கை கொடுக்கும் கால்!

வாழ்நாள் முழுவதும் கிட்டதட்ட 70 வயசு வரை தாழ்வு மனப்பான்மையில் உழன்று கொண்டிருந்த மனிதர், திடீரென்று தன்னம்பிக்கை பெற முடியுமா?

முடியும் போலிருக்கிறது.

பாருங்கள் அன்றைக்கு மனைவியுடன் ஆர்த்தோ டாக்டரை மந்தவெளியில் பார்த்துவிட்டுத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தேன், என் மனைவிக்குச் சிறிய சிக்கல், மருந்துக் கடையில் மாத்திரை வாங்கப் போனபோது, முற்றும் அறிமுகமில்லாத நபர் என்னை நிறுத்தினார்.

நான் திகைத்தேன், சாலையில் ஒரு பக்கம் மேடு பள்ளமாக இருந்ததால், நாம்தான் அவர் மீது இடித்து விட்டோமோ என்று என் சுபாவப்படி நினைத்துக் கொண்டேன், “”யார்?” என்று ஏதோ ஆரம்பித்தேன்.

“”வேண்டாமே இந்த ஸôரி சரளி வரிசை’ என்று மனைவி காதோடு கிசுகிசுத்தாள்.

“”உங்கள் வயசு என்ன” என்று கேட்டார், சொன்னேன்.

அடுத்த கேள்வி “”எத்தனை வருஷமாக இந்த ஸ்டிக்?”

சொன்னேன்.

“”என்னைப் பாருங்கள், எனக்கு 80 வயசுக்கும் மேலே, கம்பு, வரகு எதுவுமே கிடையாது, ரைட் ராயலாக காலை அரைமணி நேரம் நடப்பேன். எல்லாத்துக்கும் தைரியம் வேணும் சார்” என்று படபடவென்று சொல்லி ஒரு நிமிடம் நிறுத்தினார். “”பூஜை மந்திரத்திலே என்ன சொல்லியிருக்கு தெரியுமா? சோமஸ்ய, தைர்ய… அப்புறம்தான் ஆயுள், ஆரோக்கியம், ஐஸ்வர்யம் எல்லாம். இந்த வாக்கிங் ஸ்டிக்கிலே ஒரு சுக்கும் இல்லை. சகலமும் இங்கே இருக்கு” ஆக்ஷனோடு தன் மண்டையில தட்டிக் காண்பித்தார். ஏதோ துணிவு என்ற ஸ்தூலப் பொருள் கண்முன் தெரிவது போல.

எனக்குச் சிரிப்பும், வருத்தமுமாக இருந்தது, அதே சமயம் முன்பின் தெரியாத ஆசாமிக்கு, நான் ராயப்பேட்டையில் வாங்கின கருவி எத்தனை தன்னம்பிக்கை தருகிறது என்று மனத்தில் தோன்றியது.

இவர் இதுபோல் என்றால், உள்ளூர் மனிதர்கள் வேறு விதம். ஒரு நாள் காலையில் நடந்து கொண்டிருக்கும்போது நண்பர் ஒருவர் எதிரே எதிர்ப்பட்டார். ஸ்டிக்கைத் தள்ளி வைத்துக் கை கூப்பினேன்.

“”சார்… சார்… அப்படிச் செய்யாதீர்கள். ஸ்டிக் வைத்து நடந்து பழக்கப்பட்டவர்களுக்கு பாலன்ஸ் தவறிவிடும். நமக்குள்ள என்ன? வெறுமனே “விஷ்’ பண்ணினால் போதும்” என்று உபதேசம் வேறு செய்தார்.

தொடர்ந்து, ஸ்டிக் பற்றி ஆராய்ச்சி பண்ணின மாதிரி ஒரு கதை சொல்ல ஆரம்பித்ததை, எப்படியோ தவிர்த்துவிட்டு நழுவினேன்.

வேறொரு நடை நண்பர் என்னைப் பார்த்து “”சார் இதை எங்கு வாங்கினீர்கள்? உங்கள் உயரத்துக்கு இது சரியே இல்லை. அட்ஜஸ்டபிள் டைப் கிடைக்கிறதே” என்றெல்லாம் கூறியதோடு நிற்கவில்லை, உரிமையுடன் அந்தக் கம்பை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு புகைப்பட “போஸ்’ கொடுப்பது மாதிரி நின்றார்.

“” யூ ஸீ எனக்கு இது ஓக்கே” என்றேன்.

மேலே குறிப்பிட்டவர்களைக் காட்டிலும் வித்தியாசமான ஒரு மனிதரை நான் சந்திக்க நேர்ந்தது. வழக்கமாக என் காலைப்பொழுது நடைப்பயிற்சி பிள்ளையார் கோயில் வரை இருக்கும். போகிற வழியில் ரெயில் டிக்கெட் முன்பதிவுக்காக ராஜாஜிபவன் வாசலில் க்யூ நிற்பது ஒரு தவறாத காட்சி, ஒரு நாள் காலை ஆறரை மணிக்கு, அந்த வரிசையை நெருங்குகையில், “”ஒன்மினிட் சார்” என்ற கம்பீரமான குரல் என்னை அழைத்தது,

சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன், “”நான்தான் சார்” என்று அரைக்கால்சட்டை அணிந்து, சீருடை அணியாத போலீஸ் மாதிரி ஒருத்தர் வந்தார். என்னைப் பயம் கவ்வியது. காரணம் என்னவெனில் இந்த டிக்கெட் வரிசையை ஒட்டினாற் போல், சில நாள் போலீஸ் வேன் நிற்கும், பறிமுதல் செய்யப்பட்ட ஸ்கூட்டர்கள், மொபெட்டுகள், பைக்குகள் அதில் கிடக்கும், வேக எல்லையை மீறிப் போனவர்களையும் அவர்கள் பிடிப்பார்கள். ஒருவேளை என் பையன் வேகமாகச் சென்று விட்டானோ? ஏதாவது காட்சி ஸிடிவியில் பதிவாகி விட்டதா? நேற்று நானும் கார் முன் ஸீட்டில் இருந்தேனே”

இதே தடா காலை வேளையில் ஒரு மினி சோதனை என்று நினைத்தேன்.

“”ஸôரி, உங்களை நிற்க வைத்து விட்டேன்” என்று பீடிகையுடன் ஆரம்பித்தார், “”என் தகப்பனாருக்கு 83 வயசாகிறது, பாத்ரூமிலே வழுக்கி விழுந்து விட்டார், டாக்டர் ஆபரேஷன் பண்ணி சரியாகிவிட்டது. ஆனால் “வாக்கர்’ வைத்துக் கொண்டுதான் வீட்டிலேயே நடமாடுகிறார். அவர் ரிடயர்ட் ஜட்ஜ், இப்ப வீட்டிலேயே “விட்னஸ் பாக்ஸ்’ அது போல் நடப்பது அவருக்கு பிடிக்கவில்லை. கில்ட்டியாக உணருகிறார்” என்று மளமளவென்று சொல்லிக் கொண்டே போனார், “” நீங்கள் யூஸ் பண்ணுகிற மாதிரியான ஸ்டிக் அவருக்கு வசதியாக இருக்குமா? உங்கள் அபிப்பிராயம் என்ன?” என்று சீரியஸôகக் கேட்டார்.

எனக்கு என்ன பதில் சொல்வதென்றே தெரியவில்லை, சமாளித்துக் கொண்டு “” உங்கள் டாக்டர் என்ன சொல்லுகிறாரோ அதையே கடைப் பிடியுங்கள், “ஏஜ்’ ஒரு முக்கிய பாயிண்ட். மறுபடி கீழே விழுந்தால் படுத்த படுக்கைதான்” என்று எனக்கு ஆர்த்தோ மூன்று வருடம் முன்பு சொன்ன அறிவுரைகளை மடமட வென்று ஒப்பித்தேன்.

இப்படிப் பல நபர்கள், புதிய நண்பர்கள் எல்லாரின் விமர்சனத்துக்கு ஆளான ஸ்டிக் மீது கண்பட்டுவிட்டது, நான் தேய்த்து தேய்த்து நடப்பதாலோ வேறு என்ன காரணமோ தெரியவில்லை, ஸ்டிக்கின் “மூடி’ (ஆன்ள்ட்) கழன்றுவிட்டது. புத்திசாலித்தனமாகச் செய்கிறோமென்று நினைத்து, மூடியை நானே ரப்பர் பேண்டினால் கட்டினேன், மறுபடி மறுபடி கீழே விழுந்தது, கூடவே, மற்றொன்றும் பலர் என்னை எச்சரித்தார்கள், “” இது ரொம்ப ரிஸ்க்”

இந்த உதிரியான பாகங்கள் ஹார்ட்வேர் கடையில் கிடைக்குமென்று கேள்விப்பட்டு, எல்.பி.ரோட்டுக்குச் சென்றேன். புடவைக் கடையில் வண்ணத்துக்கு ஏற்ற துணி காண்பிப்பது போல, கடை ஆசாமி கிடுகிடுவென்று பற்பல மூடிகளை எடுத்துப் போட்டான். ஊஹூம் … எதுவுமே சரியாகப் பொருந்தவில்லை. கடை முதலாளி “”ஸôரி சார், அடையாறிலே வயசானவர்களுக்கென்றே கருவிகள் தயார் செய்கிறார்கள், அங்கே கேட்டுப் பாருங்கள்” என்று தொலைபேசி எண்ணையும் கொடுத்தார். அவர்களிடம் விசாரித்தேன்; தங்கள் கடையில் வாங்கின கருவிக்கான பாகங்கள் கிடைக்கும் என்றார்கள்.

வேறு என்ன மாற்று வழி? மீண்டும் போக்குவரத்து நெரிசலில், ஒற்றை வழிப் பாதையில் ராயப்பேட்டை போனேன், ஆனால் அங்கும் கூட, பொருத்தமான மூடி கிடைக்கவில்லை. “” ஸ்டிக் இங்கே இருக்கட்டும், நீங்கள் புஷ்ஷே இல்லாமல் நடந்ததால் தேய்ந்துவிட்டது, கொடுத்துவிட்டுப் போங்கள், ரெண்டு நாளில் வரவழைத்துப் பொருத்துகிறோம்” என்றார் முதலாளி. சில நாள் கழித்து, புது மூடிகளுடன் அதே ஸ்டிக்.

இவ்வளவு நேர்ந்த பின் அடுத்த வீட்டுக்காரரைப் பற்றிச் சொல்லாமல் இருக்கலாமா? 40 வருடமாகப் பழக்கம், “” ஹல்லோ?” என்று என்னைப் பெயர் சொல்லிக் கூப்பிட்டார், “” ஸ்டிக் வசதியாக இருக்கிறதா?”

“”ஓ யெஸ்” என்றேன்.

“”யூ ஸீ திஸ்” என்று தன் கையிலிருந்ததைக் காண்பித்தார், “” எங்கே வாங்கினேன் சொல்லுங்கள்” என்றார். விநாடி வினா மாதிரி, அதுதான் கேள்வியிலேயே பதில் தொக்கி நிற்கிறதே?”

“” யு.எஸ்” என்றேன்,

“” கரெக்ட்” என்றார் உற்சாகமாக.

“”என் பெண்தான் பிடிவாதமாக அனுப்பி உபயோகிக்கச் சொன்னாள், வெரி கன்வீனியன்ட்” என்றார். பெருமைக்காகச் சொல்லாமல் நன்றியுடன் சொன்னார். என்னைவிட ஏழெட்டு வயது மூத்தவர், இன்னமும், எப்போதாவது ஸ்கூட்டரில் செல்கிறார், அவருக்கு மரியாதை தராமலிருக்கலாமா?

நடந்து போக மட்டுமல்லாமல், இந்தக் கம்பு சில பைகளை மாட்ட, வைக்கத் தோதாயிருக்கிறது, கூட்டத்தில் நுழையும்போது முன்னுரிமை கிட்டுகிறது. மனத்தில் சிறிய உறுத்தலாயிருந்தாலும். ஆனால் நான் இப்போது ஸ்டிக்கை உபயோகப்படுத்துவது ஆர்த்தோ பிராப்ளத்துக்காக அல்ல, வேறு சின்ன நியூரோ பிராப்ளம்.

மூலையில் சுவரோடு சாய்ந்திருந்த வாக்கிங் ஸ்டிக்கைப் பார்த்தேன், கல்கி கிருஷ்ணமூர்த்தி அவர்களின் துவக்ககால நிகழ்வு ஞாபகம் வந்தது.

ஒரு சமயம், ஆங்கிலத்தில் நஐயஅ என்றிருந்ததை “கடவுள்’ என்று மொழி பெயர்த்திருந்தாராம். அதைக்கண்ட திரு.வி.க, “”ஏன்? சிவனை உங்களுக்குப் பிடிக்காதா?” எனக் கேட்டிருக்கிறார்.

“”பேஷாகப் பிடிக்கும், ஆனால் அவருடைய நெற்றிக்கண்ணை மூன்றாவது கண்ணை எனக்குப் பிடிக்காது” என்று கல்கி பதிலளித்திருக்கிறார்.

என் அனுபவம் வேறுவிதம். இந்த மூன்றாவது காலுக்கு என்னை மிகவும் பிடித்திருக்கிறது. இல்லாவிட்டால், சில சமயங்களில் மறந்து போய் விட்டால் கூட கை தட்டி, அழைத்துத் திரும்பத் தருவார்களா?

“”இரண்டு அடி நீளமும், மூன்று பிடிகளும் கொண்ட வாக்கிங் ஸ்டிக்கே? உனக்கு என் மனமார்ந்த நன்றி!” என சொல்லிக் கொண்டேன்.

– வாதூலன் (ஜூன் 2015)