நாற்பது நிமிட நாடகம்!

(1971ல் வெளியான சிறுகதை, ஸ்கேன் செய்யப்பட்ட படக்கோப்பிலிருந்து எளிதாக படிக்கக்கூடிய உரையாக மாற்றியுள்ளோம்)

[பாடசாலையின் முதல் மணி அடிக்கிறது. ஆசிரியர் ஆறுமுகம் ஒரு கையில் தோல் பெட்டியுடனும், மறுகையில் வெந்நீர் போத்தலுடனுமாக எட்டாம் வகுப்புக்குள் நுழைகிறார். வகுப்பில் மகேசன், இரத்தினம், சிவபாலன், மகேந் திரன், நடேசன், சந்திரன், மூர்த்தி, கண்ணன் முதலிய முப்பது மாணவர்கள் இருக்கிறார்கள்.]

மாணவர்கள்: குட்மோணிங் சேர்.

ஆசிரியர்: குட்மோர்ணிங்! எல்லாரும் இருக்கலாம் அது சரி இந்தக் கரும்பலகையை நான் வருமுன்பே அழித்து வைத்திருக்கக் கூடாதா? டஸ்ரரில் இருந்து பறக்கும் தூசியானது எனக்கு ஒத்துக்கொள்ளாது. மகேசன் வந்து அதைக் கெதியாக அழித்துவிடலாம்.

[மகேசன் கரும்பலகையை அழிப்பதற்குப் போதல். ஆசிரியர் முகத்தைக் கைக்குட்டையால் மூடியவாங வகுப்பை விட்டு வெளியேறுகிறார். ஐந்து நிமிடங்களின் பின் தூசி அடங்கியதும் மீண்டும் வகுப்புக்குள் நுழைகிறார்.]

இரத்தினம்: இனிமேல் சேர் நீங்கள் வரமுன்பே அழித்து வைக்கலாம்.

ஆசிரியர்: ம்…பிறகும் இதே கதைதானா ஏறு வாங்குக்கு மேலே. படிக்கிற நேரத்திலை குழப்பிக் கொண்டு…

சிவ்பாலன்: சேர் இரத்தினம் மறைக்கிறார். எங்களுக்குக் கரும்பலகை தெரியவில்லை.

மகேசன்: (மெல்லிய குரலில்) ஏண்டா உனக்குக் கரும்பலகை? அங்கை என்ன படமா காட்டப் போகினம்?

ஆசிரியர்: டேய் இரத்தினம்! பின் வாங்கிலை போய் ஏறி நில்! சிவபாலன் இங்கை வாரும்.

ஆசிரியர்: (தனது பெட்டியில் இருந்து ஒரு தம்ளரை எடுத்துக் கொடுத்து) இதுக்கை ஐயாத்துரை கடையில் துப்பரவாகக் கொஞ்சம் சுடு தண்ணீர் வாங்கிவாரும் பாப்பம்.

[சிவபாலன் போனதும் ஆசிரியர் தனது பெட்டியிலிருந்து ஒரு சிறு கண்ணாடியையும் சீப்பையும் எடுத்து கண்ணாடியைப் பார்த்துத் தனது மொட்டைத் தலையிலுள்ள இரண்டொரு மயிரையும் வாரி விடுகிறார். தங்களையும் மீறி வந்த சிரிப்பை மாணவர்கள் அடக்கிக் கொள்ளுகிறார்கள். மகேசனுக்கும் – மகேந்திரனுக்கும் மட்டும் அது முடியாமல் போகிறது; உரத்துச் சிரித்து விடுகிறார்கள்.]

ஆசிரியர்: அந்த இரண்டுபேரும் ஏறலர்ம் வரங்குக்கு மேலே! இது என்ன கூத்துக் கொட்டகை என்ன எண்ணமோ! நீங்கள் கூட படித்து முன்னேறுவதென்றால் அது எப்படி முடியம் ?

[இருவரும் வாங்குக்குமேல் ஏறுகிறார்கள்]

மரணவர்கள்: பின் வாங்கு! பின் வாங்கு!

ஆசிரியர்: பின் வாங்கில் இருப்பவர்கள் எல்லாரும் முன் வாங்குகளுக்கு வாருங்கோ. நிற்கிறவர்களுக்கு அந்த வாங்கு தேவைப்படுகிறது.

[சிவபாலன் வெந்நீர் கொண்டு வருகிறான். ஆசிரியர் பெட்டியிலிருந்து ஏதோ மருந்துக் குளிகை எடுத்து வாய்க்குள் போட்டு உமிழ்கிறார். பின் வெந்நீரைக் குடிக்கிறார். இந்த நேரத்தில் நடேசனுக்கும் சந்திரனுக்கும் இடையில் ஏதோ தகராறு ஏற்பட்டு வாதம் முற்றுகிறது.]

ஆசிரியர்: நடேசன் சந்திரன் இருவரும் இங்கை வரலாம். அங்கை என்ன சண்டை?

நடேசன்: சேர், இந்தப் பேனையை இவர் தன்னுடைய தாம். நான் களவெடுத்துப் போட்டேன் என்கிறார். என்னைக் கள்ளன் எனக் குற்றம் சாட்டுகிறார்.

சந்திரன்: இது என்னுடையது தான் சேர். போன கிழமைதான் வாங்கினேன். அதற்கிடையில்…

நடேசன்: சேர்! இது அவருடையது என்று எழுதியா ஒட்டியிருக்கு? இப்படி வேறு ஒருவராலும் வாங்கமுடியாதா?

[இருவருக்கும் மீண்டும் சண்டை ஆரம்பமாகிறது. ஆசிரியர் பிரச்சினைக்குரிய அந்தப் பேனாவை வாங்கித் தனது பெட்டிக்குள் போட்டு விடுகிறார்.]

ஆசிரியர்: நீங்கள் இரண்டு பேருமே பேனை வைத்திருக்கத் தகுதியற்றவர்கள். ஆதலால் அது என்னிடமே இருக்கட்டும். நீங்கள் இனியாவது தகராறு செய்யாமல் போய் இருங்கள்.

[நடேசன் சந்திரன் இருவரும் தோல்வியுடன் திரும்புகிறார்கள். ஆசிரியர் தனது வெந்நீர் போத்தலில் இருந்து பால் சாப்பிட ஆயத்தமாக அதன் மூடியைத் திறக்கிறார்.]

இத்தனை நேரமும் வாங்கின்மேல் நின்றவர்களில் ஒரு வரான இரத்தினம் – வேண்டுமென்றே மயங்கி விழுவது போல் தடாலென கீழே விழுந்து விடுகிறான். மாணவர்கள் எல்லோரும் அவனைச் சுற்றிக் கூடி விடுகிறார்கள். ஆசிரியரும் கூட்டத்தோடு ஐக்கியமாகிவிடுகிறார்.

ஆசிரியர்: ஏனெடா அவன் விழுந்தவன்?

மகேசன்: அவருக்கு இப்படி அடிக்கடி மயக்கம் வருவதுண்டு சேர் சோர்வுப் பிணியாம்!

ஆசிரியர்: தயவு செய்து கூட்டமாக நிற்காதீர்கள். அவனுக்குக் காற்றுப் படவேண்டும். ஓராள் பக்கத் திலிருந்து விசுக்கலாம். இன்னொராள் முகத்தில் சிறிது தண்ணீர் தெளித்து விடலாம்.

[சிறிது நேரத்தில் இரத்தினம் கண் திறத்தல்]

ஆசிரியா: சிவபாலா! ஆளுக்கு ஏதாவது பருகக் கொடுக்க வேண்டுமா?

சிவபாலன்: உங்கடை பிளாஸ்க்கில் இருந்து பால் எடுக்கவா சேர்?

ஆசிரியர்: சுத்தப் பைத்தியமாய் இருக்கிறாயே! மயங்கியவனுக்குப் பாலா கொடுப்பது? இந்தா காசு, கடையிலை சோடா வாங்கி வா! (சிவபாலன் சிறிது தூரம் சென்றதும்) வேண்டாம் சிவபாலா. சோடா வேண்டாம் ரீ வாங்கி வா.

சிவபாலன்: பால் ரீயா சேர்?

ஆசிரியர்: பாலே – ஆகாது கூடாதென்று எத்தனை தரம் சொல்லுவது?

சிவபாலன்: அப்படியானால் வெறும் கோப்பி.. ?

ஆசிரியர்: கோப்பியும் கூடாது. நீங்கள் முதலுதவிச் சிகிச்சை முறைகள் படித்ததில்லையா? பிளேன் ரீ போதும். மறந்திடாதை!

[சிவபாலன் போகிறான். ஆசிரியர் தனது வெந்நீர்ப் போத்தலில் இருந்து பால் ஊற்றிக் குடிக்கிறார். சிறிது நேரத்தில் சிவபாலன் தேநீர் கொண்டுவந்து இரத்தினத்துக்குக் குடிக்கக் கொடுக்கிறான்.இரத்தினம் சிரித்தவாறு, எழும்புகிறான்.]

ஆசிரியர்: வாங்கின் மேல் நின்றவர்கள் எல்லாரும் பழைய இடங்களில் போய் இருக்கலாம் இரத்தினம் கடைசி வாங்கில் ஆறுதலாகப் போய் படுத்துக்கொள். மற்றவர்கள் அவனைக் குழப்பக் கூடாது.

மூர்த்தி: சேர்! இன்றைக்குக் கணக்கில் நேரமும் தூரமும் செய்யவேண்டும்.

[இந்த நேரத்தில் பல பாணவர்கள் மூர்த்தியை நோக்கி ‘மடையா’ என்றும் ‘இரடா’ என்றும் குரல் எழுப்புகிறார்கள்.]

ஆசிரியர்: மூர்த்தியா எனக்கு வாத்தியார்? நீயா எனக்குப்படிப்பிக்கிறாய்? இங்கே நீ ‘நேரத்தை’ வீனாக்காமல் தூரப் போய் அந்தச் சுவரோடை நில்.

கண்ணன்: சேர் சுந்தரலிங்கம் அறிக்கை விட்டிருக்கிறார். அது பேப்பரிலே வந்திருக்குது.

ஆசிரியர்: என்ன வவுனியா சுந்தரலிங்கம் தானே! அவ ரை எனக்கு நன்றாகத் தெரியுமே! நாங்கள் இருவரும் நல்ல சிநேகிதர்கள். இரண்டு வருடங்கள் ஒன்றாகப் படித்திருக்கிறோம். இதை நீங்கள் அவரைக் கண்டால் கேட்டுப் பார்க்கலாம். அது சரி என்ன சொல்லுகிறார்? உங்கை பத்திரிகை இருக்கா? –

கண்ணன்: பத்திரிகை இருக்கிறது! படிக்கட்டுமா சேர்?

ஆசிரியர்: ஓ…! தாராளமாக. இங்கை முன்னுக்கு வந்து நின்று படி. எல்லாரும் அமைதியாக இருந்து கேட்கவேண்டும். சுந்தரலிங்கம் ஒரு கணிதமேதை. நீங்கள் இதைக் கவனமாகக் கேட்பதால் உங்கள் கணக்குப் பாடத்துக்கும் அது மிகவும் உதவியாக இருக்கும். இதோ படிப்பதைக் கேளுங்கள்.

கண்ணன்: (படித்தல்) தமிழ் மக்களுக்கு சுந்தரலிங்கத்தின் வேண்டுகோள்! இனியாவது உணருங்கள். விழிப்போடு ஒரு முடிவுக்கு வாருங்கள். யாழ்ப்பாணம் யூன் 19…

[வகுப்பு முடிந்ததற்கான மணி அடிக்கிறது]

ஆசிரியர்: சரி கண்ணன் நிறுத்து. இந்தப் பத்திரிகையை நீ படித்து விட்டாய் தானே?

கண்ணன்: ஓம் சேர்!

ஆசிரியர்: அப்படியானால் அதை என்னிடம் தா! (வெளியே அடுத்த பாட ஆசிரியர் வருவதைக் கண்டு) இப்பொழுது இன்றைய பாடம் உங்கள் எல்லாருக்கும் விளங்குதுதானே! நாளைக்கு அடுத்த பாடத்துக்குப் போவோம். (போகிறார்)

– பெண்ணே! நீ பெரியவள்தான்! (நகைச்சுவைக் கட்டுரைகள்), முதற் பதிப்பு: ஆனி 1971, தமயந்தி பதிப்பகம், அச்சுவேலி.