காலி வீடு

(1991ல் வெளியான சிறுகதை, ஸ்கேன் செய்யப்பட்ட படக்கோப்பிலிருந்து எளிதாக படிக்கக்கூடிய உரையாக மாற்றியுள்ளோம்)

வெள்ளி முளைத்து, கிழக்கில் வெண்மை படரும் வேளை யில், திடீரென்று அவ்வீடு கண் முன் தோன்றியதும், வழி தப்பி இரவெல்லாம் தேடித் தவிக்கும் அவ்வழிப் போக்கர் களுக்கு அது ஏதோ கடவுள் அருளிய வரம் போலிருந்தது. மார்பில் ஒரு கையை வைத்து, பகவானை வாழ்த்தி வீட்டை நோக்கி ஓர் அடி முன்னெடுத்து வைக்கையில்… 

புதரொன்று சலசலத்தது. 

அவனுக்கு வயிறு பகீரென்றது. இத்தனை நாழி இரவெல் லாம் பூச்சி பொட்டுக்குத் தப்பிய பின், விமோசனம் நேரும் வேளையில்… 

இவனைப் போன்றே, தூசி படிந்து, உருக்குலைந்து, ஆடைகிழிந்து மற்றோர் ஆள் புதர்களை விலக்கிக் கொண்டு இவன் எதிரில் வந்து நின்றான். இருவரும், ஒருகணம் ஒரு வரை ஒருவர் நோட்டம் பார்த்து நின்றனர். 

அதோ…தூரத்தில் ஓங்கிப் படர்ந்த மலைச் சாரலுக்கும், அதையொட்டி அடர்ந்த புதர்ப் பிரதேசத்துக்கும், பிறகு கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் பரந்த சமவெளிக்கும். அதில் அங்கங்கே சிதறிய சிறு வயல்களுக்குமிடையில் பட்டை தீட்டியது போல் ஓடும் அருவி… இம்மாதிரி இயற்கை வெளி விளங்கும் இவ்விடத்தில் இவ்விரு மனிதப் புழுக்களும் பரஸ்பரம் பார்த்து வெறிப்பது விபரீதத்தின் வேடிக்கைதான். 

பிறகு, புது ஆசாமி, ஒரு பெருமூச்சுவிட்டு, பார், தன்னை முழுக்கும் இரவைச் சமாளித்துக் கொண்டு வெளிக் கிளம்பும் இரவியின் வேளையில், இவ்வீடு, இரவெனும் மாடு நடு நிசியில் ஈன்றெடுத்து மறைக்க முடியும், மர்ம மகவு போல் இருக்கிறது… 

இந்தக் கற்பனையைக் கேட்டதும், மற்றவளின் முகத்தில் அருவருப்புத் தட்டியது. 

“இதென்ன இழவு! நான் ஏதாவது கவியரசுடன் இந்தத் தனி இடத்தில் மாட்டிக் கொண்டேனா என்ன?” 

“ஆம் நான் கொஞ்சம் கவிதான் – ஆனால் இன்னும் அரசாகவில்லை – நீயார்?” 

வேறிடத்தில் இப்படி ஒருவரையொருவர் முன்பின் அறியாமல் ஒருமையில் பேசியிருந்தால். அப்பொழுதே ஒருவர் (முன்) குடுமியை ஒருவர் பிடித்துக் கொண்டிருப்பார். ஆனால், இங்கேயோ சமூகத்தின் கோட்பாடுகளும் மரியாதையுமெல்லாம் வெறும் புரளியேயாகும். 

“நான்…நான்…கதாசிரியன்…”

”ஓஹோ…வியாசரோ?…” 

“நான் அவ்வளவு பெரிய காவிய கர்த்தா அல்ல. ஏதோ…” 

“நான் வியாசனைக் குறிக்கவில்லை…வியாசர் என்றால், வியாசம் எழுதுபவன் என்று அர்த்தம்…” 

கதாசிரியனின் கைகள் குறுகுறுவென்றன. சிரமப்பட்டுச் சமாளித்துக் கொண்டு, எனக்குக் கவிதையில் நம்பிக்கை யில்லை. மூக்கு எங்கே என்றால், மண்டையைச் சுற்றிப் பிடிக்கும் வழக்கம் எனக்கில்லை; நேரே தான் பிடிப்பேன். இப்பொழுது எதிரிலிருக்கும் வீடு, எனக்கு வீடாய்த்தான் தோன்றுகிறது.எனக்குப் பசிக்கிறது. பசி என்றால்,சாதாரண மல்ல; அடிவயிற்றைக் கிள்ளுகிறது. ஆனால், உன்னுடைய கோளாறு எப்படி இதை விஸ்தரிக்கிறதோ! இம்மெய்யனல் ஆகுதியைத் தேடி அளாவுகிறது…’ 

‘அனலில், மெய்யனல், பொய்யனலென்றும் உண்டோ?’

“சரி சரி உன் வித்தையை உனக்கே நான் சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டும் போலிருக்கிறதே! மெய் என்றால் உடல் அனல் என்றால் நெருப்பு. இது தெரியாதா?” 

கவியின் முகத்தில் அசடு தட்டிற்று “உனக்கும் நமக்கும். ஒவ்வாதென்றே நினைக்கிறேன்”- என்றான். 

“ஆ, பார்த்தாயா, கவிதையற்ற பேச்சு! ஆயினும் அவ்வாக்கில் எவ்வளவு அர்த்த புஷடி! பளிச் சென்றிருக்கிறது: பளிங்கு போல் இருக்கிறது. சரி, உன்னுடன் சண்டையிட எனக்கு இப்பொழுது தென்பில்லை. அங்கேபோய் ஆகாரத் துக்கு வழி தேடுவோம் 

“ஆனால் – உனக்கு .. கற்பனையே ஆகாரம் என்றால்… ரொம்ப உத்தமமாய்ப் போயிற்று…” 

“இல்லை, நான் ஆகாரமும் சாப்பிடுவதுண்டு…”

“சரி,வா…போய் இரப்போம்…” 

கதவு பூட்டியில்லை, கதாசிரியன் இருமுறை கதவை மெல்லத் தட்டிப் பார்த்தான். பதில் இல்லை. கொஞ்சம் அழுத்தித் தள்ளவும், கதவு ‘க்ரீச்’ என்று கத்திக் கொண்டு திறந்தது. இருவரும் உள்ளே புகுந்தார்கள். 

வீடு சற்று நீள வாக்கில், முதலில் ரேழி, பிறகு முற்றம், அடுத்தாற் போல் கொல்லைப் புறத்துக்குப் போகும் வழியாய் விரிந்தது. முற்றத்தை ஒட்டி ஓடும் தாழ்வாரத்தின் பக்கமாய் ஒருகூடம். கூடத்தில் ஒரேவோர் அறை. வீடே அவ்வளவு தான். 

அறை வாசற்படிக்கு மேல், சுவரில் ஒரு புகைப் படம் மாட்டியிருந்தது. 

அவ்வறைதான் சமையலறை என்று, பார்க்கும் பொழுதே தெரிந்தது. அறையின் மூலைகளில் ஒன்றின்மேல் ஒன்றாய் அடுக்கிய பானைகளும், கரியேறிய சுவருக்குக் கீழே அடுப்பில் சொருகிய வண்ணம் அவிந்து கிடக்கும் கொள்ளிக் கட்டையொன்றும் காணப்பட்டன. எனவே, அது சமைய லறைதான் என்பதில் சந்தேகமென்ன? 

‘ஒருத்தரையும் காணவில்லையே!” என்றான் கவி.

“கொல்லைப் புறந்தில் இருப்பார்களோ, என்னவோ?…” 

“சரி, வா ; போய்ப்பார்ப்போம்…” 

கொல்லைப் புறக் கதவு மூடியிருந்தது. கதவின் சந்து வழி யாய்க் கொல்லை மரங்களின் பச்சை தெரிந்தது, 

கொல்லையில் ஒருபழங்கிணறு. அதன் இடிந்த கைப்பிடிச் சுவரின் மேல், பாதி உள்ளும் பாதி வெளியுமாய் ஒரு தாம்புக் கயிறு தொங்கியது. தவிர, ஒரு மாட்டுத் தொழுவ மும் அதில் வைக்கோற் போரும் அதன் பக்கத்தில் ஒரு பசுவும் கன்றும் இருந்தன. 

இவையன்றி ஐந்தாறு தென்னை, நாலைந்து வாழைக் கன்றுகள். ஓர் அவரைப் பந்தல், முற்றி உதிர்ந்த ஒரு தென்னம்பாளை. 

ஆனால் அங்கே ஒருவருமில்லை. 

கவி அலறத் தொடங்கினான். 

“சரி, இப்போது என்ன செய்வது? தன்னந் தனியாய் அகப்பட்டுக் கொண்டேனே, இந்த நிர்மானுஷ்யமான காட்டிலே…” 

“இந்த நல்ல தங்காள் பாட்டுப்பாடாதே… நீ தன்னந் தனிமையில்லை…நானும் இங்கே இருக்கிறேன்!… இதோ ஒரு மாடு இருக்கிறது…வீடு இருக்கிறது” 

“மனுஷனைக் காணோமே!…” 

“எங்கேயாவது வெளியே போயிருப்பான்…” 

“என்ன இவ்வளவு அதிகாலையிலேயா?” 

“பின்னே என்ன? பட்டணத்தில், முதுகில் வெயிலடிக்கும் வரையில் நீ தூங்குகிற மாதிரி நினைத்துக் கொண்டாயோ?” பிறகு, இருவரும் மௌனமாயிருந்தார்கள். கிழக்கு நன்றாய்ச் செவந்து, சூரியனின் முதற் கிரணங்கள் வீசத் தலைப்பட்டன. ஆனால், இன்னும் ஆள் சந்தடியில்லை. 

திடீரென்று கதாசிரியன் தீர்மானத்துடன் எழுந்திருந்தான். 

“என்ன செய்யப் போகிறாய்?” 

“ஆகாரத்துக்கு ஏதாவது வழி தேடப் போகிறேன், சும்மா இருந்தால், வயிறு கேட்குமா?” 

”வாஸ்தவம்” 

கதாசிரியன் கவிஞனை ஒரு மாதிரியாய்ப் பார்த்தான்.

“உன்னைக் கண்டால் எனக்குப் பிடிக்கவில்லை…” என்றான்; சாவதானமாய். “உன்னைப் போல் எத்தனையோ பேர்வழிகளைப் பார்த்திருக்கிறேன். உன் முகத்தில் சோம்பேறிக் களை கூத்தாடுகிறது.நீ எல்லாவற்றிற்கும் ஆமாம் போட்டுக் கொண்டு சும்மா இருந்து விட்டு ஊணுக்கு மட்டும் முந்தி விடலாம் என்று நினைக்காதே, (கவிஞனின் முகத்தில் அசடு தட்டியது) அந்த ஜம்பம் என்னிடம் சாயாது தெரிந்ததா? இருவரும் சிரமப்பட்டால்தான் பசியாற வழியுண்டு. ஆகை யால் நான் உள்ளே போய் அடுப்பு மூட்ட வசதி உண்டா என்று பார்க்கிறேன். அதற்குள் நீ போய் ஒரு பாத்திரத்தை யெடுத்துக் கொண்டு வந்து இந்த மாட்டைக் கறக்க வேண்டும்…” 

“அது உதைக்குமே!…” 

“பட்டுக் கொள். முன்னால் ஒரு தோண்டி ஜலம் மொண்டு கொள்கிறேன். அப்புறம் நீ தாம்புக் கயிற்றை அணை கயிறாய் உபயோகப் படுத்திக் கொள்ளலாம்…” 

பசுவின் முகம் சரியாயில்லை. ஓரக் கண்ணால் ஆளை நோட்டம் பார்ப்பது போலிருந்தது. கன்றை ஊட்ட விடும் போழுதெல்லாம் பசு சும்மா இருக்கும்; கன்றை விரட்டி விட்டு, பின்னங்காலைச் சேர்த்துக் கட்டி, பயந்து பயந்து நெருங்கி,மடியைத் தொட்டவுடனே உதைக்கும்! பின்புறம் கன்றுக்குட்டி ஓடி வந்து முட்டும்! இதற்கிடையில் காலைக் கட்டி எஞ்சிய தாம்புக்கயிறு இவனைத் தடுக்கிவிட்டது. இந்த நர்த்தனாவஸ்தையில் கவிஞன் உழன்று கொண்டிருக்கையில், கதாசிரியன் உள்ளேயிருந்து வந்தான். 

“அரிசி அகப்பட்டது… பானையில்…புழுங்கலரிசி” 

”ஐயோ! எனக்குப் பச்சரிசி தானே பழக்கம்!…” என்று ஓலமிட்டான் கவிஞன். 

“தவிர, ஏதோ மிளகாய்,உப்பெல்லாம் இருக்கிறது. ஆனால் எனக்குச் சாதம் ஒன்றுதான் வடிக்கத் தெரியும். நீ கறக்கும் பாலைக் காய்ச்சிச் சோற்றில் விட்டுக் கொண்டு சாப்பிட வேண்டியது தான்…” 

“தொட்டுக் கொள்ள?… வெறும் பாலுஞ்சோறு வயிற்றை குமட்டுமே!” 

“ஒரு மண்ணும் தெரியவில்லை…முக்கியமான விஷயம் தீப்பெட்டி, அதைக் காணோம்…நீ என்ன சிகரெட் பிடிப்பதுண்டா? கோபித்துக் கொள்ளாதே…கவிகள் அந்தப் புகை யில்தரன் தங்கள் கற்பனைகளை மிதக்க விட்டு, கவிதையைப் பொங்க வைத்துச் கொள்வது வழக்கம் என்பார்களே என்று கேட்டேன். அப்பொழுது நெருப்புப் பெட்டி உன்னிடத்தில் நிச்சயமாயிருக்குமல்லவா?… 

அதென்னவோ அவர்களுடைய நல்ல காலம் இந்தக் கவிக்கும் சிகரெட் குடிக்கும் வழக்கமிருந்தது. சிகரெட் தீர்ந்து விட்டது. நெருப்புப் பெட்டி மாத்திரம் மிஞ்சி இருந்தது. 

உள்ளே கதாசிரியன் அடுப்புப் பற்ற வைத்துக் கொண் டிருக்கையில், தடதடவென்று உறியடித்துக் கொண்டு கவிஞன் வந்து, கதாசிரியனின் காலடியில் விழுந்து, கால் களைக் கெட்டியாய்ப் பிடித்துக் கொண்டான். 

”அப்பா, நீ எனக்கு வெறுஞ்சாதத்தையே போடு. நான் அதை வில்லுண்டையாய் விழுங்கி வைக்கிறேன். அந்த மாட்டை மாத்திரம் கறக்க வைக்காதே-இதோ பார், அரிசி களைகிறேன்; அடுப்பு விசிறுகிறேன்; இலை போடு கிறேன்; ஜலம் எடுத்து வைக்கிறேன்; எச்சில் திரட்டுகிறேன். அந்த மாட்டை மாத்திரம்…” 

கதாசிரியன் ஆரம்பித்தான்: “நீ எடுத்த காரியம் எதுவும் விடியாது – நீ பட்டினத்துக் கவியல்லவா?- நான் இப்பொழுது பட்டினத்தில் வாழ்ந்தாலும், கிராமத்தில் பிறந்து வளர்ந் தேன். என் தயார் எருமை மாடு கறப்பாள்; என் தகப்பன்…” 

‘ஐயோ-உன் கோனார் வம்சாவளியெல்லாம் வேண் டாமே! இது பசுமாடப்பா, பசுமாடு!– வசனம் கேட்டதில்லையா- ‘பசுவையும் பார்ப்பானையும்…” 

கதாசிரியன் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு: “ஆம், நான் பார்ப்பான் தான் – உன் குறும்பு நாசமாய்ப் போக- கோனா ரில்லை. ஆனால், பட்டிக்காட்டில் பார்ப்பானுக்கும் பால் கறக்கத் தெரியும், எனக்குப் பால் கறக்கத் தெரியும்- இதோ பார் . பத்து நிமிஷத்தில் திரும்பி வருகிறேன்.ஹே மஹா கவியே?…” என்று கொல்லைப்புறம் சென்றான். 

கவிக்குக் காரியம் எதுவுமில்லை. சுவரில் அங்குமிங்கும் சிதறிய இருண்ட மாடங்களிலும், புதைந்த சட்டிகளிலும் கையை விட்டுத் தோண்டிய வண்ணம், தான் இவ்வேளையில் தன் வீட்டிலிருந்தால், தனக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் சௌகரியங் களை எண்ணி எண்ணி நைந்துருகினான். காலை ஏழு மணிக்கு கண் விழித்தவுடன் பல் விளக்கு முன் படுக்கையை விட்டு எழுந்திருக்கு முன்னே, ஏதோ சொல்பமாய் ஒரு ‘கப்’ டீ பிறகு பல் விளக்கிக் கொண்டு சுடச்சுட இட்டலி, காப்பி- (ஓர் இட்டலிக்குச் சட்னி, ஓர் இட்டலிக்குக் கத்திரிக்காய் கொஸ்து) – அப்புறம் 8,- 8.30 மணிக்கு உடம்பு தேறுவதற்காக ஒரு கப் ஓவல்டின்- 

இச்சமயம் திடீரென்று கவியின் சிந்தனைகள் சிதறின. தலைமட்டத்துக்குச் சற்று உயரமாய் இருந்த ஒரு மாடத்தில் நுழைந்திருந்த அவன் கையில் ஏதோ மிருதுவாய் சிக்குண்டது. சற்று சிரமப்பட்டுக் காலை எழுப்பி அதை முன்னுக்கு இழுத் தான். அவ்வளவுதான்… 

கவி போட்ட வீறிடலில், கதாசிரியன் அலறிப்புடைத்துக் கொண்டு, கொல்லைப் புறத்திலிருந்து ஓடி வந்தான். 

கவியின் முகம் சுண்ணாம்பாய் வெளுத்துக் கிடந்தது. வாயடைத்து விட்டது. சுவரைச் சுட்டிச் சுட்டிக் காண்பித்தான் கவி. 

மாடத்திலிருந்து ஒரு புலித்தலை எட்டிப்பார்த்தது. கதா சிரியனே திக்பிரமை பிடித்துச் சற்று அயர்ந்து விட்டான். அவ்வளவு தத்ரூபம்! 

‘கீச் கீச்’ என்று கத்திக் கொண்டு ஓர் எலி பின்னாலிருந்து அதை உருட்டி விட்டபின்தான், அது பஞ்சும் கதம்பை நாரும் அடைத்த உயிரற்ற தலை என்று அவர்களின் உணர்வில் பதிந்தது. 

அதன் நெற்றியில் கண்களின் நடுமையத்தில் ஓர் அம்பு ஊடுருவிப் பாய்ந்து நெட்டுக்குத்தாய் நின்றது. 

கவி “நாம்-ஷாப்பிட்ட பிழகு-இழைப்பட்றி-அப்புழம்- பேஷி- கொழ்ழலாம்” என்று தைரியமாய்க் குழறினான்.

அவ்வளவு நொள்ளைப் பேச்சு பேசிய போதிலும், கவி புழுங்கலரிசிக் சோற்றைச் சும்மா விடவில்லை. பாயும் ஜமக் காளமும் போலச் சாதத்தைச் சுருட்டி, கவளமாய் உருட்டி, வாயில் அவன் அப்பிக் கொண்ட ஒரு விறுவிறுப்பைக் கண்டு, “ஏது, ஆக்கி வைத்தால் நன்றாய் அழிப்பாய் போலிருக் கிறதே!'”… என்று கதாசிரியன் அதிசயித்தான். 

“என்னப்பா,பிரயோசனமில்லை. இதற்குத் தொட்டுக் கொள்ள ஏதாவது இருந்தால், ஏதோ இரண்டு பருக்கை உள்ளே இறங்கும்-வாயை – குமட்டுகிறது. நான் ஏதாவது தேடித்தான் பார்க்கிறேன்.” 

இருட்டில் ஒவ்வொரு பானையாய்க் கையை விட்டுக் கொண்டு வருகையில், கவியின் கையில் மறுபடியும் ஏதோ சிக்குண்டது ஆனால், இச்சமயம் தட்டுப்பட்டது ஒரு துணி அதை வெளிச்சத்தில் கொண்டு வந்தான், 

“ஆ புடவை!” கவியின் முகத்தைப் பார்க்க வேண்டுமே! காணாததைக் கண்டதுபோல் புடவையைக் கன்னத்தில் ஒத்திக் கொண்டான்; இதைப் பற்றியும் அப்புறம் பேசிக் கொள்ளலாம்!_” 

ஆனால், கதாசிரியன் இதைக் கவனிக்கவில்லை. பூஞ்சல் காளான் பூத்த ஒரு கிச்சிலிக்காய்ச் சுருள் அவனுக்கு அகப் பட்டு விட்டது, எப்படி யிருந்தாலென்ன; ஒன்றுமில்லாத தற்கு அது போதாதா? 

உச்சியேறிய சூரியன் சாய்ந்து, இப்பொழுது மேல்திசை யில் விழவும் ஆரம்பித்து விட்டான். வெப்பம் தணிந்து ஓடும் தண்ணீரில் ஸ்நானம் செய்துவிட்டுக் கரையேறும் போது உண்டாகும் உற்சாகமான குளுமை தேங்கி நின்றது. 

கதைகாரனும் கவிஞனும் வாசல்புறம் வந்து பின்னால் கைகட்டிய வண்ணம், இந்தக் குளிர்ந்த வெப்பத்தை அனு பவித்துக் கொண்டு நின்றார்கள். 

தின்று விட்டு மத்தியான வேளையெல்லாம் நன்றாய்த் தூங்கியபின், இந்த மஞ்சள் வெயிலில் வந்து நின்றதும், ஏதோ மதோன்மத்தம் பிடித்தது. 

“மாலை வேளையே இவ்விடத்தில் நன்றாயிருக்கும்போலிருக்கிறது…” என்றான் கதாசிரியன். 

ஆம், துருவிக் கொட்டிக் குவிந்த தேங்காய்ச் சிதளில் குங்குமப் பூச் சாற்றை பிழிந்தாற் போல, வானத்தில் அங்கங்கே மேகங்கள் திட்டுத்திட்டாய், சிவப்புப் பூத்து நின்றன. மேல் திசையில் செம்மரத் தூலங்கள் பாய்ச்சியது போல் கிரணங்கள் அளாவின. வீட்டுக்குக் கூப்பிடு தூரத்தில் ஓடும் அருவி நீருடன், ரோஜாவின் சிவப்பும் ஓடியது. மாலை யின் மந்தஹாசத்துடன் செடிகள் லஜ்ஜையாய் ஆடின… 

எங்கும் நிர்ச்சலமயம். 

“நீ பெரிய கதாசிரியனாயிற்றே; உனக்கு என்ன தோன்றுகிறது; இங்கே நாம் கண்ட புகைப்படத்தையும், புலித்தலையையும் புடவையையும் பற்றி?” 

ஏதோ ஆவேசம் வந்தவன் போல் கதாசிரியன், பரவச மடைந்த குரலில் சொல்லலுற்றான்: 

“ஒரு நாள் ஒருவன் இங்கே வந்தான், ஒருத்தியுடனும் அவர்களுடைய ஒரே குழந்தையுடனும். எதற்காக இங்கே, எவ்விடமிருந்து வந்தான் என்று நமக்குத் தெரியாது; தெரியவும் வேண்டியதில்லை. ஆனால், ஒன்று மாத்திரம் நிச்சயம். அவனும் அவளும் எந்தச் சந்தடியினின்று, எந்த நிம்மதியைத் தேடி வந்தார்களோ, அதை இங்கே கண்டுவிட்டார்கள். 

“அவர்கள் வந்த புதிதில், இவ்விடம் வெறும் பாழும் குடிசையாயிருந்தது. பிறகு நாளடைவில் குடியிருக்கும் வீடாய், ஒரு மாதிரியாய் ஆகியிருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். கட்டடத்தில் கலந்து வரும் பழமையையும் புதுமையையும் பார்த்தால் அப்படித் தோன்றுகிறது. 

“அவர்களுடைய தொழில் என்னவோ! ஒரு வேளை ஒன்றுமில்லையோ என்னவோ! அவனுக்குப் படிப்பிலும் நம்பிக்கையில்லை என்று தோன்றுகிறது. இங்கே ஒன்றும் புத்தகத்தைக் காணோம். ஆம், படித்துப் பயனென்ன, பார்த்து மகிழ இங்கே எல்லாம் இருக்கும்போது? இந்த நிம்மதியான இடத்தில் யோக நித்திரை செய்வதைவிட, வேறு என்ன வேலை? விடியும் வேளையில் மலைச்சாரல்களிடையினின்று ஆதித்தன் புறப்படும் அழகையும், நடுப்பகலில் ஆகாய வீதியில் அவன் செல்லும் வேகத்தையும் மாலையில் அருவியின் கரையில் மனையாளுடனும் மகவுடனும் நின்று கொண்டு மேல் திசையில் அவன் மறையும் அழகையும் பார்த்துக் கொண்டே, நாள் முழுவதும் கழிக்கலாமே! இடை யில் போகாத பொழுதுக்கு வயலில் பயிர் வேலை இருக்கிறது. புழக்கடையில் காய்கறி போடலாம்- எப்படிப் பொழுது போக்குவது என்னும் கஷ்டத்தை இம்மூவரும் அனுபவித்த தாய்த் தெரியவில்லை. 

நாள்கள், வருஷங்கள் கழிந்தன. 

“பிறகு ஒரு நாள் அந்தப் புருஷன், கையில் வில்லும் அம்பும் ஏந்திக் கொண்டே (இவ்விடத்தில் துப்பாக்கியும் தோட்டாவும் ஏது!) வெளியே புறப்பட்டான். எங்கே? எதற் தாக?’ என்னைக் கேட்காதே. பல காரணங்கள் இருக்கலாம்; இந்த குன்றின் சாரலுக்கப்புறம் என்ன பிரதேசம் என்று காண இருக்கலாம்; அல்லது, வானம் பூமியைத் தொடும் எல்லையை எட்ட இருக்கலாம். எப்படியும் புறப்பட்டாகி விட்டது. ஆனால் புறப்பட்டவன் அத்துடன், அவ்வளவு தான். நடுப்பகலாயிற்று; மாலையாயிற்று; இரவாயிற்று; நடுநிசியுமாயிற்று; போன ஆள் திரும்பவேயில்லை. 

“மறுநாள் வெள்ளி வேளையில் தாயும் மகனும் தேடப் புறப்பட்டார்கள். பார்வைக்குக் கிட்ட இருக்கும் மலைத் தொடர், நெருங்க நெருங்க எட்டிக்கொண்டே போயிற்று. உச்சி வேளையில், முள்ளும் கல்லும் பட்டு இரத்தம் வழியும் கால்களுடன், மலைத்தொடரைக் கடந்தார்கள். கடந்ததும், அவனைக் கண்டார்கள். 

“ஆனால், இனி அவனேது? அதுதானே! கூடு விட்டு ஆவி போனபின் மனிதன் ஜடவஸ்துதானே. உயிர் ஊசலாடிக் கொண்டிருக்கும் வரை அவர் என்கிறார்கள்; பேரைச் சொல்லுகிறார்கள்; பெரியவர் என்கிறார்கள். உயிர் நீங்கியதுதான் தாமதம் ‘பிணத்தைத் தூக்கு’ என்கிறார்கள். ‘பெரியவரைத் தூக்கு…’ என்றா சொல்கிறார்கள். 

“ஆகையால், அது விரிந்த கைகளுடன் குப்புற விழுந்து கிடந்தது. மூக்கிலிருந்து இரண்டு நூல் இரத்தம் வழிந்து காய்ந்திருந்தது. மூக்குத் தண்டின் மேல் ஒரு சாரி எறும்புகள் மொய்த்துக் கொண்டிருந்தன். அவன் மேல், தோளைக் கவ்விய வண்ணம், நெருங்கி அணைத்த மாதிரி, ஒரு புலி பதுங்கி இறந்திருந்தது. அதன் வயிற்றில் அம்பு பாய்ந்து முதுகின் வழி எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. 

புலி அவன் பாராத திக்கிலிருந்து பின்புறம் பாய்ந்திருக்க வேண்டும். பாய்ந்ததும், அவன் விழுகையில் இசை கேடாய் அம்பு திரும்பி அதன் வயிற்றில் பாய்ந்திருக்கிறது. இதுதான் விஷயம். 

“பிறகு அவன் மனைவி, தன்னந் தனியாய் எப்படி இந்தத் துக்கத்தை சகித்தாளோ? எப்படிப் பிணத்தை அடக்கம் செய்தாளோ! தன்னிடத்துக்கு எப்படித் திரும்பி வந்து சேர்ந்தாளோ! ஆனால், இது மாத்திரம் தெரிகிறது. அவர்கள் வேண்டாமென்று துப்பியெறிந்த எச்சில் சமூகத்தி னிடம் மட்டில் மறுபடியும் போய்ச் சேரவில்லை. அந்தப் புலியின் தலையை உடன் கொண்டு வந்து விட்டாள். உள் விவகாரங்களைக் குடைந்து பஞ்சும் கதம்பை நாரும் அடைத்து அவள் கணவனின் படத்துக்கு எதிர்புரையில் வைத்து விட்டாள். தினம் படத்துக்குப் பூஜை எப்படி நடக்கும் தெரியுமா? அவளுடைய மகன், தகப்பனின் படத்துக்கு முன் வில்லும் அம்பும் ஏந்தி, மாடத்துக்கு எதிர் நின்று குறிபார்த்து புலித்தலையில் இரு கண்களுக்கும் மத்தியில் அம்பு நுழைய எய்ய வேண்டும். பழிக்குப்பழி! நியாயத்துக்குக் கட்டும் கப்பம்! ஆனாலும் இதெல்லாம் முன் தயாரிப்புத்தான்; பெருங்காரியத்துக்குத் தயாராக முன்னால் செய்து கொண்ட ஓர் ஒத்திகைதான்; அப்பனைக் கொன்ற புலியின் வம்சத்தை வேருடன் அழிப்பதற்காக, முன் செய்து கொண்ட ஏற்பாடு தான்…” 

இவ்விடத்தில் கதாசிரியன், சற்று மூச்சு வாங்கிக் கொண்டு மறுபடியும் சொல்லலுற்றான் :- 

“ஆம், இந்தப் பழிக்குப் பழிவாங்கும் வேலை- வேருடன் களையும் காரியும் என்பதெல்லாம் புதுப்பழக்கமல்ல. இதற்கு வேண்டிய அத்தாட்சிகள், நம்முடைய இதிகாச புராணங் களில் முதற் கொண்டு இருக்கின்றன. பரசுராமன் என்ன, கார்த்த வீரியார்ச்சுனன் என்ன, ராமராவண யுத்தம் என்ன, கம்ஸன் வாசுதேவ பரம்பரையை அறவே அழிக்க முயன்றது என்ன, அதே கிருஷ்ணபரம்பரையின் யாதவகுல நாசம் என்ன, பாரத யுத்தம் என்ன, நம் தேச சரித்திரத்திலேயே சாணக்கிய சாஹசம் என்ன, அலாவுதீன் கில்ஜி சரிதம் என்ன – இப்படியாகப் பல உதாரணங்கள் உண்டு. நம் வாழ்க்கையையே பார்க்கப் போனாலும், ஒன்றுக்கு ஒன்று பழிக்குப் பழியாய்த்தான் இருக்கிறது…பார், இந்தப் பாம்பு என்று தான் இருக்க வேண்டியதில்லை. எந்தப் பாம்பைக் கண்டாலும் கீரி துரத்துகிறது. எலியைக் கண்டால் பூ…” 

“சரி தானப்பா… உன் கதையைச் சொல்லு. உலகத்தின் கதையைச் சொல்லிவிட்டு, உன் கதையென்று ஏமாற்றி விடாதே…” என்று கவி இடை மறித்தான். 

“என் கதை இனி அதிகமில்லை. ஒருநாள். நேற்றுகாலை பையன், கையில் வில்லும் அம்பும் ஏந்தி இதுவரை வீட்டில் பயின்ற பயிற்சியை, அம்பலத்தில் ஆடச் சென்றான். காலை ஆயிற்று, பகலாயிற்று, மாலையாயிற்று; புலிவம்சத்தைத் தேடச் சென்ற பையன் இன்னும் மீளவில்லை. தாயின் உள்ளத் துடிப்பை சகிக்க முடியவில்லை. அடுப்பில் சொருகிய கொள்ளிக் கட்டையை அவிக்கவும் மறந்து தனயனைத் தேடிச் சென்றிருக்கிறாள்-இன்னமும் வந்து கொண்டிருக் கிறாள். 

ஆம், இப்பொழுது நல்ல இருட்டுத்தான். மாலை வேளையில், மரங்களும் செடிகளும், திடீரென்று அரும்பிய அழகு போய், இப்பொழுது இருவிருளில், உருவற்ற மொந்தா காரமாய், அங்கங்கே ஒரு விதமான பயங்கரத்துடன் திமிறி நின்றன. புட்களின் அரவம் அடங்கியது. அப்பொழுது சங்கீதமாய் ஒலித்த செடி கொடிகளின் உராய்வுகள், பாம்பு, பூச்சிகளின் அர்த்தமுள்ள சலசலப்பாய் மாறியது…… 

இவ்விந்திர ஜாலத்தின் திகைப்பில், இருவரும் கற்று நேரம் மெளனமாய் இருந்தார்கள். பிறகு.. 

“உன் கதை அவ்வளவு ஸ்வாரஸ்யமில்லை” என்றான் கவி. “அதில் காதல், மோஹம் முதலிய சிருங்கார ரஸங் களில்லை, காதல் இல்லாத கதை என்ன கதை!-புலியாம், புலி வேட்டையாம்! பெண்ணாம், பிள்ளையாம்! சுத்த “டார்ஸான்” வேலையாயல்லவா இருக்கிறது!-போனாளாம்- வரவில்லையாம்-பூ!” 

கதாசிரியன் திடீரென்று கையை உயர்த்தி அமர்த்தினான். 

“இல்லை; வருகிறாப் போலிருக்கிறது-கவனி!” 

ஆம், யாரோ வீட்டை நெருங்குகிறார்கள். காலடியில், சிறு மணியாம் பருக்கைக் கற்கள் ‘சரக், சரக் கென்று நொறுங் கும் சப்தம். 

கதவு ‘படீ’ரென்று திறந்தது. 

“யாரது?” 

“நாங்கள் தான்-வழிப்போக்கர்கள்; வழிதவறி விட்டது” 

“ஓ சரிதானுங்க – விளக்கை ஏத்துகிறேன் – குந்துங் கண்ணா ஏன் எழுந்திருக்கணும்!-எப்போ வந்தீங்க?” 

கேள்விகளைக் கேட்டுக்கொண்டே, அவன் உள்ளே போனதும்-கவியும் கதைகாரனும் ஒருவர் முகத்தை யொருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். யாரோ காட்டாள் போலிருக் கிறது- பேச்சில் ஒன்றும் ‘நாஸூக்கை’க் காணோம்! 

“ஒரு சிறு தகர விளக்கை எங்கேயிருந்தோ அவன் ஏற்றிக் கொண்டு வந்து வைத்தான். அவனது முதுகில் ஒரு சிறு மூட்டை இன்னும் தொங்கியது. 

“பார்த்தால் எசமான்மார் மாதிரி இருக்குதுங்களே- சாப்பாடு ஏதாவது ஆச்சுங்களா-அடபாவமே! – தனியாய் வந்து அகப்பட்டுக் கொண்டீங்களா?- பரவா இல்லீங்க. காத்தாலே எழுந்திருச்சுப் போவலாம்-ஊர்லேயிருந்து- கீரைத்தண்டும் முள்ளங்கியும் வாங்கி வந்திருக்கிறேங்க- இதோ சடுதியிலே சமையல் செய்துடறேனுங்க. மாமியார் வீட்டுக்குப் போயிருந்தேனுங்க- பெண்ஜாதி பிள்ளைத்தாச்சி. நேத்துக் காலை, அவளையும் மவனையும் – ஆமாங்க, பத்துப் பன்னிரண்டு வயசிலே ஒரு மவன் இருக்காங்க-அவளையும் மகனையும் கொண்டு போய் விட்டுட்டு, இப்பத்தான் வாரே னுங்க.” 

“சரிதான். சரியான ‘ஓட்டை’ வாய்தான்!’ 

“நீங்க எங்கே போவணுங்க?” 

“வெட்டி வாக்கம்” என்று இருவரும் ஒரே மூச்சில் சொல்லிவிட்டு, ஆச்சரியத்துடன் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். 

“அட ராமா! வெட்டிவாக்கம் இதோ இருக்குதுங்களே- மலையைத் தாண்டினா வெட்டிவாக்கம் – காலையிலே காமிக் கிறேனுங்க — அங்கேதான் நம்ப எசமான் இருக்காரு – நீங்க இந்தப் போட்டோவைப் பார்க்கல்லே, அது அவர் தானுங்க.” 

“ஆமாம், யார் அவர்?-‘ 

”அவர் தான் என் எசமானுங்க- பெரிய வைத்தியருங்க – ஐயாக் கண்ணு பண்டிதரு என்னு பேருங்க’ 

“யார் ஐயாக் கண்ணுப் பண்டிதரா! அவரைத் தான் நான் பார்க்க வேண்டும்,” என்றான் கதாசிரியன். 

“இதென்ன! நானும் அவரைத்தான் பார்க்க வந்தேன்-” என்றான் கவி. 

“சரி தானுங்க, நாளை காலைலே நானே கொண்டுபோய் விடுறேன் – இந்தப் பக்கத்திலே – அவருக்கு நல்ல பேருங்க– இப்போ புதிசா ஒரு மூலிகை ஒண்ணு அகப்பட்டிருக்குது அவருக்கு – ரொம்ப ரகசியமா அதை ஏதோ புடம் வெச்சிருக் காருங்க – இங்கே தான், இந்த வீட்டுப் புளக்கடையிலே – அதுக்குக் காவலுங்க நானு- புளக்கடைக்குப் பின்னாலே – அது பயிராவுதுங்க அவரு ஒரு மாதிரி மனுசன் – அவுரு புதுசாக் கண்டுபிடிச்சதாலே, மற்றவங்க கண்ணுக்கு படக் கூடாதாம் – பட்டா அவுங்க அந்தப் பதங் கண்டு மருந்து செய்திட்டால். அவுரு மகிமை போயிடுதல்ல? என்ன யோசனை பண்ணுறீங்க- புரியுதில்லே-?” 

“நன்றாய்ப் புரிகிறது-நீ போய்ச் சாமானை இறக்கு தோளிலேயே வைத்துக் கொண்டிருக்கிறாயே!” 

அவன் உள்ளே சென்றதும், இருவரும் ஒருவரையொ ருவர் ஒரு கணநேரம் விறைத்து நோக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். 

‘நீ யேன் இந்த வைத்தியரைப் பார்க்க வேண்டும்?-” 

“நீ மாத்திரம்?” 

“நான், அவருடைய விளம்பரத்தைக்கண்டேன், பத்திரி கையில் அவருடைய புது மருந்துக்கு நல்ல விளம்பரம் செய்யக் கூடிய ஓர் ஆள் வேண்டுமாம் – நாம் ஏதோ கதையெழுது கிறோமே; நம்முடைய எழுத்து வன்மை, விளம்பரத்துக்கு உபயோகப்படாதா, அதனால் நமக்கும் கொஞ்சம் பணம் வராதா என்ற எண்ணம்தான். அவர் விலாசத்துக்குக் கடிதம் எழுதினேன்; என்னுடைய கதைத் தொகுதியையும் அனுப்பினேன். எழுத்தில் எனக்கு இருக்கும் அனுபவத்தைப் பற்றி அவருக்கு அத்தாட்சி வேண்டாமா, அதற்காகவே கதைத் தொகுதியை அனுப்பினேன். நேரில் வந்து காணும் படி பதில் வந்தது-அதனால்தான் கிளம்பி வந்தேன்-‘ 

“அதே சமாசாரம் தான் நம்முடையதும் நீ படித்த பத்திரிகையே தான் நானும் படித்தது. உனக்குத் தோன்றிய எண்ணம் தான் எனக்கும் உதித்தது. வெறுமையே வளைத்து வளைத்து எழுதினால் மாத்திரம் போதுமா?-சாற்றுக்கவி, ஒரு சின்னப் பாயிரம்-ஒரு சிறிய பாட்டுப் புத்தகம் – மூலிகை களின் சிலாக்கியத்தைப் பற்றி நல்ல, புது ஹிந்தி ‘டியூன்களில்’ அமைத்து விடலாம். இந்த என் யோசனையை அவருக்குத் தெரியப் படுத்தியதும் – என்னையும் வரும்படி எழுதினார்-பார் இதோ கடிதம். மருந்துகள் விற்க, பாட்டைப்போல் வேறே நல்ல மந்திரம் கிடையாது-இதை மாத்திரம் மனதில் முடி போட்டுக் கொள்.” 

“அட வயிற்றுப் பிழைப்பின் கொடுமையே!’ என்று கதாசிரியன் தலையிலடித்துக் கொண்டான். 

கொஞ்சநேரம் கழித்து “ஆ! ஞாபகம் வந்தது-உள்ளே வா; அந்த ஆளை ஒரு கேள்வி கேட்கவேண்டும்-” என்று கவி, கதாசிரியனை உள்ளே அழைத்துக் கொண்டு போனான், 

“ஏனப்பா, இந்தப் புலித்தலையில், அம்பு சொருகி நிற்பதேன்?” 

அவன் கொஞ்ச நாழி மிரள மிரள விழித்துவிட்டு “ஓ! அதுவா? அது நம்ப பையன் வேலைங்க-(சலுகைக்குரலில்) – சுத்தக் கேப்பு மாரிங்க, இந்தப் பக்கம், காடை, கவுதாரி பறவைகளெல்லாம் ஸாஸ்தி. அதுகளை அடிச்சுச் சந்தைக்குக் கொண்டு போனா, நல்ல துட்டு – அதுவும் கொஞ்ச தூரம் – தாண்டி ரயிலேறிப்போனா துரைமாருங்க வாங்கினா, ஒரு காடைக்கு, ரூபா ரெண்டு, மூணுகூட அகப்படுங்க. அது சுட்றதுக்கு, இங்கே, இவன் குறி பழகறானாம். அந்தப் புலித்தலை, சுவரிலே, அழகா மாட்டறதுக்கு வைத்தியர் வாங்கினாரு; அதை, அவர் இல்லாத சமயத்திலே,பையன், இந்தக் கோலம் பண்றாணுங்க!” சாப்பிட உட்காரச் சற்று நேரத்துக்கு முன்னால், கவி ஒரு கேள்வி கேட்டான், கதாசிரியனை : கோழி முட்டை பார்த்திருக்கிறாயா?” 

‘இதென்ன கேள்வி, சாப்பிடும் வேளையில்?- 

“எவ்வளவு அழகாயிருக்கிறது! வழ வழ வென்றிருக்கிறது! வட்டமாயிருக்கிறது! வடிவாய் இருக்கிறது! – ஆனால் அதையெடுத்துத் தூணிலோ, சுவரிலோ அறைந்தால்…’ 

“ஐயோ ஆபாசமே!-” என்று அடிவயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டான் கதாசிரியன். 

“அதே லட்சணம் தான், புலித் தலையை வைத்து நீ கட்டிய கதையும், அதற்கு இந்த ஆள் கொடுத்த வியாக்கி யானத்துக்கும் நீ கட்டிய கற்பனைக்கும் -” 

மௌனம் குடி புகுந்தது அவ்விடத்தில். திடீரென்று வான் தகட்டில் துளை விழுந்தது போல். நட்சத்திரங்கள் பிரகாசித்தன. அருவியில், சிற்றலைகள் மெள்ளக் கரையில் துவளும் சலசலப்பு, காதில் வந்து மோதியது. 

அத்துடன், அடிவயிற்றில் பசியைக் கிளப்பும் வேகத் துடன், உள்ளிருந்து, முள்ளங்கிக் குழம்பின் வாசனை ‘கம்’ மென்று காற்றில் மிதந்து வந்து கலந்தது.

– மீனோட்டம், முதற் பதிப்பு: ஆகஸ்ட் 1991, வானதி பதிப்பகம், சென்னை.