கதைப்பதிவு செய்த மாதவாரியாகப் படிக்க: November 2013
கரக ரெட்டியார்
பெரிய மகன் அதைச் சொன்னபோது நம்ப முடியாமல்தான் பார்த்தாள் சுந்தரம்மாள். “டே நைனா… இந்த வெளாட்டுப்புத்தி என்னிக்கித்தாண்டா உன்ன உட்டுப் போவுங்?” என்று சிரித்தாள். “அய்யே… இப்ப உங்கூட வெளாடிகினு கீர்துதாங் எனுக்கு வேலயா? மெய்யாலுமே உனுக்கு ரத்தத்துல சக்கர, உப்பு கீதாம்” என்றான் அவன் கவலையுடன். “இன்னாடியிது கூத்தா கீது… துன்ற பொருள்ல கீற மாதிரி உப்பு, சக்கர, வெல்லங் எல்லாங் ரத்தத்துல கூடவாடி கீது” என்று ஆச்சரியப்பட்டாள் தன் மருமகளிடம். கொஞ்ச நாளாகவே சுந்தரம்மாளுக்கு
அகலிகை
அந்த மழை நாள் காலையில் ஈரத்தலைமுடியை காய வைக்கக்கூட நேரமில்லாமல் வேர்க்க விறுவிறுக்க பயிலரங்குக்குள் நான் நுழைந்த பொழுது கிருபாநிதி வகுப்பை துவங்கியிருந்தார். புரஜக்டரின் ஒளி வெள்ளத்தில் திரையில் பவர்பாயிண்ட் ஸ்லைடுகள் பரப்பப்பட்டிருக்க அரங்கு முழுவதும் அரையிருட்டில் புன்னகைகள் தெரிந்தன. ’ஹ! இதோ சுபா வந்துவிட்டார்கள். இன்று முழுவதும் ஆண்களோடு மட்டும்தான் மாரடிக்க வேண்டுமென்று வருத்தப்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன்’ ஆறு மாதங்களுக்கு ஒரு முறை எங்கள் நிறுவனத்தின் சார்பாக நடைபெறும் சாஃப்ட் ஸ்கில் பயிற்சி வகுப்பு அது. இரண்டு
ஆ ! அய்யோ !
முன்னொரு காலத்தில் மிகப்பெரிய செல்வன் ஒருவன் இருந்தான். அவன் மிகவும் கஞ்சன். வேலையாட்களை வருத்தி வேலை வாங்குவான். ஆனால் சம்பளம் கொடுக்காமல் ஏமாற்றுவான். செல்வன் மாதத் தொடக்கத்தில் வேலையாளை அமர்த்துவான். பெரியத்தொகையை சம்பளமாகக் கொடுப்பதாக சொல்லுவான். வேலையாள் மகிழ்ச்சியாக வேலையில் சேருவான். மாத இறுதி வரை கடுமையாக உழைப்பான். மாதக் கடைசி நாளன்று செல்வன் வேலையாளை அழைத்து கொஞ்சம் பணம் கொடுப்பான். ”கடைக்குப் போய் ”ஆ” ”அய்யோ” வாங்கி வா … வாங்கி வராவிட்டால் உனக்குச் சம்பளம்
மயிரு
மஞ்சப்பட்டு கூட்டுரோடு, ஆட்டை விழுங்கிய மலைப் பாம்பாய் சுற்றியிருக்கிற ஏழெட்டு கிராமங்களைத் தின்று செரித்தபடி நெளிந்து கொண்டிருந்தது. இரண்டு பெட்டிக்கடைகள், மூன்று டீக்கடைகள், வாடகை சைக்கிள் கடை, பூக்கடை, டிபன் கடை, பிரியாணி ஸ்டால், பிராய்லர் கறிக்கடை, ரெடிமேட் துணிக்கடை, மளிகைக் கடை, உரக்கடை, ஓமியோபதி கிளினிக், செல் ரீசார்ஜ் கடை, ‘இதோ நான் நகரமாகி வருகிறேன் பார்…’ என்பதற்கான அடையாளமாய் ஒரு ஃபாஸ்ட் புட் கடை. இதில் மீதமிருக்கிற இரண்டு கடைகளில் ஒன்று பழனியின் ‘முத்து
நெடி
சபூரா பீவிக்கு உடம்பு முழுக்க ரணமாக வலித்தது. உடல் நெருப்பாய்க் கொதித்தது. அவளால் உட்கார்ந்து பீடி சுற்ற முடியவில்லை. எட்டாவது படிக்கும் மகள் வஸீலாவை அழைத்துக்கொண்டு மெடிக்கல் ஷாப்பிற்குச் சென்று விபரத்தைச் சொல்லி மாத்திரைகள் வாங்கிக் கொண்டு வீட்டிற்கு வந்தாள். இப்போதெல்லாம் அடிக்கடி இதுபோல் சுகவீனம் ஏற்பட்டு விடுகிறது. இரண்டு கால்களும் கடுமையாக வலித்தன. தலைவலி வேறு பிராணனை வாங்கியது. பீடித்தட்டை மடியில் வைத்து பீடி சுற்ற ஆரம்பித்தாள். ஆனால் உடல் வலியைச் சமாளிக்க முடியவில்லை. நன்றாகக்
வழி
அந்திமாலை நேரம் அந்தப் பூங்காவை அழகுமயமாக்கி இருந்தது. மாலைச் சூரியனின் தகதகப்புப் புல்வெளியை பொன்வெளியாக்க, மரக் கிளைகள் தங்கத் தோரணங்களாய் பளபளத்துக் கொண்டிருந்தன. வசந்த மலர்கள் நாணத்துடன் சிரித்துக் குலுங்கிக் கொண்டி ருந்தன. பக்கத்தில் இருந்த விளையாட்டு மைதானத்தில் இருந்த குழந்தைகளின் சிரிப்பொலிகள் காற்றில் அலையலையாய் மிதந்து வந்தன. அழகான இளம் பெண்கள் குழந்தைகளைத் தள்ளு வண்டிகளில் வைததுத் தள்ளிய வண்ணம், பேசிச் சிரித்தபடி களிப்புடன் நடந்து சென்று கொண்டிருந்தார்கள். பல முதியவர்கள் அலுவலகத்திற்குப் போவது போல்
பாண்டிச்சேரி பிரகஸ்பதிகள்
எங்க ஊரிலே சொல்லிக்கொள்ளக்கூடிய இடங்களில் காந்தி சிலையும் ஒன்று. பீச்தெருவில் நட்ட நடுவில் நின்றிருப்பார் எங்க காந்தி. கோவணம். இடுப்பில் கடியாரம். கையில் குச்சி. தண்ணியிலிருந்து விடுட்டென ஊரை நோக்கி எழுந்து வருவதுபோன்ற நடையில் சிலை;முகத்தில் பால் சிரிப்பு. அவருக்கு நேர் எதிரே நேரு மாமாவின் சிலை. சட்டையில் ரோஜா குத்தியிருக்கும். இருவரையும் நடக்கவிட்டால் மோதிக்கொண்டிருப்பார்கள். நடுவே புகுந்த கடற்கரைச் சாலை இவர்களிருவரையும் பிரித்திருந்தது. பாண்டிச்சேரியைப் பற்றி நினைக்கும்போதெல்லாம் அங்கிருக்கும் இடங்களைவிட பல மனிதர்களே அதிகமாக நினைவிற்கு
பசி
அந்தக் கைகளுக்குத்தான் அப்படியொரு பக்குவம் கூடி வருகிறதோ; இல்லை பதார்த்தங்களுக்குத்தான் சர்மாவின் கைகள் பட்டால்தான் ருசியைக் காட்டுவோம் என்ற பிடிவாதம் இருக்கிறதோ தெரியவில்லை. மனுஷனின் ‘மணீஸ் கபே’யின் அப்படி ஒரு ருசி. வாரி அணைத்துக் கொள்கிற மாதிரி , வாசனை கடைக்குச் சற்று எட்டத்திலிருந்தே மூக்கை அரிக்கும். ஆறுமுகத்தேவர் தினமும் அந்தப் பக்கமாகத்தான் வீட்டுக்குப் போக வேண்டும். மடியில் கனமிருக்கும் சில சமயங்களில் முந்தைய ருசியின் எச்சங்களாக ஆசை துளிர்ப்பதுண்டு. தோசையின் இதமான முறுகலுடன் நெய்யின் வாசனையும்
தரிசனம்
கோவிலுக்கு போகலாம் என்று முடிவு செய்ததே தாமதமாகத்தான் என்பதால், புறப்பட்டு கோவிலுக்கு வந்து சேர இன்னும் தாமதமானது. மற்ற இடங்களுக்கு புறப்படுவது போலில்லை கோவிலுக்கு புறப்படுவது என்பது. வெள்ளிக்கிழமை வழக்கத்திற்கு அதிகமான கூட்டம் இருக்கும் என்றாலும், சுந்தரியின் வற்புறுத்தலின் பேரில் மறுக்க முடியாது கிளம்ப வேண்டியதாயிற்று. வரிசை வளைந்து, நெளிந்து வெளிவீதி வரைக்கும் இருந்ததை பார்க்கும் போது, எப்படியும் தரிசனத்திற்கு இரண்டு மணி நேரமாவது பிடிக்கும் என்று பட்டது. போதாததற்கு சுற்றுலா வந்தவர்கள் வேறு முண்டியடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
அம்மாவும்… திராட்சைப்பழக்கூடையும்…
நாகம்மன் கோவிலுக்கு போக வேண்டும் என்று தோன்றியதும் அல்லது முடிவெடுத்ததும் என்னால் வரையப்பட்டுக்கொண்டிருந்த ஓவியம் என் கவன ஈர்ப்பிலிருந்து தூரமாகிப்போனது. நீல நிற உடை உடுத்திய இளம் பெண்ணொருத்தி இடதுகையை உயர்த்தி திராட்சைக் கொத்தைப்பறிக்கும் லாவகத்துடன்… அவளது வலதுகை ஏற்கெனவே பறிக்கப்பட்ட திராட்சைக் கொத்துக்களை ஏந்தியிருந்ததாய்… அழகின் பொருட்டாய் பக்கச் சுவரொன்று… சுவற்றில் தரையிலிருந்து துவங்குகையில் அடர்த்தியான நிறத்தில் ஆரம்பித்து சற்றே வெளிறியதாய்… நன்றாக வெளிறி என்று மூன்றடுக்கு நிறங்களுடன் கற்கள் இடம் பெற்றிருந்தன. நடைபாதைக்குண்டான வழியின்
