கார் வித்த காசு

கார்த்தால கண்ணு முழிக்கறச்ச மணி பதினொண்ணரை. பதினொண்ணரை கார்த்தால சேர்த்தியா மதியத்துல சேர்த்தியா?

அஞ்சரை மணிக்கி எழுந்துண்டு, மெரினாவுல ஒரு டிரைவ் போய் வந்து எக்ஸஸ்ஸைஸ் சிட்டு அந்த நாளை ஸ்டார்ட் பண்ணி, நைட் பத்துப் பதினொண்ணு வரைக்கும் பம்பரமாய் சுத்திண்டிருந்த காலமெல்லாம் மலையேறிடுத்து.

கார்த்தால ஒம்போதிலயிருந்து நைட் ஒம்போது வரைக்கும் நம்மக் கடையிலதான் வாசம். நடுவுல நடுவுல வேற ஆக்ட்டிவிட்டீஸ். வியாபாரிகள் சங்கத்துல தீவிர உறுப்பினர். ரோட்டரி க்ளப் செக்ரட்ரி. ஃபில்ம் ஸென்சார் போர்டுல மெம்பர். ஹிண்டு லெட்டர்ஸ் ட்டு எடிட்டர்ஸ்ல நறுக் நறுக்னு வாரத்துக்கு ரெண்டு லெட்டர். அதைவிட முக்கியம், மாசத்துக்கொரு தமிழ்ப்பத்திரிகைல மாசத்துக்கொரு சிறுகதை.

புனைப்பெயர்- பீபிஜான்.

இதென்ன சாமி பீபிஜான்? சம்மந்தமேயில்லாம இருக்கே! அமாவாசைக்கும் அப்துல் காதருக்கும் அநியாயமா முடிச்சுப் போடறேளே சாமீன்னு கேட்பேள். தெரியும். போகப் போக நீங்களே தெரிஞ்சிப்பேள்.

மேலே வாசியுங்கோ.

எப்படீன்னா இத்தனை பிஸியா இருந்துண்டு ராத்திரியும் ஃப்ரஷ்ஷா, ஆக்ட்டிவ்வா இருக்கேள்னு சரஸ்வதியே சமயத்துல ஆச்சர்யப்பட்டுப் போவா. ஆக்டிவ்வான்னு உச்சரிக்க அவளுக்கு வெக்கம் வேற வந்துரும். ஆவொ ஆச்சர்யப்பட்டது ஓக்கே. வேற யார் யார் ஆச்சர்யப் பட்டாளோ, எவா, எவா திருஷ்டி போட்டாளோ, பதினைஞ்சு வருஷ பிஸினஸ் அஞ்சே மாசத்துல அஸ்தமிச்சுடுத்து.

பிராமணாளுக்கு எதுக்குங்காணும் பிஸினஸ், இதெல்லாம் நாடார்ஸ், செட்டியார் கம்யூனிட்டிக்குத் தானே சரியா வரும்னுட்டு இப்ப ஒரு காமென்ட். இதெல்லாம் நா நல்லா இருக்கச்ச இவா சொல்லலை. சொல்லவும் மாட்டா. இவாள்ளாம் பூனை மெலிஞ்சுடுத்துன்னா கொண்டாட்டம் போடற எலிகள்.

அஞ்சு வருஷத்துக்கு முந்தி செங்கல் செங்கலாய்ப் பாத்துக் கட்டின வீடு. அதைப் பாங்க்ல வச்சு வாங்கின கடனுக்கு வட்டி ஏறிண்டே போறது. வாரத்துக்கொரு வாட்டி அந்த லேடி மானேஜர் ஃபோன் பண்றா. எப்படியோ சமாளிச்சிண்டிருக்கேன்.

போன வாரம் போன் பண்றச்ச சித்த வருத்தப்பட்டுப் பேசினா. “சார், ஸென்ட்ரல் ஆபீஸ்லருந்து ப்ரஷர் குடுக்கறா. இன்ட்ரஸ்ட் மட்டுமாவது அப்பப்ப ஸெட்டில் பண்ணிண் டிருந்தேள்னா, என் பொஸிஷன் ஸேபாயிருக்கும்.”

“அது கரெக்ட்தான் மேடம், என் பொஸிஷன் இன்னும் ஸேபாகலியே, என்ன பண்ணச் சொல்றேள்! ச்சப்பர் பாட்கேன்னுட்டு ஒரு ப்ரோக்ராம் ஸோனி டிவில வக்கிறா பாத்திருக்கேளா? கூரையப் பிச்சுண்டு கொட்டுன்னு அர்த்தம். அது மாதிரிக் கூரையப் பொத்துண்டு எதாச்சும் கரன்ஸிக் கட்டு எம் மடியில் வந்து விழுந்தாத்தான் உண்டு. அதுக்குத்தான் பகவானை வேண்டிண்டுருக்கேன்.”

“என்னோட சங்கடம் புரியாம தமாஷ் பண்றேள். சார் நீங்க தப்பா நினைக்கலைன்னா நா ஒரு ஸஜஷன் சொல்லட்டுமா?.”

“சம்மந்தமில்லாதவாள்ளாம் சொல்றா. நீங்க ரைட் இருக்கறவா சொன்னா என்ன. சொல்லுங்கோ.”

“வந்து… ஒங்கக் காரை இன்னும் வச்சிண்டிருக்கேளா, வித்துட்டேளா?”

“எதுக்குக் கேக்கறேள்?”

“இல்ல… நீங்க இப்ப ஸிங்கிள் மேன். ஒங்களுக்கு கார் அதிகம் தேவைப்படாது. அதை டிஸ்ப்போஸ் பண்ணிட் டேள்னா இந்த இன்ட்ரஸ்ட்டை அடைச்சுரலாம்.”

“ஓஹோ …”

“என்ன சார், தப்பா எடுத்துண்டுட்டேளா?”

“நோ, நோ, ஒரு க்ரிட்டிக்கல் பொஸிஷன்ல இருந்துண்டு இவ்வளவு டீஸன்ட்டா ஒரு டிஃபால்ட்டர்ட்ட நீங்க பேசறதே பெரிய விஷயம். நேக்கு இது தோணவே யில்லை பார்த்தேளா! கன்ஸிடர் பண்றேன் மேடம். நீங்களும், ஒங்க க்ளையன்ட் யாராச்சும் ஸெகண்ட் ஹாண்ட் மாருதி வாங்கற ஐடியால இருக்கான்னு தெரிஞ்சா சொல்லுங்கோ.”

நேக்கு ஒண்ணும் இது தோணாம இல்லை. பிஸினஸ் போயிடுத்து. வீடு கிட்டத்தட்ட போன மாதிரிதான். ஸெல் ஃபோன் பேச்சு மூச்சில்லாத ஒரு மூலையில கெடக்கறது. நோ மோர் இன் ஸென்சார் போர்டு. பந்தாவாப் பாக்கெட்ல வச்சுண்டு அலஞ்ச அமெரிக்கன் எக்ஸ்ப்ரஸ் க்ரெடிட் கார்டை ஸரண்டர் பண்ணச் சொல்லி நோட்டீஸ் வந்து அவமானப் பட்டாயிடுத்து.

மிஞ்சியிருக்கிறது ரோட்டரி க்ளப்பும் இந்தக் காரும்தான். ரெண்டும் ஒன்ணோட ஒண்ணு கனக்ஷன் உள்ளது. ரோட்டரி மீட்டிங்குக்குக் கார்ல போய் எறங்கினாத்தான் மதிப்பா இருக்கும்!

சரஸ்வதி ஒருநாள் ஒரு கம்ப்ளய்ன்ட்டோட வந்தா. “பிஸினஸ் லாஸ் ஆகி ஒங்க ஹஸ்பண்ட் கடைய க்ளோஸ் பண்ணிட்டாராமேன்னு ரோட்டரி ஆன்ஸ் நைட்ல லேடீஸெல்லாம் கேக்கறா. அவாளையெல்லாம் ஃபேஸ் பண்றதுக்கே நேக்கு ரொம்ப சங்கடமாயிருக்குன்னா. நேத்திக்கிக்கூட ரொட்டேரியன் விஸ்வநாதனோட மிஸஸ் ஃபோன் பண்ணி துக்கம் விசாரிக்கிறா. மெட்ராஸ்ல இருக்கவே நேக்குப் பிடிக்கலைன்னா. நா நம்ம உமாட்ட போயிடறேனே.”

“எங்க, அமெரிக்காவுக்கா! அமிஞ்சிக்கரைக்கிப் போற மாதிரி சர்வசாதாரணமாச் சொல்றாய்?”

“கஷ்டமொண்ணும் இல்லைன்னா, கலெக்ட் கால் போட்டு ஏற்கனவே உமாட்ட பேசிட்டேன். ஸ்பான்ஸர்ஷிப், டிக்கட் எல்லாம் அனுப்பறேன்னிருக்கா. நாம இங்கே யு.எஸ். எம்பஸில போய் விஸா எடுக்கணும்.”

யு எஸ் விஸா! அதுக்கு என்ன ஒரு ரஷ்!

அதிகாலை நாலரை மணிக்குப்போய் காத்துண்டிருந்து டோக்கன் வாங்கி க்யூல கால்கடுக்க நின்னுட்டிருந்து அல்லோகோலப்பட்டு, போலீஸ்காரன்கிட்ட திட்டு வாங்கி, ஸெக்யூரிட்டிச் செக்ல அவஸ்தைப்பட்டு, இவாள்ளாம் அமெரிக்காவுக்குப் போய்த்தான் ஆகணுமான்னு தோணித்து. கூடவே, இந்த ஷார்ட் ஸ்டோரி ரைட்டருக்கு ஒரு கவிதையும் தோணித்து.

எந்தப் பத்திரிகைக்கும் அனுப்பலை. சும்மா ஒரு ஆத்ம திருப்திக்கு எழுதி வச்சிண்டேன். இப்பத்தான் ரிலீஸ் பண்றேன். நன்னா வந்திருக்கான்னு சொல்லுங்கோ.

அதிகாலையில் ஆவின் க்யூ
அதன் பிறகுக் கார்ப்பரேஷன் டாங்க்கரின் பின்னால்
வால்போலக் குடங்களின் அணிவகுப்பு
எட்டு மணி பஸ்டாப்பில்
கும்பல் கும்பலாய்க் கலர்க் கலராய் க்யூ
பத்து மணி ஷோவுக்கு ஒன்பதுக்கே த்யேட்டரில்
வயிற்றுப் பசியற்றவரின் வர்க்க பேதமில்லா க்யூ
சர்க்கரைக்கும் மண்ணெண்ணைக்கும்
ரேஷன் கடையில்
வறுமைக்கோடு மாதிரி நீளமாய் ஒரு க்யூ
பட்ஜெட்டுக்கு முந்தின நாள்
பெட்ரோல் பங்க் நிரம்பி வழிய
திமிறிக் கொண்டொரு வாகன க்யூ
இத்தனையும் போதாதென்று
வெயிலிலும் மழையிலும் அதிகாலைப் பனியிலும்
புடவை சுரிதாரிலும் ஜீன்ஸ் பான்ட் ஷர்ட்டிலும்
அண்ணா மேம்பால அடிவாரத்தில்
அநியாயத்துக்கு ஒரு க்யூ
அமெரிக்கா போவதற்கு

கார் போயிடுத்துன்னா தொட்டுக்கோ தொடச்சிக்கோன்னு இருக்கற ரோட்டரி க்ளப் டச்சும் விட்டுப் போயிடும். என்னோட கடேசி ஸ்டேட்டஸ் ஸிம்பல் ரெண்டும் கழண்டுண்டுரும்.

தாடையைத் தடவித்தடவிப் பாத்து மொழு மொழுன்னு டெய்லி ஷேவ் பண்ணிண்ட காலமெல்லாம் காலாவதியாகிப் போய். இப்பல்லாம் சனிக்கிழமை ரோட்டரி மீட்டிங்குக்குக் கிளம்பறச்ச ஒரு ஷேவ், நடுவுல செவ்வாயோ, புதனோ ஒரு ஷேவ்னு ஆயிடுத்து.

இன்னிக்கி மன்டே, ஷேவிங் டே இல்லை. ஆனாலும், ஒரு விசேஷமான நாள்ங்கறதால பண்ணிக்கலாம். விசேஷம்னா, சந்தோஷமான விசேஷம் இல்லை. சோகமான விசேஷம்.

இந்தக் கார் என்னை விட்டுப் பிரியப் போற நாள்.

பாங்க்ல அந்த லேடி மானேஜர் படா சுறுசுறுப்பு. கார் வாங்கற க்ளையன்ட் இருந்தாச் சொல்லுங்கோன்னு சொல்லி நா வாயைக்கூட சரியா மூடலை. அடுத்த நாளே, மஞ்சுளா மேடம் அனுப்பிச்சாங்கோன்னுட்டு மெக்கானிக் சகிதமா ஒரு கார் புரோக்கர் ஆஜர். எம்பத்தேழு மாடல், ஸெகண்ட் ஓனர், நாப்பத்தஞ்சு ரூவாக்கித்தான் சார் போகும்னான்.

இந்தக் கார் ஸ்டீரியோவே பத்தாயிரம் பெறுமேடா அம்பி. பதினாலாயிரம் குடுத்து (அமெரிக்கன் எக்ஸ்ப்ரஸ் கார்டுல!) போன வருஷந்தான் வாங்கினதுன்னு சொல்லிக் கன்வின்ஸ் பண்ணி, ஒரு வழியா அம்பதுக்கு ஏறி வந்தான். இந்த ஸ்டீரியோவைக் கார்ல ஃபிக்ஸ் பண்ணப் பறந்தான். நேக்குத் தெரிஞ்சது மெட்ராஸ் ரேடியோல ரெண்டு எஃப் எம் சானல் இருக்குன்னுட்டு.

அதுல ஒரு சானல் இருபத்தினாலு மணி நேரமும் பாடிண்டே இருக்கும்னுட்டு. மிட்நைட் ஒரு மணிக்கும் மூணு மணிக்கும் அதுல நேக்குப் புடிச்ச பழைய சினிமாப் பாட்டாப் போடுவான்னுட்டு.

கார்த்தால மெரினாவுக்கு டிரைவ் போய்ட்டுத் திரும்பி வரச்ச ஆறரை ட்டு ஏழு என்றும் இனியவைன்னுட்டு சசீலா டி.எம்.எஸ். பாட்டாய்ப் போடுவா. ஆஹா அதைக் கேட்டுண்டே காரோட்டறது தனி சொகம்!

இப்ப, கடையை க்ளோஸ் பண்ணி, சரஸ்வதியும் அமெரிக்கா போனப்புறம், தூக்கம் வராத ராத்திரிகள்ள கராஜத் தொறந்து காருக்குள்ளாற உக்கார்ந்துண்டு மிட்நைட் ஸாங்ஸ் கேட்டுண்டே கவலைகளை சித்த நேரம் மறந்திருந்த என்னோட ராவுகள் நிறைய.

மணி ரெண்டு. நாலு மணிக்கு புரோக்கர் பார்ட்டியக் கூட்டிண்டு வருவான்.

லேட்டா எழுந்துக்கறதுல ஒரு சவுகரியம் உண்டு. டிஃபன் செலவு மிச்சம். ஸ்ட்ரெய்ட்டா லஞ்சுக்குப் போயிடலா மில்லியோ. இன்னிக்கி லஞ்ச்சும் கட். சாப்பிடப் பிடிக்கலை.

இதே போல சாப்பிடப் பிடிக்காத ஒரு சந்தர்ப்பம் ரெண்டு வருஷத்துக்கு முந்தி வந்தது ஞாபகத்துக்கு வர்றது.

அது, உமாட்டயிருந்து, அமெரிக்காலேர்ந்து அந்த முக்கியமான லெட்டர் வந்த தினம். நமஸ்காரம், உபயக்ஷேமம், பல்லவி அனுபல்லவி சம்பரதாய மெல்லாம் முடிஞ்சு, சரணத்துக்கு வந்தா, ஒரு பிரேக்கிங் ந்யூஸ்…

…. இப்ப நான் எழுதப் போற விஷயத்தை வாசிச்சு, அப்பா, அம்மா, ப்ளீஸ் ஷாக் ஆயிடாதேங்கோ. ஸஸ்பென்ஸ் வைக்காம நேரா விஷயத்துக்கு வந்துடறேன். அப்பா, அம்மா, நான் கல்யாணம் பண்ணின்டேன். உடனே நான் ஒரு வெள்ளை அமெரிக்கனையோ, கறுப்பு அமெரிக்கனையோ கட்டிண்டேன்னு நினைச்சுண்டுடாதேங்கோ. இவர் இந்தியர்தான். ஷ்யாம். என்னோட ரிஸர்ச் பண்ணிண்டிருக்கிறவர். அப்பா அம்மா இல்லை. சித்தப்பா ஒருத்தர் கல்கத்தால இருக்காராம். பெரிய ஜீனியஸ்ப்பா இவர். சொந்த டாலன்ட்ல ஸ்காலர்ஷிப் வாங்கி ஸ்டேட்ஸ்க்கு வந்தவர். நேக்கு அவர் பெங்காலி கத்துத்தறார். நான் அவருக்கு தமிழ் கத்துத்தறேன். அஃப்கோர்ஸ் இப்ப நாங்க இங்கிலீஷ்லதான் பேசிக்கிறோம். அவர் என்ன காஸ்ட்னு நான் கேட்டுக்கலை. அது அவசியம்னும் தோணலை. நாங்க ரெண்டு பேருமே இண்டியன்ஸ். அது போறுமில்லையோ அப்பா? அப்பா, உங்களை நேக்குத் தெரியும். நீங்க இதைப்பத்தி அலட்டிக்க மாட்டேன். அம்மாதான் இதைப்பத்தி அப்ஸெட் ஆயிருப்பா. எனக்காக அம்மாவை நீங்க சமாதானப் படுத்துங்கோ அப்பா ….

சொல்லிக்காமப் பண்ணிண்டாளேங்கற வருத்தம் லேசா இருந்தாலும், உமா சொன்ன மாதிரியே நா ஒண்ணும் அலட்டிக்கலை. இருந்தாலும், என்னமோ ஆத்தோட இருந்த பொண்ணு திடீர்னு போய்ட்ட மாதிரி ஒரு டெம்ப்பரரி தவிப்பு. அதான் அன்னிக்கி சாப்பிடப் பிடிக்கலை. சரஸ்வதி அன்னிக்கி சமையலே செய்யலைங்கறது வேற விஷயம்!

நார்மலானப்புறம் சரஸ்வதி என் காது படச் சொன்னா, “நீங்க செஞ்ச வேலையத்தான உங்க பொண்ணும் செய்வா.”

“என்ன சொல்றாய், நாம ஒண்ணும் காதலிச்சுக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிரலியே?”

“அந்த இழவை நா செய்யலை. நீங்க செஞ்சேளோல்லியோ? ஒங்க பீபி ஜானோட?”

சுண்டி விட்டுட்டாள். மனசுல அடி மட்டத்துல படிஞ்சிருந்த ஞாபகங்களையெல்லாம் சுண்டி விட்டுட்டாள்.

“சரஸ்வதி ப்ளீஸ். அதையெல்லாம் ஞாபகப்படுத்தி என்னை ஹிம்சிக்கிறதுல நோக்கு என்ன லாபம். நாந்தான் ஃபஸ்ட் நைட்லயே எல்லாத்தையும் கன்ஃபஸ் பண்ணிட்டேனோல்லியோ?”

“நீங்களாக் கன்ஃபஸ் பண்ணப் போய்த்தான், அவொ பேரையே புனைப்பெயரா வச்சிக்க உங்களுக்கு நா பர்மிஷன் குடுத்தேனாக்கும்.”

“நீ பர்மிஷன் குடுக்கலைன்னாலும் நா அவொ பேர்லதான் எழுதிண்டிருந்திருப்பேன்.”

“எழுதுவேள் எழுதுவேள். நீங்க அப்படிச் செஞ்சிருந்தா நா எப்பவோ எங்க பொறந்தாத்துக்குப் போயிருப்பேன். உமா நமக்குப் பொறந்தேயிருக்க மாட்டா தெரியுமோ?”

“அதை விடேன் சரஸ்வதி, என்னத்துக்கு இப்பப் பழைய பஞ்சாங்கத்தப் போட்டுப் பொரட்டிண்டுருக்க?”

“சரின்னா, பொரட்டலை. பட் ஒன் லாஸ்ட் க்வெஸ்ச்சன் ப்ளீஸ். போயும் போயும் ஒரு முஸ்லிம் பொண்ணையா நீங்க லவ் பண்ணேள்? ஒங்க பர்ஸனாலிட்டிக்கி ஒரு நல்ல ஐயங்கார்ப் பொண்ணு கெடைக்கலியா சார்?”

சரஸ்வதி, நோக்கு என்னடி தெரியும் லவ்வைப் பத்தி.

ஜாதி மதம் பாஷை எல்லாம் பார்த்தா காதல் வரும்!

முஸ்லிம் பொண்ணுதான் கெடைச்சாளான்னு கேக்கறாய்.

பொண்ணா அவொ?

அப்ஸரஸ்!

சிகப்புன்னா சிகப்பு அப்படியரு சிகப்பு.

இந்த உர்து ஸ்பீக்கிங் முஸ்லிம் பொண்ணுங்களே பொதுவா செக்கச் செவேல்னுதான் இருப்பா தெரியுமோ? அதுலயும் என்னோட பீபிஜான் ஒரு ஸ்பெஷல் க்வாலிட்டியாக்கும்!

அவளோட ஒரு கண் பார்வைக்கி அவனவன் ஏங்கிண்டிருக்க, இந்த சாமான்ய சீனிவாசன்ட்ட என்னத்தக் கண்டு அவொ என்னைப் பார்த்து அந்தச் சிரிப்பு சிரிச்சா?

அவொ பேர் நேக்கும், என் பேர் அவளுக்கும் தெரியாத ஆரம்ப காலத்துல, நெரிசலான பஸ்ஸுக்குள்ள, கண்டம் விட்டுக் கண்டம் பாயற ஏவுகணை மாதிரி பல தடைகளையும் தாண்டி என்னமாப் பார்வைகளைப் பரிமாறிண்டோம்!

அறிமுகம் ஆனப்புறம், ஜோடியா ஒரு சிவாஜி படம் போனோமே. என்ன படம் அது? ராமன் எத்தனை ராமனடி.

அந்த த்யேட்டர் இருட்டுல கூட. அந்த ஆபத்தான நெருக்கத்துல கூட ஒருத்தரையருத்தர் தொட்டுப் பார்த்துக்கணும்னு தோணலை பார். அதாண்டி சரஸ்வதி எங்கக் காதலோட ஸ்பெஷாலிட்டி.

…..என்னவோ நடந்தது நடப்பு

அது ஏதோ நினைவிலும் இருக்கு…..

என்னோட கன்ஃபஷன்ஸ்ல இதையெல்லாம் ஒன்ட்ட சொல்லலை சரஸ்வதி. சொல்ல முடியுமோ, சொன்னாத்தான் நோக்குப் புரியுமோ!

ஏதோ நோக்கு விஸ்வாசமாயிருக்கணும்னு தோணித்து. நா விசுவாசமா இருக்கறதா உன்னை நம்ப வைக்கணும்னும் தோணித்து.

கன்ஃபஸ் பண்ணினேன். கன்ஃபஷனுக்கும் ஒரு லிமிட் இருகோல்லியோ!

ஒரு நாள் ராத்திரி பெட்ரூம்ல சம்மந்தா சம்மந்தமில்லாம ஒரு குபீர்ச் சிரிப்பு.

அப்படி என்ன சிரிப்பு சரஸ்வதீன்னு கேட்டதுக்கு அவொ சொல்லுவா, “ஒன்னுமில்லைன்னா, முஸ்லிம்கள்ள ஆண்பிள்ளைக்கு ஸர்க்கம்ஸிஷன்னுட்டு ஒண்ணு பண்ணுவாளாமே, நீங்க அவளைக் கட்டிண்டு முஸ்லிமாயிருந்தேள்ன்னா ஒங்களுக்கும் அதைப் பண்ணி விட்டிருப்பாளோல்லியோ அதை நெனைச்சேன், சிரிப்பு வந்துடுத்து.”

அதுக்கும் நா ரெடியாத்தானிருந்தேன்னு சரஸ்வதி கிட்ட சொல்லலை. அந்த தேவதையை நேக்கு சொந்தமாக்கிக்க நா எதுக்கும் ரெடியாயிருந்தேன். ஆனா எங்கேயோ வழுக்கிடுத்து.

எங்கே ? எப்படி?

வேணாம் அதைக் கிளறினா வேதனைதான்.

பகவானே, எத்தனை வருஷமாயிடுத்து !

இப்ப எங்கேயிருப்பா? எப்படியிருப்பா?

அவளோட ஞாபகங்கள் அப்பப்ப தலைதூக்கறச்ச மனசுல ஒரு கனமான சுகம். அல்லது ஒரு சுகமான கனம். மத்தபடி அவளைப் பாப்போம்ங்கற நம்பிக்கையெல்லாம் நேக்கு இல்லை.

ஆனா, அவொ நினைச்சிருந்தா என்னை ரீச் பண்ணிண்டிருக்கலாம். அவொ பேர்ல கதையெழுதறவன் நான் தானான்று செக் பண்றது அவளுக்கொண்ணும் சிரமமில்லை. அவொ ட்ரை பண்ணியிருந்தா என்னை ட்ரேஸ் பண்ணியிருக்கலாம்.

ஏன் பண்ணலை? பரவாயில்லை. எங்கேயிருந்தாலும் நன்னாயிருக்கணும்.

மணி மூணு அம்பத்தஞ்சு. ஆர்ஸி புக்கெல்லாம் எடுத்து ரெடியா வச்சுண்டா டைம் ஸேவ் ஆகும்.

வால் க்ளாக் நாலு அடிக்கிறது.

அதோட பஸ்ஸரூம் அடிக்கிறது.

கதவைத் தொறந்து பார்த்தா, அந்த புரோக்கரும், கூட ஒரு மீசைக்கார ஆளும். பார்ட்டி.

“மிஸ்டர் ஸ்ரீநிவாசன், ஐ’ம் லெஃப்டினன்ட் கர்னல் ஹரி. உங்கக் காரைக் கடத்திட்டுப் போக வந்திருக்கேன்.” விசாலமான மலையாள மீசைக்குள்ளார ஒரு ராணுவச் சிரிப்பு.

“கரெக்ட்டா நாலு மணிக்கி வந்துட்டீங்க.”

“மிலிட்டரி பங்ச்சுவாலிட்டி.” திரும்பவும் சிரிப்பு.

ரொம்ப சிக்கனமா சம்பரதாயமெல்லாம் நடந்து முடியறது. கரன்ஸியும் கார் சாவியும் கை மார்றது. அம்பதாயிரத்துக்கும் ஒரே ஐநூறு ரூபாக் கட்டு. ஸ்டீரியோ ஸ்விட்ச் எதுன்னு கேக்கறார். குனிஞ்சு ஸ்விட்ச்சைக் காட்டற சாக்கில யாரும் பாக்க முடியாத மறைவில கார் ஸ்டீரிங்ல உதட்டை வச்சு ஆழமா ஒரு முத்தங் குடுக்கறேன்.

எட்டு வருஷமா நா மட்டுமே உட்காந்த டிரைவர் ஸீட்ல இதோ இன்னொருத்தர் உரிமையோட உக்கார்றார். ஸ்டார்ட் செய்றார், கியர் ச்சேஞ்ச் பண்றார், என்னைப் பார்த்துக் கையசைக்கிறார்.

கார் போயிடுத்து.

சித்த நேரம் அந்த டைரக்ஷனையே பாத்துண்டு நிக்கிறேன்.

அப்புறம் உள்ளார வந்து கவர்லயிருந்து அந்த ஐநூறு ரூபாக் கட்டையெடுத்துப் பாக்கறேன். திரும்பவும் கவர்ல போட்டு ட்யூப் கம் வச்சுக் கவரை ஒட்டறேன். கார்த்தால முதல் வேலையா பாங்குக்குப் போய் இந்தக் கவரைக்குடுத்து மிஸஸ் மஞ்சுளாவைக் குளிரப் பண்ணனும்.

இதென்ன திரும்பவும் பஸ்ஸர் அடிக்கிறது!

வண்டி ஏதும் மக்கர் பண்ணிருச்சா, ஆள் திரும்பி வந்துட்டானா!

கதவைத் திறந்தா, எதிர்க்க புரோக்கரோ, பார்ட்டியோ இல்லை.

ஒரு பொண்ணு. காலேஜ் பொண்ணுங்கற மாதிரியான பொண்ணு. சிகப்பா, சாந்தமா துப்பட்டாவாலத் தலையக் கவர் பண்ணிண்டு. நெத்தியில பொட்டு இல்லை. முஸ்லிம் பொண்ணு? மனசுக்குள்ள ஒரு குறுகுறுப்பு ஷேப் எடுக்கறது.

“யெஸ்?”

“மிஸ்டர் ஸ்ரீநிவாசன்?” “யெஸ்?”

இந்த ரெண்டாவது எஸ்ஸை நா உச்சரிச்சவொடனே, பூப்பூத்தது மாதிரி இந்தப் பொண்ணு முகத்துல சந்தோஷம்.

“அங்க்கிள் நா உள்ள வரலாமா?”

“யூ ஆர் மோஸ்ட் வெல்கம்.”

எதிர்த்த எதிர்த்த ஸோஃபால உட்கார்றோம்.

“அங்க்கிள், என் பேர் யாஸ்மின்.”

“முஸ்லிம் பேர். குறுகுறுப்பு கூடிண்டே போறது.”

“என்னை ஒங்களுக்குத் தெரியாது அங்க்கிள். ஆனா எங்க அம்மாவை ஒங்களுக்கு நல்லாவே தெரியும்.”

பரீக்ஷை ரிஸல்ட்டைப் பேப்பர்ல பாக்கப்போற ஸ்டூடன்ட் மாதிரி மனசு டிரம்ஸ் அடிக்கிறது.

அந்தப் படபடப்பை ஒதுக்கி ஓவர்டேக் பண்ணிண்டு உதடு முணுமுணுக்கிறது:

“பீபி ஜான்?”

“நீங்க கண்டு புடிச்சிருவீங்கன்னு தெரியும் அங்க்கிள்! அம்மா சொன்னது கரெக்ட்!” உணர்ச்சிங்க ஜலரூபத்துல கண்ணு ரெண்டுலயும் ரெடியா நிக்கிறது.

எட்டி, அவொ கை ரெண்டையும் புடிச்சிக்கறேன்.

“பீபி ஜான்ஸ் டாட்டர்? என்னால நம்பவே முடியலம்மா!”

“கண்ணத் தொடச்சிக்கிங்க அங்க்கிள். நீங்க இப்படித்தான் ரியாக்ட் பண்ணுவீங்கன்னு அப்படியே அம்மா சொன்னாங்க. வீட்ல வேற யாருமே இல்லியா அங்க்கிள்?”

“இல்லம்மா, ஓய்ஃப் டாட்டர்ட்ட போயிருக்கா, அமெரிக்காவுக்கு. சரி அத விடு. அம்மா எங்க இருக்காங்க, எப்படியிருக்காங்க, சொல்லு, சொல்லு.”

“ஏதோ இருக்காங்க அங்க்கிள், நாங்க பெங்களூர்ல இருக்கோம்.”

“தமிழ் நல்லா பேசிறியே?”

“கன்டோன்மென்ட் ஏரியா தமிழ்தானே அங்க்கிள்? ஆனா தமிழ் எனக்குப் பேச மட்டுந்தான் வரும். எழுத்துக் கூட்டிக் கூட்டிக் கொஞ்சம் படிப்பேன். நீங்க கூட உர்து பேசுவீங்கன்னு அம்மா சொன்னாங்க?”

“ஒங்கம்மா சொல்லிக் குடுத்ததுதான். எத்தனை வருஷமாச்சு! அது ஒரு காலம்! இப்ப டச் விட்டுப் போச்சு. அது சரி, என்னைப் பத்தி ஒங்கம்மா வேற என்னம்மா சொன்னாங்க?”

“எனக்கு எல்லாமே தெரியும் அங்க்கிள். எங்கம்மாவுக்கு நா ஒன்லி டாட்டர் மட்டுமில்ல, ஃப்ரண்டுங்கூட. அதுவும், அப்பா செத்துப் போனதுக்கப்புறம் நாங்க ரொம்ப க்ளோஸ்.”

“அடடே, அப்பா இல்லியாம்மா இப்ப!”

“அஞ்சு வருஷம் ஆச்சி அங்க்கிள். வயசாச்சில்ல. எங்கம்மா அப்பாவுக்கு ஸெகண்ட் ஒய்ஃப் தெரியுமா? நாங்கூட ரொம்ப லேட்டாத்தான் பொறந்தேனாம். அம்மாவோட சோகக்கதையைச் சொன்னா நீங்க ரொம்ப வருத்தப்படுவீங்க அங்க்கிள். அது வேணாம். ஒங்களை எப்படிக் கண்டுப்பிடிச்சேன்னு சொல்லவா?”

“ஷட் பி இன்ட்ரஸ்ட்டிங். சொல்லு சொல்லு.”

“அம்மா, ஷெல்ஃப்ல பழைய தமிழ்ப் பத்திரிகை யெல்லாம் நிறைய அடுக்கி வச்சிருப்பாங்க. எனக்குத்தான் தமிழ் படிக்கத் தெரியாதே. ஸோ , அதப்பத்திக் கண்டுக்கல. ஒரு நாள் அம்மா அதுல ஒரு மாகஸீனை எடுத்துப் பிரிச்சுப் பாத்துட்டிருக்காங்க, கன்னங்கள்ள கண்ணீர் வழியுது. எனக்கு ஒண்ணும் புரியல, என்னை அம்மா பாக்கல. நா பின்னாடி போய் படக்குன்னு அந்தப் புஸ்தகத்தப் புடுங்கிட்டேன். ரெண்டு கையினாலயும் மொகத்த மூடிகிட்டு அம்மா தேம்பித் தேம்பி அழறாங்க. அந்தப் புஸ்தகத்துல அம்மா பேர் ப்ரின்ட் ஆயிருக்கிற மாதிரியிருக்கு. எழுத்துக் கூட்டி வாசிச்சிப் பாத்தா, பீபி ஜான். அப்புறந்தான் அம்மா ஒங்க கதையச் சொன்னாங்க.”

“சொன்னாங்களா?”

“சொன்னாங்க அங்க்கிள். ஒங்க ரெண்டு பேர் கதயையும் சொன்னாங்க. எங்க காலேஜ்லயிருந்து மெட்ராஸ் தூர்தர்ஷன்ல ஒரு ப்ரோக்ராம் தர்றோம் அங்க்கிள். அந்த ஷூட்டிங்க்காக நாங்க ஆறு கேர்ள்ஸ் வந்தோம். ரிக்கார்டிங் ஓவர். காலைல ஒரு பத்திரிகை ஆஃபீஸ்க்கு ஃபோன் பண்ணி ஒங்க அட்ரஸை வாங்கினேன். ஈவ்னிங் நேரா வந்துட்டேன். அங்க்கிள், நீங்க எப்ப பெங்களூர் வர்றீங்க? ஒங்களப் பாத்தா அம்மா எவ்ளவு சந்தோஷப் படுவாங்க!”

“ஓங்கம்மாவப் பாக்க எனக்கு மட்டும் ஆசை இல்லியாம்மா! அது என்னோட டியூட்டி கூட. இப்ப எனக்கு டைம் சரியில்லம்மா. நா நொடிஞ்சி போய் ஒடுங்கிப்போய் உக்காந்திருக்கேன். கூடிய சீக்கிரம் பகவான் அருளால எல்லாம் சரியாயிரும். சரியானதும் ஒன்னையும் ஒங்கம்மாவையும் பாக்க வருவேன். கட்டாயம் வருவேன். இன்ஷா அல்லா.”

“அப்ப நா கௌம்பட்டா அங்க்கிள்?”

“தனியாப் போயிருவியாம்மா?”

“தனியாத்தானே வந்தேன் அங்க்கிள்?”

“நம்ம கார் இருந்திருந்தா ஒன்னை டிராப் பண்ணி யிருந்திருப்பேன். இப்ப அரை மணி நேரந்தான் ஆகுது கார் கையை விட்டுப் போய். அட, அதுகூட ஒரு நல்லதுக்குத் தான் போல. யாஸ்மின், இந்தக் கவரை அம்மாட்ட குடு.”

“என்ன அங்க்கிள் இது?”

“வாழ்க்கையில ஒங்கம்மா எவ்வளவோ கஷ்டப்பட்டிருக்காங்க, ஒங்கம்மாவுக்காக நா ஒரு துரும்பைக்கூட எடுத்துப் போடலை. அதை ஓரளவுக்குக் காம்ப்பன்ஸேட் பண்ற மாதிரி இது ஒரு சின்ன கிஃப்ட். பிரிச்சுப்பாக்காம பத்திரமாக் கொண்டு போ.”

“ஓக்கே அங்க்கிள், நா வறேன்.”

அவொ போறா.

என்னோட செகண்ட் டாட்டர் போறா. நா பார்த்துண்டே நிக்கிறேன்.

என்னோட பீபி ஜானுக்கு இன்னிக்கி ஒரு சின்ன ஹெல்ப் பண்ண முடிஞ்ச திருப்தியோட அவொ போறதைப் பார்த்துண்டே நிக்கிறேன்.

சரி, பாங்க்ல இன்ட்ரஸ்ட் கட்றதுக்குன்னு காரை டிஸ்ப்போஸ் பண்ணி இந்தப் பணத்தை ஏற்பாடு பண்ணினேன். இப்ப இன்ட்ரஸ்ட் கட்ட என்ன பண்றது?

கட்டலாம், சித்த லேட்டாக் கட்டலாம். முழுசா இல்லாட்டியும் ஒரு சின்ன அமௌன்ட் டாச்சும் கட்டலாம். இந்தக் கதைக்கி ஒரு ப்ரைஸ் கிடைச்சுடுத்துன்னா பேஷாக் கட்டலாம்.

நன்றி : ஆனந்த விகடன், 28.04.2002 (காரும் காதலியும்)