சத்திய சாதனை

(1969ல் வெளியான சிறுகதை, ஸ்கேன் செய்யப்பட்ட படக்கோப்பிலிருந்து எளிதாக படிக்கக்கூடிய உரையாக மாற்றியுள்ளோம்)

“காந்தி சொன்னார்…” 

ஒலிபெருக்கியில் குரல் கேட்கிறது. அவர் கதராடையும் குல்லாவும் அணிந்தவர்தான். ஆனாலென்ன? 

சொல்லலாம் சொன்னபடி வாழ்வது.
காந்தி சொல் வீரரல்ல, செயல்வீரர். 

வாய்மை, சத்தியம், நேர்மை, கற்பு வெறும் வார்த்தை களா இவை? அல்ல. அரிச்சந்திரன் என்றொரு மன்னன் வாழ்ந் ததும் பொய் சொல்ல மறுத்ததும் காசிநகர் வீதியில் மனைவி யையும் மகனையும் விலை கூறி விற்றதும் மயானம் காத்ததும்… அந்த நாடகத்தை ஒரு தடவையா, இரு தடவையா… எத்தனையோ தடவை பார்த்திருக்கிறான். அரிச்சந்திரனாக அந்த நடிகன் வைரமுத்து… அவனை யார் கண்டார்கள்? வீட்டில் அவன் கதை என்னவோ? மேடையில் அவன் மூலம் அரிச்சந் திரனையே மக்கள் கண்டார்கள். கண்ணீருகுத்தார்கள் பின்னர் வீட்டுக்குப் போனார்கள். அவனும்தான், காந்தியும் கூட எப்பொழுதோ இளவயதில் இந்த நாடகத்தைப் பார்த்தார். மனத்தில் பதிந்து விட்டது. போதனை… எத்தனையோ லட்சியங் கள்? எல்லோருமே காந்தியாகி விட்டால் உலகம்? 

 எண்ண நறுக்குகள் அதன் போக்கில் மணியத்தின் நெஞ் சிலே தைத்தன. அவன் மெத்தப் படித்தவனுமல்ல. பெரியவனு மல்ல. பஸ் கண்டக்டர். ஆனால் அவனுடைய வாழ்வும் ஒரு சத்திய சோதனைதான். இளமையிலிருந்தே அவனுக்கு சுற்றிலும் காணப்பட்ட யதார்த்த உலகம் தான் கற்றது. கற்பனை பண்ணியது எல்லாவற்றுக்கும் முரணானதாகவே காணப்பட்டது. செல்வச் சீமான்கள் சுகபோக வாழ்வில் வறிய சேரிச் சகதியில் உழலும் மாந்தர் மத்தியில்… இன்பம் உண்டோ, இல்லையோ… நிம்மதி உண்டோ, இல்லையோ… மணியம் கவலையுறும், காலெடுத்து வைக்கும் போதெல்லாம் கால் கட்டாய்த் தென் படும் ஒழுக்கம், சீலம், நெறி, பண்பு என்றொன்றும் கிடையாது. 

இரண்டு நாள்களுக்கு முன் தன் கடைசிக் குழந்தையை மாமியார் வீட்டில் பார்க்கப் போயிருந்தான். அவனுடைய மனைவியின் தங்கை எழில் கொஞ்சும் அரம்பையாக அலங் கரித்துக் கோப்பிக் கோப்பையுடன் முன்னால் வந்து நின்றபோது வரப்போவதை அவனால் ஊகிக்க முடியாமலிருக்கவில்லை. இன்றெழுந்த பிரச்சினையல்ல. சூசகமாக பட்டும் படாமலும், மெதுவாக ஓதப்பட்டு வந்த சங்கதிகள் அவனுக்குப் புரியாம லிருக்க அவன் முட்டாள் அல்லவே! எட்டி ஒட்டிப் பார்த்தவள், தட்டி முட்டிப் பட்டுச் செல்லத் தொடங்கியது தூண்டுதலும் காரணமும் இல்லாமல் அல்ல. 

மனச்சாட்சி என்று ஒன்றிருக்கிறதல்லவா? அவன் பார்த்த தொழில் நீதிமன்ற அனுபவத்தை அவனுக்கு நிறையக் கொடுத் திருந்தது. சத்தியப் பிரமாணம் எடுத்துக் கொள்வதும், வெளியே “மனச்சாட்சிக்கு விரோதமாய் எப்படிச் சொல்வது?” என்பதும் கடைசியாக விசாரணையின் போது முழுப் பூசணிக்காயை சோற்றுக்குள் மறைப்பதும்… ஏன் தான் சிலரை இப்படி தேவை யற்ற சிந்தனையில் பொழுதைப் போக்கி, உக்கிஉலர்ந்து பாழாகும்படி பரமன் படைத்தானோ? நீதி மன்றத்தில் ஏறி நின்று “எல்லோருக்கும் மேலே ஒருவன் இருக்கிறான். அவன் தீர்ப்பு வழங்கும்போது…” என்று நீதிபதிக்கே எச்சரிக்கை விடுத்த ஒருவர். யார் அவர்? வேறு யாருமல்ல. மகாத்மா காந்திதான். ஆயிரத்தில் ஒருவர்… அல்லது ஆயிரம் வருடங்களுக்கு ஒருவர் தான் அப்படித் தோன்றுவாரோ? உள்ளத்தில் ஊறிய நம்பிக்கை, பலம், விசுவாசம் எதனால் விளைந்தது? 

வெறும் உதட்டுச் சேவை செய்யும் பிரசாரகர் கூட்டத்தில் ஒருவராக… மது விலக்குக் கூட்டத்தில் பேசிய அலுப்புத் தீர தவறணைக்கு ஓட்டம் பிடிப்பவராக… வள்ளுவன் விழாவில் புலாலுண்ணாமைபற்றி நீட்டி முழக்கி விட்டு இறைச்சிக் கடைக்கு நடையைக் கட்டுபவராக… சமத்துவம், சகோதரத்துவம் பேசி விட்டு…சீ! இப்படியே நீண்டு கொண்டு போகும் பட்டியல் தானே இன்றைய இளைஞர் மத்தியில் அவநம்பிக்கையை, விரக்தியை, வெறுப்பை, அடங்காப் பிடாரித்தனத்தை, அவிழ்த்து விட்ட கடாமாட்டு சீவியத்தைப் பரப்புகிறது? உள்ளத் தில் இருட்டு. வாக்கில் ஒளி பிறக்குமா? 

சொந்தப் பிரச்சனை பூதாகாரமாய் தலைதூக்கி நிற்கிறது. இப்போது வயதென்ன? முப்பத்தெட்டோ, முப்பத் தொன்பது தான். ஆனால் கடைசிக் குழந்தையைப் பெற்ற தோடு, அவனுடைய மனைவி காலனுக்கிரையாகி விட்டாள். அவனுடைய மூத்தது இரண்டும் பாடசாலைக்குப் போய்வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்தக் கைக்குழந்தையைப் பராமரிக்க அவனுடைய வீட்டில் ஒரு பெண் புரசு இல்லை. முடியுமானால் மாமியார் வீட்டைத் தவிர்த்திருக்கலாம். ஆனால் வேறு கதி யில்லை. 

அவளோடு வாழ்ந்த போது… எத்தனையோ இன்ப நினைவுகள். அவளுடைய குழிவிழும் கன்னங்களைப் பார்த்து, வெறி கொண்டு, தான் உளறிய வார்த்தைகள்! காப்பாற்றப்பட வேண்டியவைதான். வேடிக்கைக்கு ஒரு பேச்சு, உண்மைக்கு இன்னொன்று என்றும் இருக்க முடியுமா? தன்குழந்தை காலையில் வேலைக்குப் புறப்படும்போது “வரும்போது பிஸ்கட், அப்பா’ என்றால் “ஓம்” என்று கூறி விட்டு, மறந்து போனால் அவன்படும் நரகவேதனை. பிள்ளையாவது மறந்து விடுமென்று எதிர்பார்த்தால், அவளுக்கு உலகம் மிகச்சிறியது. ஞாபகத்தில் திணிப்பதற்கு உள்ளவை கொஞ்சம், அதிலும் “பிஸ்கட்” விஷயம் மிகமுக்கியமானது. ஆகவே வீடு திரும்பும் போது கேட்கும் முதற்குரல் “அப்பா, பிஸ்கட் கொண்டாந்தி யலா?” போதும், வார்த்தை வழுவிய வேதனையா, வாஞ்சை ஊட்டிய மனவருத்தமா? இதை “அவள்” அறிவாள் போலும்… அவள் எதையாவது பேசினால் அல்லவோ… எது அவளுக்குத் தெரியும். எது தெரியாது என்று நிர்ணயிக்க முடியும். அவள் எதையும் கேட்டதில்லை. அவன் ஒப்புக் கொண்டதில்லை. 

அப்புறம் மறந்ததில்லை. அவள் வரையில் அரிச்சந்திரன் வாக்குறுதி கொடுத்தாலல்லவோ மீறுவதற்கு… 

அவளுடைய இடத்தில்…. 

ஒரு சலனம், சபலம்… தங்கைதானே? வயதும் அதிக மாகி விடவில்லை… மூன்று குழந்தைகளில் ஒன்று கைக் குழந்தை. பார்க்க மேய்க்க ஒரு ஆள் வேண்டும். 

ஆனால் வாயும் வயிறும் வேறுதானே? தன் வயிற்றில் ஒன்று தோன்றி விட்டால் அப்புறம் அக்கா, தங்கை என்ப தெல்லாம்… இதுகளின் பாடு, இதுகளுக்கு ஒன்று என்றால் அவள்… அவள்!! காற்றாய் கரியாய் போய் விட்டாலும் கூட… 

அந்த டாக்டர் நல்லவர்… ஆனமட்டும் பார்த்தார். முடியாது என்றதும் அவனை அவளருகேயிருக்க அனுமதித்து விட்டார். அவள் பேசுவதே குறைவு. இந்த நிலையில்…. விழி களில் தேங்கி நின்ற வினா…. அதற்கு வார்த்தைகளால் பதில் சொன்னானோ, அல்லது மனத்தந்தியில் பேசினானோ? ஒரு குறைவும் வராது. நான் பார்த்துக் கொள்வேன் என்றால்…. 

அந்த நிமிஷம், அந்த நேரம் மறுமணம் செய்ய மாட் டேன் என்ற மனோ வைராக்கியம் திடசித்தம் அதற்குள் அடக்கம். அது கூடப்பரவாயில்லை. “உன்னைத் தவிர வேறு யாரையும் முன்னும் சரி பின்னும் சரி… இப்படியெல்லாம் ஏன் பேசினான் என்பது இன்று வியப்பாக இருக்கிறது. அவள் கேட்டாளா? 

குழைந்து, துவண்டு, நெளிந்து, புரண்டு இதயமொழி பேசும் அவளிடம்…. பேசினால் தானா பெறுமதி? மனத்தால் நினைத்தால்… மனம் வாக்கு, காயத்தினால்… 

நினைவுச் சுழலில் ஆலமரமொன்றின் கீழ் ஒரு பிச்சைக் காரனைப் பார்த்ததும், அவனுக்கு ஏதாவது கொடுக்க வேணு மென்று நினைத்ததும்… உடனே ஏன் செய்யவில்லை? பின்னர் அந்தப் பிச்சைக்காரனை அங்கு காணவில்லை. செத்துப் போனானோ… யாராவது உறவினர் அழைத்துச் சென்றனரோ, வயோதிபர் விடுதிச்சாலையை நாடினானோ, அல்லது புதிய இடம் தேடிப் போனானோ? யாருக்கும் தெரியாது. மணியத் துக்கு “திக்”கென்றது. நொந்தது. மனதைக் குடைந்தது. 

தாய்க்குக் கொடுத்த வாக்குறுதியை பாடுபட்டு எத்தனை யோ சோதனைகளுக்கு மத்தியில் பேணிக் காத்து ஒரு அசகாய சூரத்தனத்தை சாதித்துவிட்டேன் என்று பெருமையுடன் கட்டியம் கூற வந்த காந்தி அன்னை மறைந்து விட்டாள் என்றதும், அவருக்குக் கொடுத்த வாக்குறுதியையே வாழ்நாள் முழுவதும் அனுஷ்டிக்கும் விரதமாய் மேற்கொண்டார். தாய்க்கு நோட் டெழுதிக் கொடுத்தாரா, சாட்சிகள் நாலு பேருக்கு முன்னால் சத்தியம் செய்தாரா? இல்லையே. 

சந்தர்ப்பம், சூழ்நிலை எல்லாமே ஒன்று கூடி மணியத் தைத் திணறடிக்கின்றன. அந்தக் கைக்குழந்தையைக் காட்டி “எத்தனை நாளைக்கு” என்று கேட்கிறவர்களுடைய வாயை மூடும்படி ஒரு பதில் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது. அதற்கு…

கஸ்தூரிபாயைத் தவிர இன்னொரு பெண்ணை ஏறெடுத் தும் பார்க்காத காந்தியெங்கே, மணியத்தைப் போன்ற மனிதப் புழுக்களெங்கே! உண்மையே தெய்வம்… இது காந்தியின் வேதம். 

உண்மையென்றால்…. அவளுக்குச் சொன்னவை போலி யாய், பொய்யாய், பசப்பாய், மாய்மாலமாய் ஆகக் கூடாது. படைத்தவன் படியளக்காமலா விடுகிறான்? கல்லினுள் தேரைக் கும் கருப்பையுள் சிசுவுக்கும் இப்படியெல்லாம் சிந்திக்கக் கூடாது. மனித யத்தனம் என்றொன்றிருக்கிறதல்லவா? வாழ்க் கையொரு போராட்டம். கோழையாய் பயந்து ஒதுங்கிறவன் வாழ ஏன்விரும்ப வேண்டும்? உடல் வலிமையிருந்து பிரயோச னமில்லை…. மனோ வைராக்கியம்…. 

அற்ப விஷயம்… அலட்டிக் கொள்கிறாய். அவனைப் பார் இவனைப் பார் துரோகமல்ல. நன்மையே நீ செய்கிறாய் அவளுடைய விருப்பங்களை நிறைவேற்றத் தயங்குகிறாய். உனக்குப் பின்னடியிலை வரப்போற கஷ்டங்களை உணர ஏலேல்லை” “இப்ப அப்படித்தானிருக்கும், போகப் போக எல் லாம் சரியாய்ப் போய்விடும்”. 

அடிமேல் அடிவிழுகிறது. தகடு நெளிகிறது. உருக்கு நிமிர்ந்து நிற்கிறது. அடி தாங்கா விட்டால் உடையும், வளையாது. “உங்களுக்குப் பிள்ளையைப் பாக்கிறது இடைஞ் சலாயிருந்தால், என்னட்டைத் தாருங்கோ” 

“நாங்கள் அதுக்குச் சொல்லேயில்லை”

“காந்தி சொன்னார்” ஒலிபெருக்கி.

மணியம் செய்தான். 

மணியம் மகாத்மாவானான்… தனக்குள்ளே மலையென உயர்ந்தான். மனித இனத்துள் ஒரு தெய்வம் பொய்யா விளக்கு. 

– 1969, காந்தீயக் கதைகள் (தொகுப்பு).

– தேவன் யாழ்ப்பாணம் சிறுகதைகள், முதல் பதிப்பு: மே 2004, யாழ் இலக்கியவட்டம், யாழ்பாணம்.