கப்பனும் சொல்லித்தர மாட்டான். மொதல்ல எல்லா பசங்களும் இப்படித்தான் சொல்வாங்க, பிறகு நிறுத்தவே மாட்டாங்க. உனக்கும் வயசாவுதில்ல? இதெல்லாம் உடம்புலேயே வச்சுட்டிருந்தா வியாதி வந்துரும். இப்ப பாரு, இப்ப பாரு..”

“ஐயோ, என்னவோ பண்ணுதுங்க…”

“ஆயிடுச்சு. இனிமே நீ ஆம்பளை தான். இரு, இப்படி வா. இந்த துண்டைப் பிடி கொஞ்சம். எப்படி இருந்துச்சு?”

“ஒரு மாதிரி.. ஆனா எங்கப்பாக்குத் தெரிஞ்சா பெல்டை உருவிடுவாரு”

“நீ சொல்லாம இருந்தின்னா, நானும் சொல்லலை, சரியா?”

பொதுவாக என் தீண்டல்கள் எல்லாமே இப்படிச் சுமுகமாக, எதிர்பார்ப்புகள் அடங்கிய பொய்மறுப்பில் முடியும். இன்றைக்குக் கொலையில் முடிந்துவிட்டது. ஒரு வேளை அவன் தயாராகவில்லையோ என்னவோ? இன்னும் ஒரு வருடம் பொறுத்திருந்திருக்க வேண்டுமோ என்னவோ?!

“ஒரு கல்யாணம் விசேசம் எதுவும் விடமாட்டாரு. சொந்தமோ, பந்தமோ, பங்காளியோ, இல்லே சும்மா ஊர்க் கல்யாணம்னாலும் சரி, விட்டுக் கொடுக்காம வந்துருவாரு. அங்கே இங்கே எதுனா உதவி பண்ணி, ஒண்ணும் இல்லீன்னா கூட அவரு வீட்ல தங்க இடம் கொடுத்து, ஏதாவது செஞ்சுக்கிட்டே இருப்பாரு. பெரியவரு நல்ல மனுசன்”

என் போன்றத் தனிக்கட்டைகளுக்குச் சரியான வாய்ப்பை அமைத்துக் கொடுப்பது கல்யாணம், கோடை விடுமுறை நாட்கள், மற்றும் அவசர விருந்தினர் வருகை தான். இந்த முறையும் அப்படித்தான் தொடங்கியது. என் வீட்டிற்கு இரண்டு கட்டிடம் தள்ளி இருக்கும் சீனிவாசா கல்யாண மண்டபத்தில் கல்யாணக்களை. முதல் வரிசையில் உட்கார்ந்திருந்த வெள்ளை ஜிப்பா ஆசாமி அருகே சென்று உட்கார்ந்தேன். பத்து நிமிடங்கள் பொறுத்து என்னைத் திரும்பிப் பார்த்தவர், “நீங்களா? வாங்க, வாங்க” என்றார். நான் புன்னகை செய்தேன். “சரியா போச்சு. இங்க பக்கத்துல வந்து உக்காருங்க. உங்க மாதிரி பெரிய மனுசங்க, பிள்ளைங்களை ஆசீர்வாதம் செஞ்சாதான் கல்யாணம் நடந்த மாதிரி” என்றார்.

“அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லிங்க” என்றேன்.

“அட, நீங்க வேறே. இது என் பொண்ணு கல்யாணம் சார். நீங்க குடும்பத்துல ஒருத்தர் மாதிரி தான். சும்மா இங்க வாங்க. பாருங்க.. ஊர்லந்து மாப்ள வீட்டுக்கூட்டம் எதிர்பார்த்ததை விட அதிகமாயிடுச்சு. சத்திரத்துல வேறே இடம் பத்தல. நாலு பாத்ரூம்லயும் தண்ணி வரலிங்க. சின்ன பசங்க வேறே எக்கச்சக்கமா இருக்காங்க. பாவம் என் சம்சாரம் கவலைப்படுறா”

என் காதில் தேன். “என் வீடு காலியா இருக்குது..” என்றேன். எதிரே அவசரமாக வந்த பெண்ணுடன் இருந்த சிறுவனைக் கவனித்தேன்.

“இதா வந்துட்டா பாருங்க.. இங்கே வா. சாரைத் தெரியுதா? சத்திரம் புக் செய்யுறப்ப மேனேஜர் அறிமுகம் செஞ்சாரே..”

“தெரியாமென்ன? நல்லா இருக்கிங்களா? கோவிச்சுக்காதீங்க. மாப்ள அழைப்பு ஆரம்பிச்சுரும். இடம் ஏற்பாடு செஞ்சாகணும். அலஞ்சுட்டிருக்கேன். காபி சாப்பிடறீங்களா? டிபன் பத்து நிமிசத்துல தயாராயிடும்”

“யார் இந்தப் பையன்?” என்றேன். அவள் அருகே நின்றபடி, சுற்றிலும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் சிறுவன்.

“இவனா? என் அக்கா பையன். ஸ்கூல் முடிஞ்சிருச்சு பாருங்க. கூடவே சுத்துறான். அக்காவும் மாமாவும் காலைல தான் வராங்க, அது வேறே கூட்டியாரணும். டேய், மாமாவுக்கு வணக்கம் சொல்லுரா”

“அதெல்லாம் வேணாங்க”

“பதினொரு வயசாவுது சார். இன்னும் சரியா விவரம் தெரியல. போன வருசம் வரைக்கும் விரல் சப்பிட்டிருந்தான்னா பாருங்க சார். அடிக்கடி படுக்கைல ஒண்ணுக்கு போயிருவான். கொஞ்சம் மறை கழண்டிருச்சோனு தோணும். மாப்ள வீட்டுக்காரங்க மத்தியில எதுனா ரகளை செஞ்சுருவானோனு பயமா இருக்குது. படிக்க மாட்றானாம், என்ன செய்ய சொல்லுங்க”. மிக வருந்தினார் மிதமாக அறிமுகமான, விவரம் தெரியாத என்னிடம். நல்லது.

“வாயை மூடுங்க. ஒவ்வொரு குழந்தையும் ஒவ்வொரு விதமா வளரும்” என்றார் அவர் மனைவி. பிறகு என்னைப் பார்த்து, “உங்க மாதிரி பெரியவங்க ஆசீர்வாதம் இருந்துச்சுன்னா, நல்ல வேளைல எல்லாம் சரியாயிறும்” என்றார்.

“உங்களுக்கு ஏதாவது உதவி தேவையா? கடை கண்ணி போகணும், யாரையாவது கூட்டி வரணும் இப்படி ஏதாவது இருந்தா சொல்லுங்க. என் கிட்ட கார் இருக்கு. புது கார். கல்யாணத்துக்கு யூஸ் பண்ணிக்குங்க” என்றேன்.

“ஒண்ணும் வேணாங்க. இவன கொஞ்சம் நீங்க கவனிச்சுக்க முடியுமா? பேசிட்டிருந்தா போதும். நீங்க படிச்சவரு. படிப்புல கவனம் வர மாதிரி எதுனா அட்வைஸ் குடுங்க. என் கூடவே சுத்திட்டிருக்கான். எனக்கு வேலை இருக்குது, அவருக்கு பொறுமை இல்லை. என்னடா, இந்த மாமா கிட்ட பேசிட்டிருக்கியா?”

“என்ன கார் வச்சிருக்கீங்க?” என்றான், என்னிடம்.

சிரித்தேன். “வாயேன், போய்ப் பார்க்கலாம்? ரெண்டு வீடு தாண்டினா என் வீடு தான்”

“இந்தாடா டேய், அப்படியே போய் குளிச்சு டிரஸ் சேஞ் பண்ணிடு. இங்கே தண்ணி வரலை”.

அவனை என் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று காட்டினேன். வீட்டின் வசதியையும் தனிமையையும் பார்த்து வியந்தான். “பெரிய டிவியா! ஆமா, இத்தனை டிவிடி, விடியோ கேம்ஸ் வச்சிருக்கீங்க? பசங்க யாருமே இல்லே?”

“உன்னை மாதிரி யாராவது அடிக்கடி வந்துகிட்டே இருப்பாங்க இல்லை? நான் வயசானவன், என்னோட எவ்வளவு நேரம்தான் பேசிக்கிட்டிருக்க முடியும்? அதான் வாங்கி வச்சிருக்கேன். வேணும்னா டிவிடி பாரேன்”

அவனாகவே டிவிடிக்களைப் புரட்டத் தொடங்கினான். “இதென்னங்க இது? ஓ போடு, உலக்கை சுற்றும் வாலிபன், மன்மத கம்பு, இதெல்லாம் என்ன படம்? கேள்விப்பட்டதே இல்லையே?”

பொய்யான அவசரத்துடன் விரைந்தேன். “எல்லாம் பெரியவங்களுக்கான படம். தப்பா நெனக்காத, உனக்கு இன்னும் இதெல்லாம் பாக்கற வயசாவலை”. விழுவானா?

“எனக்கு பனிரெண்டு வயசாகப்போவுது மாமா. எனக்கு எல்லாம் தெரியும். நான் பாக்கறேனே?”

“மொதல்ல உங்கப்பா அம்மாகிட்டே கேளு, அவங்க சரின்னு சொன்னா பாக்கலாம்”

“அதெல்லாம் நடக்கற காரியமா? இதெல்லாம் தப்புனா நீங்க ஏன் வாங்கி வச்சிருக்கீங்க?”

விழுந்தான். “இதெல்லாம் தப்புனு யார் சொன்னது? வயசுக்குத் தகுந்த படம், அவ்வளவுதான். இதெல்லாம் அசிங்கம்னு உங்க அம்மா அப்பா சொல்லியிருந்தா, அவங்க கிட்டே சொல்லாம நீ இதை பாக்கறது நல்லதில்லை, இல்லியா? எனக்கு உன் வயசுல பசங்க இருந்தா, மொதல்ல இந்த மாதிரி படமெல்லாம் என்னன்னு விவரமா சொல்லிட்டு, சரியான டயத்துல நானே போட்டுக் காட்டுவேன், இதுல தப்பு என்ன இருக்கு?” என்றேன்.

“உங்கள மாதிரி அப்பா கிடைச்சா லக்கு மாமா” என்றான். திடீரென்று ஒரு டிவிடியை எடுத்து, “பூம் பூம் ரப்பர்தான்” என்று உற்சாகத்துடன் குதித்தான். “இந்தப் படம் வச்சிருக்கீங்களா? ஐயோ, ஸ்கூல்ல இதைப் பத்திப் பசங்க சொல்லிக் கேட்டிருக்கேன் மாமா. ப்ளீஸ், இதை மட்டும் பாக்கறேனே?” பாடத் தொடங்கி இடுப்பை ஒடித்தான். பூம் பூம் ரப்பர் தான், ரப்பர் தான்.

“இப்ப வேணாம். டயமாச்சு பார். மாப்ள அழைப்புக்கு லேட்டாயிரும். அப்புறம் பார்க்கலாம். மொதல்ல உங்க சித்தி சொன்ன மாதிரி டிரஸ் மாத்திட்டு வா. போவலாம்” என்று அவன் வேகத்தை அடக்கி ஆர்வத்தைத் தூண்டினேன்.

அதற்குப் பிறகு நிறைய பேசினோம். தன்னுடைய தாய் தந்தை மேல் இருந்த சிறிய கோபங்களையெல்லாம் என்னிடம் எடுத்துச் சொன்னான். பொறுமையாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன். பேசினால் தான் பழகுவான். நெருக்கத்திற்கான அச்சம் விலகும். மாப்பிள்ளை ஊர்வலத்தில் பாதி நேரம் கூடவே வந்தான். இரவு விருந்து சாப்பிடும் போது எதிரில் உட்கார்ந்திருந்தான். சாப்பாடு முடிந்ததும் அவன் சித்தியிடம் விடை பெற்றேன். “நீங்க யாராவது கொஞ்சம் வசதியா படுக்கணும்னா எங்க வீட்டுக்கு வாங்க. ஒண்ணும் பிரச்னையில்லை” என்றேன்.

“வேண்டாங்க, உங்களுக்கு எதுக்கு தொந்தரவு? முகூர்த்தத்துக்கு காலைலயே எந்திரிக்கணும். நீங்க காபிக்கே வந்துருங்க இங்க”

“என் வீட்ல தண்ணி பிரச்னை இல்லே. கொசு கிடையாது. கூட்டம் கிடையாது. அதான் சொன்னேன். உங்க இஷ்டம். இல்லேன்னா, காலைல பார்ப்போம்” என்றபடி வெளியேறி வீட்டுக்கு வந்தேன்.

எதிர்பார்த்தபடி, பத்தே நிமிடங்களில் தொலைபேசியடித்தது. “மாமா, நான்தான் பேசுறேன். என் அக்கா பையன் உங்க வீட்டுல படுக்கட்டுமா? இங்கே திடீர்னு மாப்பிள்ளை வீட்லேந்து இன்னொரு கூட்டம் வந்துடுச்சு. எங்க ரூமுங்களையும் காலிசெஞ்சு குடுத்துட்டோம். இவன் கொஞ்சம் தொந்தரவு தரான். உங்க வீட்டுல எடம் நல்லா இருக்குதுன்றான். பரவால்லிங்களா? அவரையும் கூட அனுப்புறேன்”

“தாராளமா நீங்க எல்லாருமே வந்து படுக்கலாம். ஒரு அரை மணி பொறுத்து வரீங்களா? நான் பழக்கடை வரைக்கும் போய் வந்துடறேன். வீட்டையும் சுத்தம் செஞ்சு வச்சுடறேன்” என்றேன்.

“இல்ல சார், அவன அனுப்புறேன். நான் வர லேட்டாகும்” என்றார், மனைவியிடமிருந்து தொலைபேசியை வாங்கிக் கொண்டவர்.

பத்து நிமிடமாகவில்லை. எதிர்பார்த்தபடியே, அவன் மட்டும் தனியாக வந்தான். பேருக்காகக் காரைத் துவக்கி வைத்துக் கொண்டிருந்தேன். வெளிக்கதவைத் திறந்து கொண்டு வந்தான். “மாமா, உங்க வீட்டுல படுக்கச் சொன்னாங்க..வெளில போறீங்களா” என்றான்.

ஒரு மணி நேரம் காரில் சுற்றிவிட்டு வந்தோம். சிறிது நேரம் டி.வியில் விடியோ கேம்ஸ் விளையாடினான். பிறகு பொறுக்காமல், அவன் விரும்பிய நீலப்பட டிவிடியைப் போட்டேன். வியப்பா அதிர்ச்சியா என்று சொல்ல முடியாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். விவரமெல்லாம் சொன்னேன்.

படுத்தபோது நள்ளிரவாகி விட்டது. பத்து நிமிடங்களில் அயர்ந்துத் தூங்கி விட்டான். நன்றாகத் தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் நேரம் தான் நெருங்குவதற்குச் சரியான நேரம். முதல் முறையாக அனுபவமேற்படுத்தும் போது, மாற்றார் நெருக்கத்தின் அதிர்ச்சியை ஓரளவுக்குக் குறைக்கும். அரை மணி பொறுத்து அவன் அருகில் படுத்துக் கொண்டேன். என் மூச்சு வேகமானது. அவன் போர்வையை விலக்கினேன். பித்தான்களை விலக்கி, அவனுடைய அரை நிஜாரை மெள்ளக் கீழிறக்கினேன். ஜட்டி கையில் பட்டது. மெள்ள வருடிக் கொடுத்தேன். இலேஸ்டிக் பிடிப்பை விரல்களால் லாகவமாக விலக்கியபோது எதிர்பார்ப்பில் எனக்கு உடலெங்கும் பரபரப்பு. இன்னும் அவன் எழுந்திருக்கவில்லை.

என் அனுபவத்தில் சிலர் இத்தனை நேரம் விழித்திருந்தாலும், ஒரு வித எதிர்பார்ப்பினால் அமைதியாக இருப்பார்கள். இவன் எப்படி என்று தெரியவில்லை. விரலளவு வேசலின் எடுத்து தடவினேன். என் கை படப்பட, எதிர்பார்த்தபடி, உயிர் வந்தது போன்ற ஒரு எழுச்சி. எத்தனை மென்மை! எத்தனை இளமை! என்னை மறந்து அவன் கைகளைப் பிடித்த போது, விழித்து விட்டான்.

“என்ன மாமா இது, சே!”

வழக்கமான எதிர்ப்பு தான். “சும்மா இரு. எல்லாம் சொல்லித் தரேன். சுகமா இருக்கும் பார்”

“வேணாம் மாமா, நான் சத்திரத்துக்கே திரும்பிப் போறேன். எங்க அப்பாக்கு தெரிஞ்சா திட்டுவாரு. சித்தப்பா கூட உதைப்பாரு.”

“சும்மா இருடா, சொன்னா கேளு. இல்லின்னா மாமாவுக்குக் கோவம் வரும்”. கையை வீசி, எழுந்திருக்க முயன்றவனை அழுத்தினேன். என்ன செய்தேனென்று தெரியவில்லை, நொடிகளில் இறந்து விட்டான். கொஞ்சம் கூட எதிர்பார்க்கவில்லை.

மறு நாள் காலை, சற்று நேரம் கழித்துத் தான் சத்திரத்துக்குப் போனேன். கவனமாக இருந்தேன். டிபன் சாப்பிடும்போது அவனுடைய சித்தி வந்தார். “என்ன சார், இன்னும் உங்க வீட்டுல தூங்கறானா?” என்றார், கூட இருந்தக் கணவர்.

“யாரு?” என்றேன்.

“என் அக்கா பையன் மாமா..”

“இல்லிங்களே, நீங்க எல்லாரும் வருவீங்கன்னு பாதி ராத்திரி வரை உட்கார்ந்திருந்தேன். யாருமே வரலியே?”

“சரிதான். மாப்பிளை வீட்டு ரூம்லயே படுத்துட்டானோ என்னவோ!” என்று அவசரமாக வெளியேறியவர், நான் டிபன் சாப்பிட்டு முடித்ததும் திரும்பி வந்தார். “எங்கயும் காணோமே மாமா? உங்க வீட்டுக்குப் போறதா சொன்னானே?”

“நான் பழக்கடைக்குப் போகணும், அரை மணி பொறுத்து வாங்கனு சொன்னனே போன்ல? நான் கடைக்கு போயிட்டுத் திரும்பி வந்தப்போ யாருமே இல்லை. பாதி ராத்திரி வரை வெயிட் பண்ணனே? நீங்க வரலைனு நினைச்சு நான் தூங்கிட்டேன். எழுந்ததும் லேட்டு” என்றேன்.

பதறினார் சித்தி. “இப்போ எங்க அக்கா வந்து கேட்டா, நான் என்ன பதில் சொல்லுவேன்? எங்க போய் தேடுவேன் இந்த அரைலூசை? முகூர்த்தத்துக்கு வேறே நேரமாச்சு”. கண்களிலும் குரலிலும் அதிர்ச்சி. “அரை லூசு, அரை லூசு”.

“பாவம், பையனை ஏன் திட்டுறீங்க? நீங்க போய் முகூர்த்த வேலையை கவனிங்க. நான் வேணா தேடிப் பாக்கட்டுங்களா?” என்றேன் அமைதியாக.

– 2011/01/04