எனக்கு இப்போது வயது அறுபது. பெங்களூரில் பெரிய மல்டி நேஷனில் வேலை செய்து ரிடையர் ஆனேன். தற்போது சென்னையில் சொந்தமாக வீடு கட்டிக்கொண்டு செட்டில் ஆகிவிட்டேன்.
காலை பதினோரு மணிக்கு வீட்டில் பூஜை முடிந்து தீபாராதனை காட்டிக் கொண்டிருந்தபோது எனக்கு மொபைலில் போன் வந்தது.
தஞ்சாவூரில் என்னுடைய சியாமளிச் சித்தி இறந்து விட்டாளாம். சித்திக்கு வயது 72. என் அம்மா அப்பா இறந்து சில வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. அதனால் சித்தியின் இறப்புக்கு ஒரு பிரதிநிதியாக நான் போய்த்தான் ஆகவேண்டும். தவிர, சியாமளிச் சித்திக்கு என் மேல் ஒரு தனியான பாசம் உண்டு.
என் மனைவியால் பேருந்தில் பயணம் செய்ய முடியாது என்பதால், நான் மட்டும் கிடைத்த வோல்வோ பஸ்ஸில் இரவு பத்து மணிக்கு ஏறி உட்கார்ந்தேன்.
சியாமளிச் சித்தியின் மீது என் நினைவலைகள் தொடர்ந்தன…
என் அம்மாவுக்கும், சித்திக்கும் அதிக வயது வித்தியாசங்கள். என் அம்மா மாநிறத்தில் பார்ப்பதற்கு சுமாராக இருப்பாள். ஆனால் சித்தி கிளி கொஞ்சும் அழகு. கட்டமைப்பான உடலில் எப்போதும் துடிப்புடன் இருப்பாள். அதனால் எனக்கு விவரம் அறிந்த நாள் முதல், சித்தி மீது அந்தப் பன்னிரண்டு வயதிலேயே இனம் புரியாத ஒரு ஈர்ப்பு எனக்கு உண்டு. அவளை எப்போதும் பிரமிப்புடன் பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன்.
எனக்கு பன்னிரண்டு வயதாகும் போது, சித்திக்கு இருபத்தி எட்டு இருக்கலாம். சித்தி ஆயில்ய நட்சத்திரம் என்பதால் என் தாத்தா வரன்களை தேடிக்கொண்டே இருந்தார். ஆனால் சித்தியின் முப்பது வயது வரையில் ஒரு வரனும் திகையவில்லை.
அப்போதெல்லாம் நான் பள்ளி விடுமுறை தினங்களில், என் அம்மாவுடன் மதுரையில் இருந்து டிவிஎஸ் பஸ்சில் தஞ்சாவூர் சென்று விடுவேன். தஞ்சாவூரில் என் பாட்டி தாத்தா மற்றும் சியாமளிச் சித்தி என்னை நன்றாகக் கவனித்துக் கொள்வார்கள். சித்தி அப்போது தஞ்சாவூர் கல்யாண சுந்தரம் ஹைஸ்கூலில் டீச்சராக வேலை செய்து கொண்டிருந்தாள். வட்ட வடிவில் டீச்சர் கொண்டை போட்டுக்கொண்டு, மிக நேர்த்தியாக உடையணிந்து அமர்க்களமாக இருப்பாள். சித்தியைப் பார்த்தாலே எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும்
அப்போது நாங்கள் தஞ்சாவூர் ராணி வாய்க்கால் சந்தில் சொந்த வீட்டில் குடியிருந்தோம். சித்தி எனக்கு அடிக்கடி பக்கத்து பில்டிங் கணேசன் கடையில் குருவி பிஸ்கெட்; காக்கா பிஸ்கெட், கமர்கட் வாங்கித் தருவாள். என்னை அடிக்கடி இழுத்து அணைத்துக் கொள்வாள். அப்படி அணைத்துக் கொள்ளும் போது சித்தியின் உடம்பு வாசனை எனக்குள் மயக்கத்தை ஏற்படுத்தும்.
இரவு சாப்பிட்டவுடன் நானும் சித்தியும் மொட்டை மாடிக்கு தூங்கச் சென்று விடுவோம். அப்போது வானத்தில் அணிவகுத்துக் காணப்படும் நட்சத்திரங்களும், சந்திரனும் பார்க்க ரம்மியமாக இருக்கும். இரவு ஒன்பது மணிக்கு சென்னைக்கு செல்லும் போட்மெயிலின் சத்தம் கேட்கும். அதன் தடதட சத்தம் எங்கள் மொட்டை மாடியில் அதிரும். என் தம்பிக்கு மொட்டைமாடி காத்து ஒப்புக் கொள்ளாது என்பதால், பாட்டி தாத்தாவுடன் அம்மாவும் என் ஒரே தம்பியும் கீழே ரேழியில் படுத்துக் கொள்வார்கள்.
மொட்டை மாடியில் சித்தி தூங்காமல் ஏதாவது பேசிக்கொண்டே, என் அரை டிராயருக்குள் வலது கையை நுழைத்து என்னுடைய பிறப்பு உறுப்பை தடவி விடுவாள். அது சற்று பெரிதானதும் மெதுவாக வருடிக் கொடுப்பாள். அவளின் இந்தச் செய்கை எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும். உடம்பு முழுதும் இன்பமான மின்சாரம் பாயும்.
பிறகு என்ன நினைத்துக் கொள்வாளோ, என்னை சற்று நேரம் இறுக்கமாக கட்டிப் பிடிப்பாள். அப்புறமாக என்னை விலக்கி விட்டுவிடுவாள். அதன் பிறகு என்னைத் தூங்கச் சொல்லிவிட்டு அவளும் தூங்கி விடுவாள். இது அனேகமாக ஒரு தினசரி வாடிக்கையாகிப் போனது. அப்புறம் இதுவே எனக்குள் ஒரு எதிர்பார்ப்பானது.
சித்தி வீட்டில் ‘இல்லாத’ நாட்களில், மாடிக்கு வராமல் கீழே தனியாகப் படுத்துக் கொள்வாள். நான் தாத்தா பாட்டியுடன் அவர்கள் அறையில் தூங்கிவிடுவேன்.
முப்பது வயதில் திடீரென சித்திக்கு கல்யாணம் நிச்சயமானது. ஸ்கூல் இருந்ததால் நான் மதுரையில் இருந்து நிச்சய நிகழ்ச்சிக்கு செல்லவில்லை. அம்மா மட்டும் போனாள். அனால் சித்தியின் கல்யாணத்திற்கு தஞ்சாவூர் போனேன்.
கல்யாணத்தில் சித்தப்பா தலை வழுக்கையுடன் பார்க்க சகிக்கவில்லை. அவர் தஞ்சாவூர் கலேட்டரேட் ஆபீஸில் வெறும் டைப்பிஸ்ட். ரொம்ப சுமாரான குடும்பம்.
சித்தி கல்யாணத்திற்குப் பிறகு நான் தஞ்சாவூர் சென்றபோது, எனக்குப் பதினைந்து வயது. சித்தி என்னுடன் படுத்துக் கொள்ளாமல், சித்தப்பாவுடன் மாடியில் இருக்கும் தனியறையில் போய் படுத்துக் கொள்வாள். பால் செம்பை சித்தப்பாவுக்கு எடுத்துக்கொண்டு போகும்போது, மொட்டை மாடியில் தனிமையில் படுத்திருக்கும் என்னைப் பார்த்து, “தூங்குடா கண்ணா…” என்று சொல்லிவிட்டு கதவைச் சாத்திக் கொண்டுவிடுவாள். ஹூம்… என் அழகான சித்தி என்னை மறந்து விட்டாளே என்று ஏங்கிக் கிடப்பேன்.
வருடங்கள் ஓடின….
எனக்கு இருபது வயதாக இருக்கும்போது, எதற்கோ ஒரு வேலையாக தஞ்சாவூர் போன என் அப்பா, ஒருநாள் காலையில் ரயிலில் திரும்பி வரும்போது சித்தியையும் வீட்டுக்கு கூட்டி வந்தார். வீட்டிற்கு வந்த சித்தியை வா என்று சொல்லாமல் அம்மா முகத்தை திருப்பிக்கொண்டு உள்ளே சென்று விட்டாள். அப்போதுதான் எனக்குப் புரிய ஆரம்பித்தது, அப்பாவும் சித்தியின் மேல் அதிக ஆசை வைத்திருக்கிறார் என்பது. அம்மாவுக்கு இது ஏற்கனவே அரசல் புரசலாகத் தெரியும் போல…
எனக்கு இது புரிந்துவிட்டதால், பெரிய டிடெக்டிவ் மாதிரி அன்றே மதுரை ஜங்க்ஷன் சென்று சித்தியும், அப்பாவும் முந்தைய நாள் இரவு, ‘கூபே’யில் ஒன்றாக பயணித்ததை உறுதி செய்து கொண்டேன். ஆனால் ஏனோ எனக்கு அப்பா மேல் கோபம் வரவில்லை. மாறாக பொறாமைதான் ஏற்பட்டது.
இன்னும் பல வருடங்கள் சென்றதும், நான் படித்து முடித்தவுடன் பெங்களூரில் நல்ல வேலை கிடைத்து, திருமணமாகி செட்டில் ஆனேன். வயதின் காரணமாக முதலில் என் அம்மாவும், அடுத்த ஒரு வருடத்தில் அப்பாவும் இறந்து விட்டனர். என் அப்பா செத்ததற்கு சித்தி அப்படி உருகி உருகி அழுதாள். எனக்கு மட்டும் சித்தியின் அழுகையின் அர்த்தம் புரிந்தது.
இரண்டு வருடங்களுக்கு முன், ஒரு கல்யாணத்திற்காக தஞ்சாவூர் சென்றபோது, சித்தியைப் பார்த்துவர சித்தியின் வீட்டிற்கு சென்றிருந்தேன்.
அப்போது சித்திக்கு எழுபது வயது. சித்தி மிகவும் தளர்ந்துபோய் பார்க்க அலங்கோலமாக இருந்தாள். ஹீனமான குரலில் “வா கண்ணா” என்றாள். . சித்தியின் ஒரே மகன் “அம்மாவுக்கு ஏகப்பட்ட சுகர். தினமும் இன்சுலின் எடுத்துக் கொள்கிறாள்… வாரத்துக்கு மூன்று தடவைகள் டயாலிஸிஸ் செய்து கொள்கிறாள்” என்றான்.
எனக்கு கஷ்டமாக இருந்தது. எப்படி இருந்த சித்தி இப்ப இப்படி ஆயிட்டா என்று நினைத்துக் கொண்டேன். சுவற்றில் மாட்டியிருந்த சித்தியின் இளமைத் தோற்றத்துடன் காணப்பட்ட கருப்பு வெள்ளை புகைப்படத்தைப் பார்த்து, அருகில் நின்ற சித்தியிடம், “சின்ன வயசில் நீங்க எவ்வளவு அழகு தெரியுமா?” என்றேன்.
“ஏண்டா இப்ப மட்டும் என் அழகுக்கு என்ன குறைச்சல்?”
நான் அசந்து போனேன்.
எழுபத்தி இரண்டு வயதிலும் தன்னை அழகு என்று இறுமாந்திருந்த அந்த சியாமளிச் சித்திதான் இப்போது இறந்து விட்டாள்.
நான் போனபோது காலை மணி எட்டு. ஊஞ்சலை எடுத்துவிட்டு சித்தியை கூடத்தில் கிடத்தியிருந்தார்கள். அடங்கிப்போன சித்தியை சற்று நேரம் உற்றுப் பார்த்தேன். என் மனதிற்குள் ஏனோ, ‘எனக்குப் பாலுணர்வை முதலில் தூண்டியவள்’ என்கிற எண்ணம் ஓடியது.
சித்தியின் இளமைப் பருவ போட்டோவைப் பார்த்தேன்.
“ஏண்டா இப்ப மட்டும் என் அழகுக்கு என்ன குறைச்சல்?” என்று சித்தி கேட்டது ஞாபகம் வந்தது.
ஆமாம். சம்பவங்களின் கோர்வைதான் வாழ்க்கை. அந்தச் சம்பவங்களில் எத்தனையோ அன்பின் வெளிப்பாடுகள்; கோப தாபங்கள்; காதல் காமங்கள்; போட்டி பொறாமைகள்; பொய்கள் பித்தலாட்டங்கள்….
இவ்வளவையும் தாண்டி ‘இறப்பு’ என்பதுதான் நிரந்தர உண்மை என்று தோன்றியது. எண்ணங்கள் இல்லாத நிலையில் மனதில் சப்தங்கள் இல்லை; ஆழ்ந்த அமைதியான மெளனத்தில் மெளனமே ரீங்காரமாய் சப்தமிடுகிறது என்று எனக்குத் தோன்றியது.