வழிப்போக்கன்

(1997ல் வெளியான நாவல், ஸ்கேன் செய்யப்பட்ட படக்கோப்பிலிருந்து எளிதாக படிக்கக்கூடிய உரையாக மாற்றியுள்ளோம்)

அத்தியாயம் 7-9 | அத்தியாயம் 10-12 | அத்தியாயம் 13-15

அத்தியாயம் – 10

மூன்று ஆண்டுக்கு முன்னால் நடந்த நிகழ்ச்சிகள்— சுந்தரம் தமிழ் போதினி காரியாலயத்திலிருந்து தன்னுடைய அறைக்குத் திரும்பிக்கொண்டிருந்தபோது, வாலாஜா ரோடி லிருந்த ‘வள்ளுவர் வாசக சாலை’ என்ற புதிய போர்டு அவன் கண்ணில் பட்டது. 

உள்ளே சென்று பார்த்தான். சிறிய வாசகசாலைதான்; ஆயினும் பார்ப்பதற்குக் கவர்ச்சிகரமாக இருந்தது. ஒரு மூலையில் மலேயா சோமசுந்தரம் உட்கார்ந்திருந்தான். 

சுந்தரம் அவனை முதன் முதலாகக் கண்டது அங்கே தான். 

“வாங்க,என்ன வேணும்?” என்று கேட்டான் மலேயா சோமு கணீவரென்ற குரலில். 

“ஒன்றுமில்லை; வாசகசாலைன்னு போர்டு போட்டிருக்கவே பார்த்துட்டுப் போகலாம்னு வந்தேன். நீங்கதான் ஆரம்பிச் சிருக்கீங்களா?” 

“ஆமாம்; தமில் மொளியிலே எனக்கு ஒரு ஆர்வம். இத்தனை வருசமா நான் மலையாவிலே இருந்தேன், அங்கே எங்கப்பாருக்கு பெரிய எஸ்டேட் இருக்குது. எனக்கு அங்கே பொளுது போகல்லே. சொந்தமா ஏதாவது ஒரு தொளில் செய்யணும்னு ஆசைப்பட்டு மெட்ராசுக்கு வந்து இந்த வாசக சாலையை ஆரம்பிச்சிருக்கேன்… நீங்க யாரோ?” 

“நான் ஒரு ஆர்ட்டிஸ்ட்; பத்திரிகைகளுக்கெல்லாம் படம் எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்.”

“பேரு?” 

“சுந்தரம்.” 

“அடடே! நீங்கதானா சுந்தரம்? உட்காருங்க, இப்படி என் பேர் சோமசுந்தரம். மலேயா சோமும்பாங்க. இரண்டு பேருக்கும் ஏறக்குறைய ஒரே பெயர்தான். ‘தமிள் போதினி’ அட்டைப் படமெல்லாம் எளுதறது நீங்கதானா? ரொம்ப நல்லாருக்குது. போன அட்டையிலே ஒரு பெண்ஈர உடை யோடு இடுப்பிலே குடத்துடன் ஆற்றங்கரையிலே நிற்கிறாப் போல எழுதியிருக்கீங்களே, அந்தப் பெண் ரொம்ப அளகா இருக்காளே?” 

அவன் சித்திரக்கலையை ரசிக்கிறானா? அல்லது பெண்ணின் அழகை ரசிக்கிறானா? என்று புரியவில்லை சுந்தரத்துக்கு. 

“நீங்க ஏன் புத்தகங்கள் பிரசுரிக்கக் கூடாது?” 

“பிரசுர லாயம் ஆரம்பிக்கச் சொல்றீங்களா? ஏன்… சிரிக்கிறீங்க? தமாஷாப் பேசறானேன்னு பார்க்கிறீங்களா? குதிரை லாயம் மாதிரி ஒரு சின்ன இடத்தைப் பிடிச்சு; அதுக்கு பிரசுரலாயம்னு போர்டு போட்டுடறாங்களே? அதனாலேதான் பிரசுரலாயம்னு சொன்னேன்!” 

“நீங்களும் அப்படி ஒரு லாயத்தை ஆரம்பிச்சுடுங்களேன்?” 

“ஆரம்பிக்கத்தான் போறேன். நீங்கள் அட்டைப் படம் எழுதித் தருவீங்களா?” 

“சந்தோஷமா எழுதித் தரேன்.” 

“அதிகமாப் பணம் கொடுக்க முடியாது. புத்தகம் எளுதற ஆசிரியருக்கே நான் பணம் கொடுக்கப் போறதில்லே…” 

“அப்படி எந்த ஆசிரியர் உங்களுக்குப் பணம் இல்லாமல் எழுதிக் கொடுப்பார்?” 

”வள்ளுவர், இளங்கோ, கம்பன் – இப்படி எத்தனை ஆசிரியருங்க இல்லெ?” 

“அவங்களெல்லாம் உயிரோடு இல்லையே?” 

“அதனாலேதான் அவங்களைப் புடிச்சிக்கி ட்டேன். செத்துப்போன ஆசிரியர்கள் எளுதினதைப் புத்தகமாப் போட்டால் பணம் கொடுக்க வேண்டாம். பாருங்க…ஆனா உங்களுக்குத் தரேன்!” 

”உயிரோடு இருக்கிற ஆசிரியர் புத்தகத்தை வெளியிட்டு, அவங்களுக்குப் பணம் கொடுக்காமல் சாகடிக்கிறதை விட இது மேல்தான்!” 

“நான் அப்படிச் செய்ய மாட்டேன்!” 

“எவ்வளவு பணம் கொடுப்பீங்க?” 

“ஒரு அட்டைக்குப் பத்து ரூபா கொடுப்பேன்; சேர்ந்தாப் போல ஆறு புத்தகங்களைப் போடப் போகிறேன். ஆறுக்கும் நீங்களே படம் போட்டுக் கொடுங்க. அறுபது ரூபா கொடுத்துடறேன்…இந்தாங்க, அட்வான்ஸ் பத்து ரூபா…நீங்க எங்கே இருக்கீங்க?” 

“நல்ல தம்பித் தெருவிலே!” 

“ரொம்பக் கிட்டத்திலேதான். சவுகரியமாப் போச்சு, ஒரு மாசத்துக்குள்ளே எழுதி முடிச்சுடுவீங்களா?” 

“முடிச்சுடறேன்!” 

சொன்னபடி இருபதே நாட்களில் ஆறு படங்களையும் எழுதிக் கொண்டு போனான் சுந்தரம். 

அந்தப் படங்களைப் பார்த்துவிட்டு ‘அபாரம்!’ என்று புகழ்ந்தான் மலேயா சோமு. அப்படிப் புகழ்ந்த உடனே பணம் கேட்க மனம் வரவில்லை சுந்தரத்துக்கு. பேசாமல் எழுந்து போய்விட்டான். அப்புறம் இரண்டு மாதம் பணத்துக்காக அலைந்தான். பணம் கொடுக்கும் விஷயத்தில் ‘தமிழ் போதினி’ முதலாளியையே மிஞ்சி விட்டான் மலேயா சோமு! 

“ஏனயா மலேயாவிலிருந்து நீ தமிழை வளர்க்க வந்திருக்கயா வயிறு வளர்க்க வந்திருக்கயா?” என்று கேட்டு விட்டுக் கோபமாகத் திரும்பிப் போய்விட்டான் சுந்தரம். அன்று போனவன்தான். அப்புறம் அந்தப் பக்கமே திரும்ப வில்லை. 

இப்போது மூன்று வருடங்களுக்குப் பிறகு, இராணிப் பேட்டைத் திடலில், மீண்டும் அதே சோமுவிடம் போய் நிற்க வேண்டிய நிலைமை ஏற்பட்டு விட்டதே! 

---

அலமாரியில் உள்ள புத்தகங்களையெல்லாம் தாறு மாறாகத் தள்ளித் தள்ளி எதையோ தேடிக் கொண்டிருந்தான் சுந்தரம். அப்போது அவன் தேடாத பொருள் ஒன்று அவனுடைய கையில் சிக்கியது. நான்கு மாதங்களுக்கு முன் அவன் மனைவி எழுதிய கடிதம் அது. அந்தக் கடிதத்தை மறுபடியும் படித்துப் பார்க்க வேண்டும்போல் ஓர் எண்ணம் உதிக்கவே, பிரித்துப் படித்தான்: 

“நமஸ்காரம். தங்கள் கடிதம் கிடைத்தது. அதைப் படித்தபோது நான் மிகவும் வருத்தம் அடைந்தேன். நம் குழந்தைக்கு ஆசீர்வாதமாகக் கிடைத்த பதினைந்து ரூபாயைக் கொண்டு அவனுக்கு ஒரு வெள்ளி அரைஞாண் செய்து போட வேண்டும் என்று ஆசையாயிருந்தேன். ஆயினும் தங்களுடைய கஷ்டத்துக்கு உதவுவதைக் காட்டிலும் வெள்ளி அரைஞாண் முக்கியம் அல்ல என்று கருதி, அந்தப் பணத்தைத் தங்களிடம் கொடுத்து, ஓட்டலில் சாப்பாட்டுப் புத்தகம் வாங்கிக் கொள்ளும்படி சொன்னேன். தாங்களோ அதைப் பாலாற்றங் கரையில் மறந்து வைத்து விட்டுப்போய் விட்டதாக எழுதி யிருக்கிறீர்கள். பணத்தை மறக்கும் அளவுக்கு அப்படிப்பட்ட யோசனை என்னவோ? நல்ல வேளையாகக் கடவுள் ரொம்பவும் சோதிக்காமல் உடனே தங்களுக்கு ஒரு நல்வழி காட்டி விட்டார். வேலை கிடைத்தது பற்றி மிகவும் மகிழ்ச்சி. எப்போது என்னைச் சென்னைக்கு அழைத்துச் செல்லப் போகிறீர்கள்? தங்களைப் பிரிந்து எத்தனை காலம் தனியாக வாழவேண்டுமோ? இந்தக் கிராமத்துப் பீடைகள் என்னை ஓயாமல் நச்சரித்துக் கொண்டு இருக்கின்றன. 

சீக்கிரமே ஒரு சின்ன இடமாகப் பார்த்துக் குடித்தனம் வைப்பதற்கு ஏற்பாடு செய்யுங்கள். பட்டினி கிடந்தாலும் கட்டிய புருஷனோடு வாழ்வதைத்தான் ஒரு பெண் சொர்க்க மாகக் கருதுவாள். தங்கள் பதிலை ஆவலோடு எதிர்பார்க்கிறேன். 

இப்படிக்கு,
காமு.” 

---

சுந்தரம் வேலைக்கு அமர்ந்து ஆறு மாதம் ஆகிவிட்டது.

சித்திரக் கண்காட்சி முடிந்த உடன் ஐந்நூறு ரூபாய் பணம் கொடுப்பதாகக் கூறியிருந்த மலேயா சோமு இப்போது அந்தப் பேச்சையே எடுப்பதில்லை. மாதம் நூறு ரூபாய் சம்பளம் தருவதாகச் சொன்னதுகூட வெறும் பசப்பு வார்த்தைகள் தான். வேலைக்குச் சேர்ந்தபோது முன் பணமாக நூறு ரூபாய் கொடுத்தானே, அவ்வளவுதான். அப்புறம் சுந்தரம் முழுசாகப் பத்து ரூபாய்க்கு மேல் பார்க்கவேயில்லை. 

எத்தனையோ முறை கேட்டுக் கேட்டுச் சலித்துவிட்ட அவன் கடைசியில் பொறுமை இழந்தவனாய், “நூறு ரூபாய் சம்பளம் தருவதாகச் சொன்னீங்க, எக்சிபிஷன் முடிஞ்சதும் ஐந்நூறு ரூபாய் தருவதாகச் சொன்னீங்க. இப்போது இப்படி செய்யறீங்களே, இது நியாயமா?” என்று ஒரு நாள் கேட்டு விட்டான். 

“புத்தக வியாபாரம் ‘டல்’லாயிருக்குதே, பார்த்துக் கிட்டுத்தானே இருக்கீங்க. எப்படி மொத்தமாகச் சம்பளத்தைக் கொடுக்க முடியும்? அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக் கொஞ்சம் கொஞ்சமா வாங்கிக்குங்க” என்றான் மலேயா சோமு. 

“இந்த மாசம் குடித்தனம் வைக்கலாம்னு இருக்கேன். வாடகைக்கு வீடு கூடப் பார்த்தாயிற்று. அதுக்கு இரண்டு மாசம் வாடகை அட்வான்ஸ் கொடுக்கணும். இந்தச் சமயம் நீங்க மொத்தமாகக் கொடுப்பதாய்ச் சொன்ன பணத்தைக் கொடுத்தீங்கன்னா ரொம்ப உதவியாயிருக்கும்”. 

“எக்சிபிஷன் நடத்தினதிலே என் கைவிட்டு எளுபது என்பேது ரூபா போச்சு. அதனாலே எனக்கு ஒரு லாபமும் இல்லே. புகளெல்லாம் உங்களுக்குத்தான். அதிலே எனக்கு மகிள்ச்சிதான்!” என்றான் சோமு. 

“எனக்குக் கொடுக்க வேண்டிய சம்பள பாக்கியையாவது கொடுங்களேன்?” 

“வியாளக்கிளமை ஆவட்டும், ஏதாச்சும் பார்க்கலாம்” என்றான் சோமு. 

கல்லில் நார் உரிப்பதைக் காட்டிலும் கடினமான காரியம் ஒன்று உண்டென்றால் அது மலேயா சோமசுந்தரத்தினிடம் பணம் வாங்குவதுதான். 

‘வியாளக்கிளமை’கள் நாலைந்து வந்து போயின. சுந்தர மும் பணம் கேட்டுக் கொண்டுதான் இருந்தான். சோமு மட்டும் ‘விளாக்கிளமை’, சுந்தரம் இரண்டு பேருக்குமே ‘டிமிக்கி’ கொடுத்துக் கேட்டபோது, நூறு ரூபாய் கைக்கு வந்தது. அதை வாங்குவதற்குள் சுந்தரத்தின் பாடு பெரும் பாடாகிவிட்டது! 

மறுதினமே வீட்டுக்கு அட்வான்ஸ் கொடுத்துவிட்டு, காமுவைப் புறப்பட்டு வரும்படி கிராமத்துக்குக் கடிதமும் எழுதிவிட்டான். 

அடுத்த வாரமே கைக்குழந்தையோடு தன் அப்பாவைத் துணைக்கு அழைத்துக் கொண்டு சென்னைக்கு வந்து சேர்ந்தாள் காமு.சுந்தரத்தின் மாமனார் ஒரு வாரகாலம் பட்டணத்தில் தங்கிப் புதுக்குடித்தனத்துக்கு வேண்டிய ஏற்பாடுகளைச் செய்து ஒழுங்குபடுத்திய பிறகே கிராமத்திற்குத் திரும்பிப் போனார். 

எப்படியோ ஒரு வழியாகச் சென்னைக்கு வந்து சேர்ந்தாள் காமு. அதில் அவளுக்கு அளவு கடந்த மகிழ்ச்சி; சொர்க்கத் துக்கே வந்து விட்டது போன்ற திருப்தி! 

‘இனி எந்தக் கஷ்டம் வந்தபோதிலும் கணவனை விட்டுப் பிரிவதில்லை’ என்று உறுதி பூண்டாள் அவள். 

---

ஆபீஸ் அறையில் உட்கார்ந்து சித்திரம் வரைந்து கொண்டிருந்த சுந்தரத்தை அழைத்தான் சோமு. சுந்தரம் எதிரில் போய் நின்றதும், “காஞ்சீபுரத்திலே ஒரு கலியாணமாம். போயிட்டு சாயந்திரம் திரும்பி வந்துடுறேன். அதுவரைக்கும் கொஞ்சம் ஆபீசைக் கவனிச்சுக்கிறீங்களா?” என்று கேட்டான். 

“போயிட்டு வாங்களேன், குடும்பத்தோடு போறீங்களா?” என்று கேட்டான் சுந்தரம். 

“ஆமாம்; கலியாணத்தைச் செஞ்சுக்கிட்டது பெரிய சள்ளையாயிருக்கு. அங்கிட்டு வா, இங்கிட்டுவான்னு உயிரை எடுத்துடறாங்களே!” என்றான் சோமு. 

“ஏன் இப்படி சலிச்சுக்கிறீங்க? குடும்பம்னா அப்படித்தான் மனைவியோடு சந்தோஷமாப் போயிட்டு வாங்க!” என்றான் சுந்தரம். 

“மனைவியோடு போறப்போ சந்தோஷம் எப்படி ஐயா இருக்க முடியும்?” என்று மேலும் சலித்துக்கொண்டே புறப்பட்டான் சோமு. 

மதியம் சுந்தரம் வீட்டுக்கு சாப்பிட வந்தபோது அவன் மனைவி குழந்தையைத் தன் மடியிலே கிடத்திக் கொண்டு சோகமே உருவாய் உட்கார்ந்திருந்தாள். அதைக் கண்ட சுந்தரம் பதறிப்போய்,”என்ன காமு! குழந்தைக்கு என்ன?” என்றான். 

“காலையிலிருந்தே நல்ல ஜுரம்; உடம்பு அனலாய்க் கொதிக்கிறது. கண்ணைத் திறக்காமல் படுத்துக் கொண்டிருக்கிறது!” என்றாள் அவன் மனைவி. 

அவன் குழந்தையைத் தொட்டுப் பார்த்தான். அதன் உடம்பு நெருப்பாகச் சுட்டுக் கொண்டிருந்தது. குழந்தைக்கு வைத்தியம் செய்யக்கூடத் தனக்குச் சக்தி இல்லையே என்பதை எண்ணியபோது அவனுக்கு வாழ்க்கையின் மீதே வெறுப்புத் தோன்றியது. 

“ஆபீசிலிருந்து பணம் வாங்கி வந்திருக்கிறீர்களா?’ என்று அவன் மனைவி கேட்டபோது, “இல்லை, அவன் ஊருக்குப் போயிருக்கிறான்'” என்றான் சுந்தரம். 

“அப்படியானால் இப்போது பணத்துக்கு என்ன செய்ய போகிறீர்கள்? இந்தச் சமயத்தில் நமக்கு யார் உதவப் போகிறார்கள்?” என்றாள் காமு. 

“அதுதான் எனக்கும் புரியவில்லை” என்று கூறிய சுந்தரம் ஒன்றும் தோன்றாதவனாக உள்ளம் குழம்பியவனாகத் தவித்துக் கொண்டிருந்தான். 

இருந்த நகை நட்டுகளையெல்லாம் விற்று இரண்டு மாதம் ஓட்டியாயிற்று. வாழ்க்கைச் சக்கரம் உருளாமல் ஸ்தம்பித்து நின்றுவிடும் நிலைக்கு வந்துவிட்ட இந்த நேரத்தில் சோதனை யாக குழந்தைக்கு ஜுரம் கண்டிருக்கிறது! மருந்து வாங்கக் கூட கதியற்ற நிலையில், பரிதாபமான கோலத்தில் தத்தளித்து கொண்டிருந்தான் அவன். 

அப்போது கூடத்து அலமாரியில் அருந்த கம்ப ராமாயண புத்தகம் அவன் கண்ணில் பட்டது. ‘கஷ்டம் வரும்போது கம்ப ராமாயணத்தைப் எடுத்துப் படி’ என்று சர்மா சொன்ன வார்த்தை அவன் நினைவுக்கு வந்தது. அந்தக் கம்ப ராமா யணத்தை எடுத்து அதன் முதல் பக்கத்தில் இருந்த ‘விலை ரூபாய் பதினைந்து’ என்ற வரியைப் படித்தான். 

அதைக் கண்டதும் ‘இந்தக் கம்ப ராமாயணத்தையே விற்று விட்டால் என்ன?’ என்று ஒரு யோசனை பளிச்சிடவே, அடுத்த கணமே அந்தப் புத்தகத்தைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு வெளியே புறப்பட்டான். 

“ராமாயணத்தை எங்கே எடுத்துக்கொண்டு போகிறீர்கள்? சர்மா கொடுத்ததல்லவா அது?” என்று கேட்டாள் காமு. 

“மூர்மார்க்கெட்டில் கொண்டுபோய் விற்றுப் பணம் கொண்டு வருகிறேன். வேறு கதியே இல்லை” என்று கூறிவிட்டு போனான் சுந்தரம். 

அந்தக் கஷ்ட காலத்திலும் சர்மா கொடுத்த கம்ப ராமாயணமே அவனுக்கு உதவியது. அதை விற்றதில் பன்னிரண்டு ரூபாய் கைக்குக் கிடைத்தது! திரும்பி வரும் போது கையோடு டாக்டரை அழைத்துக்கொண்டு வந்தான். குழந்தைக்கு இரண்டு இஞ்செக்ஷனைப் போட்டார் டாக்டர். புத்தகம் விற்ற பணத்தில் மருந்துக்கும் டாக்டர் பீஸுக்கு மாகச் சேர்த்து பத்து ரூபாய் தீர்ந்துவிட்டது. ஆயினும் குழந்தைக்குக் குணம் காணவில்லை. 

“சாயந்திரம் வந்து இன்னொரு இஞ்செக்ஷன் போடுகிறேன் வேறொரு மருந்து எழுதித் தருகிறேன். அதை வாங்கி வையுங்கள்” என்று கூறிய டாக்டர் அந்த மருந்தின் பெயரைச் சீட்டில் எழுதிக் கொடுத்துவிட்டுப் போனார். அப்போது அவன் கையில் மிஞ்சியிருந்தது இரண்டே ரூபாய்! மருந்து வாங்க அந்தப் பணம் போதாதே! 

“உங்கள் நண்பர் வந்திருப்பாரா? ஆபீசில் போய்க் கேட்டு பாருங்கள். குழந்தைக்கு ஆபத்தான இந்தச் சமயத்தில்கூடவா உதவி செய்யமாட்டார், உங்கள் நண்பர்?” என்றாள் மனைவி. 

“அவன் சங்கதி உனக்குத் தெரியாது. வள்ளுவர் பெயரை வைத்துக்கொண்டு ஊரையே ஏமாற்றிக் கொண்டிருக்கிறான் அந்த மோசக்காரன். காரியம் ஆகிறவரை எனக்கு உதவி செய்வதுபோல் பாசாங்கு செய்து கொண்டிருந்தான். இனி அவன் ஒரு தம்படி கொடுக்க மாட்டான்..” 

“எதற்கும் நீங்கள்போய்க் கேட்டுப் பாருங்கள்…” என்று அவன் மனைவி பிடிவாதமாகக் கூறவே, சுந்தரம் தயக்கத்துடன் புறப்பட்டுச் சென்றான். 

அப்போதுதான் காஞ்சிபுரத்தில் இருந்து திரும்பியிருந்த சோமு, சுந்தரத்தைக் கண்டதும் “என்னய்யா, ஆளையே காணோமே, எங்கே போயிருந்தீங்க?” என்று கேட்டான். 

“குழந்தைக்கு ஜுரம்…” 

“காய்ச்சலா? என்ன காய்ச்சல்?” 

“வயிற்றிலே கட்டி. அதுக்கு வைத்தியம் செய்ய வசதி யில்லே. இப்போது கட்டி முற்றிக் காய்ச்சலிலே கொண்டுவந்து விட்டிருக்கிறது. ரொம்ப சீரியஸாக இருக்கிறது. இந்தச்சமயம் நீங்க பண உதவி செய்தால் ஒரு குழந்தையின் உயிரைக் காப்பாற்றிய புண்ணியம் உங்களுக்கு உண்டு…” என்று கூறினான் சுந்தரம். 

“செய்யலாம்; ஆனால் வி.பி. பணம், மணியார்டர் ஒரு எளவும் வரலையே இன்னைக்கு. நாளைக்கு ஆகட்டும் பார்க்கலாம்” என்றான் சோமு. 

உணர்ச்சி அலைகள் உடல் முழுதும் ஊடுருவிப் பாய, கலங்கிய உள்ளத்தோடு, கவலை தோய்ந்த முகத்துடன், கண் களில் நீர் தளும்ப வீட்டுக்குத் திரும்பி நடந்தான் சுந்தரம். அவன் உள்ளம் நொந்து உடல் குன்றிக் கிடந்தது. வீட்டுக்குள் நுழைந்தபோது அங்கே அவன் மனைவி குலுங்கிக் கதறிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டான். 

“ஐயோ, குழந்தைக்கு என்ன?…” 

“அப்பா, பாப்பா செத்துப் போச்சி.” விக்கியபடியே கூறினாள் சுந்தரத்தின் தலைச்சன் குழந்தை சாரதா. 

“காமு!…” என அலறிவிட்டான் சுந்தரம். 

அவள் ஒன்றுமே பேசவில்லை. உதடுகள் குவிந்து துடிக்க, கண்ணீர் பெருக்கெடுத்தோட கணவனை ஏறிட்டுப் பார்த்தாள். துக்கம் அவள் வயிற்றைக் கடைந்து கொண்டிருந்தது. இதற்குள் அக்கம் பக்கத்திலுள்ளவர்கள் விஷயம் தெரிந்து கொண்டு வாசலில் வந்து கூடிவிட்டார்கள். 

”…ம்… கொடுத்து வைத்தது அவ்வளவுதான்; மேலே ஆக வேண்டிய காரியத்தைப் பாருங்கள்…” என்றார் அவர்களில் ஒருவர். 

மேலே ஆக வேண்டிய காரியமா? ஐயோ, கையில் காலணா இல்லையே! இப்படியும் ஒரு சோதனையா?’ சுந்தரத்தின் இதயம் விம்மி வெடித்துவிடும் போலிருந்தது. துடியாய்த் துடித்துப் போனான் அவன். 

“சார், இப்படிக் கொஞ்சம் வருகிறீர்களா?” என்று அழைத்தார் பக்கத்து வீட்டுக்காரர். முதல் நாள்தான் அடுத்த வீட்டுக்குக் குடி வந்திருந்தார் அவர். தவிக்கும் சுந்தரத்தின் பரிதாப நிலையை ஊகித்துக் கொண்ட அவர், “சார், கையில் பணம் இருக்கிறதா? இல்லையென்றால் நான் தருகிறேன். இந்தாருங்கள் பதினைந்து ரூபாய்… போதுமா இது? இந்தப் பணம் ஒரு நாள் எனக்குப் பாலாற்றங்கரையில் கிடைத்தது. யாரோ பாவம், பையோடு மறந்துவிட்டுப் போயிருக்கிறார்கள். என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் இத்தனை நாளும் இதைப் பத்திரமாகக் காப்பாற்றி வைத்திருந்தேன்” என்று கூறிய அவர் இரண்டு ஐந்து ரூபாய் நோட்டுக்களையும் ஐந்து ஒற்றை ரூபாய் நாணயங்களையும் சுந்தரிடம் கொடுத்தார். 

அவர் கொடுத்த அந்தப் பதினைந்து ரூபாயைக் கையில் வாங்கிக்கொண்ட சுந்தருக்குத் துக்கம் தொண்டையைப் பொத்துக்கொண்டு வெளிப்பட்டது. 

“ஏன் சார் அழுகிறீர்கள்? நடந்தது நடந்து விட்டது…ம் ஆக வேண்டியதைப் பாருங்கள்” என்றார் அடுத்த வீட்டுக்காரர். 

“இந்தப் பணம் என்னுடைய குழந்தையினுடையதுதான் சார். அவன் பிறந்த தினத்துக்கு ஆசிர்வாதமாகக் கிடைத்த பணம். குழந்தைக்கு வெள்ளி அரைஞாண் வாங்கிப் போட வேண்டும் என்று அதன் தாயார் ஆசையோடு வைத்திருந்தாள் நான்தான் அதை வாங்கிவந்து பையோடு பாலாற்றங்கரைப் பிள்ளையார் கோயில் எதிரில் மறந்து வைத்துவிட்டேன். அரைஞாண் போட்டுக்கொள்ளக் கொடுத்து வைக்காத அந்தக் குழந்தையின் பணம் அதன் அந்திமக் காரியத்துக்குப் பயன் பட்டது. அந்தப் பணம் இப்படித்தான் உபயோகப்பட வேண்டும் போலிருக்கிறது. அந்த விநாயகர்தான் இப்படி உங்கள் மூலம் கொடுத்தனுப்பி இருக்கிறார்” என்று கூறிக் குலுங்கினான் சுந்தரம். 

அத்தியாயம் – 11

இந்தியாவின் கிழக்குவாசலை யுத்த அபாயம் நெருங்கி வந்து கொண்டிருந்தது. குண்டு வீச்சுக்கு அஞ்சிச் சென்னை நகர் மக்களில் பெரும் பகுதியினர் தங்கள் குடும்பத்துடன் சொந்தக் கிராமங்களுக்கும் சுற்றுப்புற பகுதிகளுக்கும் குடியேறிக் கொண்டிருந்தனர். அவர்களில் சுந்தரமும் ஒருவன். தான் குடியிருக்கும் வீட்டைக் காலி செய்துவிட்டுத் தன்னுடைய மனைவியையும், மகள் சாரதாவையும் பழையபடியே கிராமத் தில் கொண்டு விட்டுவிட முடிவு செய்தான் அவன். ஆனால், ஜப்பான்காரனுடைய குண்டுக்குப் பயந்து அல்ல; வாழ வசதி யில்லாமல் வாழ்க்கைச் சக்கரம் சுழல மறுத்து விட்டதால்! 

“ஏன்? குண்டுக்குப் பயந்து கொண்டா? என் தலை மீதே குண்டு விழுந்தாலும் பரவாயில்லை. நான் பட்டணத்தைவிட்டு அசையப் போவதில்லை…” என்றாள், காமு. 

“காமு! உன்னை ஊரில் கொண்டுபோய் விடுவதற்கு எனக்கும் இஷ்டமில்லைதான்; ஆனால் சந்தர்ப்பம் இப்படி நமக்கு எதிராகச் சதி செய்கிறதே? வீட்டைக் காலி செய்வதைத் தவிர வேறு வழியே இல்லையே!” 

“என்னை ஊரில் கொண்டு தள்ளிவிட்டு நீங்கள் மட்டும் இங்கே இருக்கப் போகிறீர்களா? அது முடியாது. யுத்த பயம் உங்களுக்கு மட்டும் இல்லையா?” 

“குண்டுக்கு அஞ்சி உன்னை ஊருக்கு அனுப்பவில்லை காமு! உத்தியோகம் இல்லாததால்தான் அனுப்புகிறேன்.” 

ஜப்பான் குண்டே தன் தலையில் விழுந்தது மாதிரி இருந்தது அவளுக்கு. 

“உத்தியோகம் இல்லையா! வள்ளுவர் ஆபீஸ் உத்தியோகம்?…” 

“அதை விட்டு இருபது நாள் ஆகிறது. சோமுக்கும் எனக்கும் கொஞ்சம் தகராறு. அவனுடைய சகவாசம் எனக்குப் பிடிக்கவில்லை…” 

“அவன் எப்படியோ இருந்து விட்டுப் போகிறான். அதைப் பற்றி உங்களுக்கென்ன? எந்த ஆபீசுக்குப் போனாலும் இப்படி ஏதாவது சண்டை பிடித்துக்கொண்டு வேலையை விடுவது உங்களுக்கு விளையாட்டாக இருக்கிறது.” 

“சம்பளமே கிடைக்காத இந்த வேலை போய்விட்டதே என்று யாராவது வருத்தப்படுவார்களா?” 

“என்ன வந்தாலும் சரி; நான் ஊருக்குப் போகப் போவ தில்லை. மீண்டும் அந்தக் கிராமத்துப் பீடைகள் கேட்கும் கேள்விக்கெல்லாம் என்னால் பதில் சொல்லிக் கொண்டிருக்க முடியாது. அதைக் காட்டிலும் இங்கேயே செத்து மடிந்து போகிறேன்.” 

“உன்னுடைய நிலைமை எனக்குப் புரிகிறது. ஆனால் என் நிலைமையை அறிந்துகொள்ளத்தான் உனக்குச் சக்தியில்லை.’ ”ஊரார் கேட்டால் நான் என்ன பதில் சொல்வேன்?” 

“எல்லோரையும்போல் பட்டணத்தைக் காலி செய்து வந்து விட்டதாகச் சொல்லு. சீக்கிரமே ஒரு வேலை தேடிக் கொண்டு உன்னைத் திரும்ப அழைத்துக் கொள்கிறேன்.” 

“…ம்…அந்தக் காலம் எப்போதோ?” நம்பிக்கையின்றி, உணர்ச்சியின்றி நிராசையோடு ஒலித்தது அவள் குரல். 

“ஏன் அவ்வளவு அவநம்பிக்கையோடு பேசுகிறாய்? காலம் இப்படியே போய் விடாது.’நாளை’ என்ற நம்பிக்கையில் தான் உலகமே இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. தீபம் அணையும்போது திரியே தீர்ந்து விட்டது என்று நாம் ஏன் எண்ணவேண்டும்? காற்றடிக்கும் போதோ, அல்லது எண்ணெய் வற்றிவிடும் போதோ கூட விளக்கு அணையலாம். ஆனால் அணைந்து போகும் விளக்கு மீண்டும் ஏற்றப்படும் என்ற நம்பிக்கை வேண்டும். அந்தப் பொறுப்பு விளக்கேற்றி வைப்பவனுடை யது. நாளைக்கே நம் வாழ்விலும் ஒளி வீசாமல் போகாது. இப் போதைக்கு எண்ணெய் ஆகிவிட்டது; அவ்வளவுதான்” என்றான் சுந்தரம். 

“கைக்குழந்தையுடன் வந்தேன். இப்போது அதையும் பறிகொடுத்து விட்டு, உங்களையும் பிரிந்து எப்படிச் செல்வேன்? என்று கூறும் போதே துக்கம் அவள் தொண்டையை அடைத் துக்கொண்டது. அவள் கண்களில் தேங்கிய துயரம் உதடு களில் இறங்கி நெளிந்தது. 

காமுவின் வார்த்தைகள் சுந்தரத்தின் இதயத்தைப் பிளந்தன. 

---

மறுநாளே, வீட்டு வாடகையைக் கொடுத்துக் கணக்குத் தீர்த்துவிட்டு, காமுவை அழைத்துக்கொண்டு போய் ஊரில் விட்டவன், அடுத்த நாள் பொழுது விடியுமுன்னரே பட்டணத்துக்குக் கிளம்பி விட்டான். 

திரும்பி வந்தது முதல் சுந்தரின் மனம் ஒரு நிலையில் இல்லாமல் அலைந்து கொண்டிருந்தது, தனிமை எனும் கொடுமையை அவனால் தாங்க முடியவில்லை. 

உலகமே தன்னைத் தனியாக ஒதுக்கிவிட்டு வேடிக்கை பார்ப்பது போலிருந்தது அவனுக்கு. பட்டணத்தில் வசிக்கும் அவ்வளவு பேரும் ஒன்றாகக்கூடி உல்லாசமாக வாழ்வது போல வும், தான்மட்டும் தனியாகப் பிரிந்து ஏகாங்கியாயிருப்பது போலவும் உணர்ந்தான். தனித்தனி மனிதர்களாக வந்து ஒன்றாகக் கூடி வாழ்வதுதான் நகரவாழ்க்கை என்பதை அவன் அறியவில்லை. 

இரவு நேரங்களில் அவன் மொட்டை மாடியில் படுத்த வண்ணம் ஆகாயத்திலுள்ள நட்சத்திரக் கூட்டங்களை வெறிக்கப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். நீலவானத்தில் கொத்துக் கொத்தாகப் பூத்துச் சிரிக்கும் அந்த வைர மலர்கள் சுந்தரத்தை நோக்கித் ‘தனிமை தனிமை’ என்று கண் சிமிட்டிக் கேலி செய்தன. 

காமு அவன் எதிரில் தோன்றி ‘என்னையும் தனிமையாக்கி விட்டு நீங்களும் ஏன் கஷ்டப்படுகிறீர்கள்?” என்று கண்ணீர் குத்தாள். சுந்தரின் கண்களில் நீர்த் திரையிட்டது. காமு அதில் கரைந்தாள். அடுத்த கணமே சகுந்தலா தோன்றினாள். 

“சுந்தர்! நீ என்னை மறந்து விட்டாயல்லவா? ஆனால் உன்னைக் காண நான் டில்லியிலிருந்து வந்திருக்கிறேன் பார்! என் முகத்தைப் பார்! ஆசையோடு உன் கையால் என் பின்னலை ஒரு முறை பற்றி இழுக்க மாட்டாயா? அன்போடு என் கன்னத்தைத் தொட்டுப் பார்க்க மாட்டாயா? எங்கே உன் கைகளை இப்படிக் கொண்டு வா பார்க்கலாம். சுந்தரின் கைகளைப் பிடித்துத் தன் கன்னங்களில் வைத்துக் கொண்ட போது அவளுடைய அழகுத் தோற்றத்தை நிலவு வெள்ளம் கரைத்துக் கொண்டு போய்விட்டது. 

---

சரித்திரப் புகழ் வாய்ந்த 1942ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்டு மாதம் எட்டாம் தேதியன்று காந்தி மகாத்மா பிரிட்டிஷ்காரர் களைப் பார்த்து “வெள்ளையனே! வெளியேறு!!’ என்று குரல் கொடுத்ததும் இந்தத் தேசமே வீறுகொண்டு எழுந்தது அல்லவா? மகாத்மாவின் அந்தக் குரல் தேசத்தின் சரித்திரத்தை மட்டும் மாற்றி அமைக்கவில்லை. சுந்தரத்தின் வாழ்வையும் அடியோடு மாற்றின்ட்டது. 

பெரு மழை தொடங்குவதற்கு முன் வானத்தில் சீறிப் பாயும் இடியின் உறுமலைப் போல், விடுதலை இயக்கம் தொடங்குவதற்கு இரண்டு தினங்களுக்கு முன்னிருந்தே தேசத்தின் நாலா திசைகளிலும் புரட்சி கோஷங்கள் முழங்கிக் கொண்டிருந்தன. 

காந்திஜியின் குரலினின்றும் தெறித்த சுதந்திர ஆவேசப் பொறி சுந்தரத்தின் உள்ளத்தில் புகுந்து சிறிது சிறிதாகக் கனல் விட்டுக் கனியத் தொடங்கிற்று. 

“வெள்ளையனே, வெளியேறு! மகாத்மா காந்திக்கு ஜே!” என்று ஓயாமல் அவன் இதயத்தில் ஏதோ ஒரு குரல் எதிரொலி செய்து கொண்டேயிருந்தது. 

‘நேருஜி, பட்டேல் போன்ற மாபெரும் தலைவர் களெல்லாம் கைதாகிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பாரத் தேசமே அல்லோல கல்லோலப்படுகிறது. குண்டாந் தடிக்கும், துப்பாக்கி முனைக்கும் இலக்காகும் ஆயிரக் கணக்கான தியாகி கள் தங்கள் இரத்தத்தைத் தாய்நாட்டின் விடுதலைக்காக இந்தப் புண்ணிய பூமியில் சிந்திக் கொண்டே, “வாழ்க மகாத்மா” என்று வாழ்த்துகிறார்கள். தேச மக்களைப் பார்த்து, மகாத்மாஜி “செய் அல்லது செத்துமடி” என்கிறார். 

‘உலகம் என்னைத் தனியாக ஒதுக்கி விடவில்லை. அதோ மகாத்மாஜி என்னை அழைக்கிறார். தேசம் என்னை அழைக் கிறது. அவர்களோடு நானும் செல்கிறேன்.’ 

‘என்னை விட்டு விட்டா போகப் போகிறீர்கள்?’ அவன் இதயத்தில் புகுந்து கொண்டிருந்த காமு குரல் கொடுத்தாள். 

‘காமு! என்னை மன்னித்துவிடு! ஒரு கடமையை மறந்து விட்டு இன்னொரு கடமையை ஆற்றச் செல்கிறேன். இது குற்றம்தான்; ஆயினும் சுதந்திர வெறி என் இரத்தத்தில் மேலோங்கி நிற்கிறது. எனக்கு விடை கொடு. திரும்பி வந்து உன்னை அழைத்துக்கொள்கிறேன்.’ 

அன்று இரவெல்லாம் தூங்கவில்லை, அவன். கண் விழித்து இருபது சுவரொட்டிகளை எழுதி முடித்தான். அந்தச் சுவரொட்டிகளில் அவன் வரைந்திருந்தது என்ன தெரியுமா “தபாலாபீசைக் கொளுத்துங்கள்; தந்திக் கம்பத்தை வெட்டுங்கள், தண்டவாளத்தை அகற்றுங்கள்” என்ற வாசகங்கள்தான். 

எழுதி முடித்த சுவரொட்டிகளை, தானே இரகசியமாக எடுத்துக் கொண்டுபோய் இரவோடு இரவாகச் சுவர்களில் ஒட்டிவிட்டு, எந்த நிமிஷமும் போலீசார் தன்னை வந்து கைது செய்து கொண்டு போவார்கள் என்று எதிர்பார்த்துத் தன் அறையிலேயே உட்காந்திருந்தான். ஆனால் அவனை யாருமே தேடிக்கொண்டு வரவில்லை. 

“இவ்வளவு பெரிய குற்றத்தைச் செய்து விட்டு பகிரங்கமாக உட்கார்ந்திருக்கிறேன். என்னைக் கைது செய்ய யாருமே வரவில்லையே! இதற்குள்ளாகவே ஒரு வேளை பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் இந்தியாவைக் காலி செய்து விட்டுப் போய் விட்டதோ!’ என்று எண்ணியபோது அவனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. 

தானே நேரில் போய் குற்றத்தைப் போலீசிடம் கூறித் தன்னைக் கைது செய்யும்படி கேட்டுக் கொள்ளலாமா என்று கூட ஓர் எண்ணம் தோன்றியது அவனுக்கு. ஆனால் ‘சே! அது சுத்த கோழைத்தனம்!’ என்ற இன்னொரு எண்ணம் அதை அழித்தது.’என்னைக் 

‘என்னைக் கைது செய்யவே மாட்டார்களா? அப்படியானால் வேறு என்னதான் செய்வது! ஆம்; நானே ஒரு தபாலாபீசைக் கொளுத்தினால் என்ன?’ அவ்வளவுதான்; உடனே தன்னுடைய எண்ணத்தைச் செயலாக்கும் பொருட்டு வெளியே புறப்பட்டான். 

அறையைப் பூட்டிச் சாவியைக் கொண்டு போய் ராயரிடம் கொடுத்துவிட்டு “நான் கொஞ்சம் வெளியே போய் விட்டு வருகிறேன்” என்றான். “இந்தக் கார்டைக் கொஞ்சம் தபாலில் சேர்த்துவிடுகிறாயா?” என்று கூறி ஒரு கார்டைக் கொடுத்தார் ராயர். 

‘நான் தபால் ஆபீசையே கொளுத்தப் போகிறேன். இவரோ அது தெரியாமல் கார்டை என்னிடமே கொடுத்துத் தபாலில் சேர்க்கச் சொல்கிறார் என்று தனக்குள்ளாகவே சிரித்துக் கொண்டான் சுந்தரம். அவனுடைய மனப் போராட்டங்களெல்லாம் தீர்ந்து வெகு இலேசாகி விட்டிருந்த நேரம் அது. 

தெருக் கோடியில் இருந்த தபால் பெட்டியில் ராயர் கொடுத்த கடிதத்தைப் போஸ்ட் செய்துவிட்டு, தபாலாபீசுக்கு எதிரில் போய் நின்று சுற்று முற்றும் பார்த்தான். குண்டுக்கு அஞ்சி சென்னை நகர மக்களில் பாதிப் பேருக்கு மேல் வெளியூர் போய் விட்டிருந்ததால் தெருவில் ஆள் சந்தடி அதிகமில்லை. உணர்ச்சி மேலிட்டால் இதயம் படபடவென்று அடித்துக் கொண்டது அவனுக்கு. சட்டைப் பைக்குள் தயாராக வைத்திருந்த தீப்பெட்டியை எடுத்து ஒரு குச்சியைக் கொளுத்தி தபால் பெட்டிக்குள் போட்டான். 

அடுத்த கணமே தபால் பெட்டிக்குள் புகையத் தொடங்கியது. இதைக் கவனித்துக்கொண்டிருந்த போஸ்டாபீஸ் சிப்பந்தி ஒருவர் “தீதீ” என்று கூச்சலிட்டபடியே ஓடிவந்து சுந்தரத்தைப் பிடித்துக் கொண்டார். 

“என்னை விடுங்கள். நான் ஓடமாட்டேன். போலீசுக்குப் போன் செய்து என்னை வந்து அழைத்துப் போகச் சொல்லுங்கள்” என்றான் சுந்தரம். 

அடுத்த சில நிமிஷங்களுக்குள் அங்கே வந்த போலீசார் சுந்தரத்தைக் கைது செய்து லாரியில் ஏற்றிக்கொண்டு போனார்கள்; வீரத்தின் பெருமை அவனுடைய உள்ளத்தை நிரப்பியது. 

‘ஆயிரமாயிரம் தேசத் தொண்டர்களில் நானும் ஒருவன். வெளி உலகத்தில் சிறை வாழ்வு நடத்துவதைக் காட்டிலும் சிறைக்குள்ளே நான் நடத்தப் போகும் வாழ் எவ்வளவோ மேலாயிருக்கும்’ என்று எண்ணி மகிழ்ந்தான். 

---

ஐதர் அலி காலத்தில், யானைகளைக் கட்டி வைப்பதற்காக எழுப்பப் பட்டிருந்த மாபெரும் கருங்கல் கட்டடங்களைத்தான் இன்று ‘அலிபுரம் சிறைச்சாலை’ என்று அழைக்கிறார்கள். 

அந்தக் கட்டடங்களைச் சுற்றி வளைத்து வேலிக் கம்பிகள் போட்டு, கைதிகள் தப்பி ஓடாமல் இருக்கும் பொருட்டு அவற்றோடு சில மின்சாரக் கம்பிகளையும் இணைத்து வைத்திருந் தார்கள், சிறை அதிகாரிகள். 

பத்திரிகைச் செய்திகள் அளித்த உற்சாகத்தின் காரண மாக சிலர் சிறைக் கூடத்திலேயே புரட்சி நடத்தவேண்டு மெனத் துடித்தார்கள். அவர்களில் எம்.ஏ.பி.எல்லும் ஒருவர். அவர்தான் அந்தப் புரட்சி கோஷத்தையே சிறைக் குள் முதல் முதல் எழுப்பினார். இராக்காலத்தில் அவரும் இன்னும் சில பயங்கரவாதிகளும் சேர்ந்து இதர கைதிகளைக் கூட்டி வைத்துக்கொண்டு பிரசாரம் செய்தார்கள். 

“சிறைக்குள்ளே நாம் என்ன செய்ய முடியும்?” என்று கேட்டார் கூட்டத்தில் ஒருவர். 

“இந்தச் சிறையில் இப்போது சுமார் மூவாயிரம் பேர் கூடியுள்ளோம். இவ்வளவு பேரும் சேர்ந்து சிறைக் கம்பியை உடைத்துக்கொண்டு வெளியேறினால் நம்மை யார் தடுக்க முடியும்?” என்றார், எம்.ஏ.பி.எல். 

“வேலிக் கம்பியில் மின்சாரம் இருக்கிறதே! தொட்டால் செத்துப் போவோம்” என்றார் ஒரு பயங்காளி. 

“சிறைக் கதவை உடைத்துக்கொண்டு செல்வோம். தபாலாபீசைக் கொளுத்தியவர்களுக்கு, தண்டவாளத்தைப் பெயர்த்தவர்களுக்கு, பாலத்தை உடைத்தவர்களுக்கு இந்தச் சிறைச்சாலையை உடைப்பது ஒரு பிரமாதமா?” 

”உஷ்! உரக்கப் பேசாதீர்கள். வார்டர்கள் விளக்கை வைத்துக் கொண்டு நம் பிளாக்கைச் சுற்றிச் சுற்றி ‘ரோந்து’ போய்க் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்கள் காதில் விழப் போகிறது” என்றார் ஒருவர். 

“நாம் பேசுவது அவ்வளவு தூரத்திலுள்ள வார்டர்கள் காதில் விழாது” என்றான் சுந்தரம். 

“சுவர்களுக்கும் காது உண்டு. பகலில் பக்கம் பார்த்துப் பேசு. இரவில் அதுவும் பேசாதே” என்று எச்சரித்தார் மற்றொருவர். 

சிறையை உடைத்துக் கொண்டு வெளியேறும் புரட்சி பற்றி இரண்டு கட்சிகள் ஏற்பட்டன. ஆயினும் வெளியேறு வதைப் பற்றி நினைக்கும் போதே எல்லோருக்கும் உற்சாகம் பிறந்தது. எல்லோரையும்போல் சுந்தரமும் அந்தப் புரட்சி தினத்தை ஆவலோடு எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். 

அத்தியாயம் – 12

அன்று திங்கட்கிழமை. விநாயக சதுர்த்தி தினம். கைதிகள் எல்லோரும் காலையில் கஞ்சியைக் குடித்துவிட்டு அவரவர்கள் இஷ்டம்போல வெட்ட வெளியில் சுற்றிக்கொண்டும், பேசிக் கொண்டும், படித்துக் கொண்டும் இருந்தார்கள். 

“போன விநாயக சதுர்த்திக்கு வீட்டிலே கொழுக்கட்டை சாப்பிட்டேன். இந்த விநாயக சதுர்த்திக்கு வெறும் கஞ்சி தான்!” என்றார் எம்.ஏ.பி.எல். சுந்தரம் சிரித்தான். 

மணி ஏழரை இருக்கும். திடீரென்று சிறைச்சாலைக்குள் நாலா திசையிலும் விசில் ஒலி பயங்கரமாகக் கேட்டது. நீலத் தொப்பி அணிந்த வார்டர்கள் எமக் கிங்கரர்களைப் போல கையில் குண்டாந்தடியுடன் ஓடி ஓடிக் கைதிகளை விரட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். சிறையைச் சுற்றிலும் ரிசர்வ் போலீசார் கையில் துப்பாக்கி சகிதம் அணிவகுத்து நின்று கொண்டிருந்தார்கள். 

“ஐயோ ஐயோ” என்ற அலறலும் “ஓடு ஓடு” என்ற கூக்குரலும், விசில் ஊதலும் சேர்ந்து சிறை முழுவதும் எமலோகமாக மாறிக் காட்சி அளித்தது. கைதிகள் தங்கள் தங்கள் பிளாக்குகளை நோக்கி ஓடி, மூலைக்கு மூலை பதுங்கினார்கள். 

வார்டர்கள் அவர்களை மாடுகளை அடிப்பதுபோல் அடித் தார்கள். நொறுக்கினார்கள், நையப் புடைத்தார்கள்! 

“சிறையையா உடைத்துக்கொண்டு ஓடப் போகிறார்கள்? உங்கள் மண்டையை உடைக்கிறோம்,பாருங்கள்” என்று ஒவ்வொரு கைதியின் மண்டையிலும் ஓங்கி அடித்தார்கள். 

இந்த பயங்கரம் அரைமணி நேரம் நீடித்தது. மீண்டும் விசில் சத்தம். அத்துடன் ‘லத்தி சார்ஜ’ நிறுத்தப்பட்டது. குண்டாந்தடியின் அடிக்குத் தப்பாத கைதிகளே இல்லை. 

சுந்தரம் மூர்ச்சித்துக் கீழே விழுந்து கிடந்தான். வலக் கையிலும் மண்டையிலும் பலமாக அடிபட்டு இரத்தம் பெருகிக் கொண்டிருந்தது. 

இந்தக் கோரத் தாண்டவத்தின் விளைவாக சிறை முழுவ துமே இரத்தக் காடாக மாறிவிட்டது. 

கை, கால், கண், காது, மூக்கு போன்ற அவயங்களை இழந்து முனகிக் கொண்டிருந்த கைதிகளை ஸ்ட்ரெச்சரில் போட்டு ஆஸ்பத்திரிக்குக் கொண்டு போனார்கள். 

ஆஸ்பத்திரியில் படுத்துக் கிடந்த சுந்தரத்துக்கு சுய நினைவு வந்தபோது தன்னுடைய மண்டையிலும் வலது கையிலும் பலமாகக் கட்டுப் போடப்பட்டிருப்பதைக் கண்டான். கையைத் தூக்க முடியவில்லை. மண்டையில் தையல் போடப்பட்டிருந்தது. கையிலும் மண்டையிலும் வலி தாங்கவில்லை அவனுக்கு. 

“பிழைப்பேனா நான்? காமு! உன்னைக் கண்ணால் காண்பேனா?’ என்று அவன் வாய் முணுமுணுத்தது. துக்கத்தைக் கண்ணீராக வடித்துக் கொண்டிருந்தன அவன் கண்கள். 

வலது பக்கத்துக் கட்டிலில் படுத்திருந்தார் எம்.ஏ., பி. எல். அவருக்கும் காலில் பலத்த அடி! 

“உங்களுக்கு பலத்த அடியோ?” என்று கேட்டான் சுந்தரம், 

“ஆமாம், காலில்தான் பலமான அடி. அது சரியாகி விடும். முதுகிலே பட்ட அடி இன்னமும் வலித்துக் கொண் டிருக்கிறது. கொழுக்கட்டைக்கு ஆசைப்பட்டேன் அல்லவா? அது முதுகிலே கிடைத்துவிட்டது! முதுகில் விழுந்த அடி அப்படியே கொழுக்கட்டை மாதிரி வீங்கிப் போய்விட்டது” என்றார் அவர். 

சுந்தரத்தின் இடது பக்கத்துக் கட்டிலிலே ஒரு கிரிமினல் கைதி படுத்திருந்தான். அவன் ஒரு குறவன்.சுந்தரத்தைப் பார்த்து அவன் “சாமிக்கு எந்த ஊரோ?” என்று விசாரித் தான். 

“பட்டணம்.’ 

“என்ன வேலை செய்யறீங்க?” 

“படம் எழுதறது…” 

“அடப் பாவமே! உங்க வலது கையை ஒடிச்சுட்டான் களே, இந்தப் படுபாவிங்க இனிமே எப்படிப் படம் எழுதப் போறீங்க?” வயிற்றெரிச்சலோடு கூறினான் அந்தக் குறவன். 

குறவன் நினைவு படுத்திய பிறகுதான் சுந்தரத்துக்குத் தன் வலது கையைப் பற்றிய கவலை ஏற்பட்டது. 

“சாமிக்குக் குளந்தை குட்டிங்க இருக்குதா?” 

“ம்…ஒரு பெண் குழந்தை இருக்குது என்றான் சுந்தரம்.” எனக்குக் கூட ஒரு பெண் குழந்தை இருக்குதுங்க. இப்ப என் பெண்ஜாதியும் அந்தக் குழந்தையும் என்ன கஷ்டப்பட றாங்களோ?” என்று கண்ணீர் பெருக்கினான் குறவன். 

”உனக்கு என்ன தொழில்?’ என்று கேட்டான் சுந்தரம். 

“திருட்டுத் தொழில்தானுங்க,சாமி: இந்த வயத்து வலியிலிருந்து நான் பிழைக்க மாட்டேனுங்க. எனக்கு நம்பிக்கையில்லை, சாமி! நீங்க கவலைப்படாதீங்க. என்னமோ உங்களைப் பார்த்ததிலிருந்து எனக்குப் பரிதாபமாயிருக்கு” என்று கூறிய குறவன், மெதுவாக எழுந்து சுந்தரத்தின் படுக்கையருகில் வந்து அவன் காதோடு ரகசியமாகச் சொன்னான்: “சாமி! பத்தாயிரம் வெச்சிருக்கேன். அதை நீங்களே எடுத்துக்குங்க. சத்தியமாகச் சொல்றேன் சாமி, சந்தேகப் படாதீங்க…” 

---

“சுந்தரம், இன்று உங்களுக்கு விடுதலை! ஜெயிலர் அழைத்துவரச் சொன்னார்” என்று கூப்பிட்டார் வார்டர் 

அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டதும் எம்.ஏ.பி.எல்லின் கண்கள் கலங்கிவிட்டன. “சுந்தரம்! உங்களைப் பிரிவதற்கே கஷ்டமாயிருக்கிறது. ஆனாலும் பிரியவேண்டியிருக்கிறது” என்று கூறியபோது சிறு குழந்தை போல் அழுதே விட்டார். 

“ஸாமி; ஜெயில்லேருந்து போனதும் என்னை மறந்து விடுவியா?” என்று கேட்டான் குறவன். 

“மறக்க மாட்டேம்பா! உனக்கு என்மீது நம்பிக்கை யில்லையா?” என்று கேட்டான் சுந்தரம். 

“அதுக்கில்லே சாமி! ஜெயில் சிநேகிதம், ரயில் சிநேகிதம்பாங்களே…!” 

“யாரை மறந்தாலும் உன்னை நான் மறக்க முடியுமா?” என்றான் சுந்தரம். 

சுந்தரம் கண் கலங்கியபடியே அவர்களிடம் விடைபெற்று கொண்டான். பத்தரைமாத காலம் அவர்களிடம் அன்போடு, பாசத்தோடு, வாஞ்சையோடு பழகிவிட்ட பிறகு அவர்களைப் பிரிந்து செல்வது என்பது அவ்வளவு எளிய காரியம் அல்லவே! 

சிறைச்சாலைக்குள் முதன் முதல் புகும்போது அவனுக்கு ஏதோ ஒரு புதிய உலகத்துக்குள் புகுவது போலிருந்தது. இப்போது அவன் சிறையில் இருந்து விடுதலையாகி வெளியே காலெடுத்து வைத்ததும், அந்தப் புதிய உலகம் அவனுக்காக வெளியே காத்திருப்பதுபோல் தோன்றியது. 

ராயல்சீமை வெயில் நெருப்பை வாரி வீசிக்கொண்டிருந் தது. மண்டை வெடிக்கும் அந்த வெயிலையும் பொருட் படுத்தாது, புகைவண்டி நிலையத்தை நோக்கி விரைந்துகொண் டிருந்தான் சுந்தரம். உள்ளத்தில் ஏதேதோ உணர்ச்சிகள், எண்ணங்கள்! 

“நாளைக்கே மாங்குடி போய்விடலாம். காமுவையும் நாளைக்கே போய்ப் பார்த்து விடலாம். அவள் சற்றும் எதிர் பாராத நேரத்தில், எதிரில் போய் நின்றதும் அவள் வியப்பினால் விக்கித்துப் போவாள்.” இதை எண்ணும்போதே சுந்தரத்தின் உள்ளத்தில் ஓர் இன்பச் சிலிர்ப்பு உண்டாயிற்று 

‘அப்புறம்…ஒரு நாள் கிராமத்தில் தங்கிவிட்டு மறுநாளே குறவன் கூறிய அந்தக் காட்டுக்குப்போய், அவன் மறைத்து வைத்துள்ள நகைப் பெட்டியைத் தேடி எடுக்க வேண்டும்’. 

‘அந்தத் திருட்டுச் சொத்தில் ஒரு காலணாவும் தொடக் கூடாது,பாவம்! சொத்தைப் பறிகொடுத்தவர்கள் எவ்வளவு வயிறு எரிகிறார்களோ!’

சுந்தரத்துக்கு இன்னொரு எண்ணமும் உண்டாயிற்று. 

“அந்த நகைகளை அப்படியே கொண்டுபோய்ப் போலீஸ் ஸ்டேஷனில் ஒப்படைத்துவிட்டால் என்ன?” 

‘அப்படியானால் குறவனுக்கு கொடுத்த வாக்குறுதி? அவன் குடும்பத்துக்கு உதவி செய்வதாக கூறிய உறுதிமொழி. கூடாது கூடாது; குறவனை ஏமாற்றக் கூடாது; அவன் குடும்பத்தைத் தவிக்க விடுவது நம்பிக்கைத் துரோகம். மகா பாவம்! அவனுடைய மனைவியும் குழந்தையும் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டுக் கொண்டு இருக்கிறார்களோ?’ 

‘என் குடும்பத்தை மறந்துவிட்டு, குறவனின் குடும்பத்தை பற்றி நான் கவலைப்படுகிறேன்!’ சுந்தரம் சிரித்துக் கொண்டான்.

---

மறுநாள் மாலை மாங்குடியை நெருங்க நெருங்க சுந்தரத் தின் உள்ளத்தில் ஒருவித பரபரப்பும் விவரிக்க முடியாத உணர்ச்சிகளும் குறுகுறுத்தன. 

‘காமுவைக் காணப்போகிறோம்’ என்ற மகிழ்ச்சியில் அவன் இதயம் துள்ளியது. 

வீட்டுக்குள் காலடி எடுத்து வைத்தபோது “பாட்டி பாட்டி! அப்பா வந்துட்டா” என்று சுந்தரத்தின் மகள் சாரதா குரல் கொடுத்தாள். சாரதாவைக் கண்டதும் ‘காமுவும் ஒரு வேளை இங்கேதான் இருக்கிறாளோ?’ என்று சந்தேகித்தான் சுந்தரம். 

பெற்ற தாய் பதறிக் கொண்டு ஓடி வந்தாள். 

“வாடா சுந்தரம்! உன்னை உயிரோடு திரும்பப் பார்ப்போமா என்று கவலைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன். என் வயிற்றிலே பாலை வார்த்தாய்!” என்று கண்ணீர் துளிக்கக் கூறினாள். 

“காமு எங்கேம்மா?” என்று ஆவல் நிறைந்த கண்களோடு விசாரித்தான் சுந்தரம். அவன் அப்படிக் கேட்டதுமே பார்வதி யம்மாளின் முகம் வாடிவிட்டது. 

“ஏம்மா ஒன்றும் சொல்லாமல் நிற்கிறாய்?…” துடித்தான் சுந்தரம். 

ஆறு மாசமாக அவள் ஆஸ்பத்திரியில் இருக்கிறாளடா! டி.பி. யாம். உன்னைப் பிரிந்த துக்கமே அவளைப் படுக்கையில் கிடத்தி விட்டது…” என்று வேதனையோடு கூறினாள் அவன் தாய். 

“டி.பி.யா? ஆஸ்பத்திரியில் இருக்கிறாளா? எந்த ஆஸ்பத்திரியில் அம்மா?” அதிர்ச்சியில் ஒரு கணம் சுந்தரத்தின் இதயமே நின்றுவிடும் போலிருந்தது. 

“பெருந்துறையில் இருக்கிறாள். அடையாளமே தெரியாத படி துரும்பாக இளைத்துப் போயிருக்கிறாள். நான்கூடப்போய்ப் பார்த்துவிட்டு வந்தேன். அவள் அப்பாவும் அம்மாவும் இப்போது அந்த ஊரில்தான் இருக்கிறார்கள். உன்னைக் காண வேண்டும் என்பதற்காகவே அவள் உயிரைத் தன் கையில் வைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். பிழைத்தால் புனர் ஜன்மம் தான்” என்றாள் அவன் தாய். 

சுந்தரம் தன் தலையை இரு கைகளாலும் கெட்டியாகப் பிடித்துக்கொண்டு இடிந்துபோய், அப்படியே சிலையாகக் கீழே உட்கார்ந்துவிட்டான். 

“காமு! என்னால் அல்லவா உனக்கு இத்தனை துன்பங் களும்…” கேவி அழுதுவிட்டான் அவன். 

“சுந்தரம், நாளைக்கே நீ புறப்பட்டுப் போ. உன்னைப் பார்த்தாலாவது ஒருவேளை அவள் உடம்பு குணமடையலாம்” என்றாள் பார்வதி. 

“அவனுக்கு முதலில் காப்பியைக் கொண்டுவந்து கொடு. அப்புறம் மற்ற சங்கதிகளைப் பேசிக் கொள்ளலாம்” என்று மனைவியைக் கடிந்துகொண்ட கங்காதரய்யர்,”ஏண்டாப்பா ஒரு கார்டு போடக் கூடாதா எனக்கு? சொல்லாமல் கொள்ளா மல் ஜெயிலுக்குப் போய்விட்டாயே, பெற்ற வயிறு எவ்வளவு வேதனைப்பட்டது தெரியுமா? போகிறது; இந்தமட்டில் நல்ல படியாகத் திரும்பி வந்தாயே அதுவே போதும். இத்தனை காலமும் சர்மாதான் எங்களைக் காப்பாற்றினார். அவர் உதவி இல்லையென்றால் நாங்கள் தத்தளித்துப் போயிருப்போம்” என்றார் கங்காதரய்யர். 

நன்றி உணர்ச்சியுடன் சர்மாவை நினைத்துக் கண்ணீர் விட்டான் சுந்தரம். 

“நம் குடும்பத்தின் தெய்வம் அவர், இப்போது சர்மா எங்கே இருக்கிறார் அப்பா?” 

“டில்லியில் இருப்பதாகக் கேள்வி. ஆற்காட்டு மண்டி யிலிருந்து எனக்கு அரிசியும், பணமும் மாதம் தவறாமல் வந்து கொண்டிருக்கிறது” என்றார் கங்காதரய்யர். 

---

அன்றிரவு சுந்தரத்திற்குத் தூக்கம் பிடிக்கவில்லை. “காமு காமு!” என்று இரவெல்லாம் வாய் பிதற்றிக் கொண்டே படுத்திருந்தான். “பொழுது எப்போது விடியப் போகிறது?” என்று காத்திருந்தவன், காலையில் பத்து மணிக்கெல்லாம் சாப்பிட்டுவிட்டுக் கிளம்பிவிட்டான். 

பெருந்துறை போவதற்கு இராத்திரிதான் ரயில்.எனவே, பஸ் ஏறி முதலில் நேராக சித்தூருக்குப் போய்ச் சேர்ந்தான். சித்தூர் காட்டில் குறவன் குறிப்பிட்ட இடத்துக்குப் போய் அந்த நகைப் பெட்டியைத் தோண்டி எடுத்தான். சிறிய தகரப் பெட்டிதான். திறந்து பார்த்தபோது, என்ன விந்தை! தங்க ஒட்டியாணம், வைர அட்டிகை, வங்கி, வளையல்கள் இன்னும் என்னென்னவோ அதற்குள் இருந்தன. மதிப்பு பத்தாயிரத்துக் குக் குறைவில்லை! 

‘இவ்வளவும் யாருடைய நகைகளோ? எந்த வீட்டில் கொள்ளை அடித்தானோ? அந்தத் திருட்டுச் சொத்தை விவரமாக ஆராய்ந்து பார்ப்பதற்கே சுந்தரத்துக்கு உள்ளம் கூசியது. அந்தப் பெட்டியை ஒரு துணியில் வைத்து மூட்டையாகக் கட்டி எடுத்துக்கொண்டு வேகமாக நடந்தான். 

‘நானும் இப்போது ஒரு திருடன்தான்! இந்தத் திருட்டு தகைகளை யாருக்கும் தெரியாமல் எடுத்துப் போவது பெரும் திருட்டுக் குற்றம்தானே?’ என்று எண்ணிக் கொண்டான். 

பின்னால் பஸ் வரும் சத்தம் கேட்டது. திரும்பிப் பார்த் தான். வேலூர் போகும்பஸ் வேகமாக வந்து கொண்டிருந்தது. அந்தப் பஸ்சை நிறுத்தி அதில் ஏறிக்கொண்டான். 

வேலூருக்குப் போய், அங்கிருந்து காட்பாடி ஸ்டேஷனை அடைவதற்குள் மணி ஏழுக்குமேல் ஆகிவிடவே, அதற்குள் நன்கு இருட்டிவிட்டது. ஸ்டேஷனிலேயே சாப்பிட்டுவிட்டு இரவு மூன்று மணிக்கு வரும் ரயிலில் பெருந்துறைக்குப் போவது என்று முடிவு செய்து கொண்டான். அந்தப் பெட்டி அவனுக்குப் பெரும் பாரமாக இருந்தது. அதைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு இருப்பதற்கே அவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை. 

பிளாட்பாரத்தில் அதிக சந்தடி இல்லை. ரயில்வே போலீ சார் இருவர் தொப்பியைக் கழற்றிப் பெஞ்சுமீது வைத்து விட்டு, உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டு இருந்தார்கள். அவர்களைக் கண்டதும் சுந்தரத்தின் நெஞ்சு ‘திக் திக்’ கென்று அடித்துக் கொண்டது. அவர்கள் இருந்த பக்கமே திரும்பிப் பார்க்காமல் பிளாட்பாரத்தின் மற்றொரு கோடிக்குப்போய் அங்கிருந்த பெஞ்சுமீது உட்கார்ந்து கொண்டான். 

இந்தச் சமயம் சற்றுத் தொலைவில் கையில் கூஜாவுடன் யாரோ ஒரு பெண் அவனை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தாள். யார் அவள்? கண்ணைப் பறிக்கும் அவளுடைய அழகைக் கண்ட போது, “ஆ! என்ன அழகு!” என்று தனக்குள்ளாகவே வியந்து கொண்டான் சுந்தரம். 

அவள் சுந்தரையே கண்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண் டிருந்தாள். ‘முன்பின் தெரியாதவள் தன்னை ஏன் அப்படிப் பார்க்கிறாள்?’ என்று யோசித்தான் சுந்தரம். இதற்குள் அவள் சுந்தரத்தின் அருகிலேயே நெருங்கி வந்துவிட்டாள். 

“சுந்தர்!” அவள் கண்கள் வியப்பினால் மலர்ந்தன. உதடுகள் முறுவலித்தன. கன்னங்களில் குழி விழுந்தன. 

‘யார்? சகுந்தலாவா! அடையாளமே தெரியாமல் மாறிப் போயிருக்கிறாளே!’ அவளையே கண்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். 

“என்ன, அப்படிப் பார்க்கிறீர்கள்? என்னைத் தெரியவில்லையா?…” என்று கேட்டாள் சகுந்தலா. 

“நீயா! நீ இங்கே எங்கே வந்தாய்? டில்லியில் இருப் பதாக அல்லவா கேள்விப்பட்டேன்?” 

அவள் பதில் கூறவில்லை. கண்களிலிருந்து பெருகிய கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டவளாய், “என் விதி” என்றாள். 

“ஏன் அழுகிறாய் சகுந்தலா! ஏதோ மாதிரி இருக்கிறாயே! உனக்கு என்ன? உன் கணவர் சாம்பசிவம் எங்கே?” 

பதில் கூறவில்லை அவள். 

“சகுந்தலா! சொல்லமாட்டாயா?” 

பொங்கிய துக்கத்தை அடக்கிக் கொண்டு பேச முற்பட்டாள் சகுந்தலா. வார்த்தைகள் துக்கத்தில் மூழ்கி வெளிவந்தன. “அவர் இறந்து ஒன்பது மாதம் ஆகிறது. தாத்தா வேலூர் ஆஸ்பத்திரியில் படுத்திருக்கிறார். ஒரு மாதமாக அவருக்கு டைபாய்டு ஜுரம். அவரைத்தான் பார்த்துவிட்டு வருகிறேன். சுந்தர்! உங்களைப் பிரிந்த பிறகு என் வாழ்வே சீர்குலைந்து விட்டது! சோதனைக்கு மேல் சோதனையாக அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். நானும் தாத்தாவும் ஆற்காட்டுக்கே திரும்பி வந்துவிட்டோம். நான் தான் இந்த ஒரு மாதமாக வேலூருக்கும் ஆற்காட்டுக்கும் அலைந்து கொண்டிருக்கிறேன். வாருங்கள் சுந்தரம், மேலே ரிடயரிங் ரூமில்தான் தங்கியிருக்கிறேன். உங்களோடு எவ்வளவோ பேசியாக வேண்டும். வாருங்கள் போகலாம்”  என்று அழைத்தாள் அவள். 

சுந்தர் அந்தப் பெட்டிவை எடுத்துக்கொண்டு அவள் பின்னோடு நடந்தான். 

“ஆமாம்; தாங்கள் எப்போது சிறையிலிருந்து வந்தீர்கள்? காமு சவுக்கியமாயிருக்கிறாளா?” என்று கேட்டாள் சகுந்தலா. 

“அவளுக்கு டி. பி. பெருந்துறை ஆஸ்பத்திரியில் படுத் திருக்கிறாள். அவளைப் பார்க்கத்தான் போய்க் கொண்டிருக் கிறேன். சிறையிலிருந்து வந்தது முதல் இன்னும் ஒரு நல்ல சேதியைக் கூடக் கேள்விப்படவில்லை நான். இதையெல்லாம் பார்க்கும்போது சிறையிலிருந்து ஏன் வந்தோம் என்று கூடத் தோன்றுகிறது…” 

சகுந்தலா அறையைத் திறந்து, ‘உள்ளே வாருங்கள்! இன்று நீங்களும் இங்கேயே தங்கியிருக்கலாம். உங்களைப் பார்த்தது எனக்கு எவ்வளவு ஆறுதலாயிருக்கிறது தெரியுமா? என் துன்பங்கள் எல்லாம் தீர்ந்து விட்டன போலிருக் கிறது…..” அவள் பெருமூச்சு விட்டாள். 

“சாம்பசிவத்தின் முடிவை என்னால் நம்பவே முடிய வில்லையே! அவருக்கு என்ன உடம்புக்கு?…” 

“திடீரென்று ஒரு நாள் ஒரு மாதிரி வலி ஏற்பட்டு உடம்பைக் கோணலாக இழுத்துத் தூக்கித் தூக்கிப் போட்டது. எத்தனையோ டாக்டர்களை அழைத்து வந்து காட்டினோம். எவ்வளவோ வைத்தியம் செய்தோம். ஒன்றும் பயன் இல்லாமல் போய்விட்டது. எமன் அவர் வாழ்வை முடித்துக்கொண்டு போய்விட்டான். நான் கொடுத்து வைத் தது அவ்வளவுதான். இப்போது தாத்தா உயிரோடு பிழைத்தெழுந்திருக்க வேண்டுமே என்று கவலையாயிருக் கிறது…சுந்தர்! நான் ரொம்ப துரதிருஷ்டசாலி; இல்லை யென்றால் உங்களை மணந்துகொண்டு சந்தோஷமாக வாழ்ந் திருப்பேன் அல்லவா?” 

நீண்ட பெருமூச்சு விட்டாள் அவள். 

சுந்தரின் இதயம் படபட வென்று அடித்துக் கொண்டது. சகுந்தலாவின் அழகு அவனைக் கவர்ந்து வசீகரித்தது. அவள் இவ்வளவு அழகாக, சவுந்தரிய தேவதையாக மாறிப் போயிருப்பாள் என்று அவன் எண்ணவேயில்லை. 

“உம்!…” 

அவன் பெருமூச்செறிந்தான். 

“சுந்தர்! இதோ ஒரு நொடியில் முகம் கழுவிக்கொண்டு வந்துவிடுகிறேன்” என்று கூறிய சகுந்தலா கையில் ஒரு டவலையும் சோப்புப் பெட்டியையும் எடுத்துக் கொண்டு ஸ்நான அறைக்குள் சென்றாள். 

“சுந்தர்! இது என்ன பார்த்தீர்களா?” என்று லேசாகப் புன்னகை பூத்தபடியே தன் கையிலிருந்த சோப்புப் பெட்டியைக் காட்டிக் கேட்டாள் அவள். 

“நான் ஆற்காட்டில் மறந்து வைத்துவிட்ட சோப்புப் பெட்டி!” என்றான் அவன் அவள் புன்முறுவல் பூத்தாள். 

இரண்டே நிமிடங்களில் அவள் திரும்பி வந்தாள். பொட்டில்லாத அவள் முகம் சோப்புப் போட்டுத் துல்லிய மாகக் கழுவப்பட் டிருந்தது. களங்கமற்ற முழுமதி போல் மாசற்று ஒளிர்ந்தது அந்த முகம்! சுந்தரம் தடுமாறினான். 

“சுந்தர் இது என்ன மூட்டை?” என்று கேட்டாள் சகுந்தலா. 

“இதில் ஒரு பெரிய கதை அடங்கியிருக்கிறது” என்று சொல்லிக் கொண்டே அந்த மூட்டையை அவிழ்த்தான் அவன். 

“இந்தப் பெட்டிக்குள் பத்தாயிரம் ரூபாய் நகைகள் இருக் கின்றன. அவ்வளவும் திருட்டுச் சொத்து. ஜெயிலில் குறவன் ஒருவன் எனக்குச் சிநேகமானான். என்னை இதை எடுத்துக் கொள்ளும்படி அவன்தான் சொல்லி அனுப்பினான். அவன் குடும்பத்தை நான் காப்பாற்ற வேண்டுமாம். அவன் சொன்ன படியே சென்று தேடியபோது இது சித்தூர் காட்டில் அகப் பட்டது. இதோ பார்” என்று சொல்லிக்கொண்டே பெட்டி யைத் திறந்து அதிலிருந்த நகைகளை ஒவ்வொன்றாக எடுத்து வெளியே வைத்தான் சுந்தரம். 

சகுந்தலா அந்த நகைகளை ஆச்சரியத்தோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். பெட்டிக்கு அடியில் இருந்த இரண்டு தாலி களை வெளியே எடுத்த சுந்தரம் என்ன “அப்படிப் பார்க்கிறாய் சகுந்தலா ! இதோ பார்த்தாயா? பாவம்! எந்த மாகராஜியின் கழுத்தில் இருந்ததோ இது? யார் கட்டிய தாலியோ?” என்று சொல்லிக்கொண்டே சகுந்தலாவிடம் அவற்றைக் கொடுத்தான். 

அவள் கைகள் நடுங்கின. 

“உன் கைகள் ஏன் இப்படி நடுங்குகின்றன?” என்று கேட்டான் சுந்தரம். 

“சுந்தர்! இது என்னுடைய தாலி! இந்த நகைப் பெட்டியும் என்னுடையதுதான்…” என்றாள் சகுந்தலா, 

“என்ன உன்னுடையதா?”`பிரமித்து நின்றான் சுந்தரம். “அப்படியானால் அந்தக் குறவன் உன் வீட்டிலிருந்துதான் கொள்ளையடித்துக் கொண்டு போனானா? என்னால் நம்பவே முடியவில்லையே!… சகுந்தலா ! உன் கணவர் இறந்துவிட்டார் – சர்மா ஆஸ்பத்திரியில் படுத்திருக்கிறார் – இந்த நகைகள் உன்னுடையவை இவ்வளவும் எனக்குக் கனவாகவே தோன்றுகின்றன!” 

“எனக்கும்தான்! இழந்துவிட்ட நகைகளையும் தங்கங் களையும் ஒருங்கே காணும்போது என்னாலும் நம்ப முடிய வில்லைதான். தங்களை இங்கே சந்தித்ததில் நான் எவ்வளவு மகிழ்ச்சி அடைகிறேன் தெரியுமா…? சுந்தர்! நாம் இருவரும் சின்ன வயசில் இன்பமாகக் கூடி வாழ்ந்ததையெல்லாம் மறந்துவிட்டீர்களா? ஆற்காட்டில் ஒருநாள் நான் தங்கள் அறைக்கு வந்திருந்தபோது விளக்கை அணைத்துவிட்டு என்னைப் பயமுறுத்தினீர்களே, நினைவு இருக்கிறதா?” ஆவல் நிறைந்த விழிகளால் அவனை விழுங்கி விடுவதுபோல் பார்த் தாள் அவள். பசுந் தளிர்மீது நிலவு கொஞ்சுவது போன்ற புன் முறுவல் சகுந்தலாவின் இதழ்களில் நெளிந்து கன்னங்களில் சுழித்துக் குமிழிட்டன. 

சலனமற்ற நீர்ப் பரப்பில் ஒரு சிறு கல்லை எறிந்ததும் சிறு வட்டங்கள் தோன்றி அவை பெரிய பெரிய வட்டங்களாக மாறி நீர்ப்பரப்பு முழுவதையுமே அலைத்து விடுகிறது அல்லவா? சகுந்தலாவின் வார்த்தைகள் சுந்தரின் இதயத்தை அலைக்கத் தொடங்கின. 

எங்கேயோ பலமாக மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. அதை உணர்த்துவதுபோல், ஜன்னல் வழியாக வீசிய சில் லென்ற மழைக் காற்று சுந்தரையும் சகுந்தலாவையும் மெய் சிலிர்க்கச் செய்தது. 

“விதி நம் இருவரையும் பிரித்துவிட்டு வேடிக்கை பார்க்கிறது, சுந்தர்!” என்றாள் சகுந்தலா. 

“நீ என்ன சொல்கிறாய், சகுந்தலா…?” 

“தங்களை என்னால் மறக்கவே முடியவில்லை…” 

“என்னை மறந்துவிட்டுத்தானே வேறொருவனை மணந்து கொண்டாய்?” 

இந்த வார்த்தைகள் அவள் இதயத்தில் சுருக்கெனப் பாய்ந்தன. 

“சுந்தர்! உங்கள் வார்த்தைகளால் என் இதயத்தைத் தாக்காதீர்கள். அதைக் காட்டிலும் உங்கள் கைகளால் என்னைக் கொன்று விடுங்கள். மகிழ்ச்சியோடு, மன நிம்மதி யோடு செத்துப் போகிறேன்… தாத்தாவின் விருப்பத்துக்கு மாறாக நான் என்ன செய்ய முடியும்? இப்போது அவர் எவ்வளவு வருத்தப்படுகிறார் தெரியுமா? ஜுரமாகப் படுத்துக் கொண்டிருக்கும் இந்த நேரத்தில்கூட அவர் உங்கள்பெயரைச் சொல்லிச் சொல்லி மாய்ந்து போகிறார்… ஜாதகத்தை நம்பி மோசம் போய்விட்டேனே; சுந்தரை ஏமாற்றி விட்டேனே என்று சொல்லிச் சொல்லி துக்கப்படுகிறார். ஜாதகப்படி உங்களுக்கு ஆயுள் குறைவு என்று நம்பிக்கொண்டு என்னை வேறொருவருக்குக்குக் கொடுத்தார். தாத்தா விதியை மாற்றி அமைக்க முடிவு செய்தார். ஆனால் விதி அவரை ஏமாற்றி விட் டது! நீண்டகாலம் வாழ்வார் என்று நம்பிய ஒருவருக்கு என்னைக் கொடுத்து என் வாழ்வை இன்பமயமாக்க எண்ணி னார் அவர். ஜாதகம் பொய்த்துவிட்டது. என் கணவர் என்னை அநாதையாக்கி விட்டுப் போய் விட்டார். என் வாழ்வு துன்ப மயமாகிவிட்டது. விதி இப்போது உங்கள் உருவத்தில் என்னையும் தாத்தாவையும் கண்டு கெக்கலிறது,” சகுந்தலா வின் கண்களில் நீர்த் திரையிட்டது. 

சுந்தரம் மவுனமாகக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான். 

மீண்டும் அறைக்குள் பாய்ந்து வந்த குளிர் காற்று அவர் கள் இருவரையும் தழுவிக்கொண்டு சென்றது. காற்றின் வேகத்தில் ஜன்னல் கதவுகள் பட படவென்று ஆடின. 

சகுந்தலாவின் நிலை கண்டு சுந்தரின் உள்ளம் வேதனைப் பட்டது. இளம் வயதில் அவளுக்கு நேர்ந்துவிட்ட சோதனையை நினைத்து அவன் வருந்தினான். ‘மொட்டும் மலருமாக இருக்கும் பருவத்திலேயே அவள் கணவனை இழந்து வாழ்வின் இன்பத்தைப் பருகக் கொடுத்து வைக்காத கைம்பெண்ணாகி, விட்டாளே’ என்று பரிதாபப்பட்டான். 

மலருக்கு இன்பம் தர, அதன் நறுமணத்தை நுகர, அதன் தேன் சுவையைப் பருக வந்த வண்டைச் சூறாவளிக்காற்று கொண்டு போய் விட்டது. மலர்ந்தும் மலராமலும் உள்ள மொட்டு கசங்கிக் கீழே விழுந்து கிடக்கிறது. சகுந்தலாவின் நிலை அவனுக்கு அப்படித்தான் பட்டது. 

சுந்தரத்தையே கண்கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டு நின்றாள் சகுந்தலா அவள் வாய் திறந்து பேச முடியாத வார்த்தைகளையெல்லாம் அவள் விழிகள் சொல்லிக் கொண்டிருந்தன. 

இச்சமயம் ‘மல்லீயப் !… என்று கூவிக்கொண்டே வந்த கிழவி ஒருத்தி சகுந்தலாவின் அறைக்குள் எட்டிப்பார்த்தாள், சகுந்தலாவைப் பார்த்து, “மல்லீயப்பூ வேணுமாம்மா? நல்ல வாசனையாயிருக்குது…” என்று கேட்டாள் அக் கிழவி. 

சகுந்தலா பதில் கூறாமல் தன்னுடைய சோகம் தோய்ந்த விழிகளால் அவளைத் திரும்பிப் பார்த்தாள். அந்தக் கிழவி சகுந்தலாவின் தோற்றத்தைப் பார்த்துப் புரிந்து கொண்ட வள்போல் “பாவம்! இளம் வயசு பொண்ணு…ம்…” என்று கூறிக்கொண்டே போய்விட்டாள். 

– தொடரும்…

– வழிப்போக்கன் (நாவல்), எட்டாம் பதிப்பு: 1997, சாவி பப்ளிகேஷன்ஸ், சென்னை.