ஒரு கிழவனின் கெட்ட கனவு

“எவ்வளவு ஆச்சு?”

“பதினைந்து வெள்ளிங்க”

“விலை அதிகமா இருக்கே?”

“விலைவாசி ஏறி போச்சிங்க. கட்டுப்படி ஆக மாட்டுது.”

பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டு வீட்டை நோக்கி நடந்தார் முத்து.

“யோவ் கிழவா நில்லு” முத்துவின் பின்னால் இருந்து ஒரு குரல்.

அவர் திரும்பிப் பார்த்தார்.

“பிள்ளைய பெத்து ஊர் மேய விட்டு வச்சிருக்க. என்ன ஏதுனு பார்த்துக்க மாட்டியா?”

அவருக்கு எதும் சரியாக புரியவில்லை. அந்த இளைஞனைப் பார்த்து திரு திருவென விழித்தார்.

“நான் பேசிகிட்டு இருக்கேன். தெனவெட்டா நிற்குற”.

அவன் விட்ட முதல் குத்து மூக்கில் பட்டு நரக வேதனையைக் கொடுத்தது. இரண்டாம் அடி தவிர்க்க முடியாமல் மார்பில் பதிந்தது. முத்து நிலை தடுமாறி சாலை ஓராமக இருந்த புதரில் விழுந்தார்.

அவர் பேச அசுவாசப்படுத்திக் கொள்வதற்குள் அந்த இளைஞன் சொன்னான்.

“யோவ் பெருசு. உன் பையன்கிட்ட சொல்லி வையி, இன்னொரு தடவ என் தங்கச்சி பின்னாடி சுத்துரானு கேள்விபட்டேன் வீடு புகுந்து உதைப்பேன்”.

“தம்பி எதுவா இருந்தாலும் வீட்டுக்கு வாங்க பேசிக்கலாம். இப்படி நடு ரோட்டில்..”.

“மூடுயா… வந்துட்டான்”.

நிறுத்தப்பட்டிருந்த காரில் ஏறி மறைந்து போனான் அந்த இளைஞன்.

முத்துவின் மூக்கிலிருந்து லேசாக இரத்தம் கசிந்தது. கல்லில் மோதி உடைந்த மூக்குக் கண்ணாடியை எடுத்துப் போட்டுக் கொண்டார். சிதறிய பொருட்களை மீண்டும் பையில் சேகரித்துக் கொண்டு கிளம்பினார்.

****

“என்னப்பா ஆச்சு? ரத்தமா இருக்கே?” என அபிநயா கேட்டாள்.

“இல்லைமா, வர வழியில் நாய் துரத்தி அப்பா கீழே விழுந்துட்டேன்”

இரத்தக் கசிவை துடைத்துக் கொண்டார். மனக் கண்ணீரை யார் துடைக்க முடியும். இடிந்து போய் அமர்ந்திருந்தார்.

அன்று மாலை

சந்துரு வேலை முடிந்து வீடு திரும்பினான். முத்து அவனை முறைத்துப் பார்த்தார். அவரின் கோபம் உச்ச நிலையை அடைந்தது. சந்துருவும் ஒருவாராக புரிந்துக் கொண்டான்.

“யார்டா அது?”

“லலிதாப்பா. எனக்கு அவள ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. அவளதான் கட்டிப்பேன்”.

“நல்ல குடும்பமா தெரியல. சரி வராது”.

“நான் வாக்கு குடுத்துட்டேன்”.

“என்னால ஏத்துக்க முடியாது”.

இரண்டு நாட்களுக்கு பிறகு

நேற்றிரவிலிருந்து சந்துருவை காணவில்லை. அவனோடு லலிதாவும் காணாமல் போய்விட்டாள். லலிதாவின் வீட்டிலிருந்து ஆட்கள் வந்திருந்தார்கள். வீட்டின் முன் நின்று கண்டபடி பேசி வம்பிழுத்தார்கள்.

“என் புள்ள செத்துட்டான், அவனை தேடி இந்தப்பக்கம் வராதிங்க”. முத்து ஆத்திரத்தோடுச் சொன்னார்.

மீண்டும் பல ஏச்சு பேச்சுகளுக்குப் பிறகு அவர்கள் கிளம்பிவிட்டார்கள்.

காலங்கள் கடந்துவிட்டது. மௌனமாக வாழ்க்கையும் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

பெரியவர்கள் சொல்வார்கள், பிள்ளைகள் பெற்றவர்கள் மீது வைக்கும் நம்பிக்கை கடமை, பெற்றோர்கள் பிள்ளைகள் மீது வைக்கும் நம்பிக்கை எதிர்பார்ப்பு என்று. பெற்றோர்கள் கடமைத் தவறுவது குறைவு. பிள்ளைகளிடம் இருக்கும் எதிர்பார்ப்புகள் பல ஏமாற்றங்களாகவே அமைகிறது என்பது வேதனையான உண்மை.

“அப்பா நான் வேலைக்குப் போயிட்டு வரேன்”. அபிநயா தன் கைப்பையைத் தோளில் மாட்டிக் கொண்டு வாசலை நோக்கிச் செல்கிறாள்.

“சரிமா பார்த்து போயிட்டு வா”.

முத்து அபிநயாவின் எதிர்காலத்தை நினைத்து தன் எண்ணச் சிறகை பறக்கவிடுகிறார். அவளின் எதிர்காலத்தை அமைத்துக் கொடுப்பதில் மட்டுமே அவரது சிந்தனை மூழ்கிக் கிடக்கிறது.

அன்றய தினம் வேலை முடிந்தவுடன் அபிநயா தன் காதலனைச் சந்திக்கச் செல்கிறாள். இனி அவள் வாழ்க்கை அவள் முடிவினில்.

– August 20, 2008