பார்வை ஒன்றே போதுமே

ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும் போது ஒரு நாள் பள்ளியிலிருந்து வீடு திரும்பிக் கொண்டிருக்கும் போது திடீரென்று என் கண்பார்வை மங்கலானது. நானும் பலமுறை கண்களைக் கசக்கிக் கசக்கிப் பார்த்தேன். ஆனால், பார்வை மட்டும் தெளிவாகவில்லை. குழப்பத்துடன் வீட்டிற்கு போனதுமே அம்மாவிடம் சொன்னேன். “உனக்கு பவர் ஏறியிருக்கும் ஸ்னேகா, பேசாம ஆப்டிகல்ஸுக்குப் போகலாம்,” என்று சொன்ன அம்மாவிடம், “இல்லம்மா. இது வேற மாதிரியிருக்கு” என்று சொன்னேன். அப்பா வீட்டிற்கு வந்ததுமே, என்னில் இருந்த குழப்பத்தையும் லேசான கவலையையும் ஒதுக்கிவிடாமல், பக்கத்திலிருந்த பொது மருத்துவரைப் பார்க்கக் கூட்டிக் கொண்டு போனார். அவரோ கண்களைச் சோதித்துப் பார்த்து விட்டு சிங்கப்பூர் பொது மருத்துவமனை கண்மருத்துவரைப் பார்க்க பரிந்துரைத்து எழுதிக் கொடுத்துவிட்டார்.

அடுத்தநாளே பள்ளிக்குப் போகாமல், கண் மருத்துவரிடம் போனோம். வரிசையாகப் பலவித சோதனைகளைச் செய்துவிட்டு மருத்துவர் விஷயத்தைச் சில்லும் வரை அம்மா தான் நினைத்தது தான் சரியென்று சொல்லிக் கொண்டேயிருந்தாள். மருத்துவர், “ஸ்னேகாவுக்கு வந்துருக்கறது ஒரு நோயே அல்ல. அது ஒரு குறைபாடு,” என்று ஆரம்பித்த போது நாங்கள் பெரிதாய் கலவரம் கொள்ளவில்லை.

“இதை ‘ரெட்டினிடிஸ் பிக்மெண்டோஸா’ என்பார்கள். இது ஒரு மரபணுக் கோளாறு. இதுவரை மருத்துவர்களுக்குக் காரணம் தெரியாது. பொதுவாக பதின்ம வயதின் முடிவிலோ இருபதின் ஆரம்பத்திலோ தான் அறிகுறிகள் தெரியும். கொஞ்ச நாளானதும் இரவில் பார்க்க முடியாது போகும். அடுத்து, பகலில் வெளிச்சம் குறைவாக இருந்தாலும் பார்க்க முடியாது போகக் கூடும். ‘ரெட்டினா’வின் உயிரணுக்கள் ஒரேயடியாக அழிந்து விடுவதில்லை. மெதுவாகக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அழிய ஆரம்பிக்கின்றன. அதிக ‘ஏ’ வைட்டமின் உட்கொள்ளும் போது, இந்த அழிவின வேகத்தை ஓரளவிற்குக் கட்டுப்படுத்த முடியும். ஆகவே தான் இவர்கள் சட்டென்று முழுவதுமாகப் பார்வையை இழப்பதில்லை. நாலாயிரத்தில் ஒருவருக்கு வருகிறது. சுமார் ஆயிரம் சிங்கப்பூரர் இதனால் பாதிக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்று தெரிகிறது. உலகளவில் நாலு மில்லியன் பேருக்கு இது மாதிரியிருக்கும்,” என்று அவர் தொடர்ந்து சொல்லிக் கொண்டே போனார். ஆயிரத்தில் ஒருத்தியில்லை நான். நாலாயிரத்தில் ஒருத்தி. நினைத்துக் கொண்ட போது வேதனையினூடே கீற்றாய் ஒரு சிரிப்பு வந்தது.

பதினாறு வயதாவதற்குள் என் பார்வை போய்விடும் என்று சொன்னார் மருத்துவர். செய்தி என்னுள் இறங்க இறங்க, இனி என்ன? என்ற கேள்வி பூதாகாராமாய் நின்றது என் மனத்திரையில், என் மரணத்திற்கு மருத்துவர் தேதி குறிந்த்திருந்தால் கூட அந்த அளவிற்கு பாதிக்கப் பட்டிருப்பேனா தெரியாது.

வீட்டிற்கு வரும் வழியெல்லாம் அழுது கொண்டே வந்தேன். அப்பா தன் கவலையை மறைத்துக் கொண்டு, “ஸ்நேகா, நாம் வேற ஸ்பெஷலிஸ்ட் பார்ப்போம். அது சரி வரல்லன்னா, நான் உன்ன அமெரிக்காவுக்குக் கூட்டிப் போயி ட்ரீட்ன்மெண்ட் செய்வேன். நீ எதுக்கு அழற. கமான், ச்சியரப்மா” என்று சொல்லிக் கொண்டே வந்தாள். எனக்குப் பிடிக்கும் என்று வழியில் கடையில் நிறுத்தி, “ஐஸ்கிரீம் வாங்கிவா,” என்றார். நான் கேவல்களுக்கிடையே வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டேன். தொடர்ந்து செல்லும் போது எனக்குப் பிடித்த பாட்டை ஒலிநாடாவில் ஓட்டினார். பாட்டுக் கேட்கும் மனநிலையில் நான் இல்லை. அம்மா ஒன்றுமே பேசாமல் வந்தாள். ஏதாவது பேசினால் அழுது விடுவோமோ என்று அவள் பயந்தது தெரிந்தது. மாடியேறி வீட்டுக்குள் நுழையும் போது என் உற்ற தோழி மெய்ஃபங்க் தொலைபேசியில் அழைத்ததாக, அம்மா கையில் நீட்டினாள். நான் தலையையாட்டி மறுத்து விட்டேன். பிறகு, அன்று நான் யாரோடும் பேசவேயில்லை.

நான் பார்க்கும் போது கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு, மறைவாகவும் ரகசியமாகவும் அழுதாள் அம்மா. “என் பொண்ணுக்கு பார்வ போறதுக்குள்ள என் உயிர் போயிடணும்.” என்று அம்மா இரவு அறைக்குள் அப்பாவிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தது என் காதில் லேசாக விழுந்தது. மளுக்கென்று கண்ணீர் என் கண்களிருந்து கிளம்பியது. “நீ இப்படி அதைரியப் படலாமா மீனா. ஸ்நேகாவுக்கு அப்புறம் யாரும் தைரியம் சொல்றது, உம்?” என்று அப்பா சமாதானம் செய்வதும் கேட்டது. தங்களின் ஒரே மகளுக்கு நேரப் போவதை நினைத்து இருவரும் வருந்தியது புரிந்த போதிலும் ஏனோ அவர்களே என் நிலைக்குக் காரணம் என்ற கோபம் என்னுள் ஆரம்பத்தில் கனன்று கொண்டே இருந்தது. அதைத் தாண்டி என் வயதும் அனுபவமும் என்னை யோசிக்கவிடவில்லை.

அன்று நான் அம்மா அப்பாவிடமிருந்து மனதளவில் விலகிவிட்டதாக உணர்ந்தேன். அவர்களிடம் வேறு வழியில்லாவிட்டால் மட்டுமே பேசினேன். ஒரு சொல்லில் பதில். அதுமில்லாவிட்டால், உம்மென்றும் ஹும்ஹும்மென்றும் முடித்துக் கொண்டேன். நான் அப்படி இருந்தது அவர்களை மேலும் வாட்டியதாகச் சொல்லி அம்மா அழுதாள். அதற்கும் எரிச்சலடைந்தேன். அவர்களிருவரது சமாதானங்களும், ஊக்க வார்த்தைகளும் என்னை மேலும் கோபப்படுத்தின.

வீட்டில் செல்லப் பிராணியே கூடாது என்று அதுநாள் வரை திடமாக இருந்த அம்மா, எனக்காக தன் கொள்கையைவிட்டுக் கொடுத்துவிட்டு விட்டு ஒரு ஜோடி முயலை வாங்கிக் கொண்டு வந்து அறையின் மூலையில் ஏற்பாடுகள் செய்தாள். அப்போது கூட இரண்டாம் வகுப்பில் நான் கேட்டதும் அம்மா வாங்கித் தர மறுத்தது தான் நினைவுக்கு வந்தது. எதையும் நேராகப் பார்ப்பதையும் சிந்திப்பதையும் முற்றிலும் மறந்திருந்தேன்.

ஒரு மருத்துவராகும் என் கனவு அப்படியே உறைந்து விட்டது. பன்னிரண்டு வருடங்கள் பார்த்த உலகத்தை இனி நான் பார்க்க முடியாதா? இருட்டில் வாழ இனி நான் பழக வேண்டுமா? புதிதாய் பிறந்தேனோ? இனி புதிதாய்த் தவழப் பழகி, நடந்து ஓட வேண்டிய ஆயாசமும் சலிப்பும் பின் வந்த நாட்களில் நாலாப் பக்கத்திலிருந்தும் அழுத்தியது. மன உளைச்சலும் வருத்தமும் தான் அதிகமாய் என் ஆரோக்கியத்தைப் பாதிக்க ஆரம்பித்தது. என் உடல் எடை குறைந்தது. பதின்மவயதின் மனற் மாற்றங்கள் ஏற்படுத்திய குழப்பங்களோடு சேர்ந்து, கவலை என்னை எதிலும் நாட்டமில்லாமல் தன்னிரக்கத்தில் தள்ளியது.

நான் இருப்பதில் எனக்கு மட்டுமில்லாமல் என்னைப் பெற்றவர்களுக்கும் தானே வேதனை என்று தோன்றியபடியிருந்தது. தற்கொலை எண்ணம் மனதில் தோன்றிய போதிலும் துணிவோ, திட்டமோ மனதில் வரவில்லை.

ஒவ்வொரு இரவிலும் நான் என் கண்களை மூடத் துணிந்ததில்லை. கண்களை மூடினால், மீண்டும் வய்யோனின் கம்பீரமான உதயத்தையும், நீலவானில் மேக ஓவியங்களையும் இன்னும் பற்பல இயற்கை ஜாலங்களையும் மங்கலாகவேணும் மறுநாள் காண முடியாமல் போய்விடுமோ என்று பயந்தேன். ஒவ்வொரு இரவும் களைப்பினால், கசங்கிய கந்தலாய்த் தான் படுக்கைக்குப் போவேன். ஆனாலும், கண்கள் மூடிவிடாமல் என் மனமும் மனமும் கண்களும் அழுத்தும் உறக்கத்தோடு போராடும், எத்தனை நேரம் முடியுமோ அத்தனை நேரத்துக்குக் கண்களைத் திறந்து வைத்துக் கொண்டே படுத்திருப்பேன். விடிய விடிய குழல்விளக்கு என் அறையில் பளீரென்று அணைக்கப் படாமல் எரிந்து கொண்டேயிருக்கும். என்னை மறந்து உறங்கிய பின் விழித்தால், குற்றவுணர்வு பிடுங்கித் தின்னும். கூடவே உடலில் ஒரு பதட்டமும், என் கைகளை விரித்து முதலில் பார்த்துக் கொள்வேன். படுக்கே விரிப்பில் விரிந்திருந்த மலர்கள், ஜன்னல் வழியாக ஜன்னல் வழியாக சாலையில் செல்லும் வாகனங்கள் மனிதர்கள் என்று ஒவ்வொன்றாகப் பரபரவென்று ஒரு முறை பார்த்துவிட்டுத் தான் என் நாளைக்குத் துவங்குவேன்.

இரவுகளை ஒப்புநோக்க பகல்கள் என்னை அத்தனை அச்சுறுத்தியதில்லை. இரவின் அடரிருள் எனக்கு எதிர்காலம் நிரந்தரமாகக் கொடுக்கபோகும் இருளை நினைவு படுத்தியதாலோ என்னவோ இரவுகள் தான் என்முன் ஒவ்வொரு நாளின் முடிவிலும் பூதாகரமாய் நின்று பயமுறுத்தின. கண்கள் தங்களின் செயற்றிறனைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இழக்க இழக்க என் மனோபலமும் இரட்டிப்பாகக் குறைந்தபடியிருந்தது.

நான் சகஜமாகப் பேசிச் சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் போது சில வேளைகளில் அம்மா தன்னை மறந்து, “ஸ்நேகா, அங்க பாரேன், அந்த ஜன்னல் விளிம்பில் ஒக்கார்ந்திருக்கற அந்த குட்டிப்பறவை, அன்னிக்குக் கூட நீ ஸ்கூலுக்குப் போயிருந்தப்போ வந்ததுன்னேனே, அதே பறவைதான்… எவ்வளவு அழகான மஞ்சளும் நீலமுமா பளீர்னு இருக்கு அதோட றெக்கை! இல்ல?” என்று கேட்டுவிட்டு, சொல்ல வந்ததை முழுவதும் முடிக்குமுன் தன் நாக்கைக் கடித்துக் கொள்வாள். அவ்வளவு தான், உடனே நத்தை தன் கூட்டுக்குள் சுருங்குவதைப் போலச் சுருங்கி விடுவேன். ஓரளவிற்கு எனக்கிருந்த பார்வையைக் கொண்டு அந்தப் பறவையைப் பார்க்கப் பிடிக்கவில்லை. வர போகும் பார்வையிழப்பு தான் சட்டென்று நினைவில் வந்து விட்டதே. அதன் பிறகு, குறைந்தது இரண்டு நாகளுக்கு நான் அம்மாவோடு மட்டுமில்லை யாரோயும் பேசாமல் இருந்தேன்.

இயல்பாயிருந்த குதுகலமும் துள்ளலும் எங்கே காணாமல் போனது என்று என்னை அறிந்திருந்தோர் கவலையோடு வியந்தனர் வெளிப்படையாகவே. என்னைச் சுற்றி ஒரு சுவரை அமைத்துக் கொண்டேன்.

பதின்பருவத்தின் உல்லாசங்களை நான் கண்டதேயில்லை. அதன் ஏமாற்றம் உண்டு என்னில், படிப்பில் நாட்டம் போய்விட்டது. தொடக்கக் கல்லூரிக்கும், தகுதி பெறவில்லை. இனிமேல் என்ன முயன்று என்ன என்ற ஒரு விரக்தி வந்துவிட்டிருந்தது. நன்பர்களைத் தவிர்த்து வீட்டுற்கு வந்தால், வீட்டில் அம்மாவிடம் கத்தி சண்டை போட்டு என் மனப்போராட்டங்களுக்கு வடிகால் தேடினேன். அன்று நான் அம்மாவிடம், “என்னை ஏன் பெத்த? நான் எதுக்கு உயிரோட இருக்கணும்? நான் செத்துப் போறேன்.” என்றெல்லாம் சொன்ன போது எத்தனை வேதனைப்பட்டாள் என்பதை அப்போது நான் உணரவேயில்லை. எனக்கு உதவ நினைத்த பலரை நான் என் சொற்களால் காயப் படுத்தியிருக்கிறேன். பின்னாளில் நினைத்து வெட்கியதுண்டு.

குறைபாடு கண்டுபிடிக்கப்பட்டதும் நான் என் கண்ணாடியின் மீது பிரத்யேகமான ஒரு லென்ஸை அணிய வேண்டுயிருந்தது. அப்போது பள்ளியில் எல்லோரும் கேலி செய்தனர். அது என்னைக் காயப் படுத்தியது. கோபமும் அவமானமும் என்னுள் கவிய நான் மிகவும் ஒடுங்கிப் போனேன். அழுகையைக் கட்டுப்படுத்தப்படுத்த எனக்குள் ஆத்திரம் சேர்ந்தது. அதையெல்லாம் கொட்ட அம்மா மாட்டினாள் ஒவ்வொரு நாள் முடிவிலும்.

ஒவ்வொரு சமயம், என் கவலையை மறக்க ஏதேனும் உட்கொண்டால் என்ன என்று கூடத் தோன்றியதுண்டு. எவ்விதப் பழக்கவழக்கங்களிலும் சென்றுவிடாமல் காப்பாற்றிய சக்தி எதுவென்று பலமுறை பின்னாளில் யோசித்து வியந்ததுண்டு.

கூடை பந்து விளையாட்டைத் தீவிரமாக விளையாடினேன். அது ஏற்படுத்திய உடற்சோர்வு எனக்கு என் நிலைமையை மறக்க உதவும் என்று நினைத்தேன். உதவியது. எல்லாம் கொஞ்ச நேரந்தான். பிறகு மீண்டும் கவலை, வருத்தம். நீண்ட பள்ளி விடுமுறை மட்டுமே கொஞ்சம் நிம்மதியைக் கொண்டு வந்தது. உலகைப் பார்க்க முடியும் போதே முடிந்த வரை எனக்குக் காட்டிவிடத் துடித்தனர் அம்மாவும் அப்பாவும் சின்ன வயதிலேயே உலக நாடுகளில் பலவற்றைக் கண்டுவிட்ட ஒரே பதின்ம வயதுப் பெண் நானாகத் தானிருப்பேன். ஒவ்வொரு முறையும் அந்நாட்டில் தலைசிறந்த கண் மருத்துவரைக் கண்டு ஆலோசனை பெற்றோம்.

ஒவ்வோரு மருத்துவரும், குணப்படுத்த முடியாது என்று ஒரே பல்லவியை வெவ்வேறு பண்களில் சொன்னார்கள். ஒவ்வொரு முறையும் நம்பிக்கையோடு போய், மிகுந்த வருத்தத்தோடும் ஏமாற்றத்தோடும் திரும்பினோம். பிறகு, கண்மருத்துவர்களைப் பார்க்க நான் வர மாட்டேன் என்று பிடிவாதம் பிடிக்க ஆரம்பித்த என்னை வற்பிறுத்தாமல் விட்டுவிட்டனர் பெற்றோர்.

எப்படியாவது ஏதேனும் ஒரு மருந்தோ சிகிச்சையோ அறியப் பெற்றால் போதும் என்று மிகத் தீவிரமாகச் செலவழித்தார் அப்பா. கையிலிருந்தும் சேமிப்பில் இருந்ததும் போதவில்லை. அப்போது தான், மரீன் பரேடில் இருந்த எங்கள் பெரிய தனியார் வீட்டை விற்றுவிட்டு அங்க் மோ கியோவில் ஒரு சிறிய வீட்டு வசதி வாரிய வீட்டை வாங்கினார். கையில் கிடைத்த ரொக்கமெல்லாம் எனக்காகவே, என் கண்களுக்காகவே கரைந்தன.

அம்மாவும் அப்பாவும் நான் வருந்தக் கூடாது என்று மிகவும் கவனமாக இருந்து தான் வந்தார்கள். ஆனால், என் பார்வை வண்ணங்கள் மேலும் அதிக மங்ககலாகத் தெரிய ஆரம்பித்தது. கொஞ்ச நாளிலேயே உலகம் எனக்குக் கருப்பு வெள்ளைப் படமானது.

பதினாறு வயது முடிந்த பிறகு நான் மாதாந்திரப் பரிசோதனைக்கு மருத்துவரிடம் போன போது பார்வை மங்கலாகத் தெரிந்தாலும் என்னால் பார்க்க முடிந்தது என்பது மருத்துவரை மிகுந்த ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது. அவரோடு சேர்ந்து கொண்டு அம்மாவும் அப்பாவும் அதிசயத்து சில நிமிடங்கள் மகிழ்ந்தனர். அம்மா சில சொட்டு ஆனந்தக் கண்ணீர் வடித்தாள். எனக்குள் மட்டும் சிரிப்பும் வரவில்லை அழுகையும் வரவில்லை. மகிழ்ச்சியான செய்தி தானே என்று நினைத்த மாத்திரத்தில், என் ஒவ்வொரு அணுவிலும் உறங்கிக் கொண்டிருந்த அந்த நாள் எந்த நாள்? என்ற அந்த கேள்வி சட்டென்று விழித்துப் பெரிதாகப் பருத்துத் துருத்திக் கொண்டு நின்றது. விடாமல் என்னை வாட்டியது.

அம்மா மெதுவாக கல்யாணம் செய்து கொள் என்ற போது என்னால், முன்புபோலக் கோபப்படாமல் மறுக்க முடிந்தது. நானிருந்த நிலையில் என்னை ஏற்கத் துணிபவன் ஒருவன் இருப்பானென்று திடமாக நம்பிய அம்மாவிடம், ‘அப்படியே ஒருத்தர் என்ன ஏத்துக்கிட்டாலும், நீ இதோட சும்மாவா இருப்ப? கொழந்தை பெத்துக்கோன்னுவ அடுத்ததா. கல்யாணம்னு ஒண்ணு நடந்தா கூட கொழந்த பெற மாட்டேன்ற நிபந்தனையின் பேர்ல தான் நடக்கும்.” என்று தெளிவாகச் சொல்லி விட்டேன். அம்மா இரண்டு நாட்களுக்கு அழுதாள்.

அம்மா, தனக்கிருக்கும் ஒரே மகள் பிள்ளை பெற வேண்டுமென்று ஆசைப் படுவது வேண்டுமானால் நியமாக இருக்கலாம். ஆனால், ஒருவேளை என்னைப் போன்ற ஒரு குறையோடு பிறந்துவிடுமே என்று நான் பயப்படுவதும் என் வரையில் எனக்கு மிகவும் நியமாகவே பட்டது.

எய்ட்ஸ் நோயாளிகளைப் போய் பார்க்க அழைத்துக் கொண்டு போனாள் என் தோழி நுருல், அவள் ஒரு தாதி. தொடக்கப்பள்ளியில் என்னோடு படித்தவள் நோயாளிகளில் சிலர் தெளிந்த சிந்தனையோடு மிகவும் சாதாரணமாக நடமாடிக் கொண்டும் பேசிக் கொண்டும் இருந்தார்கள். இவர்களும் மனமுடைந்து கவலையிலும் நோயிலும் வாடிய மற்றவர்களுக்கும் ஊக்க வார்த்தைகள் சொல்லிக் கொண்டிருந்தனர் அங்கு இருந்த தொண்டூழியர்களைப் போலவே.

மரணத்தை எதிர்கொண்டு காத்திருந்தவர்களைப் பார்த்துப் பேசப் பேசப் பல எதார்த்தங்கள் என்முன் விரிந்தன. மரணம் கூடதான் எல்லோருக்கும் வருவது நிச்சயம். ஆனால், அதைப்பற்றியே சிந்தித்து, அது எப்போது வரும் என்றே யோசித்து வரவேற்றுக் கொண்டா இருக்கிறான் மனிதன். அது வரும்போது வரும். முன்னறிவிப்போடு சிலருக்கு. முன்னறிவிப்பின்றி சட்டென்று சட்டென்று சிலருக்கு. ஆனால், வருவதென்னவோ நிச்சயம்.

அதேபோல த்தானே என் கண்பார்வையும், வந்த இளமை போவதைப் போல, அதும் போகும். போகும்போது போகட்டுமே. முன்பே தெரிந்ததால், நான் மனதளவில் தயாராக இருந்தேன். அதிர்ச்சியேற் படுத்தாமல், வெளிச்சம் என்னிலிருந்து போகப் போவதை முன்கூட்டியே சொல்லிவிட்டிருந்ததே. இருளை மட்டும் விட்டு விட்டு என்னிடமிருந்து முற்றிலும் விடை பெறத் தானே போகிறது வெளிச்சம்.

மனத்துக்குள் சில முடிவுகள் உருவாகின. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மனதில் ஏற்பட்ட அந்தத் தெளிந்த சிந்தனை வலுப்பெற்றது. மீண்டும் என் இருபத்தி நான்காவது வயதில், தனியார் இயக்கிய பள்ளியில் சேர்ந்து படித்து சாதாரண நிலைத் தேர்வுக்குத் தயாரானேன். அதில் தேறியதும், பட்டையப்படிப்பு படிக்கலாம் என்று தோன்றியது. சமூகவியலைப் பாடமாகத் தேர்ந்தெடுத்துப் படித்தேன். அடுத்த இரண்டு வருடங்களில் தொண்டூழியையாக என்னை நானே உருவாக்கிக் கொண்டேன்.

என்னுடைய அம்மாவும் அப்பாவும் பட்ட துயரம் அளவிட முடியாதது என்பது முழுமையாகப் புரிய ஆரம்பிக்கும் போது, நான் இருபதுகளின் கடைசியை எட்டியிருந்தேன். ஆறு வருடங்களாகி விட்டிருந்தது கடைசியாக நான் கண் மருத்துவரைக் கண்டு, முதலில் அம்மாவும் அப்பாவும் என்னை மிகவும் வற்புறுத்திப் பார்த்தனர். அம்மா அழுதுகூடப் பார்த்தாள். ஆனால், என் பிடிவாதமே வென்றது. மீண்டும் மீண்டும் சொன்னதையே சொல்லும் அவர்களைக் கண்டும் என்னவாகப் போகிறது. மருத்துவத்தில் நம்பிக்கையில்லாமல் இல்லை. மனத்தில் ஏற்பட்டிருந்த ஏற்றுக் கொள்ளும் மனோபாவத்தில்தான். குறைபாட்டில் ஒரு நிலைத்தன்மை வந்துவிட்டிருந்தது. பார்வை முற்றிலும் போய் விடவில்லை. ரசம் போன கண்ணாடியில் முகத்தைப் பார்த்தால் தெரியுமே அதுபோல ஒரு தெளிவற்ற பார்வையாய்த் தான் இருந்தது. என் வேலைகளைச் செய்து கொள்ள ஒவ்வொன்றுக்கும் அதிக நேரமாயிற்று. ஆனாலும், யாருடைய உதவியும் தேவையில்லை.

இன்னமும் அவ்வப்போழுது கட்புலம் மற்றும் செவிப்புலன் இல்லாத சிறார்கள் படிக்கும் பள்ளிக்கு அவ்வப்பொழுது சென்று சில மணிநேரங்கள் சேவை செய்தேன். ஒருநாள், அங்கே இருந்த சிறுவன் சூயி, நான் சொல்லிக் கொண்டிருந்த கதையைக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போது நடுவில், “வெள்ளைப் புறாவா?” வெள்ளைன்னா அது எப்படியிருக்கும்?” என்று கேட்டான். கருமையிலே பிறந்து கருமையிலேயே வாழும் அவனுக்கு வெள்ளை என்றால் எப்படியிருக்கும் என்று எப்படி விளக்க? பஞ்சைப் போல என்று சொல்லவா முடியும்? வெள்ளையாய் சிரித்த அவன் சிரிப்பைப் போல என்றால் ஒரு வேளை புரிந்து கொள்வானோ?!