நேர் வழி

(1981ல் வெளியான சிறுகதை, ஸ்கேன் செய்யப்பட்ட படக்கோப்பிலிருந்து எளிதாக படிக்கக்கூடிய உரையாக மாற்றியுள்ளோம்)

வயது வந்த தங்கையும் அவளுடைய அண்ணனும் தனியே ஒரு வீட்டில் வசிக்கலாமோ? இது சமூகம் கேட்கும் கேள்வி. நிறையச் சாப்பிட்டு விட்டு ஒழுக்கம் பற்றி “வாய்ச் சவடால்” அடிப்பவர்களின் கடாவல், ஆனால் ராமச்சந்திரனும், மனோரஞ்சிதமும் கொழும்பில் ஒரு “அனெக்ஸில்” வசித்து வந்தார்கள். ஊரில் தாய் தகப்பனில்லாத அனாதைகளாய் ஒரு குடிகார சிற்றப்பன் வீட்டில் ஒண்டி, வளர்ந்து, படித்து ஒரு மாதிரி ஆளானபிறகு வேலை தேடி, அதில் வெற்றிபெற்று கொழும்புக்கு வந்தார்கள். அவர்களுக்கு அங்கே யாரிருந்தார் கள்? பெயரளவில் தான். “அனெக்ஸ்” 

ஒரு பெரிய வீடு. அதன் இடது பக்கமாக நீளமான ஒரு விறாந்தை. அந்த விறாந்தையை நாலு இஞ்சிக் “கொங்கிறீற்” கற்களினால் அடைத்து குறுக்கே தட்டிகள் போட்டு, வரிசையாக ஒன்றன்பின் ஒன்றாக, ஒரு விருந்தினரோடு அளவளாவும் அறை (மரியாதையாகச் சொன்னால் ஹால்) பின்னால் படுக்கையறை, அதன்பின்னால் சமையல் அறை (சாப்பாட்டு அறையும் அதுவே) அதன் பின்னால் ஸ்நான அறை, கடைசியாக கக்கூஸ் என்று தொகுக்கப்பட்டிருந்தது. மொத்தம் நானூற்றி எண்பது அடி. இத்தனைக்கும் வாடகை நூற்றி இருபத்தைந்து ரூபா. 

அவன் கல்வி இலாகாவில் குமாஸ்தா… எழுது வினைஞர். அவள் ஒரு கம்பெனியில் டைப்பிஸ்ட்… தட்டெழுத் துக்காரி. அதிகாலையில் எழுந்து மண்ணெண்ணை அடுப்பில் பரக்கப் பரக்க சமையல். அப்புறம் இருவரும் இரு டிபன் காரி யரில் மத்தியானத்துக்கும் கட்டிக் கொண்டு பஸ்ஸில் இடிபட்டு மிதிபட்டு பிரயாணம் காரியாலயத்துக்கு. அப்புறம் மாலை ஐந்து மணிவரை அந்த நூற்றிருபத்தைந்து ரூபா மாளிகைக்கு ஓய்வு. இரவுக்கு வரும்போதே ராமச்சந்திரன் பாணும் பட்டரும் கொண்டு வருவான். தேநீர், கோப்பி போட்டுக் கொண்டால் சரி. ஒரு நாளையப்பொழுது கழிந்தது. 

ரத்தினம் அந்தக் கம்பெனியில் “சேல்ஸ்மன்” அப்படி யென்றால் விற்பனையாளனோ, வியாபாரியோ? மனோரஞ்சிதத் தைக் கண்டான். உடனே மயங்கி விழுந்துவிடவில்லை. மனோ ரஞ்சிதமும் அப்படி மயில், குயில், மான் என்று கவிஞர்களால் வர்ணிக்கப்பட்டவளல்ல. ஆனால் எந்தப் பெண்தான் பருவ வயதில் கவர்ச்சியாயில்லை? இருவரும் பேசினார்கள். பழகி னார்கள்…அப்புறம் ராஜரத்தினமாயிருந்து ரத்தினமாக குறுகிய அவனுக்கு ஒன்றாயிருந்தது இரண்டாகி மூன்றாகும் எண்ணம் வலுத்தது. முறைதவறியல்ல நேர் வழியில் பாதையெது என்று பார்த்தான். அண்ணன் ஒருவனே அவளுடைய உலகம் என்றறிந் ததும் அவனுக்குத் தென்பு பிறந்தது. ஒரு ஆளை சமாளித்து நறுக்காய் பேசி முடித்து விட திட்டமிட்டான். வீட்டு விலாசமும் அண்ணன் பெயரும் அவனுக்கு மனப்பாடமான பிறகு அவ னிருக்கும் நேரம் பாத்து அங்கு “விஜயம்” செய்து “வியளம்” பேச எண்ணினான். 

அப்படியே பஸ் ஏறி உடையில் மடிப்புகள் குலையாமல் ஒரு நாள் மாலை அங்கு வந்து சேர்ந்தான். அங்கே இடையி டையே நரைக் கீற்று தலை நீட்டும் தலை. மாநிற மேனி, ஹிட்லர் மீசை, கூர்மையான கண்கள் முதலியவற்றுடன் நின்ற வரைப் பார்த்ததும் அண்ணனாகத் தானிருக்க வேண்டும் என்று முடிவு கட்டிவிட்டான். சமாளிக்க சற்று சிரமப்பட வேண்டியிருக் கும் என்று எண்ணியவன் “வரலாமோ?… நான் தான் ரத்தினம்” என்று இளித்தான். 

“வாருங்கள் வாருங்கள்.” உங்கள் நாமம்தான் இங்கு நித்திய உச்சாடனம் செய்யப்படுகிறது. 

ஓகோ… ரத்தினத்துக்கு உச்சி குளிர்ந்துவிட்டது. தன்னை பற்றி ரஞ்சி… அது தான் மனோரஞ்சிதம்… நிறையச் சொல்லி யிருப்பாள் போலிருக்கிறதே என்று நினைத்துக் கொண்டான். 

சுற்றுமுற்றும் பார்த்தான். முதல் அறையின் பின்புற வாசல் சாத்தியிருந்தது. 

“தங்கச்சி எங்கே?… இன்னும் வரவில்லையா?” 

“உடனே நேரே விட்டுக்கு வருவதாகத்தான் காலையில சொன்னாள். ஒரு வேளை பஸ் கிடைக்கவில்லையோ? அல்லது யாராவது சிநேகிதிகள் வீட்டுக்குப் போனாளோ?” 

இதுவும் நல்லதுக்குத்தான். கொஞ்ச நேரம் தனிமையில் பேசியபின் அவள் வந்து சேர்ந்தால் நன்றாயிருக்கும் என்று ரத்தினம் நினைத்துக் கொண்டான். எப்படி, எங்கே ஆரம்பிப்பது என்று தலையைச் சொறிந்தான். 

“நீங்கள் தங்கச்சியோடை தானே வேலை செய்வது?” “ஆமாம்” 

“உங்களுக்கு என்ன சம்பளமிருக்கும்?” 

“நூற்றி ஐம்பது ரூபா” 

“அப்படியானால் அலவன்ஸ்” 

“உண்டு” 

“வேறு வருமானம்?” 

“போனஸ் கிடைக்கும்… வெளியூர் போனால் விசேஷ அலவன்ஸ். சில பொருட்களை விற்றுக்கொடுப்பதற்கு கமிஷ னும் தருவார்கள்.” 

“அப்போது மாத வருமானம் எல்லாமாக கிட்டத்தட்ட எவ்வளவு வரும்?” 

“சராசரியாக நானூறுக்குப் பிழையில்லை” 

“அப்ப உங்கபாடு பரவாயில்லை. இங்கே கொஞ்சம் திண்டாட்டம் தான்” 

“தனிய இரண்டு பேர் ஒரு வீட்டிலிருந்து செலவு பண்ணி கொழும்பில் கட்டாது” 

தான் மூன்றாவது ஆளாகச் சேர்ந்துகொண்டு வீட்டுச் செலவைப் பகிர்ந்துகொள்ள விரும்புவதை சூசகமாக, நாசூக் காக நுழைத்து விட்ட கெட்டித்தனத்தை ரத்தினம்தானே வியந்து கொண்டிருந்தான். 

“உங்களுக்கு முந்தாநாள் தானே சம்பள தேதி”

“ஆமாம்” 

“உங்க கையிலை காசிருக்குமா?” 

“எவ்வளவு?” 

“ஒரு… நூறு…” 

ரத்தினம் சற்று யோசித்தான். ஏதாவது அவசர தேவை யிருக்கலாம். கைமாற்றுக் கேட்க தயங்குவதாய் எண்ணினான். 

“ஏதோ இருக்கிறது… எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். அப்புறம் சாவகாசமாக திருப்பித்தரலாம்” என்று மணிபர்ஸிலிருந்து “பட்”டென எடுத்துக் கொடுத்தான் ரத்தினம். வழி வசதியுள்ள வன் ரஞ்சியை பக்குவமாய் வைத்திருக்கத் தகுந்தவன் என்று நிரூபிப்பது வேறெப்படி? 

“உள் வீட்டுப் பிள்ளையானால் பரவாயில்லை. கூசாமல் கேட்கலாம். வாங்கலாம்… இது…” என்றபடியே கையை நீட்டி ரூபாயை வாங்கி சட்டைப் பையில் திணித்துக் கொண்டிருக்கும் போது… 

வெளியே பேச்சுக் கேட்டது… 

“ரஞ்சி. சித்தப்பாவுக்கு… நான் கடிதம் எழுதிப் போட்டனான். இப்ப வசதியில்லை வருகிற மாதம் பார்க்கிறேன் என்று திடுதிப் பென்று வந்திறங்கினா நானென்ன செய்யிறது?” 

“இல்லை, அண்ணா ஊரில் எங்களுக்கு வேறு யார் கடனோ, உடனோ படும் கஷ்டத்தைப் பாராமல் கொடுக்க வேண்டியதுதான்.” 

உள்ளே வந்த மனோரஞ்சிதம் ரத்தினத்தைப் பார்த்தாள். புறப்படும்போது “நீங்கள் நேரே வீட்டுக்கு தானே போகிறீர்கள்? என்று கேட்ட ரத்தினம் தன்னைத் தேடி வரப்போவதை அவள் 

எங்கே கண்டாள்? 

“அண்ணா, இவர்தான் ரத்தினம்… உனக்குச் சொல்லியிருக்கிறேனே” என்று வந்தவருக்கு சொல்லிவிட்டு ரத்தினத்திடம் “இவர்தான் என அண்ணா ராமச்சந்திரன்” என்று அறிமுகப் படுத்தினாள். 

அப்படியானால் இவ்வளவு நேரமும் யாருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தேன் எனத் திகைப்பில் மூழ்கிய ரத்தினத்துக்கு ராமச்சந்திரன் குரல் எங்கோ தொலைவிலிருந்து கேட்பது போல் கேட்டது. 

“இவ்வளவு நேரமும் சித்தப்பாவுடன் பேசிக் கொண்டிருந் தீர்களா? அவர் வீட்டிலை பணக் கஷ்டம் என்று என்னிடம் ஏதாவது வாங்கலாம் என்று வந்தார். அவருக்காக ஒரு சிநேகிதனிடம் கடன் கேட்கப் போனதால் தாமதமாகி விட்டது. அங்கே ஏமாற்றம தான் சித்தப்பா! நாளைக்கும் நாள் நில்லுங்கள் பார்க் கலாம்.” 

“இல்லை, தம்பி இன்றிரவு நான் ஊருக்குப் போகிறேன்.” என்றார் சித்தப்பா. 

ரத்தினத்துக்கு கதைக்க இனி எப்படி தொடரலாம் எனத் தெரியவில்லை. பஸ்ஸில் கனம் குறைந்திருக்கிறது. 
 
– 1981, சுதந்திரன்.

– தேவன் யாழ்ப்பாணம் சிறுகதைகள், முதல் பதிப்பு: மே 2004, யாழ் இலக்கியவட்டம், யாழ்பாணம்.