அணைய மறுக்கும் நெருப்பு

(1982ல் வெளியான சிறுகதை, ஸ்கேன் செய்யப்பட்ட படக்கோப்பிலிருந்து எளிதாக படிக்கக்கூடிய உரையாக மாற்றியுள்ளோம்) 

அந்த லாட்ஜின் மூன்றாவது ப்ளோரின் பால்கனியில் நின்றால்… உஸ்மான் சாலையின் இயக்கம் முழுமையும் தெரிகிறது. 

அதோ… எதிரும் புதிருமாக ஒன்றன்பின் ஒன்றாக பல்லவன்கள்… டாக்ஸிகள்… நாராசமான இரைச்சல்களுடன் வழுக்கிச்செல்லும் ஆட்டோக்கள்… சைக்கிளிலும் நடந்துமாக மனிதர்கள்… அழகான இளம் பிஞ்சுகள்… தாவணியும் கவுனுமாகப் பூத்துச் சிரிக்கும் வண்ணத்துப் பூச்சிகள்… 

அதோ…கோயில்… பிரகாரத்துக்குள் வலம்வரும் அய்யர்கள்,ஆச்சிகள்… சிறுசுகள்… 

லாட்ஜுக்கு எதிரில் இளநீர் வியாபாரம், பூ வியாபாரம்… 

உஸ்மான் சாலை உயிர்ப்புடன் சுழன்று கொண்டிருப் பதை எந்த நோக்கமுமின்றி… சோர்வின் அசதியில் மயங்கிப் போய் பார்த்துக் கொண்டு நின்றான் சுந்தரம். 

ஒன்பது மணிக்கே வெயில் நிறம் மாறி உஷ்ணத்தை ஏற்றிக்கொண்டிருந்தது. பேண்ட்கள்… வேஷ்டிகள் ஆபீஸுக்கு பரபரத்துக் கொண்டிருந்தன. பவுடரும் பூவுமாக ஸாரிகளும் போட்டி போட்டு விரைந்து கொண்டிருந்தன… 

‘கிர்ர்ரர்ர்…… கிர்ர்… கிர்ர்ர்ர்ர்…’ 

அழைப்புப் போர்டு அலறுகிறது. எரிச்சலுடன் திரும்பி னான் சுந்தரம். போர்டின் பல்ப் எரிந்து அடங்குகிறது. 

விருட்டென்று வந்து போர்டைப் பார்க்கிறான். அலறியது 141. அதன் சிவப்புக் கண்ணைக் கோபத்துடன் ஒரு தட்டுத் தட்டி அணைக்கிறான். 

மனசெல்லாம் வெறுப்பு… வசவாக வெளிப்படுகிறது. 

“பு… மகன்! விடிஞ்சு இந்நேரத்துக்குள்ளே பதினெட்டாவது தடவையா அழைக்கிறான்.” 

மறுபடியும் 141 – நம்பர் ரூம் அலறி அழைக்கிறது. 

‘பொறுங்கடா… தின்னிப்பயல்களா…’ என்ற மனசு “எஸ்… வாரேன்” என்றான் பலமாக. 

141-ன் கதவைத் தட்டினான். திறந்து கொண்டது. “என்ன?” என்றான் வெடுக்கென்று. 

“மூணு காபி” 

“ம்… சரி… ” வெளியேறினான். 

“டேய்…” 

மீண்டும் 141. 

“என்ன? 

“ஒரு பாக்கட் பில்டர் கோல்டு பிளாக்…” ஐந்து ரூபாய் நீண்டது. மனசுக்குள் நெருப்பு. வாங்கிக் கொண்டான். 

“சரி வேறெ எதனாச்சும் வேணுமா?” 

சுந்தரத்தின் கேள்வியின் உஷ்ணம் 141-ஐத் திகைக்க வைத்தது. அதிர்ச்சியுடன் – கோபத்துடன் ஏறிட்டுப் பார்த்தார். 

சுந்தரத்தின் வெறுப்பைக் கக்கும் பார்வை – ‘ஒன்றும் வேணாம்…’ 

சுந்தரம் நகர்ந்தான். படிகளில் தாவித்தாவி இறங்கி னான். பாளையங்கோட்டை வசவுகளும், மெட்ராஸ் பாஷை வசவுகளும் கலந்து சிதறின. 

கிச்சனில் காபிக்கு ஆர்டர் தந்துவிட்டு, கடைக்கு ஓடினான். யார் மீதோ மோதிக்கொண்டான். “ஏண்டா சுந்தரம்… எங்கே ஓட்றே?” 

“கடைக்கு” 

“யாருக்கு…?” 

”141க்கு. அங்க ஒரு திமிர்பிடிச்ச பயல்.” 

ஓடினான்… காபியை எடுத்துக் கொண்டு படிகளில் ஏறித்தாவி… மூன்றாவது ப்ளோருக்கு வந்து சேரும் போது, வேர்த்துக் கொட்டியது. களைப்பில் நெஞ்சு திக் திக்கென்று இளைத்தது. 141 ஐ திறந்தான். மீண்டும் ரூபாய் 10 நீண்டது. 

“ப்ளேடும், பவுடர் டின்னும் வாங்கி வா” 

சுந்தரத்துக்கு தேகமெல்லாம் எரிந்தது. கண்கள் அனலைக் கொட்டியது. நெஞ்சுக்குள் பீறிட்ட உணர்ச்சி களையும், வார்த்தைகளையும் கொட்ட முடியவில்லை. இவர்கள் பணத்தால் கொழுத்தவர்கள். கறுப்புப் பணத்தில் நீச்சல்போட்டு உல்லாசம் தேட வந்திருக்கும் தொப்பைகள்… 

இவர்களது புகாரை லாட்ஜ் மேனேஜர் ரொம்ப சிரத்தையுடன் கவனிப்பான். பணம் சுரக்கும் காமதேனுக்களாயிற்றே! 

மனசின் கொதிப்பை பதுக்கிக் கொண்டு, பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு வெளியேறினான். வசவுகளைத்தான் முணுமுணுப்பாக வெளியேற்ற முடிந்தது. 

மீண்டும் ‘கிர்ர்ர்’ 134 அழைத்தது. 

”என்ன சார் வேணும்?” 

“என்ன டிபன் இருக்கு…?” 

சுந்தரம் வழக்கம் போல வாய்ப்பாடாக ஒப்புவித்தான். அவர்கள் ஏதோ சொல்ல, சரியென்று கிளம்பினான். 

மணி 10ஐ நெருங்கியது. ஓடி ஒடிக் களைத்தும் போய்விட்டான். அழைப்புகள்… ஓட்டம் உத்தரவுகள்… பணிவிடைகள்… மானங்கெட்ட பொழைப்பு… 

ஓய்வுக்கு உடம்பின் ஒவ்வொரு அணுவும் கெஞ்சியது. பால்கனியில் கிடந்த பிரம்பு நாற்காலியில் சாய்ந்தான். ரொம்பச் சோர்வாக இருந்தது. சுந்தரத்துக்கு இந்த சுற்றுச் சார்பே குமட்டிக் கொண்டு வந்தது. வெறுப்பு… வெறுப்பு… ஆவேசமாக வளர்ந்து கொண்டிருக்கும் வெறுப்பு…! 

எல்லாமே பணக்காரப் பயல்கள்… சினிமாக்காரன்கள்… ஏதேதோ பெயர் சொல்லிக் கொண்டு… மாதக்கணக்காக அறைக்குள் கிடக்கும் உல்லாசப் பிறவிகள்… 

பணத்தை நீராக இறைக்கும் சுபாவங்கள்! குளிப்பு கொழுத்த தீனி… பளிச்சென்ற உடையலங்காரங்கள்… 

இரவில் போதைத் தண்ணி… மட்டன்… காரம்… சில சமயம் ஏதாச்சும் வாடகைப் பெண்கள்! 

இந்தப் பயல்கள் இந்தப் பூமியில் எதற்காக வாழ்கிறார்கள். வாழ்ந்து என்ன சாதிக்கிறார்கள்… இவர்கள் செத்துப் போனால்… யாருக்கு என்ன நஷ்டம்…? 

இந்தப் பயல்களைக் கண்டாலே, காறி உமிழ வேண்டும் போலிருக்கிறது… இவர்களுக்குப் பணிவிடை செய்து தீரவேண்டிய நிர்ப்பந்தம்! ச்சே 

அதிலும்… இவர்களின் அதிகாரம்… பணிவை எதிர்பார்க்கும் பெரிய மனிதத்தனம்… பணத்திமிர்! 

இந்த உல்லாசப் ‘பேமானி’களுக்கு சேவகம் செய் வதைக் காட்டிலும்… பேசாமல் பாளையங் கோட்டை யிலேயே இருந்திருக்கலாம்… 

அந்தக் கொடுமைக்காரச் சித்தியிடம் அடிவாங்கிக் கொண்டு, வசவுவாங்கிக் கொண்டு… பட்டினி கிடந்து கொண்டு, இருந்திருக்கலாம்… எப்போதாவது கிடைக்கும் அப்பாவின் ஆறுதலும்… அன்பும் பரிவான தழுவலும்… மிஞ்சியிருக்கும்! 

இந்த செழுமையான சென்னையிலே… அதற்கு எத்தனை வறட்சி! 

அப்பாவின் அந்தப் பரிவான இரக்கம் ததும்பும் பார்வை. எரியும் அழும் மனசுக்கு இதமாகத் தடவிவிடும் பார்வை. 

அது போன்ற பார்வை இங்கே தட்டுப்படவே மறுக்கிறதே! 

சித்தியின் அடிபொறுக்காமல் ‘மூனாம் வகுப்பு’க்குப் போகாமல், ரயிலில் மூனாம் வகுப்பில் ஒளிந்து சென்னை வந்து சேர்ந்த நாட்கள்… 

கையில் துணியுடன் – வாளியுடன் இதே லாட்ஜில் சாப்பிட்ட எச்சங்களைத்துடைத்த நாட்கள்… 

அறைகளின் பாத்ரூமையும், லெட்ரீனையும் வாஷிங் செய்த அசிங்கமான அவலமான நாட்கள்… இப்போதுதான் ‘லாட்ஜ் பாயாக’ பதவி உயர்வு! சென்னை வந்த இந்த எட்டு வருஷங்களில் எத்தனை அனுபவங்கள்! கசப்புகள்… கரிப்புகள்- 

இங்க ‘அப்பாவே’ கிடையாது. எல்லாமே ‘சித்திகள்’ தான்! அரட்டுகிறவர்கள் – அதிகாரம் பண்ணுகிறவர்கள்- விரட்டி வேலை வாங்குபவர்கள்… கோள் சொல்லுபவர்கள்… அடிப்பவர்கள்… இரக்கமற்ற சித்திகள்தான்… 

இவர்களுக்கு பயப்பட வேண்டும் என்று எந்தச் சமயத்திலும் தோன்றவே மறுக்கிறது. வெறுக்கத்தான் தோன்றுகிறது. இவர்களையெல்லாம் ஒரே கணத்தில் எரித்து சாம்பலாக்கி விடத்தான் மனசு துடிக்கிறது. 

‘கிர்ர்ர்… கிர்ர்… கிர்ர்ர்… ‘ உணர்வுக்கு வந்தான் சுந்தரம். மீண்டும் அதே 141. “எஸ் சார்…” என்றான் பலமாக. மனதுக்குள் கெட்ட வார்த்தைகள் குமுறிக் குமைந்தன. 

அழைப்புப் போர்டு சலிப்பில்லாமல் அலறியது. ஒவ்வொரு அறைக்கும் ஓடிக்களைத்தான். சாப்பாடு… தயிர் சாம்பாருக்கொரு தடவையாக அனாவசியமாக அலைய வைத்தனர்… படிகளில் இறக்கம்… ஏற்றம்… உஸ்ஸ்ஸ்அப்பா! 

ஒவ்வொரு தடவையும் மாடிப்படிகளை ஏறி இறங்குகையில் மூச்சிரைத்தது. ‘சே இது ஒரு பிழைப்பா’ என்று தோன்றியது. 

இந்த அலைச்சல் ஒரு வழியாக ஓய்ந்து, உட்கார்ந்த போது, -மீண்டும் கிர்ர்ர்… நிமிர்ந்தான். 138-ம் நம்பர் ரூம் தான் அழைக்கிறது. மனசு விசேஷமாக எரிந்தது, பல்லைக் கடித்தான். ‘ராஸ்கல்… தேவடியா மகன்…’ 

‘எஸ் சார்’ சொல்லத் தோன்றவில்லை. மனசில்லாமல் எழுந்து போய் 138ஐ திறந்தான். என்ன என்று கூட கேட்காமல் சும்மா நின்றான். 

இப்போதுதான் விழித்திருக்கிறான். முகமெல்லாம் தூக்கக்கலக்கம். நேற்று இரவு முழுக்க வாடகைப் பெண்ணும், பாட்டிலுமாகப் பொழுதை வீணாக்கிப் பகலில் உறங்கி, இப்போது எழுந்திருக்கிறான், தேவடியாப் பயல்! 

“காபி இருக்கா?”

“இப்ப கிடையாது. நாலு மணிக்கு மேல்தான்!”

“சரி இந்தா பேஸ்ட்டும், சிகரெட்டும் வாங்கி வா… சாப்பாடு வாங்கிட்டு வா…” 

தந்த பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு, சுந்தரம் திரும்பி னான். மனசில் குமைச்சல்… ‘தேவடியாப் பயல்… பணத் திமிர்!’ போனவாரம் ஒரு நாள் – 

நாலு தடவை பெல்லை அழுத்தியும் நான் வரவில்லை யாம். மேனேஜருக்கு போன் பண்ணியிருக்கிறான். மேனேஜர் கூப்பிட்டு ‘விசாரித்து— 

விசாரிப்பென்ன. அரட்டல்… முதுகில் நாலு சாத்து! மற்ற ரூம் பாய்கள் வேடிக்கை பார்த்தனர். 

அந்த அவமானக்காயம் இன்னும் ரணமெடுக்கிறது. 

பத்துப் பதினைந்து நாட்களுக்கு முன்பு- 

ஒரு மாலையில் இதே தடியன் கேட்டான், “நைட்டுக்கு ஒரு கிராக்கியை கொண்டு வாரியா… பணம் தாரேன்…” 

அதற்குச் சில ரூம்பாய்கள் சம்மதிப்பார்கள். ஆனால் சுந்தரம் மறுத்துவிட்டான். மறுக்கும்போது… மனசின் சத்தியத்தையும் கக்கிவிட்டான்… 

“நம்மாலே முடியாது சார்… அந்தக் கேவலமெல்லாம் எனக்கு வேணாம் சார்…” 

சாட்டையடி வாங்கியவன் போல நிமிர்ந்தான். அன்றிலிருந்து இவன் மீது அவனுக்குக் கோபம்… குரோதம்! 

‘பொடிப்பயல் எவ்வளவு அகம்பாவமா பேசுறான்!’

இவனைப் பணிய வைக்க முயற்சித்தான். ஆனால் சுந்தரமோ மீண்டும் மீண்டும் வெறுத்தான். எதிர்த்தான். 

ஒரு தடவை சிகரெட் வாங்கியது போக மிச்சம் 2 ரூபாய் இருந்தது. 

“வைச்சுக்கோடா…” என்றான். மற்ற ரூம்பாய்கள் சந்தோஷமாக ஒரு சிரிப்பு சிரித்து வாங்கிக் கொள்வர். சலாமும் செய்வார்கள். 

சுந்தரம் மறுத்துவிட்டான். 

“வேணாம் சார்… எனக்கு சம்பளம் தர்ராங்க. அது போதும்” 

அறைக்காரனுக்கு இது ஒரு அறை போல வலித்தது. அவமதிப்பாகத் தெரிந்தது. சுந்தரத்தைப் பொறுத்தவரை… இது ஒரு எதிர்ப்பு! 

இதோ… போன வாரம் பழிவாங்கி விட்டான். பகிரங்கமாக அடி வாங்கித் தந்து விட்டான். 

இவன் கொஞ்சம் பெரிய சித்தி! 

பேஸ்ட்டும் சிகரெட்டும் வாங்க சுந்தரம் கடைக்கு ஓடினான். 

மேலும் சில நாட்கள், சின்னச் சின்ன காயங்களை சிராய்ப்புகளை ஏற்படுத்தி ரணப்படுத்திவிட்டு விரைந்தன. 

இரவு 10-00. இத்துடன் அவனுக்கு வேலை முடிந்துவிட்டது. டவுசரையும், ஒயிட் ஷர்ட்டையும் போட்டுக் கொண்டான். 

படத்துக்குப் போகலாமா… ஏற்கெனவே வேறு மூன்று ரூம் பாய்களுடன் ஒப்பந்தமாகியுள்ளது. 

‘சீனிவாசா’வுக்கு இன்று படம் பார்க்கப் போவதென்று! அவசரஅவசரமாக கிளம்பிக் கொண்டிருந்தான் சுந்தரம். அந்நேரம் — 

ஒருவர் எதிர்ப்பட்டார். 

“தம்பி… உன்னை 138லே கூப்டுறாங்க…” 

“டயம் முடிஞ்சு போச்சுதே…” 

“என்னவோ கூப்டுறார்.” 

‘சனியன்’ என்று மனதுக்குள் திட்டிக்கொண்டு 138ல் போய் நின்றான். அங்கு நாலைந்துபேர்… பாட்டில்கள் காலியாகிக் கொண்டிருந்தன, மனதுக்குள் குமட்டல். 

பத்து ரூபாய் நீண்டது. 

“போய் மட்டன் வாங்கிட்டு வா. டிப்ஸ் தாரேன்” 

“எனக்கு டயம் முடிஞ்சு போச்சு.. நா பிக்சருக்குப் போறேன். நைட் டியூட்டிக்கு வேற ஆள் இருக்கார். வரச் சொல்லுறேன்…” 

“தெரியும். அவன் வேறெ வேலைக்குப் போயிருக்கான். நீ போய் வாங்கிட்டு வா…” 

வேறு வேலையா? என்ன வேலை (வாடகைப்) பெண் அழைப்புக்கா? மௌனமாகத் தயங்கி நின்றான். 

”என்னடா சொல்றே?” மிரட்ட எண்ணுகிறான். ஓ… பணத்திமிர்… அதிகார மமதை… 

தயக்கம் வெறுப்பில் நிலைத்து நின்றது. 

“முடியாது சார்… நா படத்துக்குப் போறேன், டயமாயிடுச்சு” விருட்டென்று கிளம்பி விட்டான். 

“டேய்…டேய்… டேய்…” குரல் முதுகுக்குப் பின்னால் துரத்தியது. அலட்சியமாகப் போய் விட்டான். 

பணத்திமிர்… எல்லாத்தையும் பணத்தாலேயே சாதிச்சுடலாம்னு நினைக்கிறான்… மடையன்! 

மறுநாள். வழக்கம்போல் 5 மணிக்கே டவுஷர், ஷர்ட்டில் பணிக்குத் தயாரானான். எட்டு மணி ஆகியிருக்கும். மேனேஜர் அழைப்பதாக ரூம் பாய் ஒருவன் வந்து சொன்னான். 

”உம் மேலே ரொம்பக் கோபமாயிருக்கார். போய் பணிவா நடந்துக்க… இல்லே… சீட்டே கிழிஞ்சு போயிடும்” 

வயிற்றுக்குள் எதுவோ பிசைந்தது. எதற்கு? என்ன காரணம்?

“என்ன விஷயம்?’ 

”138க்காரர் புகார் செய்துருக்கார்” 

பளிச்சென்று நினைவுக்கு வந்தது. 

ரிசப்ஷன்ஹால்.மேனேஜர் நின்றார். வேறு ஒரு சில ரூம் பாய்கள். 138 தடியன். 

“என்ன சார்…?” 

“ஏண்டா, இந்த சார்கிட்டே நைட்லே என்ன சொன்னே?” 

“தப்பா ஒண்ணும் சொல்லலியே” 

“வாங்கித் தரமாட்டேன்னு சொன்னீயா?” 

”இல்லே சார்… ட்யூட்டி முடிஞ்சு போச்சு, அப்பவும் சரின்னு சொல்லலாம்னு இருந்தேன்… சொல்றதை ரொம்ப அதிகாரமா மிரட்டிச் சொன்னார்… அதான் மாட்டேன்னு சொன்னேன்…”

“ஏண்டா, சட்டமா பேசறே? யார்னு நினைச்சே, அவரை? ஆறு மாசமா இதே லாட்ஜ்லே தங்கியிருக்கார். தெரியுமா?” 

‘தேவடியாப்பயல்’ – சுந்தரத்தின் மனம் எதிரொலித்தது. மேனேஜர் தொடர்கிறார்.. 

“அவர்கிட்டே நீ இப்படி நடந்தா எப்படி? இதோ அவர் உன்னைப் பற்றி நாலாவது தடவையா புகார் பண்றார். நானும் உன்னைச் சரிக்கட்டி விட்டுக்கிட்டேயிருந்தேன். இனிமே ஒண்ணும் செய்ய முடியாது. உன்னைவிட கஸ்டமர்ஸ்தான் முக்யம்.” 

சுந்தரம் மனசுக்குள் கொதித்தான். அதர்மங்கள் அரியணையில் முழுமரியாதை பெறுகின்றன… 

“என்னடா சொல்றே?” 

“என்ன சார்…?” 

“முதல்லே நீ இவர்கிட்டே மன்னிப்பு கேட்கணும்.” 

பகீரென்றது சுந்தரத்துக்கு. 

மன்னிப்பா… இவர்களிடமா… இந்தத் தேவடியாப் பயலிடமா… குடிகாரனிடமா…? 

நினைக்கவே கசப்பாக இருந்தது. 

எல்லாமே சித்திகள்… இரக்கமற்றவர்கள்… கயமைத் தனம் மட்டுமே தெரிந்தவர்கள்… அயோக்கியர்கள். இவர்களுக்கு பயப்படுவதைவிட கேவலம் வேறு என்ன! சே! 

தீர்மானமாகச் சொன்னான். 

“இல்லே சார். நா ஒண்ணும் தப்பு பண்ணலே?” 

”நா சொல்லியும் கேக்க மாட்டே? அப்போ உனக்கு இங்க வேலை கிடையாது…” மனசு திக்கென்றது. உள்ளுக்குள் சிறு சலனம். 

எப்போதும் போலவே இப்போதும் பணிய மனம் மறுக்கிறது. வெறுத்தான். நெஞ்சின் ஆழத்திலிருந்து வெறுத்தான். 

இவர்களையெல்லாம் ஒரே கணத்தில் எரித்துச் சாம்பலாக்கி விட வேண்டுமென்று மனம் துடிக்கிறது. மேனேஜரை விட்டு விலகி வந்தான். 

எல்லோரும் இவனையே பார்த்தனர். குரோதமான பார்வைகள். பணிவை எதிர்பார்த்து அடிபட்ட ஆதிக்கத்தின் பார்வைகள்… பணத்திமிரின் பார்வைகள். எல்லாவற்றையும் அலட்சியப்படுத்தி விட்டு வெளியேறினான். 

இவன்களுக்கிட்டே வேலை பார்க்கிறதைவிட… பீச்லே சுண்டல்வித்துப் பொழைக்கலாம். அவங்க தேவடியாப் பயல்க… இந்த மேனேஜர் பய… ‘கூட்டி’ விடுற பயல்… மனசு நெருப்பாக எரிந்து கொண்டிருந்தது. 

– விழிப்பு, 1982.

– சிபிகள் (சிறுகதைகள்), முதற் பதிப்பு: 1987, கங்கை புத்தக நிலையம், சென்னை.