வாலன்டியர்

நியூஜெர்சி அருகே ஸ்டாக்டனில், ஸ்டாப் அன்ட் ஷாப்பில், வேலை பார்க்கிறேன்.

வாடிக்கை சேவையாளர் என்று வேலைக்கு எடுத்த போது கொடுத்த பதவி, பெயருக்குத் தான். காசாளர் வேலை, பிலாஸ்டிக்கா பேப்பரா என்று கேட்டு பொட்டலம் கட்டுவது, ஸ்டாக் ரூமில் மளிகை அடுக்குவது, காய்கறி அடுக்கி வைப்பது, பாத்ரூம் துடைப்பது என்று எந்த வேலை கொடுத்தாலும் செய்ய வேண்டும். வயதான காலத்தில் வேலை கிடைப்பதே கஷ்டம், இதில் ஜம்பம் பார்த்தால் முடியாது என்று வாயை மூடிக் கொண்டு வேலை பார்ப்பேன்.

என் வேலையின் ஒரே சுவாரசியம், இங்கே நான் சந்திக்கும் குணச்சித்திரங்கள்.

இந்த வாரம் முழுதும் காலை ஆறு மணியிலிருந்து மதியம் மூன்று மணி வரை வேலை. சிகரெட் பிடிக்கவும், சாப்பிடவும், ஸ்டாக் ரூமின் இருட்டில் இள வயசுப் பசங்களுடன் ரெட் ட்யூபில் பலான படம் பார்க்கவும், இடையில் ஒன்றரை மணி நேரம் கிடைக்கும். ஒரு பலான படத்தில் பாருங்கள், ஆகாசத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு இந்த சர்கஸ்காரப் பெண்… ஷ், என் மேலதிகாரி வருகிறாள், பிறகு சொல்கிறேன்.

இன்றைக்கு சனிக்கிழமை. சனி ஞாயிறென்றால் கூட்டம் அதிகமாக வரும். விளம்பரக்காரர்கள்.. இலவச சாம்பிள் கொடுத்து ரெண்டு டாலர் கூப்பனும் கொடுத்து, பொருள் வாங்க மாட்டார்களா என்று ஏங்கும் வியாபாரிகள்.. தப்பிக்க முடியாதபடி ஒவ்வொரு வாசலிலும் கர்ல் ஸ்கௌட் பாய் ஸ்கௌட் என்றுக் கடைவிரித்துத் துரத்தி நன்கொடை கேட்டு நச்சரிப்பவர்கள்.. வயதான ஆசாமிகளை ஷாப்பிங் அழைத்துப் போய் கொஞ்சம் புண்ணியம் சேகரித்துக் கொள்ளும் வாலன்டியர்கள்.. என்று வாடிக்கையாளர் தவிர விதம் விதமாகக் கூட்டம் வரும். வாலன்டியர்களைக் கவனிப்பது சுகம். அதுவும் அழகான இளவயதுப் பெண்களைக் கவனித்தால் பொழுது போவதே தெரியாது.

அதோ, சிரித்த முகத்துடன் உதவி செய்து கொண்டிருக்கிறாள் ஒருத்தி. முகத்தைத் தவிர எல்லாவற்றையும் மூடிக் கொண்டிருக்கிறாள். இரானியராக இருக்கலாம். சற்றுத் தள்ளி, அர்த்தமில்லாமல் சிரித்து தலையைத் தலையை ஆட்டி ‘ஸங்க்யூ’ என்று நன்றி சொல்லிக்கொண்டு நிற்பவள், வழக்கமாக வரும் சைனாக்காரி. இரண்டு மூன்று வயதான நபர்களை, கை பிடித்தோ தள்ளுவண்டியிலோ அழைத்துக் கொண்டு போவாள். இன்னும் ஒரு மணி இரண்டு மணி பொறுத்து அவர்கள் வாங்கிய பத்து டாலர் மளிகையை என்னவோ பொக்கிஷம் போல பாதுகாப்பாய் அவர்களிடம் கொடுத்து பஸ் ஏற்றி விடுவாள். இதோ இந்தியாக்காரி. நெற்றியில் சிவப்புப் பொட்டு. சக இந்தியரைத் தவிர, பார்த்தவருக்கெல்லாம் விவரமில்லாமல் ஒரு சிரிப்பு. ‘மே ஐ ஹெல்ப் யூ?’ என்று அனுமதி கேட்டு உதவி செய்கிறாள். இங்கே சில்லறை பொறுக்கிக் கொடுத்து, அங்கே கைப்பிடித்து உட்கார வைத்து, இன்னொரு சமயம் பேச்சுத் துணை கொடுத்து… இன்றைக்கு இவள் தான் சூபர் ஹிட். காலையிலிருந்து இவளைத்தான் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். வழவழவென்று இருக்கிறாள் கட்டை. ஈங்கிவளை யான் பெறவே.

ம்ம்ம். மணி மூன்றடிக்கப் போகிறது. வெத்துக் கூட்டமெல்லாம் போயாகி விட்டது. எனக்கும் ஷிப்ட் முடிகிற டைம். கை கால் முகம் கழுவிக் கொண்டு, இலவச காபி ஒரு கப் எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பினேன்.

வெளியே வந்தபோது, வாசலில் என்னைப் போல் மூன்று கிழங்கள். ஷாப்பிங் உதவி பெற்றவர்கள். பஸ் வரக் காத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். சேர்ந்து கொண்டேன். ஏதோ பேச்சு கொடுக்க நினைத்து, அவர்கள் கையிலிருந்த ஷாப்பிங் பையைப் பார்த்து, “நிறைய மளிகை போல..?” என்றேன். மொத்தமே மூன்று டாலருக்கு மேல் இருக்காது, இருந்தாலும் கேட்டு வைத்தேன்.

“ஷாப்பிங் செய்யவா வந்தேன்? நீங்க வேறே!” என்றான் ஒருவன். “எல்லாம் அந்த வாலன்டியர் பொண்ணுங்களைத் தொட்டுப் பார்க்கத்தான்” என்றான் இன்னொருவன். “எப்பவும் நம்ம ஊர் வெள்ளச்சிகளையும் கறுப்பிகளையும் தொட்டுத் தொட்டு, இது பரவாயில்லை.. புது மாதிரி. பட்டால் தான் சுகம்” “அந்த சைனாக்காரி ஸ்கர்ட் படபடனு ஆடுறப்ப இருபது வருஷம் கழிச்சு பிறக்காம போயிட்டமேனு தோணிச்சு” “இந்தியாக்காரி அடுத்த வாரமும் வராளாம். விடக்கூடாது” “மே ஐ ஹெல்ப்னு குனிஞ்சு குனிஞ்சு சிரிக்கிறாபா. என் கையைப் பிடிச்சு உட்கார வச்சப்ப, சொக்கிட்டேன்” “ஓ, அவளா? டாப்ஸ்” “வேணும்னே சில்லறையைத் தவற விட்டேனே, பாத்தியா? பொறுக்கி எடுத்து கொடுத்தா, கண்ணுக்குக் குளிர்ச்சி. சில்லறையை கைல பட்டுக்கிட்டே குடுத்தாபா” “அடுத்த வாரம், என்னை பாத்ரூம் கொண்டு விடச் சொல்லணும்”.

“வயசான காலத்துல இப்படிக் கிடைச்சாத்தான் உண்டு” என்றபடி நானும் சிரித்தேன். பஸ் வந்து விட்டது.

– 2012/03/18