கதையாசிரியர் தொகுப்பு: மீ.மணிகண்டன்
கவிதை சொன்னா காதல் வரும்!
பேருந்து நிலையத்திலிருந்து வேகமாக வீடு வந்த பிரகாஷ் முதல் வேலையாக தன் கைபேசியில் பிரவீன் எண்ணைத் தேடி அழைத்தான். “என்னடா…” “டேய்.. எனக்கு உடனடியா… ஒரு கவிதை எழுதணும்…” “என்னமோ சர்வர்கிட்ட சாப்பாடு ஆர்டர் பண்ற மாதிரி சொல்ற..” “எப்படி வேண்ணா வச்சுக்க…. பட் ஐ நீட் கவிதை அர்ஜென்ட்..” “என்ன விஷயம்..” “உனக்கே தெரியும் எனக்கு பிரேமி மேல ஒரு இதுன்னு..” “அதுக்கென்ன..” “அவகிட்ட என்னோட லவ்வ சொன்னேன்..” “வாவ்… கங்கிராட்ஸ்…” “இல்லடா.. அவ சொல்றா…
யாருக்கு இண்டெர்வியூ?
சமையற்கட்டில் தேநீர் ஆற்றிக்கொண்டிருந்தான் பிரகாஷ். குடித்துவிட்டு நாளை இன்டெர்வியுவிற்கு நன்றாக தயார் செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் ஆற்றிய தேநீரை ஒரு குவளையில் எடுத்துக்கொண்டு தன் அறை நோக்கிச்சென்று கொண்டிருந்தான், எதிர்பாராத விதமாக எதிரில் நண்பன் சினேகன் வரவைப்பார்த்து “வாடா இப்பதான் வறியா ?” “ஆமா… “சற்று நிதானித்துத் தொடர்ந்தான், “சொல்லவே இல்ல …” என்றான் சினேகன். “என்னடா..” “நாளைக்கு இன்டெர்வியூவாம்…” “யாரு சொன்னா…”, கேட்டான் பிரகாஷ். “அம்மாதான்… நேற்று வீட்டிற்கு வந்திருந்தாங்க… அப்ப… சொன்னாங்க…” “முதல்ல
நியூ அட்மிஷன் ஹெட் மாஸ்டர்
மேசை மீதிருக்கும் சுழலும் பூமியை சுழற்றிக்கொண்டிருந்தார் ஹெட் மாஸ்டர் அருகில் இருந்த அலமாரியில் பதிவேடு எடுத்துக்கொண்டிருந்த உதவி ஆசிரியை “சார் சுத்துது…” “ஆமா நான்தான்…” உதாவி ஆசிரியை ஹெட் மாஸ்டரை பார்த்துவிட்டு “சார் நான் பேன் சுத்துறத சொன்னேன்… பவர் வந்துடுச்சு…” “நான் இந்த பூமி சுத்துறத சொன்னேன்…” சற்று நேரத்தில் ஒரு புதிய நபர் ஹெட் மாஸ்டர் அலுவலகத்தில் நுழைய அனுமதி கேட்கிறார். “சார் மே ஐ கம் இன்?” “ப்ளீஸ் கம் ” எதிர்
பப்பு வீட்டில் ஹெட் மாஸ்டர்
அழைப்பு மணி ஓசை கேட்கிறது. அடுப்படியில் இருந்து பிரேமி, என்னங்க காலிங் பெல் சத்தம் கேட்கலியா… கதவைத் திறந்தா என்ன… ம்… பெல் சத்தம் உனக்கும்தானே கேட்குது… நீ போய் கதவை திறயேன்… அறைக்குள் இருந்து பதில் கொடுத்தான் பிரகாஷ். அழைப்பு மணி மீண்டும் ஒலிக்கிறது. அப்பப்பா… போட்டி போட்டி.. எதுக்கெடுத்தாலும் போட்டி… சொல்லிக்கொண்டே கையில் கரண்டியோடு அறைக்குச்சென்றாள் பிரேமி… இப்போ நீங்க போய் கதவைத் திறக்கலே… திறக்கலே…. திறக்கலே…. ம்… திறக்கலே… சொல்லு சொல்ல
அப்பாவின் துணை
எதையோ மறந்து விட்டேனே… என்ற சிந்தனையிலேயே நடந்து சென்றுகொண்டிருந்தார் சிவநேசன். கையில் ராஜன் மளிகைக் கடையில் வாங்கிய பொருட்கள் இட்டு வைத்த பை… அப்படி என்ன மறந்திருப்பேன்… வழியில் பேருந்து நிழற்குடையின் நிழலில் நின்று அங்கிருக்கும் சிமெண்ட் இருக்கையில் பையினை வைத்து எழுதி வந்த பொருட்கள் அனைத்தையும் வாங்கிவிட்டோமா என்று சரி பார்த்துவிட எண்ணினார்… இப்படித்தான் ஒருமுறை வெற்றிலை வாங்க மறந்து விட்டார் வீட்டிற்கு சென்றபின் மனைவியின் முதல் கேள்வி வெற்றிலை எங்கே? கமலம் ஒரு வேளை
3வது குறுஞ்செய்தி
வெள்ளிக் கிழமை மாலை, மாஸ்டா வின் வேகம் மணிக்கு 80 மைல் என்று பறந்து கொண்டிருந்தது காரை செலுத்திக்கொண்டிருந்த விவேக்கின் மனவேகம் அதனினும் மேலாய் குதித்தோடிக் கொண்டிருந்தது காரணம் தான் அந்த மூன்றாவது குறுஞ்செய்தியை அனுப்பிவிட வேண்டுமென்பதே. இரண்டு குறுஞ்செய்திகள் வந்துவிட்டது இனி அந்த மூன்றாவது தான்தான்… மாறிப்போனால்… போனால்… ஆ… அதை அவனது மனம் ஏற்க வில்லை. அப்படி என்ன அந்த மூன்றாவது குறுஞ்செய்தியில் மகிமை? சற்றே இரண்டு நாட்கள் முன் செல்வோம்… புதன் கிழமை
இப்படித்தான் மலர்கின்றன ஊதாப் பூக்கள்
“மாப்ளெ சீக்கிரம் எழுந்திரிடா, இன்னிக்கு ஃபர்ஸ்ட் இயர் அட்மிஷன், நிறைய கலருங்க வரும் எல்லாருக்கும் நாமதான் ஆரத்தி எடுக்கணும்”, எழுப்பினான் சேகர், புரண்டு படுத்த கவிதாஞ்சனுக்கு இவற்றில் அவ்வளவாக ஆர்வம் இல்லை, “நல்ல கனவைக் கலைச்சுட்டியே…, போடா…”, மறுபடியும் போர்வையை இழுத்துப் போர்த்திக்கொண்டான் கவி. கல்லூரி வளாகம் திருவிழாக் கோலம் பூண்டிருந்தது. சில மாணவர்கள் முதலாண்டு மாணவர்களை, வெற்றுத் தரையில் கொடியேற்றச் சொல்லியும், இரயில் ஓட்டச் சொல்லியும், புற்தரையில் நீச்சல் அடிக்கச் சொல்லியும் ராகிங் என்ற பெயரில்
மெல்லச் சிரித்தது அல்லிக்குளம்!
கொட்டும் மழையில் மெட்டியில்லாத இரு பாதங்கள் மெல்லத் தண்ணீர் அதிகம் இல்லாத இடங்களாகப் பார்த்துப் பார்த்து நடக்க, மாலை இளம் இருட்டு, ஒதுங்கிநிற்க ஒத்துழைக்காத காரணத்தால் நனைந்துகொண்டே வீட்டை அடைந்தாள் வித்யா. “ஏம்மா இப்படி நனைஞ்சிட்டு வர்றியே போகும்போதே குடை கொண்டு போகக்கூடாதா?” – சிவகாமி. “காலைல போகும்போது நல்ல வெயில் அடிச்சுது, மழை வர்ற மாதிரியே தெரியல அத்தை” என்றபடி தன் அறைக்குச் சென்று தலைதுவட்டி உடை மாற்றி மோகனின் படத்தின் முன் சென்று, விபூதிக்
தரைச் சீட்டு
“நடேசா வாக்குச் செலுத்தீட்டியா..” பக்கத்துத் தேநீர்க்கடையிலிருந்து வந்த குரலுக்கு, காய்கறி முருகனின் மிதிவண்டியின் பின் சக்கரத்தின் மென் சக்கரத் துளையை நீக்கிக் கொண்டிருந்த நடேசன் நிமிர்ந்து பார்த்தான் அது வாத்தியார் அசோகன். அவரிடம்தான் நடேசன் ஆறு முதல் எட்டு வரை படித்தான். ஆனால் படிப்பில் மனம் இல்லை எட்டுக்குமேல் பள்ளிப்பக்கம் தலை வைத்தும் படுக்கவில்லை. உழைத்துப் பெற்றோரைக் காக்க வேண்டும் என்று பதினைந்து வயதில் இந்த அருண் மிதிவண்டி நிலையத்தில் வேலைக்குச் சேர்ந்தான், ஏழு ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டது.
