வெள்ளேறுகள்

“தம்பி இங்க வண்டியடி சுப்பையா வீடு எங்க இருக்கு..” என்று கேட்டவரிடம், அந்த மூணாவது வீடுதான் வண்டியடி சுப்பையா அண்ணன் வீடு் என்றான் ஆதவன்.

ரொம்ப நன்றி தம்பி.. என்றபடியே போனார் அந்த மாட்டு வியாபாரி.

“சுப்பையா அண்ணே… சுப்பையா அண்ணே..” என்ற மாட்டு வியாபாரியின் அழைப்பினைக்கேட்டு ” யாரு…” என்றபடியே வீட்டைவிட்டு்வெளியே வந்தார் சுப்பையா.

“அண்ணே… ஒங்க காள மாடுகள விக்கறதா கேள்விபட்டேன்… வெல கட்டுபடி ஆச்சிண்ணாவாங்கிட்டுப் போலாம்ணு வந்தேன்.. ” என்றார் மாட்டு வியாபாரி

“வாங்க…. ஏற்கெனவே இரண்டு யாவாரிய வடசேரிலயிருந்தும் மார்த்தாண்டத்துல இருந்தும் வந்தாவ…. ஆனா தவுட்டு வெலக்கி கேட்டதால நான் கொடுக்கல… நீங்க ஒங்க வெலய கேளுங்க..” என்றார் சுப்பையா.

“காளையளு எங்க இருக்கு..” என்ற வியாபாரியை வாங்க என்று கூட்டிப் போனார் சுப்பையா.

வீட்டிற்குப் பின்னால் நின்ற வாகை மரத்தில் கட்டப்பட்டிருந்த ரெண்டு வெள்ளைநிற காளைகளையும் பார்த்தபடியே, “வத்தலும் தொத்தலுமால்லா இருக்கு” என்ற வியாபாரியிடம் கோபமாக..

என்ன சொல்றீரு ஓய்…

இதுவளா வத்தலும் தொத்தலுமா இருக்கு… இங்க பாரும் என்றபடியே காளைகள் அருகே சென்றார் சுப்பையா.

ந்த்தா… ந்த்தா – என்று ஓசை எழுப்பியபடி ரெண்டு காளைகளின் வாலையும் பிடித்து முறுக்க நெருங்கிய சுப்பையாவைப் புரிந்து கொண்ட காளைகள் வால்கள் முறுக்கப் படுவதற்கு முன்னரே கஷ்டப்பட்டு எழுந்து நின்றன.

“வண்டியின் நுகத்தடி அழுத்தத்தால் காய்ப்பேறிய கழுத்துகள்… பின்புறம் முழுவதும் தார் ஊசியால் குத்தப்பட்டதால் ஏற்பட்ட காயங்கள் .. தழும்புகள்.. சுருங்கிப்போன தோல்… வெளித்தெரியும் விலா எலும்புகள்…” என காளைகளின் உருவமே அவற்றின் முதுமையையும் வலிகளையும் வெளிக்காட்டின.

வியாபாரியின் பார்வை காளைகளை ஊடுருவி இறைச்சியை எடைபோட்டது.

தங்களது உடல்கள், கண்களால் ஆராயப்படுவதன் காரணத்தைப் புரிந்து கொண்டதாலோ என்னவோ, காளைகளின் முகங்களில் கவலை நிரம்பியிருந்தது.. கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்தது.

சரி காளையள பாத்தாச்சி… சுமாராதான் இருக்கு… கெழடு தட்டிப்போச்சி… 14 ரூவாண்ணா தாங்க… இல்லண்ணா போறேன்… என்றார் வியாபாரி.

சுப்பையா மறுப்பு தெரிவிக்காமல் யோசனை செய்ததைக் கவனித்தவர், சுப்பையாண்ணே.. இதவிட அதிகமா அடிமாட்டுக் காளையள எந்த யாவாரியளும் வாங்கமாட்டாவ என்றார்.

இல்ல யாவாரியாரே… ஒம்மகிட்ட அதிகம் சொல்லல்ல… 15 ரூவா தாரும்… என்ற சுப்பையாவிடம், நீரு விடமாட்டீரு.. சரி 15 தாரேன்.

பதினையாயிரம் ரூபாய்க்கு காளைகள் விலைபேசி முடிக்கப்பட்டன.

சரிண்ணே.. நாளைக்கு காலைல டெம்போ கொண்டுவந்து ஏத்திட்டுப் போறேன்… வியாபாரி சென்றார்.

சுப்பையாண்ணே… ஒங்கள தேடி ஒரு ஆளு வந்தாரு பாத்தியளா… என்ற ஆதவனிடம் ஆமா.. தம்பி.. காளையள பாக்க ஒரு மாட்டு யாவாரி வந்தாரு.. வெல ஓரளவு பரவாயில்லாம கேட்டாரு குடுத்திட்டேன்.. என்று சுப்பையா சொன்னதும் திகைத்துப் போனான் ஆதவன்.

வாகை மரத்தில் காளைகள் கட்டப்பட்டிருக்கும் போது அவற்றைப் பார்ப்பதற்காக அடிக்கடி செல்வான்.. நெற்றியில் தடவிக் கொடுப்பான்… முத்தம் கொடுப்பான்..

தலைகளை ஆட்டியபடியே… மகிழ்வோடு அவை எட்டிப்பார்க்கும் போதெல்லாம், தன்னை நலம் விசாரித்துப் பேசுவதாகவே நினைத்துக் கொள்வான்.

“ஏம்ணே அந்தக் காளையள வெலக்கி கொடுக்றீய… பாவம்ணே… வாழ்றது வர வாழ்ந்துட்டுப் போகட்டும்ணே… என்ற ஆதவனிடம் என்ன தம்பி சொல்லுயா .. நீ.. என்று வியப்புடன் கேட்டார் சுப்பையா.

அந்தக் காளைகளை குட்டிகளாக இருக்கும்போதே வாங்கி வந்து, ஏரில் பூட்டி உழுவதற்கும், வண்டி இழுப்பதற்கும் பழக்கினார் சுப்பையா.

பக்கத்து வீடு என்பதால் ஆதவன் அந்தக் காளைக் கன்றுகளை அடிக்கடி பார்ப்பான்.. வெள்ளை வெளேர் என்று இருக்கும் அந்தக் குட்டிகளை வாஞ்சையோடு தடவிக் கொடுப்பான்.
அவனது காலையும் கையையும் நக்கியபடியே தங்களது பாசத்தை அவை வெளிப்படுத்தும். அப்போதெல்லாம் ஆதவன் அன்பால் மெய்சிலிர்த்துப் போவான்.

மூக்கணாங்கயிறு கட்டவேண்டி அவற்றின் மூக்கிணைப்பு சவ்வில் ஓட்டைப் போடுவதை சகித்துக் கொள்ள முடியாமல் தனது வீட்டிற்கு ஓடிவந்து விட்டான். வண்டியில் பூட்டப்பட்டிருக்கும் வேளையில் சில நேரம் சாட்டையால் காளைகளை சுப்பையா அடிக்கும்போது மிகுந்த கவலையடைவான் ஆதவன்.

“பத்து வருசத்துக்கு மேல ஒங்களுக்காக உழைச்சிருக்குண்ணே… இந்தக் காளைகள அடிமாடா வித்து கசாப்புக் கடைக்கு அனுப்பறதும்… வயசாயிடுச்சிண்ணு நம்ம பெத்தவங்கள வீட்டவிட்டு வெரட்டறதும் சமம்ணே… என்றான் ஆதவன்.

சுப்பையாவுக்கு சுரீர் என்று கோபம் வந்துவிட்டது.

அதெல்லாம் எனக்குத் தெரியும்டே… நீ அதிகப் பிரசங்கித்தனமா பேசத்தேவையில்ல… என்றபடியே சென்றுவிட்டார்.

இரவு வந்தது.. ஆதவனுக்குத் தூக்கம் வரவில்லை.. மனது முழுவதையும் காளைமாடுகள் ஆக்ரமித்திருத்தன. அவனது கையையும் காலையும் அவை நக்கி அன்பை வெளிப்படுத்துவதும், அவற்றின் நெற்றியில் அவன் முத்தம் கொடுப்பதும் காட்சிகளாய் மனத்திரையில் விரிந்தன.

ஏக்கப் பெருமூச்சு விட்டவன் படுக்கையை விட்டு எழுந்தான். நேரம் நள்ளிரவு ஆகியிருந்தது.

வீட்டை விட்டு வெளியே வந்து காளைகள் கட்டப்பட்டிருந்த வாகைமரத்தினை நோக்கி நடந்தான். எட்டிப்பார்த்த காளைகள் ஆதவனை அடையாளம் கண்டு தலையை ஆண்டின.. அருகில் சென்றான்.. குனிந்தபடி இரண்டு காளைகளின் நெற்றியிலும் திரும்ப.. திரும்ப முத்தம் கொடுத்தான். வலது கன்னத்தினை ஒரு களையும் இடது கன்னத்தினை ஒரு களையும் நக்கின. கன்னம் நனைத்த காளைகளின் நாக்கு எச்சிலோடு அமுதனின் கண்ணீரும் சேர்ந்து பிசு பிசுப்பாய் வடிந்தது.

யார்டே அது… திடீரென கேட்ட சத்தத்தைக் கேட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தான் ஆதவன்.

வேகமாக வந்துகொண்டிருந்த சுப்பையாவின் முகம்நிறைய ஆச்சரியம்…

இந்த ராத்திரி நேரத்துல காளையளு கிட்ட ஏம்டே இருக்கா… என்றபடி ஆதவனைப் பார்த்த சுப்பையா அவன் கண்களிலிருத்து வடிந்த கண்ணீரை மங்கலான வெளிச்சத்தில் பார்த்து திகைத்தார்.

என்னாச்சி தம்பி… எதுக்காக அழுதுகிட்டு இருக்கா…!? கேட்ட சுப்பையாவின் குரலில் கனிவும்.. வியப்பும்.

சுப்பையாண்ணே… நான் அஞ்சாங்கிளாஸ் படிக்கும் போதிருந்தே… இந்தக் காளையள பாத்திட்டு இருக்கேன்…
ஏங்கூட ரெண்டுதம்பிகள் பிறந்திருந்தா எப்படி இருக்குமோ… அதே உணர்வோடதான் இதுவ கூட பழகிட்டு வாறேன்…இதுக கசாப்புக் கடையில கழுத்தறுபடறத என்னால பொறுக்க முடியாதுண்ணே…

ஆதவன் சொல்லச் சொல்ல… சுப்பையா சலனமில்லாமல் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்…

எனக்கு காலேஜ் ஃபீஸ் கட்டறதுக்காக எங்க அப்பா தந்த ரூவா இருக்கு… மாட்டுயாவாரியாரு ஒங்களுக்கு தந்த பதினையாயிரம் ரூபாய நானே தாரேன்… தயவு செய்து இந்தக் காளையள எனக்குத் தந்துருங்கண்ணே… என்ற ஆதவன் கைகூப்பியபடியே சுப்பையாவின் கால்களில் விழுந்தான்…

ஏய்… தம்பி… எழுந்துருடே… எழுந்திருடே… என்றபடியே ஆதவனின் தோள்களைப் பிடித்தார் சுப்பையா…

அவரின் கண்களிலும் இரக்கம் தெரிந்தது…

தம்பி… நீ பேசின பேச்செல்லாம்.. எனக்கு எப்படியோ இருக்கு… அத முழுசா வெளக்கக் கூடிய அளவுக்கு எனக்கு அறிவு இல்ல…

ஆனா… இந்தக் காளையள நீயே வச்சிக்க… எனக்கு ஒரு ரூவா கூட நீ தர வேண்டாம்…
இப்பவே கூட்டிட்டுப் போ… என்றபடியே காளைகள் கட்டப்பட்டிருந்த கயிற்றை அவிழ்த்தார் சுப்பையா…

இரண்டு காளைகளையும் வாங்கியபடியே தனது வீட்டருகே சென்றவன், காளைகளின் மூக்கணாங்கயிறுகளை அவிழ்த்தான்…

அவற்றின் நெற்றிகளில் முத்தமிட்டான்…

அவனது கண்களிலிருந்தும்.. காளைகளின் கண்களிலிருந்தும் கண்ணீர் வடிந்தது…. ஆனால் அது துயரக் கண்ணீரல்ல…

கிழக்கே விடியலுக்கான அறிகுறியை ஆதவனின் கண்விழிப்பு காட்டத் துவங்கியது…

“அடுத்துவருவது சங்கத்தமிழ் நிகழ்ச்சி… எல்லா உயிர்களையும் காக்கின்ற சிவபெருமானின் ஊர்தியாக இருப்பதோடு அவருடைய கொடியில் இருப்பதும் காளைதான் என்பதை “..ஊர்திவால் வெள்ளேறே சிறந்த சீர்கெழு கொடியும் அவ் ஏறு என்ப..” என்று புறநானூறு கூறுகிறது..

பக்கத்து வீட்டிலிருந்த தொலைக்காட்சிப் பெட்டியில் தமிழறிஞர் ஒருவரின் சங்கத்தமிழ் நிகழ்ச்சி மறு ஒளிபரப்பாகிக் கொண்டிருந்தது.