இலங்கையின் தாய்மார்கள்

(1996 இல் ‘தமிழ் டைம்ஸ்’ – லண்டனில் ‘Mothers of Sri Lanka’ என்ற தலைப்பில் வெளியான இந்த ஆங்கிலக் கதை நான் ஏன் இலங்கையின் சமாதானத்துக்காகவும் ஒற்றுமைக்காகவும் பிரச்சாரம் செய்கிறேன் என்பதை விளக்கும்.)

லண்டன் 1996

“இது ஒரு சூடான நாளாக இருக்கப் போகிறது” தேவிகா திரைச் சீலைகளை விலக்கி வெளியே வானிலையைப் பார்க்கும்போது தனக்குத்தானே முணுமுணுத்துக் கொண்டாள்.

தெளிவான நீல வானம் மெதுவான இயக்கத்தில் நகர்ந்து அலைந்து செல்லும் மென்மையான வெள்ளை மேகங்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டுள்ளது. காலை ஏழு மணி மட்டுமே என்பதால் தெரு கிட்டத்தட்ட காலியாக இருக்கும்.

பக்கத்து வீட்டுக்காரர் வீட்டில் வழக்கம் போல சத்தமாக ‘மேற்கிந்திய ரெக்கே’ இசை கேட்கிறது. தேவிகா ஆடியோ டேப்பை போட்டுக்கொண்டு பாத்ரூம் செல்கிறாள். சில நொடிகளில் தமிழ் தேவார பாடல்கள் அமைதியான தாள லயங்களால் வீட்டை நிரப்புகின்றன.

அவள் தேநீர் தயாரிக்க கீழே வருகிறாள். அவளது குழந்தைகள் அவளது அறைக்கு அருகிலேயே தங்கள் அறைகளில் தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்கள் நேற்று இரவு தங்கள் நண்பர்களுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். பாடசாலை விடுமுறையானதால் அவர்கள் தாமதமாக எழுந்திருக்கப் போகிறார்கள். அவர்களின் பூனை ஜோசி அறையைச் சுற்றி அலைந்து காலையில் வழக்கம் போல் அவளின் கால்களை நக்குகிறது. கருப்பு பூனை மிகவும் அழகாக இருக்கிறது மற்றும் நன்கு வளர்க்கப்பட்ட இளம் பெண்ணைப் போல நேர்த்தியாக நகர்கிறது. பூனை தேவிகாவைப் பார்த்து கத்துகிறது.

பூனை தனது உணவை விரும்புகிறது. ஆனால் சிறுவர்கள் இப்போது எழுந்திருக்க மாட்டார்கள். “சரி ஜோசி கீழே வா நான் உனக்கு உணவளிக்கிறேன்”. தேவிகா பூனையின் வெல்வெட் போன்ற உடலைத் தடவிக் கொடுக்கிறாள். ஏழு மணி செய்திகளைக் கேட்க சமையலறையில் ரேடியோவைத் திருப்புகிறாள். தேவிகா எப்போதும் காலையில் வேலைக்குச் செல்வதற்கு முன் பி.பி.சி.உலக சேவையைக் கேட்பாள்.

இலங்கை பற்றிய மற்றுமொரு செய்தித் தொகுப்பு. முல்லைத்தீவு தாக்குதல். தாக்குதலில் இறந்தவர்களின் எண்ணிக்கை குறித்து செய்தி வாசிப்பாளர் தொடர்ந்து பேசி வருகிறார். தேவிகா தாக்குதல் பற்றிய செய்தியை உள்வாங்க பூனை உணவு டப்பாவைத் திறப்பதை நிறுத்துகிறார். “பல்வேறு ஆதாரங்களின்படி சுமார் ஆயிரம் இளைஞர்கள் கொல்லப்பட்டுள்ளனர். இலங்கை அரசாங்கம் பயங்கரவாதிகளைத் தேடுகிறது கடற்படை விமானப்படை மற்றும் ஆயுதப்படைகளுடன் பதிலடி கொடுக்கிறது;’’.

இலங்கையில் இருந்து ருவாண்டா புருண்டி என பல செய்திகள் மூன்றாம் உலக நாடுகளின் கொலை வெறி பற்றிய விவரங்களை அளிக்கின்றன. வானொலி ஒலிபரப்பாளருக்கு இந்த செய்திகள் வெறும் சம்பவங்கள்தான்.

தேவிகாவுக்கு?

அந்தக் காட்சியைப் பற்றிய அவளது கற்பனைகள் சிந்திக்க முடியாதவை. என்ன ஒரு சோகம்! இப்போது அவளின் தாகம் குறைந்து விட்டதால் அவளால் தேநீர் குடிக்க முடியவில்லை. ரேடியோவை மூடிவிட்டு வேலைக்குப் போகத் தயாரானாள். கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்கிறது. தபால்காரர் கடிதங்களைக் கீழே போடுகிறார்.

பில்கள் பில்கள் மற்றும் பல பில்கள் தண்ணீர் மின்சாரம் எரிவாயு மற்றும் தொலைபேசி என முடிவில்லாத கட்டணங்களின் ஓட்டம். சில நேரங்களில் அவை அனைத்தும் ஒரே நேரத்தில் வருகின்றன. தலை மற்றும் உடல் வலிகளுடன் கூடிய கடுமையான காய்ச்சலைப் போல. அந்த பில்களுடன் இரண்டு நீல காற்று அஞ்சல் கடிதங்கள் உள்ளன. திடீரென்று தேவிகா மனம் தவித்துப் போகிறது.

வழக்கமாக மோசமான செய்திகளைக் கொண்டு வரும் கடிதங்களைப் பார்க்க அவள் பயப்படுகிறாள். இலங்கையில் கடந்த பதினைந்து வருடங்களாக நடந்தது அதுதான். அவள் கடிதங்களை தனது வேலை பையில் வைத்துவிட்டு மாடிக்குச் செல்கிறாள். பக்திப் பாடல் இன்னும் ஒலித்துக் கொண்டிருக்க கடவுள்களின் சிலைகளைப் பார்த்து “ஏன் இலங்கையில் இந்தக் கொலைப் பைத்தியம் ஏன்?” என்று கேட்கிறாள். சிலைகளின் பதிலுக்காக அவள் காத்திருக்க முடியுமா? அவள் தனக்குள் நினைத்துக் கொள்கிறாள்..

இலங்கையில் பொருளாதார அதிகாரமும் ஆயத பலமும் கொண்டமனிதர்கள் கடவுளின் இடத்தை பிடித்து அப்பாவி மக்களை வைத்து ‘போர்’ விளையாட்டு விளையாடுகிறார்கள்.

தேவிகா தன் குட்டி மகன் ரவியின் அறைக்கு சென்று “பை டார்லிங்… பின்னேரம் பார்க்கலாம்” என்றாள்.அவன் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தான். அவனுக்கு பதினோரு வயதாகிறது. ஆனால் அவளுக்கு அவன் அவளுடைய ‘குழந்தை’. அவள் அவனை மென்மையாக முத்தமிட்டு சிறிது நேரம் அவனது தேவதைத் தன்மையான முகத்தையே பார்த்துவிட்டு முணுமுணுக்கிறாள் “இன்று இலங்கையில் இப்படி எத்தனை குழந்தைகள் இறந்திருக்கிறார்கள்? எத்தனை தாய்மார்கள் தங்கள் அன்புக்குரியவர்களை இழந்துள்ளனர்? இது எப்போது நிற்கப் போகிறது? யார் அதைத் தடுக்கப் போகிறார்கள்? அரசுக்கு சவால் விடும் துணிச்சல் யாராவது உண்டா? மனித நேயம் என்பதொல்லாம் எங்கே போயிற்று?”

மகனின் படுக்கையறை கதவை சாத்திவிட்டு தெருவுக்கு விரைகிறாள். ஜோசி பூனை சாலையின் மூலை வரை அவளை வழியனுப்பப் பின்தொடர்கிறது.

அடுத்த தெருவில் சலசலப்பு கேட்கிறது. சில குழந்தைகள் கூடி நின்றுஒரு பழைய ‘ஓக்’ மரத்தை பாதுகாக்க முடிந்தவரை சத்தமாக கத்துவதால் சத்தம் ஒவ்வொரு நொடியும் அதிகரித்து வருகிறது. குழந்தைகளின் போராட்ட இரைச்சலுக்குக் காரணம் என்னவென்றால் உள்ளூர் ஆட்சி சபை அந்த மரத்தை வெட்டப் போகிறது.ஏனெனில் அந்த மரம் அருகிலுள்ள மிகவும் பிரசித்தி பெற்றகடைக்கு ஆபத்து என்று அவர்கள் நினைக்கிறார்கள். அந்தக் கடை இளம் பெண்களுக்கான அழகு ஒப்பனை தயாரிப்புகளை விற்கிறது. அந்தக் கடை பெரிய இலாபம் தரும் வியாபார நிலையம். உள்ளூர் ஆட்சி சபைக்கு நல்ல வரி கட்டும் கடை!

குழந்தைத்தனமான ‘சிறுவர் சிப்பாய்கள்’ தங்கள் சிறிய குரல்களில் கதறி அழுதனர். அவர்களின் சிறிய ‘பேச்சாளர்’ அந்த மரத்தை அழிப்பது அந்த மரத்தை உட்கார பயன்படுத்தும் பல பறவைகளின் வாழ்க்கை முறையை சேதப்படுத்தும் என்றும் அந்த மரத்தில் இரண்டு வகையான அணில்கள் வாழ்கின்றன அவை பார்ப்பதற்கு மிகவும் அழகானவை என்றும் கூறினர்.

மரத்தைச் சுற்றியுள்ள புதர்களில் வசிக்கும் முயல்களின் அடையாளமாக சில குழந்தைகள் ‘முயல்’ ஆடைகளை அணிந்துள்ளனர். சில ஐந்து வயது சிறுவர்கள் “எங்கள் மரத்தையும் அதில் உள்ள விலங்குகளையும் காப்பாற்றுங்கள்” என்ற பதாகையை ஏந்தியுள்ளனர்.

உள்ளூர் நிருபர்களும் தொலைக்காட்சி நிருபர்களில் ஒருவரும் இந்த விவகாரத்தை பதிவு செய்ய உள்ளனர். இந்த பழைய ‘ஓக்’ மரம் கடந்த சில நாட்களாக தேசிய கவனத்தை ஈர்த்துள்ளது. இந்த போராட்டம் பிரிட்டிஷ் தேசிய தொலைக்காட்சியில் ஒளிபரப்பப்பட்டு வருகிறது. மரத்தை காப்பாற்ற எழுந்த எழுச்சியை ‘மக்களின் பிரச்சினை மற்றும் உள்ளூர் இளம் சமூகத்தின் மனநிலையைப் பாதிக்கும் நடவடிக்iயை எதிர்க்கும் போராட்டம்’ என்று சித்தரிக்கிறது.

விலங்குகள் மீதான சோதனைக்கு எதிராக இருக்கும் விலங்கு உரிமை ஆர்வலர்களும் உலகெங்கிலும் உள்ள விலங்குகளைக் காப்பாற்றுங்கள் என்ற உணர்ச்சிகரமான முழக்கங்களுடன் தங்கள் பதாகைகளுடன் உள்ளனர்.

உலகில் பேராசை பிடித்த மனிதர்களால் இயற்கையின் பசுமையான வயல்களும், மழைக்காடுகளும் அழிக்கப்படுவது பற்றி சூழலியலாளர்களும் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். “இப்போது இந்த உலகத்திற்கு என்ன கிடைத்திருக்கிறது என்று பாருங்கள்; நகரங்களும் நhடுகளும் அசுத்தமான காற்றால் மாசுபட்டுள்ளன. எங்கள் தெருக்களைப் பாருங்கள் – அவை கார்கள் மற்றும் லாரிகளால் சிதறிக்கிடக்கின்றன. இவை அனைத்தும் மனிதனின் பேராசையை அடிப்படையாகக் கொண்டவை. தன்னலம் கொண்ட முதலாளிகள் ‘பொருளாதார முன்னேற்றம்’p என்ற பெயரில் எல்லாவற்றையும் மற்றும் அனைவரையும் சுரண்டுகிறார்கள்.மக்களை அளப்பரிய நோய்களுக்கு ஆளாக்குகிறார்கள்”.

“என்ன ஒரு உலகம் – பூனைகள். பறவைகள் அணில்கள் முயல்கள் மற்றும் ஒரு பழைய ‘ஓக்’ மரம் ஆகியவை உலகில் வாழ உரிமை உண்டு. ஆனால் இலங்கையில் சாதாரண தமிழர்களுக்கு வாழ உரிமை இல்லை. ஏனென்றால் அவர்கள் தவறான இனக்குழுவைச் சேர்ந்தவர்கள்” என்று தேவிகா தனக்குத்தானே வருத்தத்துடன் முணுமுணுத்துக் கொள்கிறார்.

மூலை வீட்டுப் பெண் இப்போதுதான் தெருவுக்கு வருகிறாள். கவர்ச்சியான புன்னகை. மெலிந்த உருவம். பொன்னிற நிறத்தை அழகு செய்யும் எளிய நீல நிற ஆடை மற்றும் நீண்ட கருப்பு கூந்தலுடன் வயது இருபதுகளில் இருக்கும் ஒரு இந்திய இளம் பேரழகு. மற்றவர்களை எவ்வாறு தன் பக்கம் திருப்புவது மற்றும் அவளது நேர்த்தியையும் அழகையும் மற்றவர்கள் பாராட்டுவhர்கள் என்பதை அறிந்த நன்கு பயிற்சி பெற்ற பேஷன் மாடலின் பாணியில் அவர் நடக்கிறாள். தேவிகா அவ்வப்போது ‘ஹலோ’ சொல்லிக் கொள்வாள்.

தேவிகா அந்த இளம்பெண்ணைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் தன் மருமகளின் வீட்டை நினைத்துக் கொள்வாள். அவளது ஒன்றுவிட்ட சகோதரியின் மகள் சாவித்திரி அந்த கிராமத்தின் மிக அழகான பெண்களில் ஒருத்தி. இந்த வழியாகச் செல்லும் இந்த அழகிய இந்திய பெண்ணைப் போலவே இருந்தாள். சாவித்திரியைப் பற்றிய நினைவுகள் மிகவும் வலி மிகுந்தவை என்பதால் தேவிகா கண்களை மூடிக் கொள்கிறாள். தமிழர்களுக்கெதிரான வன்முறை இலங்கையில் ஒட்டு மொத்த தமிழரையும் பாதிக்கிறது.

மெயின் ரோட்டுக்கு அருகிலுள்ள வெள்ளை வீட்டிலிருந்து இருந்து இரண்டு சிறிய குழந்தைகளுடன் ஒரு தாய் அவளுக்குப் பின்னால் வருகிறாள். தேவிகா வழக்கம் போல் அந்த இளம் தாயிடம் ‘குட்மோர்னிங்’ சொல்கிறாள்.

” குட்மோர்ணிங்.இன்று ஒரு சூடான நாளாக இருக்கப் போகிறது” அந்தப் பெண் நீல வானத்தைப் பார்த்தபடி சொல்கிறாள்.

“ம்” தேவிகா.

‘நீங்க இலங்கைக்காரர் இல்லையா?” அந்த தாய் தேவிகாவைக் கேட்கிறாள்.

“ஆமாம்… ஆனால் உனக்கு எப்படித் தெரியும்?” தேவிகாவுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.

“…..என் கணவர் அதிகாலையில் செய்தி கேட்டுக் கொண்டிருந்தார் அவர் நீங்கள் இலங்கையிலிருந்து வந்திருப்பதாக கூறினார். “

அவனுக்கு எப்படித் தெரிந்தது என்று தேவிகாவுக்கு இன்னும் புரியவில்லை.

“ஓ அவருக்கு எப்படித் தெரியும் என்று நீங்கள் ஆச்சரியப்படுகிறீர்கள் இல்லையா? இலங்கை கிரிக்கெட் உலகக் கோப்பையை வென்றபோது நீங்கள் இலங்கையைச் சேர்ந்தவர் என்று மூலைக் கடையில் இருந்த திரு படேல் அவரிடம் கூறினார்’.

தேவிகா பணிவுடன் புன்னகைக்கிறாள். “ஆமாம், என் நாட்டு ஆண்களில் சிலர் கிரிக்கெட் மைதானத்தில் வல்லவர்கள் சிலர் கொலை செய்வதிலும் சிறந்தவர்கள்.” அவள் அந்தப் பெண்ணிடம் நேர்மையாகச் சொல்ல விரும்பினாள்.

“உங்க நாட்டுல ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் இறந்து கொண்டிருப்பதாக ரேடியோ சொன்னது. அங்Nக இன்னும் உங்கள் குடும்பம் இருக்கிறதா?” அவர்கள் இப்போது பேருந்து நிறுத்தத்தை அடைந்துள்ளனர். தேவிகாவால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை – பேருந்து நின்றதும் அவள் ஏறுகிறாள். இன்னொரு பேருந்துக்காகக் காத்திருக்கும் அம்மாவைப் பார்த்து கையசைக்கிறாள். பேருந்து மிகவும் நெரிசலானது. மக்கள் ஏறுவதற்காக தங்கள் முறைக்காகக் காத்திருக்கிறார்கள். சிலர் பேருந்தின் தாமதத்தைப் பற்றி முணுமுணுக்கிறார்கள் மற்றவர்கள் பொறுமையாக மற்றவர்களைப் பின்தொடர்ந்தனர். தாயின் கேள்வியிலேயே அவள் மனம் இன்னும் இருக்கிறது. “எத்தனை பேர் கொல்லப்படுகிறார்கள்?”

“இந்த பஸ் நெருக்கம் போர்க் களம்; மாதிரி நெரிசலாக இருக்கிறது.” பேருந்தின் பின்புறம் செல்ல முயற்சிக்கும் பெரிய வயிற்றுடன் ஒரு பருமனான மனிதன் ஓட்டுநரைப் பார்த்து கத்துகிறான். அடர்த்தியான மேக்கப் போட்டு, குமட்டல் தரும் வாசனைத் திரவியத்தில் நனைந்திருக்கும் ஒரு இளம் பெண்ணுக்கும் லேசான மூச்சுத் திணறலுடன் இடைவிடாமல் இருமிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு மெலிந்த பெண்ணுக்கும் இடையில் தேவிகா தன்னை நிறுத்திக் கொள்கிறாள்.

தேவிகாவின் பேருந்து பயணம் வழக்கமாக இருபது நிமிடங்கள் ஆகும். அந்த நேரங்களில் அவள் நேரத்தை கடத்த ஏதாவது படிப்பாள். அவள் தனது கைப்பையைத் துழாவுகிறாள். ஏர்மெயில் கடிதங்களைக் கண்டுபிடிப்பதற்கு முன் ஒரு குறிப்பைப் பார்க்கிறாள். இது தேவிகாவின் உதவி தேவைப்படும் ஒரு தமிழ்ப் பெண்ணைப் பற்றியது.

சமூக சேவகர் ஒருவர் நேற்று தேவிகாவை தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டு இங்கிலாந்தில் இருக்கும் ஒரு தமிழ் பெண் அகதிக்கு மொழிபெயர்ப்பு செய்ய இன்று வருமாறு கூறினார். நான்கு மாதங்களுக்கு முன்பு இங்கிலாந்துக்கு வந்த அந்த அகதிப் பெண் தனியாக வசித்து வருகிறார். சுமார் இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு ஒரு குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தார். மேலும் பிரசவத்திற்குப் பிந்தைய மனச்சோர்வால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளார். அவளுடைய ஆங்கிலம் நன்றாக இல்லாததால் அவளால் மற்றவர்களுடன் நன்றாக தொடர்பு கொள்ள முடியாது. குழந்தையை கவனித்துக்கொள்ள தாய்க்கு பொருத்தமான மருத்துவ நிலையில் இல்லாததால் குழந்தையை அதன் தாயிடமிருந்து தனிமைப்படுத்துவது குறித்து சமூக சேவை பரிசீலித்து வருகிறது.

ஒரு தமிழ் அகதி!

இதுதான் வெளிநாடுகளில் வாழும் சுமார் 50000 இலங்கைத் தமிழர்களின் அடையாளம்; பெயர் இல்லை. பதவி இல்லை. தகுதி இல்லை. முகவரி தேவையில்லை ‘அகதி’ என்ற வார்த்தையைத் தவிர.

.பாதாள றெயில் ஸ்டேஷனில் பேருந்து நின்றதும் தேவிகா அந்த நோட்டை மீண்டும் தன் கைப்பையில் வைக்கிறாள். ரயிலைத் தவறவிட விரும்பாத அவள் பிளாட்பாரத்திற்கு ஓடுகிறாள். இன்னும் சில நிமிடங்களில் ரயில்கள் டப்பாவில் போட்ட மீன் போல மக்களால் நிரம்பி வழிந்துவிடும். அவள் உட்கார இடம் கிடைத்தவுடன் ஏர்மெயில் கடிதங்களை எடுத்துக்கொள்கிறாள். இரண்டு கடிதங்கள். கொழும்பிலிருந்து வந்திருந்தன. ஒன்று அவரது சகோதரியிடமிருந்தும் மற்றொன்று அவரது நண்பரிடமிருந்தும். தேவிகா முதலில் திறந்தது தோழி கீதாவின் கடிதம்:

“அன்புள்ள தேவிகா தயவுசெய்து எனக்கு உதவுங்கள். எனக்கு இங்கு உதவிக்கு யாரும் இல்லை. எனது மகன் சில நாட்களுக்கு முன்பு காவல்துறையினரால் கைது செய்யப்பட்டான். ஏனெனில் அவன் தமிழ் பயங்கரவாதிகளில் ஒருவன் என்று அவர்கள் நினைக்கிறார்கள். எனது குடும்பத்திற்கு அரசியலுடன் எந்த தொடர்பும் இல்லை என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். இருப்பினும். உங்களுக்குத் தெரியும். கொழும்பில் நீங்கள் ஒரு தமிழராக இருந்தால் அது போதும். நீங்கள் கைது செய்யப்படுவதற்கு போதுமானது. நீங்கள் எதுவும் செய்ய வேண்டியதில்லை. அவர்கள் சில நாட்களுக்கு முன்பு அவரை அழைத்துச் சென்றனர். நான் அவர் இருக்கும் இடத்தைக் கண்டுபிடிக்க முயற்சித்தேன். ஆனால் சிரமத்துடன்; இப்போது நிச்சயமாக அவரை விடுவிக்க நான் நிறைய பணம் கொடுக்க வேண்டும் என்று அவர்கள் எதிர்பார்க்கிறார்கள். இலங்கையில் இந்த அரசியல் ஒரு பெரிய வியாபாரம். போலீஸ் நிலையத்தில் போலீசார் பணம் கேட்பார்கள். இராணுவம் சோதனைச் சாவடிகளில் பணம் எடுக்கும். அரசியல்வாதிகள் ஆயுத பேரம் அல்லது பசியால் வாடுபவர்களுக்கு உணவளிக்க வெளிநாட்டு உதவி மூலம் பணம் சம்பாதிப்பார்கள். ஒரு வீட்டை வாடகைக்கு எடுப்பது கொழும்பில் உள்ள ஒரு தமிழனுக்கு ஒரு சிம்ம சொப்பனம்இ இங்கு இருப்பது ஒரு அன்றாட போராட்டம். தயவுசெய்து எனக்கு உதவுங்கள்”.

தேவிகாவின் கண்களில் கண்ணீர் பெருகியது. கடந்த பதினைந்து வருடங்களாக இலங்கையில் நிலவும் மோசமான அரசியல் சூழலால் கீதாவின் வாழ்க்கை அழிக்கப்படுகிறது. கீதா இலங்கையில் பிரச்சினை தொடங்குவதற்கு முன்னர் கிழக்கு மாகாணத்தில் தனது ஆசிரியைக் கணவர் மற்றும் அவரது மூன்று ஆண் பிள்ளைகள் மற்றும் இரண்டு மகள்களுடன் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்து வந்தார். இலங்கை அரசாங்கம் தமிழ் பகுதிகளில் தமிழ் இளைஞர்களை திட்டமிட்டு கைது செய்து சித்திரவதை செய்தபோது கீதா தனது மூத்த மகனை இழந்தார். ஒரு கிறிஸ்தவ கல்லூரியின் புத்திசாலி மாணவர். கைது செய்யப்பட்டு சித்திரவதை செய்யப்பட்டு அவரது சிதைந்த உடல் கைது செய்யப்பட்ட மறுநாள் வயலில் கண்டெடுக்கப்பட்டது. “தமிழ் பயங்கரவாதிகளை” தேடி இராணுவம் வந்தது. ஆட்கள் கிடைக்காதபோது………..? இந்த கொடூரமான இனக்கலவரத்தால் பாதிக்கப்பட்ட தமிழ்ப் பெண்களின் கதறல் சத்தம் தேவிகாவால் இன்னும் கேட்கிறது. ‘ஐயோ பாவம் கீதா’ தேவிகா தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டாள்.

மற்றைய கடிதம் தேவிகாவின் சகோதரியிடமிருந்து வந்ததாகும். அவர் இலங்கை இராணுவத்தால் அண்மையில் ‘சுற்றிவளைக்கப்பட்டதை’ விவரித்தார்; இதன் விளைவாக எத்தனை பேர் இறந்துள்ளனர் அல்லது காணாமல் போயுள்ளனர். மற்றும் எத்தனை பேர் தங்கள் கிராமத்தில் அரசாங்கத்தை எதிர்த்துப் போராட தமிழ் போராளிகளால் ஆட்சேர்ப்பு செய்யப்பட்டனர் அல்லது அவர்களுடன் சேர்ந்தனர்.

“அன்பு சகோதரி இங்கே வீட்டில் வாழ்க்கை ஒரு வாழும் நரகம் போன்றது – இலங்கையில் ஏழைகளுக்கு எதிர்காலம் இல்லை. உங்களிடம் பணம் இருந்தால் மட்டுமே நீங்கள் வெளிநாட்டிற்கு ஓட முடியும் அல்லது உங்களுக்கு உதவ வெளிநாட்டில் யாராவது இருந்தால் மட்டுமே நீங்கள் வெளிநாட்டிற்கு ஓட முடியும். இல்லையெனில் இளைஞர்களுக்கு அவர்களை வழிநடத்த ஒரு வேலை இல்லை. அரசாங்கம் ஏழை சிங்கள சிறுவர்களை படுகொலை செய்ய போர்க்களத்திற்கு கொண்டு செல்கிறது. வறிய தமிழ் இளைஞர்களுக்கு எதிர்காலம் இல்லாததால் அவர்கள் அவர்களை “வாழ்வதற்கே” யுத்தத்திற்குள் அனுமதிக்கின்றனர். அவர்களில் சிலர் உங்கள் சிறிய மகனின் வயதுடையவர்கள். அவர்களால் வேறு என்ன செய்ய முடியும்? வீட்டிலேயே இருந்து கொண்டு இலங்கை ராணுவத்தால் கைது செய்யப்படுவதா? அண்மையில் நடந்த சோகமான விடயம் என்னவெனில் எமது மருமகள் பிரேமலதா தனது தந்தையையும் சகோதரர் ஒருவரையும் இராணுவத்தினர் அழைத்துச் சென்ற பின்னர் தமிழ்ப் போராளியுடன் சென்றுவிட்டார்; அவர்கள் உயிருடன் இருப்பதற்கான வாய்ப்புகள் மிகக் குறைவு என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். அமைதி சுதந்திரம் நீதி மற்றும் மனிதநேயத்திற்காக போராட நம் நாட்டில் யாராவது எஞ்சியிருக்கிறார்களா என்று நான் ஆச்சரியப்படுகிறேன்”.

“இன்றைக்கு நான் ஆபிசிலிருந்த கொஞ்சம் சீக்கிரமாக வெளிக்கிடுகிறேன்”. தேவிகா தனது சக ஊழியர் கரோலின் சிம்ப்சனிடம் அறிவிக்கிறார். கரோலின் சர்வதேச அமைப்புகளில் ஒன்றில் முன்னர் பணிபுரிந்தார். அவர் ஆப்கானிஸ்தானில் பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளுக்கு உதவினார். ரஷ்ய ஏவுகணையால் காயமடைந்த அவர் கிட்டத்தட்ட உயிர் போகும் நிலையிலிருந்து தப்பினார். தற்போது இந்த மகளிர் அமைப்பில் பணியாற்றி வரும் இவர் இலங்கையின் சூழல் குறித்து ஓரளவு அறிந்தவர். ஆலோசனை கேட்க வரும் பெண்களின் பெயர்களை ஒழுங்குபடுத்துவதில் மும்முரமாக இருக்கும் தேவிகாவை கரோலின் பார்க்கிறாள். வீட்டு வன்முறை முதல் கர்ப்ப பரிசோதனை வரை பல்வேறு பிரச்சினைகளைக் கொண்ட பெண்களுக்கு உதவுவது அவர்களின் பணியில் அடங்கும்.

“ஆர் யூ ஓகே?” என்று கேட்கிறாள் கரோலின். இலங்கையில் என்ன நடக்கிறது என்பதை நினைத்து தேவிகா கிட்டத்தட்ட கண்ணீர் விடுகிறாள். “நான் எப்படி சரியாக இருக்க முடியும் கரோலின்? உங்கள் நாட்டு மக்கள் ஆயிரக்கணக்கில் ஒருவரையொருவர் கொன்று குவிக்கிறார்கள் என்று கேள்விப்பட்டால் நீங்கள் மகிழ்ச்சியடைவீர்களா?”

சமந்தா ஜான்சன் – வரவேற்பாளர்- அந்த நேரம் உள்ளே நுழைந்து “இது ஒரு அவமானம். ஒரு மோசமான இரத்தக்களரி அவமானம்!” என்று கோபத்துடன் கூறுகிறார். கரோலினும் தேவிகாவும் கண்களில் கேள்வியுடன் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். “உங்க நாட்டில் உங்க ஆட்கள் இப்படி ஒருத்தரை ஒருத்தர் கொல்வது வெட்கக்கேடு… நான் இலங்கைக்கு செல்ல விடுமுறை முன்பதிவு செய்தேன். இப்போது என்னால் செல்ல முடியாது; உங்கள் மக்களால் ஏன் மற்ற மனிதர்களைப் போல சரியாக நடந்து கொள்ள முடியவில்லை?’’

சமந்தாவுக்கு எவ்வளவு எளிமையான கேள்வி இது. ஆனால் பதில் சொல்வது எளிதாகத் தெரியவில்லை. தொலைபேசி ஒலிக்கிறது. தேவிகாவின் மகன்களில் ஒருவன் போனில் பேசிக்கொண்டிருக்கிறான். பின்னணியில் அவளது குட்டி ரவி மிகவும் சத்தமாக அழுவதை அவளால் கேட்க முடிகிறது.

.“என்ன விஷயம்?” என்று கேட்டார். மகன் அழும் சத்தம் கேட்டு தேவிகா பதறிப் போகிறாள். மகன் சேகருக்கு பதினான்கு வயதாகிறது. மிகவும் புத்திசாலியாக இருந்தாலும் விடுமுறை நாட்களில் அவர்கள் வீட்டில் தனியாக இருக்கும்போது அவள் எப்போதும் அவர்களைப் பற்றி கவலைப்படுகிறாள்.

“அம்மா எங்கள் பூனை ஜோஸி ஒரு காரில் அடிபட்டுவிட்டது. நாம் அதை கால்நடை மருத்துவரிடம் அழைத்துச் செல்ல வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன்……..நான் பூனைக்குட்டிக்காக உங்கள் அறையிலிருந்து கொஞ்சம் பணம் எடுக்கலாமா?”

“கண்டிப்பா டார்லிங் நீ பூனைக்கு கொஞ்சம் பணம் எடு ஆனா ரவியைக் கொஞ்சம் சாந்தப்படுத்து இல்லையென்றால் அவன் மிருக வைத்தியரpடம் அழுதுகொண்டே இருப்பான்.”

“சரி அம்மா”.

போனை வைத்து விடுகிறாள். குழந்தைகள் தங்கள் பூனையை நேசிக்கிறார்கள். பூனை வீட்டில் இல்லையென்றால் சிறிய பையன் அந்த விலங்கை மிகவும் விரும்புவதால் சாப்பிட மாட்டான்.”தமிழ்ப் போராளிகளில் சிலர் உங்கள் சின்ன மகனின் வயதை ஒத்தவர்கள்” என்ற அக்காவின் கடிதத்தின் வார்த்தைகள் தேவிகாவின் மண்டையில் எதிரொலிக்கின்றன!

இலங்கையின் ஏழைக் குழந்தைகளுக்கு இலங்கையில் குழந்தைகளாக இருக்கும் உரிமை மறுக்கப்பட்டுள்ளது. ஏழைத் தமிழ் சிறுவர்கள் போர்க்களத்தில் உள்ளனர். சில ஏழை சிங்கள சிறுவர்கள் கடற்கரையில் பாலியல் தொழிலுக்கு விற்கப்படுகிறார்கள். தங்கள் வக்கிரமான பாலியல் விருப்பங்களுக்காக அப்பாவிகளை சுரண்டுவதற்கு தயக்கமோ தார்மீக தடையோ இல்லாத வெளிநாட்டாருக்கு பல வறிய நாட்டுக் குழந்தைகள் பாலியல் வியாபார தரகர்களால் விற்கப் படுகிறார்கள்.!

இலங்கையில் உள்ள அரசியல்வாதிகளுக்கு தமது பிரஜைகள் பற்றிய மனசாட்சி இருக்கிறதா அல்லது நாடு இப்படித்தான் அழுக வேண்டும் என்று அவர்கள் விரும்புகிறார்களா?

இந்த கேள்விகள் தேவிகாவின் மனதில் அடிக்கடி தோன்றினாலும் யாரும் பதில் சொல்ல மாட்டார்கள்.

“நல்லா இருக்கிறீர்களா தேவிகா?” அவர்கள் தனியாக இருக்கும்போது கரோலின் மீண்டும் தேவிகாவிடம் கேட்கிறாள். வடக்கு லண்டனில் உள்ள ஒரு தமிழ் அகதிக்கு உதவ வேண்டும் என்று தேவிகா அவளிடம் கூறுகிறாள்.

தேவிகாவிடம் இலங்கை குறித்தும் அரசியல் நிலவரம் குறித்தும் கரோலின் அடிக்கடி கேட்கிறாள். கரோலினின் சில கேள்விகள் பதிலளிக்க முடியாத அளவுக்கு சிக்கலானவை. ‘ஏன் இந்த சிங்கள இராணுவம் தமிழர்களை வெறித்தனமாக கொல்கிறது?’ அல்லது சில நேரங்களில் சிங்கள கிராமத்தினர் மீது தமிழ் போராளிகள் நடத்திய தாக்குதலைப் படித்து ‘ஏன் தமிழ் போராளிகள் அப்பாவி பெண்களையும் குழந்தைகளையும் கொல்கிறார்கள்?’ என்று கேட்பார்.

“கரோலின் அரசாங்கம் உட்பட பல குழுக்கள் செய்த அட்டூழியங்கள் பல. அரசாங்கத்திற்கு மொழி அல்லது மதம் இல்லை. அவர்கள் தங்களை எதிர்க்கும் எவரையும் கொல்ல தங்கள் இராணுவங்களை அனுப்புவார்கள். அவர்கள் 1971 இல் புரட்சியாளர்களை ஒழிப்பதற்காக கிட்டத்தட்ட 60.000 ஏழை சிங்கள சிறுவர் சிறுமிகளைக் கொன்றனர். நிறைய கைதுகள் மற்றும் கொலைகள் விசாரிக்கப் படாமல் உள்ளன. அதை யார் செய்கிறார்கள்? இது கிரிமினல் கும்பல்களின் செயலா அல்லது வெளிநாடுகளில் இலங்கை தேசத்தின் நற்பெயருக்கு களங்கம் விளைவிக்க விரும்பிய அதிகாரிகளின் செயலா”.

சிங்கள அரசாங்கங்கள் தங்கள் கட்சி அரசியல் கருத்துக்களுக்கு அப்பாற்பட்டு அதிகாரத்தில் இருப்பதற்காக போரைத் தொடர விரும்புகின்றன என்றும் உலகில் உள்ள எந்தவொரு பிரஜையையும் போல இலங்கையில் வாழும் உரிமையை தமிழர்களுக்கோ அல்லது ஏழைகளுக்கோ வழங்காது என்றும் தேவிகா விளக்கும்போது கரோலின் புரிந்து கொள்ளாமல் இருக்கலாம். இந்த வன்முறைகள் அனைத்தும் போராளிகளை மட்டுமல்லாது அதிகாரத்தையும் தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்க விரும்பிய சிலரால் உருவாக்கப்பட்டவை.’

தேவிகா தமிழ் பெண் அகதியின் இருப்பிடத்தை அடைந்தபோது சமூக சேவகர் அவளுக்காக தோட்டத்தில் காத்திருக்கிறார். உலகம் முழுவதிலுமிருந்து வந்த ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட குடும்பங்களைக் கொண்ட ஒரு பெரிய கான்கிரீட் காடாக இந்த எஸ்டேட் உள்ளது. வேலையற்றோர். வெளிநாட்டு அகதிகள். போதை மருந்து பயன்படுத்துபவர்கள். குற்றவாளிகள். மனநலம் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் என அனைவரும் ஒரே இடத்தில் அடைக்கப்படுகிறார்கள்! பலரால் அனுபவிக்க முடியாத ஒரு நரக வாழ்க்கை.

இந்த இடத்தில் கொழும்பில் உள்ள ஒரு சேரி போல அனைத்து வகையான குப்பைகளும் சிதறிக் கிடக்கின்றன. குழந்தைகள் சத்தமாகவும் முரட்டுத்தனமாகவும் விளையாடுகிறார்கள். போதையிலிருக்கும் ஒரு சில இளைஞர்கள் சில இடங்களில் நின்று வழிப்போக்கர்களை முறைத்துப் பார்க்கிறார்கள். ஆபாசமூட்டும் ஆடைகளுடன் ஒரு சில இளம் பெண்கள் குழு ஒருவருக்கொருவர் உல்லாசமாக இருக்கிறhர்கள்.

வானிலை வெப்பமாக இருக்கிறது. வெப்பம் சருமத்தை எரிக்கிறது. வளிமண்டலத்தை மூச்சுத் திணறச் செய்கிறது. தேவிகா ஒரு காகிதத்தால் முகத்தை விசிறி விடுகிறாள். சமூக சேவகர் தேவிகாவிடம் மேலும் குறிப்புகள் கொடுக்கிறார்; அந்த இளம் தாயின் விவரங்கள். அவரது பெயர் லக்ஷ்மி சுந்தரம். அவர் தனது கணவருடன் இங்கிலாந்துக்கு வந்து ஆப்பிரிக்காவில் தங்கினார். இருவரையும் ஒன்றாக அனுப்ப முடியாததால் ஏஜென்சி அவளை முதலில் இங்கிலாந்துக்கு அனுப்பியது. அவளுக்கு லண்டனில் உறவினர்கள் யாரும் இல்லை. சமூக சேவகர் அந்தக் கட்டிடத்தில் தமிழ் பேசக்கூடிய ஒருவரைக் கண்டுபிடிக்க முயன்றார். ஆனால் அவரால் இதுவரை யாரையும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அழுக்கு ஊசிகள். பயன்படுத்தப்பட்ட ஆணுறைகள். துர்நாற்றம் வீசும் மலம் மற்றும் சிறுநீர் உள்ளிட்ட குப்பைகள் சிதறிக் கிடக்கும் படிக்கட்டுகளில் அவர்கள் நடந்து சென்றனர். தேவிகாவுக்கு குமட்டல் எடுத்தது.

“லிப்டுக்கு என்ன ஆச்சு?”

“ஓ அதெல்லாம் கவுன்சில் எஸ்டேட்ல சரியா வேலை செய்யாது” என்றான் சமூக சேவகர். அவர்கள் நான்காவது மாடியை அடைந்தபோது தேவிகா நாள் முழுவதும் சாப்பிட எதுவும் இல்லாததால் தலைச்சுற்றலாகவும் குமட்டலாகவும் உணர்கிறாள். அவர்கள் கதவை சில முறை தட்டுகிறார்கள். அது தயக்கத்துடன் திறக்கப்படுகிறது.

‘வணக்கம் லக்ஷ்மி உங்களுக்கு உதவக்கூடிய ஒருவரை அழைத்து வந்துள்ளேன்’. சமூக சேவகர் லஷ்மிக்குச் சொல்கிறார்.

லக்ஷ்மி தேவிகாவைப் பார்க்கிறாள்.

தேவிகா தமிழில் “எப்படி இருக்கிறாய்” என்று கேட்க ஒரு நொடியில் தமிழ் அகதி தாய் கண்ணீர் விட்டு அடக்க முடியாமல் கதறி அழுதார்.

தேவிகா அந்தத் தாயின் தோளில் கை போட்டுக் கொள்கிறாள்.

“தயவு செய்து என் குழந்தையை என்னிடமிருந்து பிரிக்க விடாதீர்கள்…” அவள் விம்மி விம்மி அழுகிறாள்.

“இல்லை நிலைமையைச் சீரடையச் செய்ய என்னால் முடிந்தால் நான் அவர்கள் உங்கள் குழந்தையை உங்களிடமிருந்து பிரிக்க அனுமதிக்க மாட்டேன்”. தேவிகா தாயிடமிருந்து குழந்தையை அன்புடன் வாங்கிக் கொள்கிறாள். குழந்தை கம்பளிப் போர்வையால் நன்கு மூடப்பட்டிருக்கிறது.

“போர்வையை கழட்டலாமா… ரொம்ப சூடா இருக்கு… குழந்தைக்கு அதிகமாக வியர்க்கிறது” என்று தேவிகா தாயிடம் கூறினாள். சமூக சேவகர் தேவிகாவுடன் ஒரு பார்வையைப் பரிமாறிக் கொள்கிறார்; ‘இதோ பாருங்கள் தேவிகா இந்த அம்மாவுக்கு தன் இளம் குழந்தையை எப்படி பராமரிப்பதென்றே சரியாகத் தெரியவில்லை.’ என்று அந்தப் பார்வை சொல்கிறது.

“என் குழந்தைக்கு சளி பிடிப்பதை நான் விரும்பவில்லை. நான் குழந்தையை சரியாக கவனிக்கவில்லை என்றால் என் கணவருக்கு என்னை பிடிக்காது.” லக்ஷ்மி பதட்டத்துடன் சொல்கிறாள்.

“கவலைப்படாதே. இந்த சூட்டில் குழந்தைக்கு சளி பிடிக்காது.” தேவிகா குழந்தையை ஆறுதல் படுத்திக் கொண்டே மெதுவாகச் சொன்னாள்.

“யாழ்ப்பாணத்தில் ஒரே ஷெல் குண்டுவெடிப்பில் அனைவரையும் இழந்தேன். இப்போது என் கணவர் ஆப்பிரிக்காவில் இருக்கிறார். நான் இங்கே இருக்கிறேன். அவர்கள் குழந்தையை எடுத்துச் செல்லப் போகிறார்கள்.” அவள் அழும்போது லக்ஷ்மியின் உடல் வலியால் நடுங்குகிறது. தேவிகா லக்ஷ்மியுடன் இரண்டு அல்லது மூன்று மணி நேரம் செலவிடுகிறாள். ஏனென்றால் அவள் அவளுடன் மனநல மருத்துவரிடம் சென்று அவளை மீண்டும் பிளாட்டுக்கு அழைத்து வர வேண்டும்.

“இந்த ப்ளாக்கில் தமிழ் பேசத் தெரிந்த ஒருவரை நாம் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்” தேவிகா விடாப்பிடியாக இருக்கிறாள். ஏனெனில் லக்ஷ்மிக்கு தொடர்ச்சியான ஆதரவும் நல்ல கவனிப்பும் தேவை என்று அவள் நினைக்கிறாள்.

“மாடியில் ஒரு முஸ்லிம் குடும்பம் இருக்கிறது. அவர்கள் இலங்கையைச் சேர்ந்தவர்களா என்று எனக்குத் தெரியாது” என்று சமூக சேவகர் கூறுகிறார். அவர்கள் குடும்பத்தைத் தேட பத்தாவது மாடிக்குச் செல்கிறார்கள். இந்த நேரத்தில் தேவிகா சோர்வு மற்றும் பசியாலும் வீட்டில் தனியாகஉள்ள தனது குழந்தைகளைப் பற்றிய கவலையுடனும். சோர்ந்து விட்டாள்.

முஸ்லிம் குடும்பம் இலங்கையைச் சேர்ந்தது. ‘அவர்கள் இலங்கையின் வடக்கைச் சேர்ந்தவர்கள் அல்ல என்று நம்புகிறேன்’ என்று தேவிகா பிரார்த்தனை செய்கிறாள். சில ஆண்டுகளுக்கு (1990) முன்பு வடக்கில் இருந்து சிறுபான்மை முஸ்லிம்கள் தமிழ் புலிகளால் வெளியேற்றப்பட்டனர். ஏனெனில் அவர்கள் அந்த பகுதியில் பெரும்பான்மை தமிழர்களுக்கு பாதுகாப்பு அச்சுறுத்தலாக இருந்தனராம். அதன் பின்னர் தேவிகாவும் லண்டனில் முஸ்லிம்களைச் சந்தித்தால் அவர்கள் தங்கள் கோபத்தை வெளிப்படுத்த தயங்குவதில்லை. யாருக்குத்தான் கோபம் வராது? ஒருவர் பல தலைமுறைகளாக ஒரு பகுதியில் வாழ்ந்து தனது இன வம்சாவளி காரணமாக வெளியேற வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டால் எந்தவொரு சாதாரண நபரும் அவமானப்படுத்தப்படுவதாகவும் பாகுபாடு காட்டப்படுவதாகவும் உணருவார்.

திருமதி கரீம் இலங்கையின் மத்திய பகுதியான கண்டியைச் சேர்ந்த ஒரு கனிவான பெண்மணி. அவர் தனது இரண்டு மகன்கள் மற்றும் ஒரு மகளுடன் லண்டனில் வசிக்கிறார். குழந்தைகள் கல்லூரியில் படிக்கும் மாணவர்கள். திருமதி கரீம் ஒரு கார் விபத்தில் தனது கணவரை இழந்தார். அவரால் வீட்டுக்கு வாங்கிய கடனைச் செலுத்த முடியவில்லை. எனவே அவர் சமீபத்தில் ஒரு கவுன்சில் வீட்டிற்கு குடிபெயர்ந்தார்; “குறைந்தபட்சம் நாங்கள் இந்த நாட்டில் நிதி நெருக்கடி இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் பாதுகாப்பாக இருக்கிறோம். மக்களுக்காக குறிப்பாக இலங்கையில் உள்ள தாய்மார்களுக்காக நான் மிகவும் வருந்துகிறேன். அவர்கள் தங்கள் அன்புக்குரியவர்களை இழந்துள்ளனர்.” என்று அவர் கூறினார்.

திருமதி கரீம் அவர்களுக்கு வீட்டில் தயாரித்த ‘வடை சம்பல்’ என்பவற்றை வந்திருப்பவர்களுக்குக் கொடுக்கிறார். திருமதி கரீமின் அன்பான நடத்தையை தேவிகா கவனிக்கிறாள். திருமதி கரீம் தனது பார்வையாளர்களுக்கு முன்னால் அமர்ந்து அவர்கள் சொல்வதைக் கேட்கிறார்.

தேவிகா நான்காவது மாடியில் லக்ஷ்மியைப் பற்றி அவளிடம் விளக்கியபின் இளம் தாய்க்கு உதவ முடியுமா? என்று கேட்கிறாள். “நிச்சயமாக. என்ன இருந்தாலும் நாம் அனைவரும் இலங்கையர்கள். நாம் ஒருவருக்கொருவர் உதவ வேண்டும். நான் நிச்சயமாக கீழே சென்று என்னால் முடிந்ததைச் செய்வேன். நான் உங்களுக்கு வேறு ஒன்று சொல்கிறேன். என் பதினேழு வயது மகளுக்கு குழந்தைகள் மீது விருப்பம் உள்ளது. அவள் லஷ்மிக்கு உதவுவதில் மகிழ்ச்சியடைவாள்.” என்கிறார் திருமதி கரீம் உற்சாகமாக.

“இலங்கையர்களாகிய நீங்கள் மிகவும் அன்பானவர்கள். நீங்கள் வடக்கு லண்டனிலிருந்து மேற்கு லண்டனுக்குஉதவி செய்ய வருகிறீர்கள். இந்த முஸ்லிம் பெண் அந்த தமிழ்த் தாய்க்கு உதவப் போகிறார். உங்க ஆளுங்க ரொம்ப நல்லவர்களென்று நினைக்கிறேன்” என்று பேருந்து நிறுத்தத்திற்கு வரும் ஆங்கிலேய சமூக சேவகர் புன்னகைக்கிறார். தேவிகா அதிகம் பேசவில்லை.

கண்ணீர்த்துளி வடிவிலான இலங்கை. இந்து சமுத்திரத்தில் பூமியில் மிக அற்புதமான இயற்கை அழகைக் கொண்டுள்ளது. ஆனால் இன்று அழகான நிலப்பரப்பு அடுத்த தலைமுறையின் அழுகிய உடல்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டுள்ளது. பண்டைய கட்டிடங்கள் மற்றும் கோயில்கள் இடிக்கப்பட்டன. ஆறுகள் தலையற்ற பிணங்களைச் சுமந்து செல்கின்றன. விளக்குக் கம்பங்களிலிருந்து ‘தமிழ்த் துரோகிகள்’ என்று அழைக்கப்படுபவர்கள் பிணமாகத் தூங்குகிறார்கள்.அதைப் பார்த்த பொது மக்கள் பயத்தில் விலகிச் செல்கின்றனர். தமிழ்ப் பெண்மை அனைத்து தரப்பினரிடமிருந்தும் தொடர்ந்து துஷ்பிரயோகத்தை எதிர்கொள்கிறது. குழந்தைகள் இல்லாத தாய்மார்கள். கணவன் இல்லாத பெண்கள் தாங்க முடியாத சோகத்தைச் சுமந்து கொண்டு வாழ்கிறார்கள். வறுமை தாண்டவமாடுகின்றது. சில இடங்களில் நிலம் வெறுமையாகவும் பாழாகவும் உள்ளது. அழிவைத் தவிர வேறொன்றையும் கொண்டுவராத யுத்தத்தின் செலவை ஈடுகட்ட ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு சிறு அளவு அரிசியின் விலையும் அதிகரித்துக் கொண்டே செல்கிறது!

அழிவைத் தவிர வேறெதையும் கொண்டு வராத போரின் செலவை எதிர்கொள்ளும் பரிதாமான மக்களால் இலங்கை தடுமாறுகிறது.

“நாம் அனைவரும் ஒருவருக்கொருவர் அன்பாக இருக்கிறோமா? நாம் ஒருவருக்கொருவர் என்ன செய்கிறோம். இந்த மூளையற்ற அரசியல்வாதிகள் மற்றும் மத வெறியர்கள் எங்கள் இளைஞர்களை அழிக்க ஏன் அனுமதிக்கிறோம்; அரசியல்வாதிகளின் பிள்ளைகள் ஒருபோதும் போர்க்களத்திற்கு செல்ல மாட்டார்கள். அவர்கள் சொகுசு வாழ்க்கையை அனுபவிக்க நாம் ஏன் எங்கள் குழந்தைகளை இறக்க அனுமதிக்கிறோம்? பொஸ்னியா ருவாண்டா ரஷ்யா போன்ற உலகின் ஏனைய பகுதிகளும் இனம் நிறம் மதம் அல்லது மொழி காரணமாக ஒருவருக்கொருவர் உயர்ந்தவர்களாக இருக்க முயற்சிக்கும் பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன. கொடுமை நடக்கும் உலகின் பிற பகுதிகளை நாம் காண்பது போதாதா? நாம் பிறந்த நாட்டின் அதே காற்றை எல்லோரும் சுவாசிக்கிறோம் அதே தண்ணீரைக் குடிக்கிறோம். அதே புல்தரையில் நடக்கிறோம். அதே நீல வானத்தைப் பார்க்கிறோம். ஆனால் அரசியல்வாதிகளையும் மதவெறியர்களையும் மகிழ்விக்க காட்டுமிராண்டிகளைப் போல நடந்துகொள்கிறோம் ஏன்?”. தனக்கு வாய்ப்பு கிடைத்ததால் இந்தக் கேள்விகளை பதினாறு மில்லியன் இலங்கைய மக்களிடம் கேட்க தேவிகா விரும்புகிறாள்.

“நான் எப்படி கீதாவுக்கு உதவ முடியும்?” டியூப் ரயிலில் இருக்கும் போது யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். கீதாவுக்கு உதவ பணம் அனுப்புவாள்.

“பணம் கொடுப்பது எந்தவொரு பிரச்சினையையும் தீர்க்காது. ஆனால் அவரைப் போன்ற பிரச்சினைகளைக் கொண்ட மற்றவர்களுடன் பிரச்சாரப் பணிகளைச் செய்வது கொழும்பில் அதிகரித்துவரும் ஆபத்தான நிலைமை குறித்து சில விழிப்புணர்வை உருவாக்கக்கூடும்”. 90 களில் ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசாங்கத்தில் இருந்தபோது தனது சகோதரனை இழந்த தனது சிங்கள சினேகிதி திலகh ரத்வத்தை தங்களுக்கு எதிரானவர்களை கைது செய்யும் போது பேசியதை தேவிகா நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.

சிங்களப் பிரதேசத்தில் பாரிய மயானங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டிருந்தன. அந்த புதைகுழிகளில் அரசாங்கத்திற்கு எதிரான சிங்கள இளைஞர்களpன் சடலங்கள் இருந்ததாக கூறப்படுகிறது. திலகhவின் சகோதரர் ஒரு பத்திரிகையாளராக இருந்தார். அவர் இலங்கையில் மனித உரிமை மீறல்கள் பற்றி எழுதினார். ஒரு நாள் காலை சாதாரண உடையில் அரசாங்க அதிகாரிகள் அவரை ‘விசாரணைக்கு’ அழைத்துச் செல்ல வந்தனர் – பின்னர் அவர் பூமியின் முகத்திலிருந்து எந்த தடயமும் இல்லாமல் ‘காணாமல் போனார்’. திலகhவின் சகோதரரைப் பார்ப்பது அல்லது அவருடன் தொடர்பு வைத்திருப்பது பற்றி எதுவும் தெரியாது என்று அரசாங்கம் மறுத்து வந்த நிலையில் திலகா தனது சகோதரர் இருக்கும் இடத்தைப் பற்றி கண்டுபிடிக்க வெறித்தனமாக முயற்சித்த போதிலும் வெற்றி கிடைக்கவில்லை. இலங்கையில் மனித உரிமைகளுக்காகப் போராடிய ஒரு சிங்கள முற்போக்குவாதியின் முடிவு அது. திலகாவின் தாய் துயர் தாங்காது மரணித்து விட்டாள்.

தேவிகா வீட்டை அடைந்தபோது கார் விபத்து காரணமாக உள் காயங்களுடன் பூனை இன்னும் கால்நடை மருத்துவரிடம் இருப்பதால் வீடு ஒரு சோக மனநிலையில் உள்ளது. குட்டி ரவி அழுது கொண்டே முனகியபடி படுத்திருக்கிறான். ‘ஒவ்வொரு உயிருக்கும் ஒரு அர்த்தம் உண்டு அது ஒரு நாள் முடிவடைகிறது. ஜோஸி பூனை ஒரு மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கையை அனுபவித்தது. அவள் வீட்டில் எங்கள் அனைவருக்கும் மிகவும் மகிழ்ச்சியைக் கொடுத்தாள்’ என்று தத்துவார்த்தமாக சேகர் கூறுகிறான். பூனை வீட்டில் உள்ளவர்களுக்கு இன்பம் கொடுத்ததா? தேவிகா யோசிக்கிறாள். சிறுவர்கள் மீதான தனது அன்பைக் காட்ட பூனை பாதி இறந்த எலிகளையும் பறவைகளையும் கொண்டு வந்தது தேவிகாவுக்குத் தெரியாதா?! ரவி அழுகையை நிறுத்த மாட்டான்.

கீதாவுக்கு எப்படி உதவுவது என்று தேவிகா திலகாவை டயல் செய்ய விரும்புகிறாள். அழுது கொண்டிருக்கும் தன் குட்டி மகனை தடவிக் கொண்டே தேவிகா திலகாவுக்கு போன் செய்கிறாள். திலகா வழக்கம் போல இலங்கை அரசியல்வாதிகள் மீது கோபமாக இருக்கிறாள். “உங்கள் குடும்பத்தில் பலரை இழக்கும் எனது நண்பியான உன்னை நினைத்து வருந்துகிறேன் தேவிகா. சுமார் ஆயிரம் இராணுவத்தினர் கொல்லப்பட்டதாகவும் தமிழர் பகுதிகளில் அப்பாவி பொதுமக்கள் மீது குண்டு வீசி அரசாங்கம் பைத்தியம் பிடித்து விட்டது மாதிரி நடந்து கொண்டதாகவும் என்றும் கேள்விப்பட்டேன். இந்த படுகொலை காட்டுமிராண்டித்தனம். இதை யார் நிறுத்தப் போகிறார்கள்?” திலகாவின் கேள்விகள் தேவிகாவின் கேள்விகளைப் போலவே இருந்தன. ஆனால் தேவிகாவிடம் பதில் இல்லை.

திலகா கொழும்பில் தேவிகாவை தொடர்பு கொள்ளச் சொல்லி சில தொடர்புகளை கொடுக்கிறாள்.

சில நாட்கள் சென்றன. கார் விபத்து காரணமாக அதிக இரத்தத்தை இழந்ததால் பூனை இன்னும் கால்நடை மருத்துவரிடம் உள்ளது. எந்த ஒரு மனிதனும் நல்லதே நடக்கும் என்ற நம்பிக்கையில் வாழக் கற்றுக் கொள்வதைப் போலவே ரவியும் அந்தத் துயரச் சம்பவத்தை ஏற்றுக்கொள்கிறான். கீதாவின் மகனை விடுவிக்க தனக்கு உதவக்கூடிய நபர்களை சந்திக்கும் முயற்சியில் தேவிகா மும்முரமாக இருக்கிறாள்.

“கொழும்பில் எழுநூறுக்கும் மேற்பட்ட தமிழ் இளைஞர்கள் கைது செய்யப்பட்டுள்ளனர்” என்று ஒருவர் கூறினார். முல்லைத்தீவில் ‘யுத்தம்’ இன்னமும் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. பரந்தன் கிளிநொச்சி மற்றும் நிச்சயமாக முல்லைத்தீவு பகுதிகளில் தமிழ் மக்களுக்கு பாரிய சேதம் ஏற்பட்டுள்ளது. அரசாங்கம் எந்தவொரு சுயாதீன செய்தியாளரையும் ‘யுத்த’ வலயத்திற்கு செல்ல அனுமதிக்காது என்பதால் சேதத்தின் அளவு பற்றி எவருக்கும் தெரியாது. கொழும்பில் வதந்திகள் அடிக்கடி கூறுகின்றன. ஆனால் சில நம்பகமான அறிக்கைகள் ‘போர்’ மண்டலத்தைச் சுற்றி 200.000 க்கும் மேற்பட்ட மக்கள் தீவிரமடைந்து வரும் சண்டையால் இடம்பெயர்ந்துள்ளனர் என்றும் தற்காலிக மருத்துவமனைகள் குழந்தைகளால் நிரம்பி வழிகின்றனஇ அவர்களுக்கு மருந்துகள் அல்லது வசதிகள் இல்லை.

1983 ஜூலையில் தமிழர்களுக்கு எதிராக கொழும்பில் ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசாங்க அதிகாரிகள் சிங்கள இனவாத கும்பல்களின் ஆதரவுடன நடத்திய இனக் கலவரத்தை நினைவுகூரும் வகையில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ள ஒரு நிகழ்வுக்கு வருமாறு தேவிகாவின் நண்பர் ஒருவர் கேட்கிறார். அப்போது கொழும்பில் பல மில்லியன் ரூபா பெறுமதியான தமிழர்களின் சொத்துக்கள் சேதப்படுத்தப்பட்டன. கொழும்பில் பீதியடைந்த வெளிநாட்டு சுற்றுலாப் பயணிகளின் முன்னால் பல தமிழர்கள் உயிருடன் எரிக்கப்பட்டனர் மற்றும் ஆயிரக்கணக்கான தமிழர்கள் சொல்லொணாத் துயரங்களை அனுபவித்தனர். உயர் பாதுகாப்பு சிறைச்சாலைகளில் தமிழ் அரசியல் கைதிகள் கொல்லப்பட்டனர்.

லண்டனில் இன்று மாலை நடைபெறும் நினைவு நிகழ்வு கிராஃபிக் சுவரொட்டிகள்; அறிக்கைகள் மற்றும் விவாதங்கள் கடந்த காலத்தை சித்தரிக்கிறது. தேவிகா இங்கே தனியாக இருக்கிறாள். தமிழர் பலர் ஒருவருக்கொருவர் வணக்கம் சொல்வதில்லை; அவர்கள் அனைவரும் இலங்கைத் தமிழர்களாக இருந்தாலும் ஒருவர் இலங்கையின் ஒரு குறிப்பிட்ட தமிழர் பகுதியைச் சேர்ந்தவராக இருந்தால் தவிர வெளிப்படையான சகோதரத்துவம் (அல்லது சகோதரித்துவம்) இல்லை. மண்டபத்தில் உள்ள குழந்தைகள் தங்கள் சிறந்த ஆடைகளை அணிந்திருக்கிறார்கள்.

லண்டன் தமிழ்ப் பெண்கள் காஞ்சிபுரம் அல்லது காஷ்மீர் பட்டு சேலைகள் அணிந்திருக்கிறார்கள். அவை இலங்கை ஏழை தமிழ;;ப் பெண்களின் கனவு. இலங்கையில் ‘அகதிக் குழந்தைகளுக்காக’ லண்டன் குழந்தைகள் பணம் சேகரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பெண்கள் சுய விளம்பர நடவடிக்கையில் ஈடுபட்டுள்ள ஆண்களுக்கு சுவையான உணவைத் தயாரிக்கிறார்கள். விலையுயர்ந்த சூட்டுகளையும் நேர்த்தியாக வெட்டப்பட்ட மீசைகளையும் கொண்ட ஆண்கள் (சிலர் நரைப்பதை மறைக்க சாயம் பூசப்பட்டவர்கள்) மேடையில் தமிழர்களைப் புகழ்ந்து கோஷமிட்டுக் கொண்டும் நாம் ஏன் இலங்கையில் போரைத் தொடர்கிறோம் என்பதை விளக்கிக் கொண்டும் இருக்கிறார்கள்.

திடீரென்று தேவிகா தான் இருக்கும் சூழ்நிலையின் யதார்த்தமற்ற ‘சர்ரியலிசத்தை’ உணர்கிறாள்.

கீதா எழுதியது நினைவுக்கு வருகிறது. அரசியல் என்பது சிலருக்கு வியாபாரம். தாக்குதல்கள் படுகொலைகள் தமிழர்களின் உரிமைக்காகப் போராட கீதா போன்ற தாய்மார்கள் படும் துயரங்கள், தற்கொலை குண்டாகத் தன்னைத் (?) தேர்வு செய்த சாவித்திரி போன்ற பெண்கள் அவளது ‘எதிரிகளுடன்’ (?) அவளது இளம் உடல் வெடித்துச் சிதறியது என்பவை போன்ற துயர்களுக்கு அப்பாலிருப்பவர்கள் இந்தக் கூட்டம். சிதறி வெடித்த தன் மகளின் ‘உடலை’ சாவித்திரியின் தாயால் தேடிப் புதைக்கக்கூட முடியவில்லை –

இவையெல்லாம் இன்று லண்டனில் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கும் இந்த அபத்தமான சூழலில் அர்த்தமற்றவை. இந்த நிகழ்வில் கலந்து கொண்ட பணக்கார பெண்கள் யாரும் கீதா அல்லது சாவித்திரி அல்லது பிரேமலதா அல்லது கவுன்சில் வீட்டில் உள்ள தமிழ் அகதி லக்ஷ்மியின் வாழ்க்கை நிலையை அறிய மாட்டார்கள்.

தேவிகா மனதில் ஒரு கேள்வியுடன் கூட்டத்தை விட்டு வெளியேறுகிறாள்: “சமூக நிகழ்வுகளை ஏற்பாடு செய்வதற்கும் விலையுயர்ந்த ஆடைகளை உடுத்துவதற்கும் சுவையான உணவை உண்பதற்கும் ஒன்றுகூடுவதற்கும் தங்கள் உறவினர்களைச் சந்திப்பதற்கும் இங்கே லண்டனில் மேன்மை நிலையுடன் உயிர்வாழக்கூடிய ஒரு பாரம்பரியத்தை பராமரிப்பதற்கும் சிலருக்கு வாய்ப்பளித்தது எங்கள் போராட்ட நிலைமையா? இவர்கள் உண்மையிலேயே இலங்கையில் அமைதியையும் நீதியையும் விரும்புகிறார்களா – இந்த மக்கள் யாரும் மேற்குலகில் தங்கள் வசதியான வாழ்க்கையிலிருந்து ஒருபோதும் வீடு திரும்ப மாட்டார்கள் என்பது தேவிகாவுக்குத் தெரியும். அதனால் ஒரு இந்திய கமர்ஷியல் படம் பார்ப்பது போல ‘போர்’ பற்றி பேசுவது அவர்களுக்கு எளிது.

அவள் ஏமாற்றத்துடன் வீடு திரும்புகிறாள்.

வீட்டிற்கு செல்லும் வழியில் பழைய ‘ஓக்’ மரத்தைச் சுற்றியுள்ள கொண்டாட்ட நடவடிக்கைகளை அவள் கேட்க முடிகிறது. இது அவர்களின் உரிமைகளுக்காக போராடிய ‘மக்களால்’ ‘காப்பாற்றப்படுகிறது’. தெரு முழுவதிலுமிருந்து வரும் குழந்தைகளால் மஞ்சள் ரிப்பன்களால் மரம் அலங்கரிக்கப்பட்டுள்ளது; பெற்றோர்கள் தங்கள் குழந்தைகளின் வெற்றியைக் கொண்டாட பெரியதொரு ‘தெருவிருந்து’ வைத்திருக்கிறார்கள்.

லண்டனில் உள்ள தமிழர்களாகிய நாம் இலங்கையில் உள்ள அனைத்து குழந்தைகளின் பாதுகாப்புக்காக உண்மையிலேயே பிரச்சாரம் செய்கிறோமா? வழக்கம் போல தனக்குத்தானே கேள்வி கேட்டுக் கொள்கிறாள்.

கொழும்பில் இருந்து அழைப்பு வந்தது என்கிறான் அவளது மகன் சேகர். சமீபத்திய செய்தியை அறிய அவள் சினேகிதி திலகாவுக்க போன் செய்கிறாள். தேவிகாவின் அழைப்பை எதிர்பார்த்து கீதா அங்கே காத்திருக்கிறாள். கீதாவால் பேச முடியவில்லை. அவள் குரல் உடைகிறது. “என் மகன்…..என் மகன்…..” அவள் வாக்கியத்தை முடிக்க மாட்டாள். அவளது தோழி லைனில் வருகிறாள்.

“ஸாரி தேவிகா….கீதாவோட மகனோட சடலத்தை கண்டுபிடிச்சுட்டாங்க…” திலகா சொல்கிறாள்.இரு முனைகளிலும் சோகத்தைத் தாங்க முடியாத பேச்சற்ற பல நிமிடஇடைநிறுத்தங்கள் நீழ்கின்றன.

தேவிகாவின் தொண்டை அடைக்கப்பட்டு தோழிக்கு ஆறுதல் சொல்ல வார்த்தைகள் இல்லை.

“பை தி வே…” அவளது சினேகிதி திலகா தொடர்கிறாள் “முல்லைத்தீவில் இலங்கை இராணுவத்துடன் நடந்த ‘யுத்தத்தில்’ இறந்த போராளிகளில் ஒருவர் உங்கள் மருமகள் பிரேமலதா ஒருத்தி என்று உங்கள் சகோதரி கூறினார்”.

தேவிகா போனை வைத்து விடுகிறாள். அவள் கன்னத்தில் ஆறாக கண்ணீர் கொட்டியது.

சேகர் தலை குனிந்து சோகமான முகத்துடன் வருவதைப் பார்த்த ரவி திடீரென அலற ஆரம்பிக்கிறான்.

“என் பூனை….என் அழகிய பூனை” ரவி அழுகிறான். தேவிகா தன் மகனை மென்மையாக அணைத்துக் கொள்கிறாள். சேகர் எதையும் வார்த்தைகளால் சொல்ல வேண்டியதில்லை.

அவர்கள் அனைவரும் ஒன்றாக அமர்ந்து “பாவம் சிறிய ஜோஸி பூனை இறந்துவிட்டது அல்லவா?” என்று அழுகிறார்கள்.

“கால்நடை மருத்துவர் மிகவும் முயற்சி செய்தார்” என்று சேகர் கூறினான்.

அவர்கள் அனைவருக்கும் இடையில் ஒரு நீண்ட மௌனம் நிலவுகிறது. பின்னர் அவள் குழந்தைகளிடம் “உங்கள் உறவினர் பிரேமலதாவும் இலங்கையில் இறந்துவிட்டார்” என்று கூறுகிறார். படுகொலை பற்றிய விவரங்களை அவளால் அவர்களிடம் சொல்ல முடியாது. குழந்தைகள் தங்கள் தாயைப் பார்க்கிறார்கள். அவர்கள் சிறுவர்களாக இருந்தபோது சந்தித்த தங்கள் உறவினரை நினைவுகூர முயற்சிக்கிறார்கள்.

“என்னிடமிருந்து வாங்கிய ஒரு சிவப்பு பொம்மையை மிகவும் சந்தோசத்துடன் வைத்திருந்த ஒரு அழகிய இளம் பெண்ணை உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதா?” என்று கேட்கிறாள்

இறந்து விட்ட அவளுடைய சொந்தக்காரப் பெண் பிரேமலதா ஏனைய இலங்கைத் தமிழ் அல்லது சிங்கள இளம் பெண்களைப் போலவே ஒரு நல்ல தாயாகவோ ஆசிரியராகவோ அல்லது எழுத்தாளpயாகவோ அல்லது நடிகையாகவோ அல்லது நடனக் கலைஞராகவோ இருந்திருக்கலாம். ஆனால் அவளது வாழ்க்கை இலங்கையின் அரசியல் வன்முறையால் அழிக்கப்பட்டுள்ளது.

இந்த வாரம் இறந்த இளைஞர்கள் அனைவரும் நமது எதிர்காலத்தின் திறமையான மற்றும் அற்புதமான குடிமக்களாக இருந்திருக்கலாம். ஆனால் என்ன ஒரு கொடுமை விரயம் என்ன ஒரு விரயம்!

அவர்கள் மௌனமாக இருக்கிறார்கள். மண்டபத்தில் இறந்தவர்களை நினைவுகூர முயன்ற குழந்தைகளைப் போலவே குழந்தைகளுக்கும் இலங்கை பற்றி எதுவும் நினைவில் இருக்காது. இலங்கையின் குழந்தைகளுக்காகவும் தாய்மார்களுக்காகவும் அழுகிறாள். அவளது பிள்ளைகள் இலங்கையில் என்ன நடக்கிறது என்பது பற்றிய உண்மையான புரிதல் இல்லாமல் தhயுடன் சேர்ந்து அழுகிறார்கள்.

(இக்கதையின் முதல்த் தமிழ்ப் பதிவு ’பதிவுகள்’ கனடா இணையத்தளத்தில் கடந்தமாதம் வெளியானது)