கதையாசிரியர் தொகுப்பு: காரை ஆடலரசன்
இரண்டு இரவு, ஒரு பகல் ! ம்ம்ம்…!
பக்கத்து வீட்டுக்காரன் தன்னுடைய மூன்று வயது, ஐந்து வயது பசங்களைக் அழைத்துக் கொண்டு மாமியார் வீட்டில் விட, சென்னைக்கு இன்று காலை 10.00 மணிக்கே பேருந்து ஏறிவிட்டான். ஆள் வர்றதுக்கு எப்படியும் இரண்டு நாட்கள் கண்டிப்பா ஆகும் ! வீட்டுல …அவன் மனைவி மல்லிகா மட்டும் தனி. ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லே ! வாழ்க… பள்ளிக்கூட கோடை விடுமுறை !’நினைக்கும்போதே மகேசுக்குள் மனம் துள்ளி, குத்தாட்டம் போட்டது. ‘அதே சமயம் இங்கே…!’ நினைத்த அடுத்த வினாடி……. ஏறிய
சுமந்தவன்
“என்னங்க..?” என்றவாறே கட்டிலில் வந்து கணவனுக்குப் பக்கத்தில் இழைந்து, குழைந்து அமர்ந்தாள் நந்திகா. “என்ன..?” – கணேஷ் அவளை ஆசையுடன் அணைத்து தன் மடியில் கிடத்தி மனைவி கண்களை உற்று நோக்கினான். “நாம நல்லதுக்கு ஒன்னு சொல்றேன். நீங்க கேட்கனும்….” “சொல்லு..?” “நாம தனிக்குடித்தனம் போயிடலாம்.” “……………………………” “இல்ல… நாம உங்க அண்ணனைத் தனியே அனுப்பிடலாம்.” “அப்புறம்..?” \ “அவர் காய்கறி சந்தையில மூட்டைத் தூக்கி வேலை செய்யிறது நமக்கு அவமானம்.. என்னடி..! இவரா . உன்
பெண்டாட்டிக்குப் பயந்தவன்
தன்னுடைய வீட்டிற்கு நேர் எதிர்வீட்டில் நான்கு நாட்களுக்கு முன்பு அந்த அழகான தம்பதிகள் குடி வந்ததிலிருந்தே தன் மனைவி சுஜாதாவிடம் ஒரு மௌனமான மாற்றம் மறைவாக இருப்பதை கண்டான் கல்யாணம். அது மட்டுமல்லாமல் அவர்கள் வரும் வரை இந்த வீட்டைப் பற்றியும், குளியலறை, கழிவறை தண்ணீர் வசதிப் பற்றியும் வானளாவ புகழ்ந்தவள் இப்போது வேறு வீடு பார்க்கும்படி நச்சரிக்கிறாள்.!! வேறு வீடு பார்க்க வேண்டுமென்றால் உடனடியாகவாக் கிடைத்துவிடும் சட்டென்று குடிபோய்விட..?! எந்தவித தொந்தரவும் இல்லாமல் தான் கொடுக்கும்
பெரிய மனசு
தயக்கத்துடன் தன் வீட்டு வாசல் சுற்றுச்சுவர் கதவுத் திறந்துகொண்டு வரும் வாலிபனைப் பார்த்ததும்…. ‘யாரிவன்..? யாரைத் தேடி வருகிறான்…?’ வாசலில் காற்று வாங்க உட்கார்ந்திருந்த சேகர் அவனை யோசனையுடன் பார்த்தான். ஆள் அருகில் .வந்ததும்… “யார் நீங்க…? யாரைப் பார்க்கனும்..?” கேட்டான். “பொதுப்பணித்துறையில் எஞ்சினியராய் வேலை செய்கிற சேகர் என்கிறது….?” இழுத்தான். “அது நான்தான்!” வந்தவன் சடக்கென்று துணுக்குற்றான். “சாரி சார். ஆள் தெரியாம நான்….” தடுமாறினான். “பரவாயில்லே?” “சார்! என் பேர் சிவா..!” “புது ஒப்பந்தக்காரரா…?
வெங்குவும் கழுதையும்…
1 அந்த யோசனையை வெங்கி என்கிற வெங்கடசுப்ரமணியத்திற்குச் சொன்னதே சிவா என்கிற சிவச்சாமிதான்.!! நேற்று வெங்குவும் சிவச்சாமியும் ஊருக்கு ஒதுப்புறம் ஆற்றோரமுள்ள புளியமரத்தடியில் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருக்கும்போதுதான் வெங்கு….. “அம்மா! என்னைத் திட்றாடா..!” என்று முகம் தொங்கி சொன்னான். திடுக்கிட்டு….. “எதுக்கு..?” இவன் அவனைப் பார்த்தான். ‘’ நான் கதை எழுதுறதுனால… தினம் வீட்டுல நிறைய தாள் சேர்ந்து குப்பையாகுதாம். ‘ நானும் தினம் இடுப்பொடிய கூட்டி வாரிக்கொட்றேன். தெரு முனையிலே உள்ள முனிசிபாலிட்டி குப்பைத் தொட்டி வழிஞ்சி
வேலை..!
செய்தித்தாளைப் புரட்டியதுமே அந்த விளம்பரம்தான் சேகர் கண்களில் பளிச்சென்று பட்டது. சின்ன கட்டம் போட்ட விளம்பரம். பாஸ்போர்ட் அளவு படத்தில் ஒரு இளம் பெண். அதன் கீழே…. ‘பெயர் கிரிஜாராணி. வயது 25. படிப்பு பி.ஏ. தட்டச்சு, சுருக்கெழுத்துத் தெரியும். கணனியில் எல்லா வேலைகளும் தெரியும். எந்த வேலை செய்யவும் தயார். வேலை கொடுக்க விருப்பமுள்ளோர் தொடர்புகொள்ள வேண்டிய முகவரி…121, மேல் கரை வீதி. கோட்டுச்சேரி, காரைக்கால். 609 608. கை பேசி எண். 54456 78899.
இரண்டாம் திருமணம்..!
அழுத கண்ணும் சிந்திய மூக்குமாய் உள்ளே நுழைந்த சுமதியைப் பார்த்ததுமே தாய்க்கும் மகளுக்கும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. “என்னம்மா…?” “என்னக்கா…?” பதறி வரவேற்றார்கள். “ஓ…. ஒண்ணுமில்லே..!..” சொல்லி வந்து தூணில் சாய்ந்து சுமதிக்கு அழுகை முட்டிக்கொண்டு வந்தது. ‘கோ’ வென்று அழுதாள். “என்னடீ..! சொல்லிட்டுத்தான் அழேன்.” தாய் துடித்து அதட்டினாள். வித்யா தன் பங்கிற்கு அக்காவின் அருகில் வந்து வாஞ்சையாய் அமர்ந்தாள். “என்னக்கா..?” சுமதி தலையை வருடினாள். “அவர்…. அவர்…”கேவினாள். “என்ன சொல்லு..?” “அவர் இரண்டாம் கலியாணம் பண்ணிக்கப்போறாராம்…!”
கலியாணம்..!
“அந்த சின்னப் பையன் கடிதம் கொண்டு வரும்போது வீட்டுல அண்ணா, அண்ணி, சந்துரு இருந்தான். பொடியன் எசகுபிசகா யார்கிட்டேயாவது கொடுத்துடப் போறானோன்னு எனக்கு உள்ளுக்குள் திக் திக் பயம். இப்படியாப் பண்றது…?” அனுஷா சொல்ல…. கேட்ட கலியுகனுக்குள் ,முகத்தில் கலவரம் படர்ந்தது. பயத்துடன் சொன்னவளை நோக்க… பயத்துடன் சொன்னவளை நோக்க… “பையன் சமத்து!. யாருக்கும் தெரியாம நைசா என் கையில கொண்டு வந்து சேர்த்துட்டு நல்ல புள்ள மாதிரி வெளியே போயிட்டான்.” ‘அப்பாடா !!…’ பயம் விலகி
காலப்போக்கில்…
‘இதைச் சொல்லக்கூட தனக்கு உரிமை இல்லையா…?’ – என்று மனம் கேட்க அப்படியே இடிந்து போய் தன் அறையில் அமர்ந்தாள் செண்பகம். சிவா தன்னுடையத் துணிகளை சோப்புப் போட்டு கொல்லைக் கிணற்றடியில் மாங்கு மாங்கென்று துவைத்துக்கொண்டிருந்தான். ‘தன் துணி துவைக்கக்கூடாது, இஸ்திரி செய்யக்கூடாது, இரு சக்கர வாகனம் துடைக்கூடாது,…. இன்னும் சின்ன சின்னத் தேவை, சேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யக்கூடாது. அவர் வேலைகளை அவரே செய்ய வேண்டும். எதற்காகத் தன்னைக் கட்டிக் கொள்ள வேண்டும்..?!’ – அவளுக்குள் துக்கம்
வாழ்க்கை என்பது வயதிலில்லை…
முகேஷின் வருகை தணிகாசலத்தைச் சங்கடப்படுத்தியது. அவன் காலடி எடுத்து இந்த வீட்டிற்கு வந்ததிலிருந்தே அவர் புழுவாக நெளிய ஆரம்பித்தார். மனம் எதையெதையோ நினைத்து ஒதுக்கினாலும் கடைசியில் நினைத்த இடத்திற்கே வந்து நிலையாக நின்றது. ‘நாம் தவறு செய்துவிட்டோமோ….?!’ என்று எண்ண ஆரம்பித்தார். இந்த வயதில் இது தேவைதானா..? நினைத்தார். நிச்சயமாக இது விதியாகத்தானிருக்க வேண்டும்..! இல்லையென்றால் 64 கிற்கும் 27 கிற்கும் திருமணம் நடக்குமென்று அவர் கனவில்கூட நினைக்கவில்லையே..! அவனது வரவில் மனைவி சுசித்ரா பொங்கி பூரித்திருப்பது
