பிள்ளை மனம் கல்

(1956ல் வெளியான சிறுகதை, ஸ்கேன் செய்யப்பட்ட படக்கோப்பிலிருந்து எளிதாக படிக்கக்கூடிய உரையாக மாற்றியுள்ளோம்)

“ஐயா!… கொஞ்சம் தயவு காட்டுங்கள்! யாருமில்லாத அனாதைக்குக்கொஞ்ச இரக்கம் காட்டுங்கள்.” 

“அடே சுப்பா! இவனை யாரடா உள்ளே நுழையவிட்டது? பரதேசிப்பயல்களுக்கு இது தர்மசத்திரமா, சாவடியா, சாப்பாடுபோட? பிடிச்சுத் தள்ளடா வெளியே. 

“ஐயா! நான் மாடாய் வேணுமானால் உழைக்கிறேன். சம்பளம் வேண்டாம். சாப்பாடு மட்டும் போட்டால் உங்களைக் கையெடுத்துக் கும்பிடுவேன்.” 

“இதென்னடா பெரிய சங்கடமாய் இருக்கிறது. தரித்திரப் பயல்களுக்கு வேலையில்லை. வேளையுமா தெரியாது? போடா வெளியே! அடே சுப்பா!” 

“ஐயா, கொஞ்சம் கருணை காட்டுங்கள். உங்களுக்குக் குழந்தை குட்டியில்லையா?” 

“ஏன்? நீ அதுகளைத் தத்து எடுக்கப் போறியா? இப்போது நீ போகிறாயா வெளியிலே : அல்லது கழுத்தைப் பிடிச்சு நெட்டித்தள்ளவா?” 

இதற்குள் சுப்பன் வந்துசேர்ந்து விட்டான். சுப்பன் அந்த வீட்டுக்குக் காவலாளி; முதலாளிக்குக் கையாள். 

“என்ன எசமான்! கூப்பிட்டீங்ககளா?” 

“இந்த நாயை வெளியே தள்ளடா.” 

“ஐயா, வயித்துக்கு இல்லாமல் அப்பன், அம்மாவைக் கொலை செய்துபோட்டுத் தானும் தற்கொலை பண்ணிக்கொண்டான். நான் ஆருமில்லாத ஏழை அனாதை. சோற்றைக் கண்ணாலே கண்டு ஆறுநாளாகுது சாமி.” 

“இங்கேயென்ன காட்சிச்சாலையா? கண்ணாடிப் பெட்டியிலே சோத்தைப் போட்டு உனக்கு கண்காட்சிக்கு வச்சிருக்கு என்று யார் சென்னார்கள்? எசமான் கோபமா யிருக்காரு. வெளியிலே போயிடு தம்பி.” 

“அப்படிச் சொல்லக்கூடாது துரையே, நீங்கள் நல்லாய் இருக்கவேணும்.” 

“நீ சொல்லாத குறைதான், கொலைகாரப் பாதகனின் மகனே போடா! இதென்ன கர்வம்ஷ!’ 

இப்படிச் சொன்னவர் எசமானர். அவருக்கு ஆத்திரம் ஏன் பொங்கிக்கொண்டு வந்ததோ, தெரியாது. சுப்பன் பார்த்துக் கொண்டே நிற்பதை அவராற் சகிக்க முடியவில்லை. இரண்டு எட்டில் முன்னால் வந்தார். அந்த அனாதையின் கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்தான். 

“ஐயோ! சாமி” என்று அலறிக்கொண்டே கீழே விழுந்தான் அவன். 

“இழுத்துக்கொண்டு போடா, சுப்பா” என்று உத்தரவிட்ட படியே எசமானர், சப்பாத்தைக் காலில் மாட்டத் தொடங்கினார். 

கார் “விர்” என்று போய்க்கொண்டிருந்தது, நீண்டு உயர்ந்த றப்பர் மரங்கள் மத்தியில் அழகான அந்தத்தெரு வழியே அமைதியாகச் சென்றுகொண்டிருந்தவர்கள் சுப்பனும் எசமானரும். குவாலபாரு என்ற அந்த ஊரில் “சின் கீ ரபர் பாக்டரி” என்றால் மிகப் பிரசித்தம். சொந்தக்காரர் வெள்ளைக்காரர்தான். ஆனால் அவருடைய றப்பர்த் தோட்டத் துக்கும் தொழிற்சாலைக்கும் சீனப் பெயர்கள் வைத்திருந்த தற்குக் காரணம் அவருடைய சீன மனைவியாய்த்தானிருக்க வேண்டும். பெயரில் என்ன இருக்கிறது? பூலோக சுவர்க்கம், பொன் கொழிக்கும் நாடு மலாயா என்று சொல்வார்கள். அங்கே பணம் சுரண்ட வந்த ஸ்மித் என்ற துரைக்குப் பெயரைப்பற்றிக் கரிசனை ஏன் இருக்கப்போகிறது? செல்வம் குவிந்தாற் போதும்; பெயர் எதுவானால்தான் என்ன? 

சியாதி மிகுந்த இந்தத் தோட்டத்திற் கோபாலபிள்ளை தலைமைக் கங்காணி. ஸ்மித் சீமாட்டியாருக்கு கோபால பிள்ளையை நன்றாகப் பிடித்திருந்தது. ஏன் என்று ஆராய்வதில் பயனில்லை. ஊரிலே துஷ்டன், போக்கிரி என்று பெயரெடுத்த கோபாலன் மலாயாவுக்கு வந்துசேர்ந்து நான்கு வருஷங்களா கின்றன. இதற்குள் எவ்வளவோ தூரம் மாற்றம் ஏற்பட்டுவிட்டது. அவரிலே, ஆனால் அந்தப் பழைய குரூரமும், அதட்டலும், இரக்கமற்ற தன்மையும் தான் அவரைத் தலைமைக் கங்காணியாக்கி இந்த நிலைமைக்கு உயர்த்திவிட்டது. 

அது மட்டுமல்ல ஆள் கொஞ்சம் பயமில்லாதவர். மூளையிருந்தால் அல்லவா ஆபத்தைப் பற்றிக் கற்பனை பண்ணவும் பயப்படவும் வேண்டி நேரிடும்? மலாயாவுக்கு வந்தபிறகு துப்பாக்கி சுடப் பழகினார். அது அவருக்கு நல்ல தாகப் போய்விட்டது. சாதாரண தொழிலாளியாக ஸ்மித் துரை யுடன் வேட்டைக்குப் போனார். மலாயாக் காடுகள் பயங்கர மானவை. வேட்டையும் ஆபத்தானது. ஆனால் மிருகத்திலும் கேவலமான் இவரிடம் இவற்றிற்கெல்லாம் அஞ்சும் வழக்கம் கிடையாது. இவர் சுட்ட இரண்டு புலிகளினுடைய தோல்கள் துரை வீட்டில் இருக்கின்றன. ஆனால் ஸ்மித் துரை சுட்டதாகத்தான் தோன்றும், அந்த பங்களாவிலே உள்ள “போட்டோ”க்களைப் பார்த்தால், இதனால் துரையுடன் நெருங்கிப்பழகின கோபாலபிள்ளையின் மீது துரைக்கு நல்ல அபிப்பிராயம் முளைத்தது. அடித்தது அதிர்ஷ்டம். கோபாலனாயிருந்தவர் கோபாலபிள்ளையானார். இப்பொழுது துரை எதைச்செய்வதானாலும் கோபாலபிள்ளையைக் கேட்டுத்தான் செய்வார். கோபாலபிள்ளை விரலை அசைத்தால் தோட்டத்திலென்ன, தொழிற்சாலையிலென்ன நடுங்காதவர்கள் கிடையாது. ஸ்மித்துரையிலும் பார்க்க அவரைக் கண்டு வேலை யாட்கள் நடுங்கினார்கள். அவருடைய செல்வாக்கு அவ்வள வுக்கு வளர்ந்து விட்டது. 

அனாதையாக மலாயாவிற் கால்வைத்த கோபாலன் இப்பொழுது ஐயாயிரம் தொழிலாளர்களுக்கும் சிம்ம சொப்பன மாக விளங்குகிறார் என்றால் இதற்கு அவருடைய திறமையைக் காரணமாகச் சொல்வதா? அதிர்ஷ்டத்தைச் சொல்வதா? கடவுளின் கருணையென்று சொல்வதா? இதைப்பற்றியெல்லாம் சிந்திக்கவில்லை. காரை ஓட்டிக்கொண்டு வந்த கோபால பிள்ளை. காலையிற் புறப்படும் பொழுது நடந்த சம்பவத்தைப் பற்றி அவர் திரும்ப நினைக்கவுமில்லை. அந்த வழக்கம் அவரிடம் கிடையாது. குடித்த சாராயம் புட்டிக்குள் திரும்ப வருமா? என்பது அவருடைய சித்தாந்தம். 

ஆனால் சுப்பனுக்குச் சும்மாயிருக்க முடியவில்லை. எசமானருடைய கோபத்தைத் தினம் அனுபவித்து அவனுக்கு அலுத்துப்போய் விட்டது. அதனால் அவனுக்கு அவரிடம் பயம் இல்லையென்றும் சொல்லிவிட முடியாது. தெருவை விழுங்கு வது போல் விரைவாக ஓடிக்கொண்டிருந்தது கார். அந்த ஊருக்கே சிறப்பான காலை வேளை மோகனமாயிருந்தது. ஒரு குளுமையான மென் காற்றும், பலவித வர்ண புஷ்பங்களும் சூரியனின் பொன்னிறக் கதிர்களும் ஒரு தேவலோகம் போலப் பிரமையளித்தது. இவற்றிலாவது ஈடுபட மனதைத் திளைக்க விடக் கூடியவரல்ல. கோபாலபிள்ளை. அவருடைய மௌனம் அசாதாரணமானதல்ல ஆனால் அன்று காரணமற்றதாகப்பட் டது. சற்று போதையேறிவிட்டால் கலகலப்பாக இருப்பார். பேச்சு மூச்சின்றி நெடு நேரம் சுப்பனால் இருக்க முடியவில்லை. ஆகவே அவன் “எசமான், என்னதான் கோபம் வந்தாலும் நீங்கள் அவனை அடித்திருக்கக் கூடாது” என்று ஆரம்பித்தான். கூடவே வாழ்ந்து பழகிய சுப்பன் வயதிலே மூத்தவன் என்ற உரிமையையும் உபயோகப்படுத்திக் கொண்டு கோபாலபிள்ளை யுடன் இப்படிச் சரளமாகப் பேசுவான். உள்ளூர மனம் உதற லெடுக்கும். அவ்வளவு கிடுநடுக்கம். 

“போதும், வாயை மூடடா அதிகப் பிரசங்கி” என்று “வள்” ளென்று விழுந்தார் கோபாலபிள்ளை சுப்பன் அடங்கி விட்டான். கார் மேலே சென்றுகொண்டிருந்தது. ஆனால் இந்தப் பேச்சு ஏதோ அதிர்ச்சியை உண்டாக்கியிருக்க வேண்டும் அவர் மனதிலே வலது கையால் காரை ஓட்டிக்கொண்டே இடது கையாற் பையைத் துளாவினார். சிகரட்டைத் தேடியெடுத்துப் புகைக்க ஆரம்பித்தார். சுப்பனுக்கும் ஒரு பீடி புகைக்கலாமா என்று தோன்றிற்று. பின் ஆசனத்திலிருந்தவன் எப்படியோ தன் ஆசையை அமுக்கிக்கொண்டான். உள்ளே நுழைந்த சிகரட் புகை அவர் மனசைக் கலைத்துவிட்டது. சுப்பன் கொஞ்ச நேரத் துக்கு முன்னால் கேட்ட கேள்விக்கு விடையளிப்பவர் போல “கொஞ்சம் தயைதாட்சண்யம் காட்டினால் தலைக்கு மேலே ஏறிக் குந்திக்கொள்ளுவாங்கள். கண்டிப்பாயிருக்கா விட்டால் கண்ணுக்குள்ளே விரலை விட்டு ஆட்டிவிடுவாங்கள். எதுக்கும் அதட்டி அடக்கி ஆளவேண்டும். அன்பும் ஆதரவும் காட்டினால் அதோகதிதான்” என்றார். இதற்குள் சுப்பனுடைய கவனம் வேறெங்கோ சென்றுவிட்டது. இவருடைய பேச்சு அவன் காதில் விழுந்தது. ஆனால் மனதில் உறைக்கவில்லை. மேற்கொண்டு இருவரும் பேசவில்லை. அவர் சிகரட்டை நன்கு அனுபவித்துக் கொண்டு காரை ஓட்டினார். சுப்பன் தூங்க ஆரம்பித்து விட்டான். முதல் நாள் இரவு இரண்டுமணிவரை சீட்டாட்டத்தில் லயித் திருந்த கோபாலபிள்ளை மதுவின் உதவி கொண்டு தளர்ச்சியை அலுப்பைச் சமாளித்துக்கொண்டார். காரில் தூங்கி வழிந்து கொண்டிருந்த சுப்பனுக்குச் சோர்வு தட்டியது. “மெத்” என்றிருந்த கார் “சீட்”டும் “ஜில்” என்று வீசிய காற்றும், காலைக் கதிரவனின் உக்கிரமற்ற ஒளியும் அவன் கண்ணைச் கழற்றிச் செருகியது. இமைகள் மூடியும் மூடாமலும் இருந்தன.பாம்பு போல் வளைந்து வளைந்து சென்ற பாதையில் அந்தச் சொகு சான கார், ஆடி அசைந்து செல்லுவது உடம்புக்கு இதமாயிருந்தது. 

சுப்பன் கனவுலகிலே சஞ்சாரம் செய்யத் தொடங்கி விட்டான். அவனும் எசமானுமாக ஒரு கப்பலிற் பிரயாணம் செய்துகொண்டிருந்தார்கள். கப்பல் நடுக்கடலில் மெதுவாக ஊர்ந்துகொண்டு சென்றது. கடல் அமைதியாயிருந்தது. கப்பலிலும் வழக்கமான கொண்டாட்டம், கோலாகலம் ஒன்றும் இல்லை. நான்கு நாட்களாகி விட்டன. கப்பல் பினாங்கை விட்டுப் புறப்பட்டு எங்கே போய்க்கொண்டிருக்கிறோம் என்று யோசித்துப் பார்க்கிறான் சுப்பன். நினைவுக்கு வருகிறது, அப்புறம் மறைந்து போகிறது எங்கே போகிறோம் என்ற கேள்வி எழுகிறது. கடலில் சில சமயம் பயங்கரமான அலைகள் உண்டாகுமே அதைப்போல, காற்றிலே சில சமயம் வெகு தூரத் திலிருந்து மிதந்துவரும் ஆரவாரச் சத்தம் அடங்குகிறது காற்று ஓயும் பொழுது, அந்த மாதிரி விடை வருகிறது. மெல்லிய திரை யைப்போல் மனதிலே பதியாமல் எட்டச் செல்கிறது கடல் நுரையைப் போல்…… கப்பலில் உள்ளவர்கள் எல்லாம் தங்கள் அறைகளில் தங்கியிருக்கிறார்கள். அதுதான் மேலே கூட்டத் தைக் காணோம் என்று ஒரு கணம் நினைத்தான். அல்லது எல்லோரையும் ஏதாவது பேயோ பிசாசோ தூக்கிக் கொண்டு போய்விட்டதனால் தான் தனியே கப்பலில் நின்றுகொண்டிருக் கிறானோ என்று நினைக்கக் கிலி பிடித்துக்கொண்டது. பீதி யினாற் கலங்கினான். ஆனால் அதே சமயம் கப்பலின் ஒரு கோடியில் இரு உருவங்கள் தென்பட்டன. அப்பொழுதுதான் அவனுக்கு மூச்சுவரத் தொடங்கியது. யார் என்று உற்றுக் கவனித்தான். திடீரென்று பலர் தன்னைச் சுற்றி நடனமாடுவது போலவும் கப்பல் முழுவதும் பிரகாசமான விளக்குகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருப்பது போலவும் தோன்றிற்று. வந்த இரு உருவங்களில் ஒன்று பெண். சௌந்தரிய தேவதை என்று சொல்லலாம். அழகு என்றால் அப்ஸரஸ்தான். பிரமிப்பினால் மருண்டு விட்டான் கூட வந்த உருவம் வேறு யாருமில்லை…. எசமானர்! ஆச்சரியத்தில் மூழ்கிப்போய் பின்னால் அடியெடுத்து வைத்தான். கால் தவறி விழுந்தான். கரைகாண முடியாத கடலிலே மூச்சுத் திணறினான். தத்தளித்தான். கை கால்களை உதறினான். “ஹோ” என்று கப்பலில் இருந்தவர்கள் யாவரும் சிரிப்பது கேட்டது. கப்பலில் இருந்தவரை அதன் யந்திரங்களின் ஓசை ஒன்றுமே கேட்கவில்லை. இப்பொழுதோ பயங்கரமான சத்தம் கப்பல் அடியிலிருந்து வருவது காதைச் செவிடுபடச் செய்தது. கடைசியில் மண்டையில் ஏதோ “டக்” என்று தட்டியது. 

விழித்துக் கொண்டான் சுப்பன் “கிரீச்”சிட்டு உலுக்கிக் கொண்டு கார் நின்றது. தலையில் வலிதாங்க முடியாமலிருந் தது. திடுமென்று கார் நின்றதால் ஹாய்யாக பின் ஆசனத்தில் உட்கார்ந்திருந்தவன் முன் ஆசனத்தில் மோதிக்கொண்டான். கார் அப்படி ஏன் நின்றது? சிந்திக்கக்கூடிய நிலையில் சுப்பன் அப்பொழுது இல்லை. எசமானுடைய குரல் கேட்டது. எங்கோ வெகு தொலையிலிருந்து பேசுவது போல, யாரையோ அதட்டி மிரட்டி திட்டிக்கொண்டிருந்தார். அந்தக் குரல் காதில் விழுந்ததும் சுப்பனுக்குத் தூக்கக் கலக்கம் நீங்கியது. அறிவு வந்தது. கண் தெரிந்தது. காது கேட்டது விஷயத்தை அறிய முடிந்தது. அப்படி பிரமாதமாய் ஒன்றுமில்லை. யாரோ கிழட்டுத் தொழிலாளி காருக்குக் குறுக்கே வந்து விட்டான். கார் அவனை மோதிவிடவில்லை. கோபாலபிள்ளை பிரேக் போட்டு வண்டியை நிறுத்திவிட்டார். ஆனால் அவருக்கு அப்படியாவது ஆபத்திலிருந்து தப்பிவிட்டோமே என்று தோன்றவில்லை. அந்தத் தொழிலாளியை மனம் கொண்டவரைக்கும் திட்டினார். அவனுடைய ஏழேழு சந்ததிக்கும் சாபம் கொடுத்தார். அவனோ பாவம்! கெஞ்சினான் சாமி தெரியாத்தனமாகச் செய்துவிட்டேன். வேறு கவனமாயிருந்ததிலே சத்தமில்லாமல் கார் வந்தது கேட்க வில்லை. என்று மன்னிப்பை வேண்டினான். அவனுக்கு உடல் பதறிக்கொண்டிருந்தது. காரில் அடிபட்டிருந்தால் உயிர் போயிருக்குமே என்றல்ல. பெரிய ஐயாவினுடைய கோபத்துக்கு என்ற பயத்தினால் ‘தெருவிலே போகிற போது என்னடா வேறு கவனம்? உன் குஞ்சியப்பன் போட்டுவச்ச தெரு என்று நினைச் சியா? அல்லது நிலவிலே உலாவப் போகிற நினைப்பா? கிழட்டுக் கழுதை” என்று கிழவனை வைவதில் சுப்பனும் சேர்ந்து கொண்டான். இதற்கிடையில் எப்படியோ தன் நிலைமையை உணர்ந்தவனுக்கு தன் எசமானருக்கு இம்மாதிரிச் சமயங்களில் அநுபல்லவி பாடாது விட்டால் மகா கோபம் வரும் என்பது அநுபவத்தினால் அவனுக்கு நன்றாகத் தெரிந்திருந்தது. “இனிமேல் வெளியிலே புறப்படும் பொழுது வீட்டிலே சொல்லி போட்டு சாதகத்தையும் கையிலே எடுத்துக்கொண்டு புறப்படு” என்று நையாண்டி பண்ணியபடி கோபாலபிள்ளை காரை அங்கிருந்து நகரச் செய்தார். கிழவன் தப்பினேன், பிழைத்தேன் என்று நடக்க ஆரம்பித்தான். 

ஒரு பெருமூச்சு விட்டுத் தன்னை ஆசுவாசப் படுத்திக் கொண்டான் சுப்பன். தான் கண்ட கனவை எசமானரிடம் சொல்லிவிடலாமா என்று நினைத்தான். ஒரு தடவை தொண்டை யைச் செருமிச் சரிபடுத்திக் கொண்டான். எசமானரே “வயசாகிப் போனாற் செத்துப் போகிறதுக்கு இந்தக் கிழங்கள் ஏன் மத்தவங்க பிராணனை வாங்குகிறதுகளோ?” என்று கேட்டார். அந்தச் சமயம் கார் தொழிற்சாலையை அடைந்துவிட்டது. எசமானர் இறங்கி உள்ளே போனார். சுப்பன் இறங்கிக் காரைத் துடைக்க ஆரம்பித்தான். 

“என் மனைவி சாகக் கிடக்கிறாள். சம்பளத்திற் கொஞ்சம் முற்பணமாக..” 

“சதா இந்தத் தொல்லைதானா? இதுக்காகத்தான் கண்ட கண்ட நாய்களையெல்லாம் வேலைக்கு வைக்கக்கூடாது என்கிறது.” 

“இல்லை துரை, இல்லை நான் சொல்வது பொய்யில்லை” 

“அரிச்சந்திரனோடு கூடப் பிறந்தவன் என்றுதான் எல்லோருக்கும் எண்ணம். இப்போது கெஞ்சுவாய்…..அப்புறம் ஏதாவது “ஸ்டிரைக்” அது இது என்றால் முன்னுக்கு நிற்பாய் றாஸ்கல்” 

“அப்படிச் சொல்லக்கூடாது. அடிமை நான். தோலைச் செருப்பாத் தைச்சுப்போடுவேனே உங்களுக்கு” 

“போடாபோ, எல்லாரும் இப்படித்தான் சொல்லுவாங்கள்”  

“இன்றைக்கு டக்டரை அழைத்து வந்து காண்பிக்கா விட்டால் அவ்வளவுதான் சாமி, கருணை காட்ட வேண்டும்.” 

“இன்றைக்கு உனக்கு இந்த இடம் கொடுத்தா நாளைக்கு எல்லாரும் இப்படி வந்துடுவாங்கள். அதெல்லாம் சரிப்படாது இங்கே போடா? 

“சாமி…….” 

“போடா, போ” 

இப்படிக் காட்சிகள் காரியாலயத்திற் சர்வ சாதாரணம். எந்தப் பழி பாவத்துக்கும் அஞ்சாத கோபாலபிள்ளை எவனுக்கும் இரங்கமாட்டார். வந்தவன் தேம்பிக் கொண்டே வீடு திரும்ப வேண்டியதுதான். இன்றும் யாரோ வேலையாள் இப்படித்தான் ஏதோ கேட்டான். சீறி விழுந்தார் கோபால்பிள்ளை “செக் ரோல் குமாஸ்தாவிடம் போய்க் கொஞ்ச நேரம் ஏதோ பரிசீலனை செய்தார். றப்பர் தோட்டத்தில் வேலை வருடம் முழுவதும் கிடையாது. ஆதலால் அந்தத் தொழிலாளிகளுக்கெல்லாம் ஆறு மாசம் வரைக்கும் தான் வேலை கிடைக்கும். மீதிநாள் காற்றையுண்டுதான் வாழ வேண்டும். தொழிற்சாலையில் வேலை செய்கிறவன் பாடு குற்றமில்லை. அவனுக்கு வேலையைப் பற்றிக் கவலையில்லை. கூலிதான் கால் வயிற்றுக் கூழுக்கும் போதாது. இந்த நிலையில் றப்பர் சாலையில் தேவைப்படும் “அஸெட்டிக் அஸிட் தரித்திர வாழ்க்கை நடத்தும் தொழிலாளிக்குப் பரலோகப்ராப்தியடையச் செய்வதற்கும் உபயோகப்பட்டு வந்தது. 

அன்றிரவு இருவரும் வீடு திரும்பும்பொழுது மணி பத்து இருக்கலாம். கோபாலபிள்ளைக்கு நல்ல களை. சுப்பனுக்கு எசமான் கலகலப்பாகப் பேசியது உற்சாகமாயிருந்தது. எத்தனையோ தடவை தான் கண்ட கனவைச் சொல்லலாம் என்று தோன்றிற்று. ஆனால் அந்த ஆவலை அடக்கிக் கொண்டான். பேச்சு எங்கெல்லாமோ போய்க் கடைசியில் கல்லாறில் வந்து நின்றது. கல்லாறு கோபாலபிள்ளை பிறந்து வளர்ந்த ஊர். 

முன்பு ஒருநாளும் அவர் சொந்த ஊரைப்பற்றியோ தன் உறவினரைப் பற்றியோ பேசியது கிடையாது. இன்று ஏன் இந்தப் பேச்சு அவர் வாயில் வந்தது. என்று சுப்பனால் ஊகிக்க முடியவில்லை. அன்றிரவு கோபாலபிள்ளை அதிக நேரமாகத் தூங்கவில்லை. ஏதோ யோசனையிலாழ்ந்தவர் போல் காணப்பட்டார். காலையில் எழுந்ததும் நேரே ஸ்மித் துரையிடம் சென்றார். அவர் ஆறுமாத லீவு வேண்டும் என்ற பொழுது கப்பனும் ஸ்மித் துரையும் ஆச்சரியத்தில் மூழ்கிப் போயினர். “எப்படி இப்பொழுது லீவு கொடுக்க முடியும்? றப்பர் “மார்க்கட் ” நிலைமை ஒரு மாதிரியிருக்கிறது. தொழிலாளிகள் புரளி பண்ணுவார்கள் போலிருக்கிறது. சுங்கி பட்டாணியில் ஏதோ தோட்டத்தில் வேலை நிறுத்தம் என்று கூடக் கேள்விப் பட்டேன்” என்று ஸ்மித்துரை சொன்னார். 

ஆனால் கோபாலபிள்ளையினுடைய தீர்மானத்தை அசைக்க முடியவில்லை. அவர்தான் முரட்டுப் பிடிவாதக் கார ராயிற்றே. நினைத்தால் நினைத்ததுதான். லீவு பெற்றுக் கொண்டுதான் வீடு திரும்பினார். “ஸ்டிரைக் நேர்ந்தால் நான் உடனே திரும்பி வருவதாக விளம்பரம் செய்து விடுங்கள். ஸ்டிரைக் தானாக ஓய்ந்துபோய்விடும். என்று அவர் சொன்ன பொழுது நிஜத்தைத்தான் சொன்னார். ஊருக்கு உடனே கடிதம் எழுதினார் யாருக்கு என்பது சுப்பனுக்குத் தெரியாது. முன் அவர் யாருக்கும் கடிதம் எழுதியது கிடையாது. கப்பல் கம்பனி களுக்குக் கடிதங்கள் பறந்தன. டெலிபோனில் யாரோ பிரயாண வசதியாளர்களோடு பேச்சுநடந்தது. உல்லாசமானக் காணப்பட்ட போபாலபிள்ளையிடம் ஏதோ அவசரமும் காணப்பட்டது. இருந்தாற்போலிருந்து ஏன் வீட்டுக்குப் போக வேண்டும் என்று நினைத்தாரோ யாருக்குத் தெரியும். ஸ்மித் சீமாட்டியார் “என்ன மிஸ்ரர் கோபால்…. ஊருக்குப் போகிறீர்களாமே? ஏதாவது குட்டி அகப்பட்டுவிட்டதோ?” என்று கிணுகிணுத்த குரலில் கேட்ட பொழுது கோபாலபிள்ளை சிரித்தார். அவளுக்கு என்ன தெரியும்? அவள் நீண்ட லீவு கல்யாணத்துக்கு என்று சாதாரணமாக நினைத்தாள். ஆனால் கோபாலபிள்ளை கல்யாணம் என்று நினைத்தது கிடையாது. மணம் என்பதை விரும்பவில்லை. விவாகமென்றாலே விலகி நடந்தார் என்றும் சொல்ல முடியாது. அவர் பெண் மோகம் பிடித்து அலைகிறவருமல்ல, இதனாற் பெண்கள் சகவாசம் கிடையாது என்றும் சொல்லிவிட முடியாது. ஆனால் ஏன் ஊருக்குப் போகிறார்? தனக்கே புரியாத மர்ம மாயிருந்தது. திடீரென்று பிறந்த இந்த வேட்கை. 

மறுநாளிரவு அமைதியாகத் தூங்கினார். சுரவேகம் தணிந்த நோயாளி போல, நினைத்ததை வீரிட்டழுது சாதிக்கிற குழந்தைகளைப் போலப் பிடித்தால் அழுங்குப் பிடிதான். போக வேண்டும் என்று நினைத்தவர் தீர்மானிக்க அதிக நேரம் பிடிக்க வில்லை. தீர்மானித்ததை நடைமுறைக்குக் கொண்டு வருவதிலும் அதிகம் தாமதிக்க ‘வில்லை. இதிற் சொல்ல முடியாத ஆச்சரியம் சுப்பனுக்கு. தலைமைக் கங்காணியின் கழுகுப் பார்வையிலிருந்து ஆறு மாத விடுதலையென்றதும் வேலையாட்களுக்கெல்லாம் தாங்கள் சிட்டுக்குருவியாகி விட்டதுபோற் குதூகலம் பிறந்திருக்க வேண்டும். 

– தை 1956, கேட்டதும் நடந்ததும்.

– தேவன் யாழ்ப்பாணம் சிறுகதைகள், முதல் பதிப்பு: மே 2004, யாழ் இலக்கியவட்டம், யாழ்பாணம்.