மூன்று நிற வானவில்

தாம்பரம் செல்லும் ஜி.எஸ்.டி. சாலையில் வாகனங்கள் பறந்துகொண்டு இருந்தன. கடலுக்குள் நீந்தும் ஒரு சிறிய மீனைப் போல என் ஸ்கூட்டி அந்தச் சாலையில் போய்க்கொண்டு இருந்தது. மனம் பரபரத்ததைப் போலவே என் வாகனமும் பரபரப்பாகச் சென்றுகொண்டு இருந்தது. முன்னால் செல்லும் வாகனங்களின் மிக அருகில் நான் சென்ற பின்னரும்கூட பிரேக் போட்டு வேகத்தைத் தடை செய்யப் பிடிக்கவில்லை. அப்படி ஓர் ஆர்வம்.

பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு முரளியைப் பார்க்கப்போகிறேன் என்பதே எனக்கு சந்தோஷத்தைக் கொடுத்தது. இப்போது எப்படி இருப்பான் முரளி? என்னால் கற்பனை செய்ய முடியவில்லை. அவனுடைய அழகான முகம் கண் முன் வந்து நின்றது. என் வாகனத்தின் முன்னால் சென்ற வாகன அணிவகுப்பு எல்லாம் மறைந்து எங்கு பார்த்தாலும் முரளியின் பால் வடியும் குழந்தைப் பருவ முகமே தெரிந்தது. முரளி நல்ல அழகு. அவனை அழைத்துக்கொண்டு நடந்தால், சாலையில் எதிர்ப்படுபவர் எல்லோருமே அவனைக் ‘குட்டிப் பையா’, ‘செல்லம்’ என்று அவன் கன்னத்தைக் கிள்ளிக் கொஞ்சிவிட்டுத்தான் போவார்கள். சின்ன பிள்ளையான அவனோ எல்லோ ரிடமும் ஒட்டிக்கொள்வான். அவர்கள் ஒரு வார்த்தை பேசினால், நூறு வார்த்தைபேசு கிறவனாக இருந்தான். ஒவ்வொருவரிடம் இருந்தும் அவனைப் பிரித்தெடுத்துக் கூட்டி வருவதற்குள் உயிரே போகும்!

பத்தாம் வகுப்பு விடுமுறையின்போது ஊரில் உள்ள பெரியம்மா வீட்டுக்குச் சென்றபோதுதான் முரளியை முதன்முதலாகப் பார்த்தேன். பெரியம்மா வீட்டுக்குப் பக்கத்து வீட்டுக் குழந்தை அவன். ”முரளிக் கண்ணா… நீ யாரு செல்லம்?” என்று கேட்டால், அம்மாவையும் அப்பாவையும் ஏமாற்றக் கூடாது என்று ”அஸ்க்கு புஸ்க்கு… ஆராச்சும் ஒருத்தரைச் சொல்வேன்னுதான கேக்குறீங்க. நான் அம்மா – அப்பா செல்லம்!” என்று பதில் சொன்ன முதல் நாளே, அவனை எனக்குப் பிடித்துவிட்டது. அங்கு இருந்த ஒரு மாதமும் அவனை என்னுடனேயே வைத்துக்கொண்டேன். அவனும் என்னிடம் நன்றாக ஒட்டிக்கொண்டு செல்லப்பிள்ளையாகிப்போனான். ”அக்கா… அக்கா” என்று என்னைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்தான்.

டவுனுக்கு சினிமாவுக்குப் போனாலோ, கடைக்குப் போனாலோ அல்லது எங்கும் போகாமல் இருந்தாலோகூட முரளி எனக்குத் தேவைப்பட்டான். அவனுடைய அழகான சுருள் சுருளான முடி நெற்றியில் மட்டும் கொஞ்சமாக வந்து விழும். அழகான பெரிய சிரிக்கும் கண்கள். அந்தக் கண்கள் ‘பளிச்’ என்று இருக்கும். அந்தக் கண்களின் அழகுக்காகவே அவனைப் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கத் தோன்றும். ”அது ஏன்க்கா எல்லாக் கடையிலயும் உப்பை மட்டும் வெளியே வெச்சிருக்காங்க?” என்று படபடவெனக் கண்களை அடித்துக்கொண்டு அவன் கேட்பதே இதயத்தைக் கொள்ளை கொள்ளும். ”ஏன் வானம் ப்ளூ கலர்ல இருக்கு?”, ”ஏன் அந்த அண்ணன் உன்னைப் பார்த்து எப்பப் பாரு சிரிக்கிறான்?”, ”ஏன் நாம தினம் குளிக்கணும்?”, ”பூனை, நாயெல்லாம் யாரு குளிப்பாட்டுவாங்க?” – இப்படி அவன் கேள்விகள் விரிந்துகொண்டே சென்றன. பல சமயம் எனக்குப் பதில் தெரியாத கேள்விகளாகக் கேட்டு என்னைத் திணறடித்தான்.

விடாது அவன் கேட்டுக்கொண்டு இருந்த கேள்விகளே அவனது புத்திசாலித்தனத்தை உணர்த்தின. அவன் வயதில் மற்ற குழந்தை களுக்குத் தெரியாத விஷயங்கள் அவனுக்குத் தெரிந்தன. அவனுக்கு நான் பாடம் கற்றுக் கொடுத்தேன். அவன் கற்றுக்கொண்ட வேகம் என்னை வியக்கவைத்தது. அந்த ஆண்டு விடுமுறை முடிந்து பள்ளி திறந்த அன்று, ”அக்கா… நீங்க சொல்லிக் கொடுத்த தைத்தான் ஸ்கூல்ல சொல்லிக்கொடுக்குறாங்க. டீச்சர் போர்டுல எழுதுறதுக்கு முன்னாடியே நான் எழுதிட்டேன். ‘யாரு சொல்லிக்கொடுத்தா?’னு டீச்சர் கேட் டாங்க. நான், ‘எங்க அக்கா’னு சொன் னேனே!” என்று என் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டான். நான் அவனைத் தூக்கி முத்தமிட்டேன்.

மறுநாள் அவனுடைய அம்மாவும் அப்பாவும் என்னைத் தேடி வந்து நன்றி சொன்னார்கள். முரளியின் அம்மா சரிதா அக்காவும் எனக்கு நெருக்கமானாள். முரளியின் அப்பாவுக்கு மளிகைக் கடையில் பொட்டலம் மடிக்கும் வேலை. அவர் கொண்டுவரும் பணம் வாய்க்கும் வயிற் றுக்கும் சரியாக இருந்தது. சரிதா அக்கா ரொம்ப அழகு. அவளுக்குத் திருமணம் ஆகி விட்டது என்று சொன்னால் யாரும் நம்ப மாட்டார்கள்.

முரளிக்காகவே ஒவ்வொரு விடுமுறையின்போதும் பெரியம்மா வீட்டுக்குச் செல்வது எனக்கு வழக்கமாகி இருந்தது. முரளியை அழைத்துக்கொண்டு வெளியே செல்வது எனக்குப் பிடித்தமான ஒன்று. வெளியே செல்லும்போது அவன் என் கைகளைப் பிடித்துக்கொள்வான். ஒரு நொடிகூட விட மாட்டான். அவன் கைகளின் மென்மை என்னை வியக்கவைக்கும். குழந்தைகளுக்கே உரிய மென்மையும் மிருதுத்தன்மையும்கொண்ட அந்தக் கைகளைப் பற்றிக் கொள்வது எனக்கு விருப்பமானதாக இருந் தது. ஒவ்வோர் ஆண்டும் விடுமுறைக்குச் செல்லும்போதும் அவன் எவ்வளவு வளர்ந்திருக்கிறான் என்பதைப் பார்க்கும் ஆவலுடன் செல்வேன். அவன் கைகளின் மென்மை குறைந்திருக்கிறதா என்று ஒவ்வொரு முறையும் அதே ஆவலுடன் கைகளைப் பற்றிப் பார்ப்பேன். ஆள்தான் வளர்ந்தானேயழிய, அவன் கரங்களில் குழந்தைமை பெருகிக்கொண்டே இருந்தது. வளர வளர முரளியின் கேள்விகள் அதிகரித்தன. அவனுடைய கேள்விகளுக்கு ஆசிரியர்களேகூடச் சில சமயம் உடனே பதில் சொல்ல முடியாமல் திணறுவார்களோ என்று தோன்றும்.

”முரளி… நீ என்னவாகப்போறே?” என்று சரிதா அக்கா கேட்டபோது அவன் சட்டென்று சொன்னான்… ”பெரிய்ய்யவனாவேன்!”

”ஆகி..?”

”இப்பவே கேட்டா எப்புடிம்மா..? தெரியலையே!” என்றான். சரிதா அக்கா விடாமல், ”டாக்டராவியா? எல்லாருக்கும் ஊசி போடலாம்” என்றாள். ”தெரியாது!” என்றான். எனக்குத் தெரிந்து சரிதா அக்கா விடாமல் அவனை ”டாக்டராவியா?” என்று கேட்டுக்கொண்டே இருந்தாள். அவன் ஒருபோதும் ”சரி” என்று சொன்னது இல்லை. அக்காவுக்கு அவனை டாக்டர்ஆக்க வேண்டும் என்பதுதான் ஆசை.

சரிதா அக்கா ஒருநாள் அவனை மடியில்வைத்துக் கொஞ்சிக்கொண்டு இருந்தபோது நான் போய் அவனை அழைத்தேன். அப்போதும் அக்கா ”டாக்டராவியா?” என்று கேட்க, எப்போதும் ”தெரியாது” என்று சொல்பவன் அன்றைக் குப் படாரென்று ”முடியாது” என்றான். அக்காவின் முகம் மாறியது. ”அக்கா, அவன் புத்திசாலிக்கா! பெரிசா வருவான் பாருங்க. டாக்டராத்தான் வரணும்னு என்ன? அதெல்லாம் முரளி ஜம்முனு வந்துடுவான் பாருங்க” என்றேன். ”ஆயிஷானு ஒரு கதை. அதுல வர்ற பொண்ணு… சின்ன பொண்ணு. அப்படி ஒரு அறிவு அவளுக்கு. ஸ்கூல்ல அவள் கேள்விக்குப் பதில் சொல்ல முடியாம டீச்சருங்க எல்லாரும் முழிப்பாங்க… அப்படி ஒரு புத்திசாலிப் பொண்ணு. அந்தப் பொண்ணு மாதிரிதான் இருக்கான் நம்ம முரளி!” என்றேன். அக்காவுக்குப் பெருமை பிடிபடவில்லை.

முரளியின் மிடுக்குக்கும் அறிவுக்கும் அவன் ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரி ஆவான் என்றும் எனக்கு அவ்வப்போது தோன்றியது உண்டு. ஆனால், இத்தனை புத்திசாலிப் பையன் எதற்குக் கைகட்டி அரசாங்கத்துக்கு வேலை பார்க்க வேண்டும் என்று அந்த நினைவைப் புறந்தள்ளிவிடுவேன். ஓயாமல் கேள்வி கேட்கும், சந்தேகத்தை நிவர்த்தி செய்துகொள்ளும் அவனுடைய அறிவைப் பார்க் கையில், அவன் ஒருவேளை விஞ்ஞானி ஆவானோ என்று தோன்றியது. வழக்கறி ஞராக, அரசாங்க அதிகாரியாக, ஆசிரிய ராக என்று பலவாறாக அவனைக்கற்பனை செய்து பார்த்தாலும் எதிலும் அவனைப் பொருத்த முடியவில்லை.

வாகனத்தின் ஹாரன் சத்தம் நினைவுகளைக் கலைத்தது. பல்லாவரத்தை நெருங்கிவிட்டு இருந்தேன். பேருந்து நிலையத்தில் கூட்டம் நின்றுகொண்டு இருக்க… அதில் கண்களுக்குப் பட்ட இள வட்டப் பையன்களைப் பார்த்தேன். இவர் களில் யார் மாதிரி முரளி இப்போது இருக் கக்கூடும்? இப்போது அவனுக்குப் பதினாறு, பதினேழு வயது இருக்கும். எனக்கு அவனைப் பார்க்கும் ஆவல் அதிகமாகியது. என் வாகனத்தை அருகில் இருந்த ஒரு ஹோட்ட லில் நிறுத்திவிட்டு, காபி குடிக்க அமர்ந் தேன். முரளிக்கு நான் போடும் காபி என்றால் ரொம்பவே பிடிக்கும் என்பது நினைவுக்கு வந்தது.

சரிதா அக்காவிடம் இருந்து காலை பத்து மணிவாக்கில் போன் வந்தபோது சந்தோஷமாகவும் ஆச்சர்யமாகவும் இருந்தது. நெடுநாளைக்குப் பிறகு பேசும் சந்தோஷம் அக்காவின் குரலில் தெரிந்தது. அக்காவின் கணவர் கடை வைத்திருந்தார். அதில் நஷ்டமாகி கந்துவட்டிக்குக் கடன் வாங்கி, இப்போது சாப்பாட்டுக்கே குடும்பம் கஷ்டப்படுவதைச் சொன்னபோது என்னால் நம்ப முடியவில்லை. முரளி என்ன படிக் கிறான் என்று கேட்டேன். சரிதா அக்கா வின் குரல் கம்மியது. குற்றவுணர்வு தொனிக்கும் குரலில் சொன்னாள், ”அவனைப் படிக்கவைக்க முடியலை. வேலைக்குப் போறான்!” என்றாள். நான் அதிர்ந்துபோனேன். என்னால் எதுவும் பேச முடியவில்லை. ”ஏன்க்கா?” என்றேன். பலவீனமான, ஏமாற்றம் அடைந்த குரலுடன் நான் கேட்டது எனக்கே கேட்கவில்லை. ”வீட்டுக் கஷ்டம்தான். வேறென்ன? புள்ளைய வேலைக்குப் போகச் சொல்ல எனக்கும் விருப்பம் இல்லை. அவனை ஸ்கூலைவிட்டு நிப்பாட்டியாச்சு. நாலு காசு வருமேனு அவனை வேலைக்கு அனுப்பினோம். வேற வழியில்ல!” என்றாள் தயக்கத்துடன். ”அக்கா… அவன்… அவன்… எப்படி இருக்க வேண்டிய ஆளு தெரியுமாக்கா? ஏன்க்கா?” நான் விசும்பத் தொடங்கினேன். சரிதாக்கா எதுவும் பேசவில்லை. அவள் மூக்குறிஞ்சும் சத்தம் மட்டும் அவள் அழுதுகொண்டு இருக்கிறாள் என்று உணர்த்தியது. அவன் என்ன வேலை பார்க்கிறான் என்று கேட்டேன். ‘கிடைச்ச வேலையைச் செய்வான். இப்போகூட அவனுக்காகத்தான் உன்னைக் கூப்பிட்டேன். முரளி அங்கேதான் மெட்ராஸுக்கு வந்திருக்கான். வந்த இடத்துல பணத்தை யாரோ பிக்பாக்கெட் அடிச்சுட்டாங்களாம். யாருகிட்ட கேட்குறதுனு அவனுக்குத் தெரியலை. எனக்கு போன் பண்ணினான். எனக்கு மெட்ராஸ்ல யாரைத் தெரியும்… உன்னைத் தவிர? அதான் உன் நம்பரை உங்க பெரியம்மாகிட்ட வாங்கி இப்போ பேசுறேன். அவனுக்குக் கையில ஒரு நூறோ எரநூறோ குடுக்க முடியுமா?” அக்கா குரலில் நடுக்கமும் தயக்கமும் தெரிந்தன.

”சரிதாக்கா… நான் பார்த்துக்குறேன். அவன் நம்பர் குடுங்க!” என்று எண்ணைக் குறித்துக்கொண்டேன்.

”அவனைப் படிக்கவைக்க முடியலைனு கஷ்டமா இருக்கு. அறிவான பையனை இப்படி வேலைக்கு அனுப்புற நெலமை வந்துடுச்சேனு கஷ்டப்பட்டோம். ஆனா, என்ன செய்யிறது? அவருக்கும் நடுவுல ஆக்சிடென்ட்ல கால்ல அடிபட்டு எக்கச்சக்க செலவாச்சு. அவருக்கு எஸ்.டீ.டி. பூத்துக்கு அப்ளிகேஷன் போட்டிருக்காங்க. இன்னும் வரலை. எப்படிப் பொழைக்க? அதனால, நான் ஊர்ல ஒரு ஜவுளிக் கடையில வேலை பார்க்குறேன்!”- அக்காவின் குரல் அடைத்துக்கொண்டது.

”ஜவுளிக் கடையிலயா?”- நான் அதிர்ச்சியுடன் கேட்டேன். நாளிதழ்களில் நான் பார்த்த செய்திகளும் பார்த்த சினிமாக்களும் நினைவுக்கு வந்து பதற்றமாகி, ”ஏன்க்கா அங்கெல்லாம் போறீங்க?” என்றேன். அக்கா வெறுமையாகச் சிரித்தாள். ”முரளி அப்பாவுக்கு மருந்து மாத்திரை மட்டும் மாசம் மூவாயிரம் ஆகும். அதுக்காகத்தான். எப்படியாச்சும் அவரைச் சரிபண்ணி நல்ல நெலமைக்குக் கொண்டாந்துடணும். அதுக்காகத்தான் நானும் முரளியும்…” – அவள் குரல் கம்மியது. அதில் தெரிந்த விரக்தியும் வெறுமையும் என்னைச் சுழற்றியடித்தன.

பெரியம்மா வேறு ஊருக்கு மாற்றலாகிச் சென்றுவிட்டதால், நான் பல ஆண்டுகளாக அவர்களைப் பார்க்க முடியாமல் போய்விட்டது. கடைசியாக முரளியை என் திருமணத்தில் வைத்துப் பார்த்ததுதான். குடும்பத்தோடு வந்திருந்தார்கள். மேடையில் வந்து புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்ட பின் முரளி என் அருகில் வந்து நின்றுகொண் டான். அப்போது வளர்ந்திருந்தான். என்னைப் பார்த்துச் சிரித்தான். ”அக்கா… புடைவையில சூப்பரா இருக்கீங்க!” என்றான். நான் எனக்குக் கொடுக்கப்படும் பரிசுப் பொருட்களை அவனிடம் கொடுத்து பின்னால் வைக்கச் சொன்னேன். நெடுநேரம் கால்கடுக்க என்னோடு நின்று அந்த வேலையைச் செய்தான். ”மாப்பிள்ளை அழகா இருக்காரு!” என்று எனக்கு மட்டும் கேட்குமாறு கிசுகிசுத்தான். சாப்பாட்டுப் பந்தியில் எங்களுக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டான். மண்டபத்தைக் காலி செய்துவிட்டு வீட்டுக்குப் போனோம். நான் என் தோழிகளுடன் சென்று அமர்ந்து சற்றே கதை பேசிக்கொண்டு இருந்துவிட்டு அப்படியே தூங்கிப்போனேன்.

கண் விழித்தபோது முரளியைக் காணவில்லை. கடற்கரைக்கு விளையாடப் போயிருக்கிறான் என்றார்கள். எட்டரை மணிக்குத்தான் நான் அவனைப் பார்த் தேன். கேட்டைத் திறந்துகொண்டு வீட்டுக் குள் வந்தவன் என்னை நோக்கி ஓடி வந்தான். அவனுக்கு மூச்சிரைத்தது. ‘டொட்டடொய்ங்’ என்று வாயாலேயே மியூஸிக் போட்டுவிட்டு, கைகளை விரித்தான். புத்தம் புதிய பேனா அவன் கைகளில் மினுமினுத்தது.

”உங்களுக்குத்தான்க்கா… கல்யாணத்துக்கு கிஃப்ட்!” என்றான். ”காலையில கொடுக்காம இப்ப வந்து குடுக்குறியேடா!” என்றேன். ”பீச்சுக்குப் போற வழியில இதை வாங்கினேன். நாங்க காலையில சீக்கிரமே ஊருக்குப் போயிடுவோம். நீங்க இன்னிக்கு சீக்கிரம் ரூமுக்குள்ள போயி தூங்கிடுவீங்கல்ல. காலையில லேட்டாத்தானே எந்திரிப்பீங்க… அதுக்குள்ள நாங்க போயிடுவோம். அதான் இப்ப தரேன்!” என்று அவன் சொல்ல… என் முகம் சிவந்தது.

வீட்டில் பெரியவர்கள் மத்தியில் அவன் விகல்பம் இல்லாமல் சொல்லிவிட… நான் நெளிந்தவாறே, ”பேனா அழகா இருக்கு… தேங்க்ஸ்!” என்றேன். அவன் சிரித்தான். சிரிக்கும்போது முரளி இன்னும் அழகு. வளர வளர முரளி இன்னும் இன்னும் அழகாகிக்கொண்டே இருக்கிறான் என்று தோன்றியது. முன்னைவிட அவன் முகத் தில் அறிவுக் களை கூடியிருந்தது.

சரிதா அக்கா அவன் வகுப்பில் முதல் மாணவனாக வருவதாகக் கூறினாள். மாநில அளவில் நடந்த பொது அறிவு விநாடி வினா போட்டியில் கலந்துகொண்டு பரிசு பெற்றதை, பாட்டு, நடனம் என்று ஒன்றையும் விடாமல் கலந்துகொண்டு அவன் பரிசு பெறுவதை என்னிடம் கூறும்போது, அக்காவின் முகத்தில் தெரிந்த பெருமிதமும் சந்தோஷமும் கண்ணிலேயே நிற்கின்றன. ‘செல்லமே’ என்று அவனுடைய மென்மையான கரங்களைப் பற்றிக்கொண்டேன். அன்று பார்த்ததோடு சரி! அவனை அதன் பின் நான் இப்போதுதான் பார்க்கப்போகிறேன்.

காபியைக் குடித்து முடித்திருந்தேன். சரிதா அக்கா கொடுத்த எண்ணுக்கு அழைத்தேன். முரளியுடன் பேசப்போகிறேன். எனக்குச் சந்தோஷம் மனதை நிறைத்தது. மறுமுனையில் ”யாரு?” என்ற குரலுக்கு ”முரளி..” என்று நான் இழுக்க… ”முரளிதான் பேசுறேன்… நீங்க!” என்ற அந்தக் குரல்… இது அவன் குரலா? அப்படித் தெரியவில்லையே… எனக்கு உறைத்தது. அவன் சின்ன பையனா இன்னும்? பதின்பருவ வயதுக்கே உரிய பையன்களின் குரல் அது. லேசாக உடைந்து ஓர் ஆணின் குரலாகவும் இல்லாமல் ஒரு சின்னப் பையனின் குரலா கவும் இல்லாமல் இரண்டுக்கும் நடுவில் இருந்தது.

”முரளீ… நான் அக்காடா!” என்றேன். மறுமுனையில் அவன் குரலில் உற்சாகம்.

”அக்காஆஆஆ… எப்படிக்கா இருக் கீங்க… எத்தனை நாளாச்சு பார்த்து?” என்று ஏறத்தாழ கூவினான்.

”நான் பல்லாவரத்துல இருக்கேன் முரளீ… நீ எங்கே இருக்கே?” என்றேன்.

”நான் தாம்பரம் வசந்தபவன் பக்கத்துல இருக்கேன்” என்றான். ”சரி… அங்கேயே இரு. நான் வரேன் என்ன?” என்றுவிட்டு தொடர்பைத் துண்டித்தேன்.

வெளியே வந்து வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு தாம்பரம் நோக்கிச் செலுத்தினேன். வசந்தபவன் வாசலில் நிறுத்தினேன். எங்கே அவன்? தேடினேன். ஒரு டிரான்ஸ்ஃபார்மருக்கு அருகில் நின்றுகொண்டு அவனுக்கு அழைத்தேன். ”முரளி… டிரான்ஸ் ஃபார்மர் பக்கத்துல வா!” என்றேன். ”இதோக்கா!” என்றுவிட்டுத் துண்டித்தான். இரண்டு நிமிடங்கள் காத்திருந்தேன். ஆளைக் காணவில்லை. மீண்டும் கைபேசியை எடுக்க முனைந்தபோது, பின்னால் இருந்து கேட்டது அந்தக் குரல்…. ”அக்கா!”

திரும்பிப் பார்த்தேன். அதிர்ந்து நின்றேன். இவன் முரளியா? இது… இது… முரளியா? இளைத்துப்போய்… கருத்துப்போய்… முகம் கை கால்கள் எல்லாம் தோலுரிந்து. ஆனால், அந்தப் பளிச்சிடும் கண்கள் அது முரளிதான் என்றன. என்னால் நம்ப முடியவில்லை. பேச்சு எழவில்லை. ”முரளி!” என்று சன்னமான குரலில் அழைத்தேன். ”எப்படிக்கா இருக்கீங்க? எத்தனை வருஷம் ஆச்சு?” என்றான். திருமணத்தன்று நான் பார்த்த அவனுடைய மலர்ந்த முகம் நினைவுக்கு வந்தது. அந்த முரளியா இது? எப்படி இப்படிப் கருத்துப்போனான்? என்னால் அது முரளிதான் என்பதை நம்ப முடியவில்லை. அவன் முகத்தையே பார்த்தேன். ”என்னக்கா அப்படிப் பார்க்குறீங்க?” என்றான்.

”ஒண்ணுமில்ல..” என்றவாறே அவனை அழைத்துக்கொண்டு வசந்தபவனுக்குள் நுழைந்தேன். எதிரெதிரில் அமர்ந்தோம்.

”என்ன சாப்பிடுறே!” என்றேன்.

”நீங்க சூப்பரா காபி போடுவீங்கள்ல… ம்… இப்போ வாங்கியாவது குடுங்க!” என்றவனைக் கட்டாயப்படுத்தி, தோசை சாப்பிடவைத்து, பிறகு காபி வாங்கிக் கொடுத்தேன்.

”உங்க டேஸ்ட் வராதுக்கா!” என்றான்.

”முரளி… அதையெல்லாம் ஞாபகம் வெச்சிருக்கியா?” என்றேன். ”அதெப்படி மறக்கும்? உங்களுக்கு ஒரு பேனா குடுத்தேனே அது எங்கே?” என்றான். நான் விழித்தேன். ”உங்க கல்யாணத்துக்கு கிஃப்ட் குடுத்தேனே… அது எங்கே?” என்றான். சத்தியமாக எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனாலும், வீட்டில் பத்திரமாக இருப்பதாகப் பொய் சொன்னேன்.

”நீங்க முன்னைவிட கொஞ்சம் குண்டா கிட்டீங்க!” என்றான். நான் சிரித்தேன். ”வீட்டுக்குப் போகலாம்… வா!” என்றேன். வீடு எங்கே இருக்கிறது என்கிற அவன் கேள்விக்கு, ‘அசோக் நகர். அரை மணி நேரத்துல போயிடலாம்’ என்றேன். ”இல்லேக்கா! அவ்வளவு தூரம் வந்தா லேட்டாயிடும். இன்னொரு நாள் வர்றேன்!” என்றான்.

சரிதா அக்கா கூறியதுபோல அவனுக்கு வெறும் 200 ரூபாய் தர மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை. அலுவலக நண்பரிடம் 1,000 ரூபாய் கடன் வாங்கிக்கொண்டுதான் கிளம்பியிருந்தேன். திரும்பிப் போவதற்கு பெட்ரோல் போட 50 ரூபாய் இருக்கிறதா என்று சரிபார்த்துவிட்டு, என்னுடைய பர்ஸில் இருந்து 1,000 ரூபாயை எடுத்து அவன் கையில் கொடுத்தேன்.

”அக்கா! இவ்வளவு வேணாம். ஊருக்குப் போகத்தான் காசில்லக்கா. அதுக்குமட்டும் குடுங்க!” என்றான்.

”பரவாயில்லை வெச்சுக்கோ முரளி…” என்று அவன் கையில் திணித்து ”ஊருக்கு எப்படிப் போகப்போறே?” என்றேன்.

”இங்கே ஏறினா சீட் கிடைக்காதுக்கா… கோயம்பேடு போயிடுறேன். ஆவடி, அம்பத்தூர் பஸ்ல ஏறினா போயிடலாம்!” என்றான். ”இதெல்லாம் உனக்கெப்படித் தெரியும்?” என்றேன் ஆச்சர்யமாக.

”இங்கேதான் இருந்தேன்க்கா. ஒரு ஆபீஸ்ல ஆறு மாசம் ஆபீஸ் பாயா இருந்தேன். ரெண்டாயிரம் குடுத்தாங்க. பஸ்ல போகும்போது ஃபுட்போர்டுல அடிச்சுக் கீழே விழுந்துட்டேன். மூணு மாசம் ஆஸ்பத்திரியில இருந்தேன். அதனால அம்மா பயந்து ஊருக்கே வரச் சொல்லிட்டாங்க. போயிட்டேன்!” என்றான். மனதைப் பிசைந்து வலிப்பதுபோல் இருந்தது.

வாய் பேசிக்கொண்டு இருந்தாலும் அவனிடம் வேறு ஏதோ ஒன்றைக் கேட்க வேண்டும் என்று மனம் துடித்துக்கொண்டு இருந்தது. அவன் என் ஸ்கூட்டிக்கு அருகில் வந்து, ”உங்களுதாக்கா? நல்லாருக்கு!” என்று வண்டியின் மேல் அமர்ந்துகொண்டான். இப்படித்தான் பெரியம்மா வீட்டு சைக்கிளின் மேல் அவன் உட்கார்ந்துகொள்வான். நான் சைக்கிளை ஸ்டாண்ட் போட்டுவிட்டு மிதிப்பேன். சக்கரம் சுற்றுவதைக் கண்டு சிரிப்பான். அப்புறம் கொஞ்சம் வளர்ந்த பின் சைக்கிளில் வெளியே தெருவில் வலம் வர வேண்டும் என்று அடம்பிடித்து அழைத்துச் செல்லச் சொல்வான். அவனுக்காக நான் சைக்கி ளின் பின்னால் அவனை அமர்த்திக்கொண்டு இரண்டு தெருக்களைச் சுற்றிவிட்டு வருவேன்.

”வண்டியில ஒரு ரவுண்ட் போகலாமா?” என்றேன். அவன் சற்று யோசித்துவிட்டு, ”வேணாம்க்கா! ஊருக்குப் போகணும். அப்பாவுக்கு ஆஸ்பத்திரி செலவுக்கு வாங்கின காசுக்கு நாளைக்குள்ள வட்டி கட்டணும். ஒருத்தர்கிட்ட கேட்டிருக்கேன். தர்றேன்னுருக்கார். அதை வாங்கணும். இருட்டுறதுக்குள்ள போனாத்தான் உண்டு. அதனால கிளம்பட்டுமாக்கா?” என்றான்.

எனக்குள் எதுவோ உடைந்தது. இவன் சின்னப் பையன் இல்லை. பொறுப்பாக வீட்டுக் கடனுக்கு வட்டி கட்டும் அளவுக்கு வளர்ந்துவிட்ட முரளி. அப்போதுதான் அவன் முகத்தை நன்றாக உற்றுப்பார்த்தேன். அரும்பிய மீசை, அடர்த்தியான புருவங்கள், கசங்கலான பழைய சட்டை, நைந்த பேன்ட் என்று ஒரு தினுசான கோலத்தில் இருந்தான். எனக்கு ஏதோ செய்தது. அவனுக்கு ஒரு பேன்ட்- ஷர்ட் எடுத்துக் கொடுக்கலாமா என்று ஒரு யோசனை ஓடியது. ஆனால், அதை அவனிடம் சொல்லவே சங்கடமாக இருந்தது. ஒருவேளை பழைய உடுப்புகளைப் போட்டிருப்பதால் பரிதாபப்பட்டு நான் வாங்கித் தருகிறேன் என்று நினைத்துவிடுவானோ என்று பயமாக இருந்ததால் அந்த நினைவைப் புறந்தள்ளினேன். நான் தூக்கி வளர்த்த முரளியா இவன்? இத்தனை பெரியவனாக… எங்கே போனது முரளியின் அழகு..? யார் போலவோ அல்லவா இருக்கிறான்..? பெருமூச்சு விட்டேன்.

”அக்கா… கிளம்பட்டுமா?” என்றான். நான் தலையாட்டினேன். ”தேங்க்ஸுக்கா. நீங்க இல்லாட்டி நான் ஊர் திரும்ப என்ன பாடுபட்டு இருப்பேனோ?” என்றான்.

”ச்சீ…ச்சீ… இப்படியெல்லாம் பேசக் கூடாது! அக்காகிட்ட தேங்க்ஸ் சொல்லக் கூடாது!” என்றேன்.

”சரி… வாபஸ்!” என்று சிரித்தவன் கையசைத்துப் புறப்பட்டான். நான்கைந்து அடிகள் சென்ற பின் அவனைக் கூவி அழைத்தேன். நின்று திரும்பிப் பார்த்தான். அருகே நெருங்கி அவன் கைகளைப் பிடித்தேன். அவனது உள்ளங்கை காய்த்துப் போய் சொரசொரவென்று இருந்தது. என் கைகளில் முட்கள் குத்திய உணர்வு. அவனுடைய பளிச்சிடும் கண்களைப் பார்த்தவாறே கேட்டேன்.

”ஏண்டா இப்படி ஆயிட்டே?”

”எப்படி?”

”கருத்துப்போய், இளைச்சுப்போய், தோலெல்லாம் ஒரு மாதிரியாகி… ஏன்?”

”ஆங்… கட்டட வேலைக்கும் மூட்டை தூக்குற வேலைக்கும் போனா அப்படித்தான்!”- சிரித்துக்கொண்டே சொன்னான். நான் அவனையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தேன். என் இரண்டு கைகளையும் பற்றிக்கொண்டு என்னிடம் கேட்டான்.

”அக்கா! மெட்ராஸ்ல எனக்கு ஒரு வேலை பார்த்துக் குடுப்பீங்களா? எங்கேயுமே சம்பளம் சரியா தர்றதில்ல. எவ்வளவு வேலைன்னாலும் செய்வேன்க்கா. எவ்ளோ வெயிட்னாலும் தூக்கிடுவேன். ஏதாவது வேலை இருந்தா சொல்லுங்கக்கா!”

நான் அழத் தொடங்கினேன்!

– ஜூன் 2012