முக்கோணம்

அவிநாசி… திருப்பூரிலிருந்து பதினாலு கி. மீ. கோயம்புத்தூரிலிருந்து நாற்பத்தி இரண்டு கி.மீ. அவிநாசியில்தான் ‘பேன்சி கார்மெண்ட்ஸ்’ தையல் தொழிலகம் இருந்தது. அதில் சுமார் நூறு பெண்கள் – சிலர் விதவைகள், சிலர் தகப்பன் ஓடிப்போன குடும்பத்தில் குழந்தைகளை பராமரிக்கும் தனி தாய்மார்கள், மற்றும் சிலர் காது கேட்காதவர்கள் என தொழிலகத்தில் வேலை செய்கிறார்கள். இது போன்றவருக்கு ஆதரவு தருவதற்காகவே அமைக்கப்பட்ட தொழிலகம். நிரந்தரமான வேலை என சொல்ல முடியாவிட்டாலும், இதுவரை தடையில்லாமல் நடக்கும் தொழில்.

அன்று காலை ஏழு மணி. அவசர அவசரமாக, கஞ்சியுடன் பித்தளை தூக்கை எடுத்துக்கொண்டு கனகா கிளிப்பச்சை நிற டெம்போவை நோக்கி ஓடினாள். ஏற்கெனவே டெம்போவில் அவளுடன் வேலை செய்யும் பெண்கள் சுவாரசியமான வம்புப் பேச்சில் சுகம் கண்டவாறு இருந்தனர்.

“இன்னா, கனகா…எப்பவும்போல லேட்டா? வா, வா…சீக்கிரமா வண்டியிலே ஏறு” டெம்போ ஓட்டும் பருத்தி வழக்கமான பாட்டை பாடினான். ஓட்டுனரின் அப்பா ஒரு பருத்திக் கொல்லையில் வேலை செய்தவர். தன் அருமைப் பிள்ளைக்கு பிரியமாக ‘பருத்தி’ என்றே பெயர் வைத்துவிட்டார்.

“அதான் ஓடி வந்துட்டேனே, பருத்தி…’ கனகா மூச்சு வாங்க சொன்னாள். கோயம்புத்தூரிலிருந்து அவிநாசிக்கு விரையும் வண்டிகள் சாலையில் நெருக்கடியை மிகவும் கூட்டியது. கரும் புகையைக் கக்கிக் கொண்டு, அதற்கே உரிய அலாதியான சத்தத்துடன் பருத்தியின் டெம்போ அவிநாசியை நோக்கி ஓடியது.

பருத்தியும் கனகாவும் ஒருவரையொருவர் சீண்டிக் கொண்டே பேசுவது மற்றவருக்கு வேடிக்கையாக இருக்கும். இப்போது கனகாவின் முறை. “ஏய் பருத்தி…நீ பஞ்சு மாதிரி பறந்து எங்களை எட்டு மணிக்குள்ளே அவிநாசியிலே கொண்டு வுட்டுடுவியா?” என்றாள். பெண்கள் கூட்டம் பெரிசாக சிரித்துவிட்டு மீண்டும் அரட்டையைத் தொடர்ந்தது.

“ஏண்டி கனகா…உன் பொண்ணுக்கு சுரம் எப்படி இருக்கு? குறைஞ்சி போச்சா?”

“இப்ப பரவால அக்கா…அந்த நரசம்மா ஒரு மருந்து வாங்க சொல்லிச்சி… இன்னிக்கி வர காசுலதான் வாங்கணும்…” கனகாவுக்கு ஒரு பெண்ணும் ஒரு பையனும். மூணு வருஷத்துக்கு முன்னெ அவள் குடிகார புருசன் திசை தெரியாம ஓடிப் போனான். அவன் உயிரோட இருப்பான் என்ற எண்ணத்தோட கனகா இன்னமும் தாலி கயத்தோடவே இருக்கிறாள். அவளுக்கு வாழ்க்கையில் பிடிப்பே தன்னுடைய இரு குழந்தைகள்தான்.

அவிநாசியில் துணி தைக்கும் தொழிலகத்தில் காலை எட்டு மணியிலிருந்து மாலை ஆறு வரை முதுகு ஒடியும் வேலை. வண்ண வண்ண துணித் துண்டுகள். துணி வண்ணத்துக்கு ஏற்ப நூல்கள். நகரத்துப் பெண்கள் தம் குதிரை வால் முடியை கோதி கட்டிக் கொள்ள பயன்படுத்தும் அழகான துணிச் சுருள்களை தைப்பதுதான் கனகா போன்ற பெண்களின் வேலை. துணிச் சுருள்கள் சீரான மடிப்புடன் வட்ட வடிவத்தில் இருக்க வேண்டும். சுருளின் நடுவில் நீண்டுசுருங்கும் ‘எலாஸ்டிக்’ பொறுத்த வேண்டும். ஒரு சுருள் செய்ய பதினைந்து நிமிடமாகலாம். தினம் உழைக்கும் நேரத்தில் எத்தனை சுருள்கள் செய்கிறார்களோ அதைப் பொருத்து கூலி. சுருளுக்கு மூன்று ரூபாய் வீதம் கூலி. ஒரு நாள் கூலி தொண்ணூறை எட்டினால் திருப்தி. எப்போதாவது நூறு ரூபாய் கிடைக்கும்போது கிரிக்கட் செஞ்சுரி அடித்துவிட்டதைப் போல கொண்டாட்டம்தான். குழந்தைகளுக்கு ஏதாவது இனிப்பு வாங்கிப் போவாள் கனகா. ஆளால் இன்று சுரத்தோடு கிடக்கும் பெண்ணுக்கு மருந்து வாங்கணுமே.

‘கொண்டு வந்த கஞ்சியை சீக்கிரம் குடிச்சிட்டு, வாயாடி பட்டாளத்தோட சேராம, இன்னக்கி வேலையை முடிச்சி எப்படியும் நூறை தாண்டணும்’ – இத்தீர்மானத்தோடு கனகா வேலைக்கு புறப்பட்டிருந்தாள். இலக்கை எட்டி விடுவோம் என்ற நம்பிக்கைதான்.

முக்கால் மணிக்குள் கனகாவும் தோழிகளும் ‘பேன்சி கார்மெண்ட்ஸ்’ என்ற பெரிய பெயர்ப் பலகை போட்ட சிறிய தொழிலகத்துக்கு முன்னால் வந்து நின்ற டெம்போவிலிருந்து இறங்கினார்கள். பருத்தி தன் மரியாதையை இன்று காப்பாத்திக் கொண்டான் – எட்டு மணிக்குள் தொழிலகத்துக்கு வந்தாச்சு… ஊருக்கு திரும்பும் போது கனகா அவனை கிண்டலடிக்க மாட்டாள்.

வண்டியை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு, பருத்தி பக்கத்திலிருந்த தேநீர் கடைக்குள் நுழைந்தான். வாழ்க்கையில் சின்னச்சின்ன திருப்திகள் நம் அனைவருக்குமே தேவைதானே…பருத்திக்கு தேவை…சூடான தேநீரும் சுகமான பீடியும்தான்…பிறகுதான் அடுத்த சவாரி…பீடியை பற்ற வைத்தவன் காதில் வேலைக்கு வந்த பெண்களின் கூக்குரலில் அழுகை சத்தம் கேட்டது. திடுக்கிட்டவன், பீடியை கீழே போட்டுவிட்டு திரும்பிப் பார்த்தான்.

தொழிலகத்தின் இரும்புக் கதவு மூடப்பட்டு, துருப் பிடித்த பெரிய பூட்டால் அலங்கரிக்கப் பட்டிருந்தது. ‘மறு அறிவிப்புவரை தொழிலகம் மூடியிருக்கும். அதுவரை இங்கு வேலை இல்லை – உரிமையாளர்’ என்று சிகப்புத் தாளில் எழுதிய அட்டை தொங்கியது. வெளியெ கைத்தடியுடன் ஒருத்தன் காவலுக்கு நின்றான். அவனுக்கு மட்டும் தான் அங்கு வேலை!

கனகாவும் மற்ற பெண்களும் சில விநாடிகள் உறைந்து போய் நின்றனர். மூச்சு நின்று விடுமோ என நினைக்கும் போதே அவர்களுக்கு அழுகை பீரிட்டு வந்தது. இந்த கதறல் சத்தம்தான் பருத்தியை உலுக்கி திரும்பிப் பார்க்க வைத்தது.

கனகா மயக்கமடைந்து விழுந்ததை மற்றவர் கவனிக்க சில நமிடங்கள் ஆயின. அவள் முகத்தில் தண்ணீர் தெளித்து எழுப்பி உட்கார வைத்தனர்.

‘பேன்சி கார்மெண்ட்ஸ்’ மூடப்பட்டதற்கான முக்கிய காரணம் தமிழகத்திலிருந்த அவிநாசி ஊரின் கிழக்கிலும் மேற்கிலும் ஆயிரக்கணக்கான மைல் தொலைவில் ஆரம்பித்தது என்பது கனகாவுக்கு தெரிய நிச்சயம் வாய்ப்பில்லை.

கிழக்கில்….

ஆஸ்திரேலியா கண்டத்தில் ஸிட்னி நகருக்கும் கிழக்கில் இருந்த சிறிய தீவுகளில் ஒன்று. அங்குதான் பெண்கள் முடி அலங்காரப் பொருள்களை விற்கும் ‘ஐலண்ட் டிரேடர்ஸ்’ என்னும் கம்பெனி இருந்தது. அந்தத் தீவில் மொத்தமே இரண்டாயிரத்து இருநூறுக்கும் குறைவான மக்கள் தொகை – அதன் உரிமையாளர்களும் அங்கே வசிக்கிறார்கள். தினசரி தொழிலை கவனிக்க வசதியாக இருந்ததால் நகர வாழ்வை நாடாமல் இருந்தனர்.

அவிநாசியில் செய்யப்படும் முடி அலங்காரப் பொருள்களை வாங்கி அமெரிக்காவுக்கும் மற்றும் ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கும் ஏற்றுமதி செய்தார்கள். இந்தத் தொழிலில் அதிக லாபம் என்று சொல்ல முடியாது. ஆனால், இந்தியா போன்ற நாடுகளில் வசிக்கும் சிறு கிராம மக்களுக்கு நியாயமான வருமானம் கிடைக்க வசதி ஏற்படுத்தித் தருவதில் ஆத்ம திருப்தியை நாடுவதே ‘ஐலண்ட் டிரேடர்ஸ்’ உரிமையாளர்களின் முக்கிய நோக்கமாக இருந்தது.

‘நல்லார் ஒருவர் உளரேல்…’ ஔவை மூதாட்டியின் சொற்கள் அவர்களுக்கு தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை… ஆயினும் அது காட்டும் நல்வழியில் நடப்பவரும் உண்டு.

‘பேன்சி கார்மெண்ட்ஸ்’ மூடுவதற்கு ஒரு வாரத்துக்கு முன் மேற்கு திசையிலிருந்து வந்த அறிவிப்பு உலக நாடுகளுக்கு பேரிடியாக விழுந்தது. ஏதேர ஒரு மூலையில் கிடந்த அந்த ஆஸ்திரேலியவைச் சார்ந்த தீவிலிருந்து நடத்தப்படும் தொழிலுக்கு தாங்க முடியாத அதிர்ச்சி. அங்கிருந்து அமெரிக்காவுக்கு அனுப்பப்படும் துணிச்சுருள்கள், மற்ற முடி அலங்காரப் பொருள்களின் விலை அதிகமாகக் கூடும். செய்யப்படும் பொருள்கள் பெருவாரியாக பின் தங்கி, ஏற்றுமதி வியாபாரமே சுருண்டுவிடும்.

உடனடியாக உற்பத்தியை குறைக்க வேண்டும். வேலையை நிறுத்தி வைக்க வேண்டும் என்கிற தொழில் ரீதியான சிக்கலில் அன்றாட கூலிக்கு வரும் பெண்களுக்கு வேலை இருக்காது. மேற்கு நாட்டின் ஏற்றுமதி-இறக்குமதி பொருளாதார பிரச்னை தீரும்வரை ‘ஐலண்ட் டிரேடர்ஸ்’ உரிமையாளர்கள் தொழிலை நிறுத்தி வைக்க எடுத்த கட்டாய முடிவு அவிநாசி ‘பேன்சி கார்மெண்ட்ஸ்’ மூடுவதற்கு காரணமாயிற்று.

கனகா உட்கார்ந்த இடத்திலிருந்து நகரவில்ல. மற்ற பெண்கள் அழுவதை ஒருவழியாக நிறுத்தியிருந்தனர். பருத்தி அங்கே வந்தான். “மனசுக்கு ரொம்ப விசனமா இருக்கு. நீங்க எல்லாம் என் வண்டியிலேயெ வந்துடுங்க…ஊர்ல கொண்டு வுடறேன். துட்டு எதுவும் தர வேணாம்…என்றான்.

அவன் சொன்னது அங்கெ எத்தனை பேர் காதில் விழுந்ததோ…சிலர் மட்டுமே பருத்தியைப் பார்த்து இலேசாக தலையை ஆட்டினர். கண்களை புடவைத் தலைப்பால் துடைத்துக் கொண்டே மெல்ல எழுந்திருக்க ஆரம்பித்தனர். கனகா இன்னமும் நகரவில்ல…

‘ஏய் கனகா… இப்படியே கிடந்தா கதவு திறக்க மாட்டாங்கடி… வா போவலாம்…” கனகா அக்கா முறை கொண்டாடிய பெண் விரக்தியுடன் சொல்லவே, அவளை ஒருமுறை வெறித்துப் பார்த்தபின் கனகா எழுந்தாள். தன்னுடைய அழுகையை கட்டுப் படுத்த முடியாமல் கதறினாள்.

“ஐயே, பச்ச புள்ளையா நீ…அழுவறதை நிறுத்து…வண்டியிலே ஏறு…” “அக்கா…ஏன் மூடிட்டாங்க? எப்ப தொறப்பாங்க…அக்கா? சோத்துக்கு என்னா செய்யறது?” விம்மலுடன் வெளிவந்தது கனகாவின் கேள்விகள். மற்ற பெண்கள் மனசுக்குள்ளேயே கேட்டுக் கொண்டதை கனகா ஒலிப்படுத்தினாள்.

மேற்கில்…

உலகிலேயே பணக்கார அமெரிக்காவின் தலைநகரான…வாஷிங்டன் டி.சி.

வெள்ளை மாளிகைக்கு வெளியே பத்திரிகைக்காரர்களும், அரசு அதிகாரிகளும் கூடியிருக்கும் அந்த ஆடம்பரமான சூழலில் அமெரிக்க அதிபர் அதிரடி அறிக்கையை அறிவித்தார்.

“இதுவரை அமெரிக்காவை உலக நாடுகள் ஏற்றுமதி-இறக்குமதி விவகாரங்களில் ஏமாற்றி வருகின்றன. நாம் ஏராளமான பொருள்களை இறக்குமதி செய்கிறோம் ஆனால் மற்ற நாடுகள் நம் பொருள்களை மிகவும் குறைந்த அளவில்தான் வாங்குகின்றன. இந்த பரஸ்பரமில்லாத தொழில் வருமான பற்றாக்குறையால் அமெரிக்க மக்கள் நிறைய பாதிக்கப் படுகிறார்கள். இனிமேல், அமெரிக்காவுக்கு இறக்குமதி ஆகும் அனைத்துப் பொருள்களுக்கும் கட்டணம் அதிகமாகும். ஒவ்வொரு நாடும் நமக்கு ஏற்றுமதி செய்யும் அளவைப் பொறுத்து கட்டணம் கூடும். ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கு முப்பதுக்கும் மேல், இந்தியவுக்கு இருபத்தியாறு சதவீதம், சீனாவுக்கு

நூற்றுக்குமேல்…வரிசையாக அடுக்கிக் கொண்டே போனார். இதில் வசமாக மாட்டிக் கொண்டன ஆஸ்திரேலியவைச் சார்ந்த குட்டித் தீவும் அங்கிருந்த ‘ஐலண்ட் டிரேடர்ஸ்’ கம்பெனியும். வண்ணத் துணிச் சுருள்களுக்கும் இனி இருபத்தியொன்பது சதவீத கட்டணம்!

அமெரிக்காவின் அதிரடி அறிக்கையைத் தொடர்ந்து கனகா போன்ற பெண்களின் அன்றாட கூலி காற்றில் பறந்தது. பணக்கார நாட்டின் உலகையே கோரமாக உலுக்கும் இந்த பொருளாதாரக் கொள்கை நாளொன்றுக்கு இரண்டு டாலர் கூட தேறாத கூலியை நீக்கி பிழப்பை பறித்தது.

‘மேலிருந்தும் மேலல்லார் மேலல்ல…’ என்ற குறள் எவ்வளவு உண்மை அமெரிக்காவுக்குப் பொருந்துமுமோ?

டம்போவை கிராமத்தை நோக்கி ஓட்ட ஆரம்பித்தான் பருத்தி. வம்புப் பேச்சு இல்லை. அரட்டை அரங்கம் இல்லை. மயான அமைதி என்ற சொற்தொடர் பொருந்தும். பெண்கள் அவரவர் கவலையில் மூழ்கிக் கிடந்தனர். கனகா கண்களை மூடியவாறு இருந்தாள். வீட்டில் படுத்துக் கிடக்கும் தன் பெண்ணுக்கு எப்படி மருந்து வாங்குவது? மற்ற கவலைகள் தொடர்ந்தன.

“நீங்க ரொம்ப கவலை படாதீங்க…எப்படியும் இன்னும் கொஞ்ச நாளுல உங்க எல்லாத்தையும் வேலைக்கு திரும்ப கூப்புடுவாங்க…நான் சொல்றதை நம்புங்க…” பருத்தி ஆறுதல் பேசிக் கொண்டே வந்தான்.

நாளை என்பது நம்பிக்கையெ…நம் கையிலில்ல.

அவிநாசி, அமெரிக்கா, ஆஸ்திரேலியா…உலகில் எங்கெங்கோ இருக்கும் மூன்று இடங்கள் எப்படி முக்கோணத்தின் மூன்று புள்ளிகள் ஆகின என்பது கனகாவுக்கு இப்போது தெரியவில்லை; எப்போதுமே புரியாமல் போகலாம்.