செவ்வாய்க் கிரகம் செல்வோமா

இராஜேஸ்வரி பாலசுப்பிரமணியம் அவர்கள் சிறுகதைகள் தளத்திற்கு எழுதிய 100வது சிறுகதை. வாழ்த்துக்கள்.

கொரோனா கால கட்டத்தில் வாழ்வதை நினைக்க எனக்கு பயமா இருக்கிறது. பயத்தை என்னிடமிருந்து அகற்ற நான் யாரிடமாவது பேச விரும்புகிறேன்.

நான் இப்போது என் சினேகிதி மெலனியைப் பார்க்க விரும்புகிறேன். எதிர்காலத்தைப் பற்றிய தொலைநோக்குப் பார்வை கொண்டவள் மெலனி.மற்றவர்கள் தயக்கத்தையோ அல்லது பயத்தையோ மெல்லமாகக் ‘குணப்படுத்தும்’அவளுடைய புன்னகையைப் பார்க்க எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.

எளிதான பண்புடன், அன்புடன் அணைத்து பல விடயங்கள் பற்றி நன்றாக உணர வைக்கும் அற்புதமான ஆளுமை கொண்டவர்களில் இவளும் ஒருத்தி. நம்மில் பெரும்பாலான சாதாரணமானவர்களை விட அவள் விஷயங்களை வித்தியாசமாகப் பார்க்கிறாள். அவளpன் பரந்த இதயம்> மற்றவர்களுக்கு உதவ நிறைய இடம் கொண்டது.அன்பு மற்றும் கருணை கொண்டவள். கவர்ச்சிகரமான ஆளுமை கொண்ட மிகவும் அரிதான பெண் என் சினேகிதி மெலனி.

அவள் என்னை விட அதிக உயரம் இல்லை. ஆனால் சில நேரங்களில் என்னால் சுருக்கமாக விவரிக்க முடியாத விஷயங்களைப் பற்றி அவள் பேசும்போது அவள் பொது அறிவில் மற்றவர்களை விட மிகவும் உயரமாகத் தோன்றுகிறாள்.

நான் தோட்டத்தில் சுற்றித் திரியும் போது> மெலனியைப் பற்றி நினைத்தேன். அவளை நினைக்கும் போது என் மனம் சற்று தளர்ந்தது. சிவப்பு ரோஜாக்கள் நான் அவற்றைத் தொட விரும்பியதாலோ என்னவோ மென்மையான காற்றுக்கு மயக்கமாக நடனமாடின. பறவைகள் மரங்களில் ஏறி தங்களுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தன. கொரோனா காலத்தில் தனிமைச் சிறையிலடைபட்டுக் கிடக்கும் என்னைப் பற்றிப் பேசுவார்களா இந்தப் பறவைகள்?.

நம்மைச் சுற்றியுள்ள அற்புதமான இயற்கையுடன் இருப்பது மிகவும் அழகாக இருக்கிறது.மல்லிகைப்பூவுக்கு தண்ணீர் ஊற்றினேன். மல்லிகையின் நறுமணம் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும். அந்த வாசனை என் பழைய நினைவுகளைக் கொண்டுவரும். இளவயதில் இரவில் வீட்டிலிருந்து நிலவொளியில் புல்லாங்குழல் இசையைக் கேட்டது ஞாபகம் வருகிறது. இந்த நினைவு இப்போதும் கிராமத்தில் எங்கோ தொலைதூரத்தில் ஒலிக்கிறதாகக் கற்பனை செய்கிறது.

அப்போது கொரோனா அல்லது எந்த வைரஸும் இல்லை. சிறு குழந்தைகளாகிய நாம் பருவ மழையில் சில நேரங்களில் நனைந்தால் குளிர் பிடிக்கும். அம்மா எங்களுக்கு கொதிக்க வைத்த கொத்தமல்லி இஞ்சியுடன் அவித்து அதில் சுத்தமான காட்டுத் தேனை சேர்த்துத் தருவார். அவ்வளவுதான் நாங்கள் ஒருசில நாட்களில் நன்றாகச் சுகமாகத் தேறி வருவோம். ஆற்றைச் சுற்றி விளையாடுவது அடர்த்தியாக வளர்ந்த புதர்களினூடே நடந்து சென்று நாவற் பழங்களைப் பறிப்பது போன்ற எங்கள் நடவடிக்கைகளைத் தொடரவும் பக்கத்து வீட்டு கிழவரின் மாம்பழங்களை வேடிக்கைக்காகவும் அவரை எரிச்சலடையச் செய்வதற்காகத் திருடுவதும் அவர் எங்களைத் துரத்துவது வேடிக்கையானதாகவும் இருக்கும்.

‘நீங்கள் அனைவரும் வளர்ந்து வருகிறீர்கள். கிருமிகள் உங்களை காயப்படுத்த விரும்பாது. கடவுள் கிருமிகளை உங்கள; அருகில் வர அனுமதிக்க மாட்டார். குழந்தைகள் இறைவனுக்குச் சமம்’ இது என் ‘மிகவும் அறிவார்ந்த’ பாட்டியின் கூற்று.

ஆனால் இப்போது?

நாம் அனைவரும் வயது வித்தியாசமின்றி கொரோனா வைரஸ்-கோவிட் -19 தாக்குதலுக்கு உள்ளாகியுள்ளோம். ‘வயதானவர்கள் நிறைய இறக்கலாம். ஆனால் மற்றவர்களும் பாதிக்கப்படலாம்’ என்று விஞ்ஞானிகள் கூறுகிறார்கள்.

‘கோவிட் -19 இரண்டாவது அலையை நாம் எதிர்கொள்ளப் போகிறோம் என்பது தவிர்க்க முடியாதது’ இதுதான் காலையில் எங்கு பார்த்தாலும் செய்தி. அதனால்தான் நான் இப்போது மிகவும் பயப்படுகிறேன்.

கடந்த ஆண்டு 2019 டிசம்பரில் சீனாவின் வூஹான் மாகாணத்தில் கோவிட் -19 தொற்று அடையாளம் காணப்பட்டது. அப்போதிருந்து மனித வரலாற்றில் மிகவும் அழிவுகரமான வைரஸ் தாக்குதலில் இருந்து தப்பிக்க இந்த அரசுபோட்ட கட்டளைபடி அடைபட்டுக் கொண்டார்கள். எப்படித் தப்பிக்கப் போகிறோம்?

“வைரஸ் தன்னைத்தானே உருமாற்றிக் கொள்கிறது. மேற்கத்திய உலகின் பல்வேறு பகுதிகளில் நோயாளிகளை பரிசோதித்த பின்னர் இந்த உண்மையை விஞ்ஞானிகள் கண்டறிந்தனர். வூஹானில் இருந்து வரும் வைரஸ் இத்தாலியில் உள்ள வைரஸை விட வேறுபட்டது…” கொரோனா குறித்த விஞ்ஞானிகளின் அறிக்கைகள் அரசியல்வாதிகளின் வார்த்தைகளைப் போல குழப்பமானவை. அழிவு நாளை எதிர்கொள்ளப் போகிறோம் என்பதால் நிலைமை பயமுறுத்துகிறது.

வெயில் கொளுத்தினாலும், குளிரானாலும் இந்த வைரஸை அழிவின் கடைசி நடனத்தை நிறுத்தாது. இந்துக் கடவுளான சிவபெருமான் பிரபஞ்ச நடனம் ஆடியது போல இந்த வைரசின் மூலம் இந்த உலகை அழித்ததும் இன்னொரு உலகு உருவாகுமா?.

நான் கோவிட் -19 உடன் இறக்க விரும்பவில்லை. முடிந்தவரை என்னைப் பாதுகாக்கப் பாடுபடுகிறேன். ஆனால் வந்து கொண்டிருக்கும் பல தகவல்களின்படி ‘ஆஸ்பத்திரியில தனிமைப்படுத்திடுவார்கள். நீங்கள் வைரஸால் பாதிக்கப்பட்டவுடன். அது ஒருவரின் மத்திய நரம்பு மண்டலம் மற்றும் காற்றுப்பாதைகளில் நுழைந்து உங்கள் ஐந்து முக்கிய உறுப்புகளான மூளை நுரையீரல் இதயம் கல்லீரல் மற்றும் சிறுநீரகங்கள் என்பவற்றை அழிக்கும். உங்களை உயிருடன் வைத்திருக்கும் திறனை இழக்கும். எந்த குடும்ப உறுப்பினரும் உன்னைப் பார்க்க அனுமதிக்கப்பட மாட்டார்கள். பெரும்பாலான மனிதர்கள் தனியாக இறக்கிறார்கள் – இது காட்டில் வலிமையான மிருகத்தின் தாக்குதலுக்குப் பிறகு சிறிய விலங்கு தனியாக இறப்பதைப் போன்றது’.

கோவிட் -19 ஆல் பாதிக்கப்படக்கூடிய நபர்களில் நானும் ஒருத்தி.

எனக்கு வயதாகிவிட்டது. என் உடல் கலங்கள் இனி வலுவாக இல்லை. எந்த நேரத்திலும் இறக்கலாம். நான் இன்று இப்போது தூக்கத்தில் இருக்கும்போது கூட என் சுவாசம் நிறுத்தப்படலாம். என் உடல் ஒரு மரக்கட்டையைப் போல இருக்கும். பயமுறுத்தும் எதிர்பார்ப்பு.

டெலிபோன் மணி அடித்தது.

கடவுளே என்ன ஆச்சரியம்? அது மெலனி. இன்று பெரும்பாலான நேரம் அவளைப் பற்றியே நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

மார்ச் 2020 முதல் வாரத்திலிருந்து நான் அவளைப் பார்க்கவோ பேசவோ இல்லை. தற்போதுஅவளின் பேத்தி மாயா தன்னுடன் லண்டனில் வந்து தங்க வந்ததால் அவள் பிஸியாக இருந்தாள். அவளது மகன் வெளிநாட்டில் இருந்தார். ஏனெனில் அவர் பிரித்தானிய விஞ்ஞான நிறுவனத்தில் பெரிய பதவி வகிப்பவர்.அந்த நிறுவனம் பல்வேறு நாடுகளில் கிளைகளைக் கொண்டுள்ளது.

அழகான சிறிய குடும்பத்துடன் மெலனியின் மகன் இங்கிலாந்தின் தெற்கில் வசிக்கிறார். உடல்நிலை சரியில்லாத தனது தாயாரை மெலனியின் மருமகள் கவனித்து வருவதால் மாயா லண்டனில் மெலனியுடன் சிறிது காலம் தங்க வேண்டியிருந்தது. மாயா தன்னுடன் தங்கியிருப்பதால் மெலனி மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தாள். மெலனி தனது மகனை வெளிநாட்டில் ஏதோ ‘ப்ராஜெக்ட்’ வேலை செய்வதால் அடிக்கடி பார்க்க மாட்டாள்.

மெலனி சில மாதங்களுக்கு முன் என்னை ஒரு முறை தனது மகனின் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றாள்.. பசுமை அடர்ந்த புதர்கள் மற்றும் ஒரு புறம் கடல் சூழ்ந்த அமைதியான இடம் அது. நான் வளர்ந்த கிராமம் போலவே இருந்தது. இனி உட்கார்ந்து எழுத அப்படி ஒரு இடம் கிடைக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறேன்.

‘எங்களைப் போன்றவர்களுக்கு இது ஒரு அற்புதமான இடம்’ நான் கடலைப் பார்த்துக் கொண்டே சொன்னேன். அலைகள் கரையில் உள்ள மென்மையான மணலை மிக மெதுவாக முத்தமிடுகின்றன. காற்று குளிர்ச்சியாக இருந்தது மற்றும் அப்பகுதியின் பல காட்டு மலர்களின் நாட்டுப்புற வாசனையுடன் கலந்திருந்தது.

அவளுடைய மருமகள் மிகவும் அன்பான இளம் பெண்.எங்களுக்காக உணவுபண்டங்களும் தேநீரும் கொண்டு வந்து கொடுத்துவிட்டு ‘உலகப் பிரச்சினைகள்’ பற்றிப் பேச நாங்கள் இரண்டு முதியவர்களை விட்டுச் சென்றாள். மாயா எங்களைச் சுற்றி விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள்.

அழகான நீல வானத்தை உற்றுப் பார்த்த மெலனி ‘எங்கள் குடும்பம் எப்போதும் இந்த இடத்தை நேசிக்கிறோம்’ என்று கூறினாள். அவள் என்னிடம் இன்னும் ஏதோ சொல்ல விரும்புகிறாள் என்று நான் உணர்ந்தi நான் கவனித்தேன்.

‘ஆனாலும் என் மகன் அடிக்கடி வெளியூர் போயிருப்பான். அவனோடு சேர்ந்திருந்த அந்த நாட்கள் மிகவும் மகிழ்வானவை’ என்று அவள் மென்மையாகச் சொன்னாள். அவனை அடிக்கடி பார்க்க முடியவில்லையே என்ற வருத்தம் அவளது குரலில் இருந்தே எனக்குத் தெரிந்தது.

‘ப்ராஜெக்ட்’ என்றால் என்ன என்று நான் அவளிடம் கேட்கவில்லை. அவளின் விவாகரத்து, அவளின் குடும்பத்தாரின் தனிப்பட்ட விஷயங்களைப் பற்றி ஆங்கிலேயப் பெண்ணான அவள் ஒருபோதும் விரிவாகக் கூறவில்லை.

‘என் அப்பா செவ்வாய் கிரகத்திற்கு செல்லும் திட்டத்தில் வேலை செய்கிறார்’. மெலனியின் ஐந்து வயது பேத்தி மாயா ஜாலியான தொனியில் சொன்னாள். அழகான நீல வானத்தை உற்றுப் பார்த்த மெலனி ‘நாங்கள் எப்போதும் இந்த இடத்தை நேசிக்கிறோம்’ என்று திரும்பவும் கூறினாள். அவள் என்னிடம் இன்னும் ஏதோ சொல்ல விரும்புகிறாளா?

நான் மாயாவைப் பார்த்து புன்னகைத்தேன். ‘நான் வானத்திலிருந்து ஒரு தேவதை’ அவள் மகிழ்ச்சியுடன் மேலும் கீழும் குதித்தாள். அவளுடைய பொன்னிற கூந்தல் காற்றில் விளையாடி அவள் முகத்தை ஓரளவு மறைத்தது.

நானும் மெலனியும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டோம். நான் மாயாவிடம் கேட்டேன் ‘ஓ நாம் அனைவரும் வானத்திலிருந்து வந்தோமா?’

மெலனி என்னைப் பார்த்து புன்னகைத்தபடி “ஆமாம் ஆனால் அது ரொம்ப காலமாச்சு” என்றாள். மாயா தன் பாட்டி மெலனியை நோக்கி ஓடினாள். பாட்டியை இறுக்கமாக அணைத்து அவள் கன்னங்களில் மென்மையாக முத்தமிட்டாள்.

‘அப்படியென்றால் நீங்கள் வேற்றுலக வாசிகள் என்று நம்புகிறீர்கள் என்று என்னிடம் சொல்லாதீர்கள்’ என் பையன்கள் சிறுவர்களாக இருந்தபோது தொலைக்காட்சியில் ‘ஸ்டார் ட்ரெக்’ நிகழ்ச்சியை மிகவும் ஆர்வத்துடன் பார்த்ததை நினைத்துக் கொண்டு நான் மெலனியுடன் நகைச்சுவையாக சொன்னேன்.

‘சரி இந்த விஞ்ஞானிகள், ஆராய்ச்சியாளர்கள் மற்றும் பலர் ஏன் சந்திரன் மற்றும் செவ்வாய் கிரகத்தைப் பற்றி கண்டுபிடிக்க ஒரு பிரமாண்டமான வேலையைச் செய்கிறார்கள் என்பது உங்களுக்குத் தெரியாது. மனித இனத்தின் கடந்த காலத்தின் தொடர்பைத் தேடுகிறார்கள் என்று ; நினைக்கிறாயா ராஜேஸ்?’

எனக்காக தேநீரை ஊற்றிக் கொண்டிருந்த போது அவள் என்னிடம் இந்தக் கேள்வி கேட்டாள். அவள் தனக்குத்தானே கேள்வி கேட்டுக் கொண்டது போலவும் நான் உணர்ந்தேன்.

ஏன் வேகமான விண்வெளி பந்தயம்? நானும் நினைத்தேன்.

“1960 களிலிருந்து செவ்வாய் கிரகத்திற்கு சுமார் 45 பயணங்கள் விண்வெளி பந்தயம் நடந்து வருகிறது. அமெரிக்கர்கள், ரஷ்யர்கள், ஐரோப்பிய ஒன்றியம், பின்னர் 2014 இல் இந்தியர், இப்போது ஐக்கிய அரபு எமிரேட்ஸ் 20.07.2020 அன்று அங்கு சென்றுள்ளது. அவர்கள் அனைவரும் செவ்வாய் கிரகத்தில் எதையாவது செய்ய அல்லது விலை மதிக்க முடியாத கனிப்பொருட்களை அங்கிருந்து எடுக்க அல்லது கட்டுப்படுத்த விரும்புகிறார்கள் போலும்’ என்று அவளே தொடர்கிறாள்.

இந்த கிரகத்தில் எங்களுக்கு பல பிரச்சினைகள் உள்ளன. ஆனால் இந்த வலிமை வாய்ந்தவர்கள் ஏன் இந்த பணிகளுக்கு இவ்வளவு பணத்தையும் நேரத்தையும் செலவிடுகிறார்கள்? மெலனியின் விளக்கம் எனக்கு ஆர்வமாக இருக்கிறது. செவ்வாய் கிரகத்தைப் பற்றி தனது பாட்டிக்கு எவ்வளவு தகவல்கள் உள்ளன என்பதை அறிய சிறுமி மாயாவும் ஆர்வமாக இருக்கிறாள்.

‘இங்கிருந்து கிளம்பி எத்தனை நாள் எடுக்கும் அங்க போவதற்கு பாட்டி?’ மாயாவின் கண்கள் பளபளத்தன. அவள் வானத்தைப் பார்த்தாள். செவ்வாய் கிரகத்திற்கு தனது பயணத்திற்கான திட்டத்தை விரும்பியதால் பாட்டியிடம் உடனடியாக வெளியேறும் தொனியில் கேட்டாள்.

“ஓ மை டார்லிங், ஒரு பெரிய விண்வெளி கப்பலில் ஆறு மாதங்களுக்கு மேல் ஆகும். அதில் சில மாதங்களுக்குத் தேவையான எல்லாவற்றையும் வைத்துக் கொண்டு அங்கு செல்பவர்களை கவனிக்கப் பெரிய திட்டங்கள் தேவை, ஆய்வுகள் தேவை’ மெலனி தன்னிடம் கேள்வி கேட்ட குழந்தைக்கு விரிவான தகவல் கொடுக்கிறாள் என்று நான் நினைத்தேன்.

நான் லண்டன் ஹீத்ரோ விமான நிலையத்திலிருந்து ஆஸ்திரேலியாவுக்கு நேரடியாக விமானத்திற்குச் சென்றேன். அது எனக்கு 24 மணிநேரம் அல்லது அதற்கு மேல் ஆனது. கடந்து செல்லும் மேகங்களின் ஜன்னல் வழியே பார்த்துக் கொண்டே இருபத்தி நான்கு மணி நேரமும் விமானத்தில் சென்றதுபோல் இனி ஒருநாளும் பறக்கப் போவதில்லை என்று முடிவு செய்திருக்கிறேன்.

நான் நீண்ட விமானப் பயணவிரும்பியோ அல்லது விண்வெளி பார்க்கும் ஆசையோ இல்லாதவள்.

‘இல்லை அது எனது ஆசைகளில் ஒன்றல்ல’ நான் பதட்டத்துடன் சிரித்தேன். சிறுமிகள் ‘பெரியவர்களின்’ கூட்டத்தில் இருக்கும்போது சிரிப்பதைப் போல மாயாவும் என்னுடன் சேர்ந்து கொண்டாள்

நான் மெலனியை நோக்கி>நிமிர்ந்துஅவளது நீல நிற கண்களைப் பார்த்து ‘விண்வெளி விஞ்ஞான நிபுணர்கள்>பொறியாளர்கள் மற்றும் விண்வெளி வீரர்கள் போன்ற இந்த நிபுணர்கள் ஏன் பணக்காரர்களுக்கு உதவுகிறார்கள். ஏனெனில் அவர்கள் இந்த விண்வெளி திட்டங்களுக்கு நிதியுதவி செய்கிறார்கள். மேலும் நமது அழகான கிரகமான பூமியிலிருந்து தொலைவில் உள்ள மற்றொரு கிரகத்திற்கு அவசரமாக ஓடுகிறார்கள்’ நான் ‘அழகான’ என்ற வார்த்தையை நன்றாக வலியுறுத்தினேன்.

மெலனிபெருமூச்சு விட்டபடி ஆள்காட்டி விரலால் மேஜையைத் தட்டத் தொடங்கினாள். ‘இந்த கிரகம் சிக்கலில் இருக்கிறது. குடிக்க போதுமான தண்ணீர் தீர்ந்து போகப் போகிறது’ மெலனியின் குரல் மனிதனுக்கு வரப்போகும் தண்ணீர் பற்றாக்குறையைப் பற்றிய இதயத்தின் வலியை பிரதிபலிக்கிறது. நான் வாதிடவில்லை. அண்மையில் நான் இந்தியா சென்றிருந்தபோது குடிநீரை விலைக்கு வாங்க ஏழைகள் போராடுவதை கவனித்தேன்.

என் மௌனத்தை மெலனி கவனித்தாள். ‘ஒரு சில மனிதர்கள் தமது பேராசைக்காகவும் சுய திருப்திக்காகவும் அழகான இயற்கை இடங்களை அழித்துக் கொண்டிருக்கின்ற நிலையில் உணவுப் பயிர்களை பயிரிடுவதற்கு போதுமான வயல்கள் இல்லாமலும் வாழ்வதற்கு பொருத்தமான இடம் இல்லாமலும் ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் இறக்கப் போகிறார்கள்.’’ என அவர் தொடர்ந்தார். மெலனி என் மனதிலிருப்பதைப் புரிந்து கொண்ட விதத்தில் சொன்னாள்.

அவள் தொடர்கிறாள் ‘செவ்வாய் கிரக பயணத்தில் இவ்வுலகில் வாழும் எல்லோரும் சேர முடியாது. அதிவிரைவில், பிரச்சினைகளை எதிர்கொள்ளும் மக்கள் உயிர்வாழ்வதற்கே போராடுவார்கள். கணிசமான எண்ணிக்கையிலானவர்கள் பசியாலும் வறுமையாலும் இறப்பார்கள். சிலர் கொடூரமான உலகத்திலிருந்து தப்பிக்க தங்களைத் தாங்களே மாய்த்துக் கொண்டாலும் ஆச்சரியமில்லை’ மெலனி பணக்காரர்கள் மீது கோபமாக இருந்தாள். தங்கள் தனிப்பட்ட குடும்ப நலன்களுக்காக உலகை அழிக்கும் பணக்காரர்களைப் பற்றி எனக்கு விளக்கினாள். ஏழைகளைப் பற்றி அவள் பேசியபோது நான் கிட்டத்தட்ட அழுதே விட்டேன்.

‘பணக்காரர்கள் ஏன் அப்படி நினைக்கிறார்கள்? செவ்வாய் கிரகத்தில் ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள்’ இது என்னுடைய சிறுபிள்ளைத்தனமான(!) கேள்வி.

‘சரி, கிரகத்தில் பூமியைப் போன்ற வளிமண்டலம் இல்லாமல் இருக்கலாம். ஆனால் உயிர்வாழ்வதற்கான ஆக்ஸிஜன் மற்றும் வளமான தாதுக்கள் போன்ற பிற கூறுகளைக் கொண்டிருக்க வேண்டும். எனவே செவ்வாய் கிரகம் மிக முக்கியமான கிரகம். மேலும் பூமியிலிருந்து மனிதன் தப்பிப் போகும் அடுத்த இடம் செவ்வாய்க்கிரகம் என்று பலர் நினைக்கிறார்கள்.

இந்த அழகிய பூமியிலிருந்து நல்வாழ்வு வாழ ஒரு சிலர் போகும் அடுத்த இடம் செவ்வாய்க் கிரகம்?

நான் அவளை வெறுமையாக பார்த்தேன். ஆனால் என் மனதில் மில்லியன் கணக்கான கேள்விகள் இருப்பதை அவள் அறிவாள் என்று எனக்குத் தெரியும்.

‘என்னை ஏன் பைத்தியம் மாதிரி பார்க்கிறாய் ராஜி’ அவளது அழகிய புன்னகை அவள் முகத்தில் பளிச்சிட்டது.

நான் சொல்ல ஆரம்பித்தேன், ‘சரி செவ்வாய்க் கிரகத்தில் எந்த உயிரும் வாழுவதற்கான தண்ணீர் இல்லை..’ நான் முடிக்கவில்லை.

அவள் சொன்னாள் ‘ஆமாம் மேற்பரப்பில் சிறிதளவு தண்ணீர் இருந்தாலும், ஆனால் மேற்பரப்புக்கு அடியில் நிறைய இருக்கிறது. நவீன தொழில்நுட்பம் மூலம் மக்கள் பயன்பாட்டிற்கு தண்ணீர் கிடைப்பது பெரிய பிரச்சனை இல்லை’.

பணக்காரர்கள் எப்படியாவது செவ்வாய் கிரகத்தில் சிறந்த வாழ்க்கையைத் தேடி இந்த கிரகத்தை விட்டு வெளியேறப் போகிறார்கள் என்று அவள் கோபப்படுகிறாள் என்று நான் நினைத்தேன்.

‘எனக்கு ஒரு சிறிதுகாலம் இது போன்ற ஒரு மிகச் சிறிய இடத்தில் வாழ்வது பரபரப்பான லண்டன் வாசிகளான எங்களுக்கு இயற்கையை பார்க்கவும் அதன் சிக்கலான தேடலுக்கும் நமக்கு அதிக நேரம் கிடைக்கிறது. என் மகன் ராபர்ட் சிறுவனாக இருந்தபோது மாயாவைப் போலவே இருந்தான். எப்போதும் கேள்வி கேட்பான். கடல் அலைகள், மரங்கள் இலைகள், பூக்கள் விலங்குகள் பற்றி நிறைய கேள்விகள். பெரும்பாலும் வானம் மற்றும் நட்சத்திரங்களைப் பற்றியது’ என்றாள் மெலனி.

சில நொடிகள் நின்று விட்டு ‘என் மகன் ராபர்ட்டுக்கு விண்வெளி அறிவியலில் ஆர்வம் வர அதுதான் காரணமாக இருக்கலாம்’ என்று சொன்னவள் இனியும் இந்த விஷயத்தைத் தொடர விரும்பாததால் திடீரென்று எழுந்தாள்.

கொரோனாவில் அவளைச் சந்தித்த சில மாதங்களில் உலகமே அதிர்ந்தது. அந்த நேரத்தில் வைரஸ் தொற்று அதிகரித்து வருவதாலும் இலங்கையில் சில வேலைகள் இருப்பதாலும் நான் லண்டனில் இருந்து விலகி இருக்க வேண்டும் என்று என் குழந்தைகள் விரும்பியதால் மார்ச் 2020 இரண்டாவது வாரத்தில் எனது சகோதரியுடன் இருக்க நான் இலங்கைக்குச் சென்றேன்

ஆனால் கொரோனா பரவல் காரணமாக அவர்கள் ஊரடங்கு உத்தரவை பிறப்பித்ததால் தங்கையிடம் செல்லாமல் தலைநகர் கொழும்பில் சிக்கித் தவித்தேன். நான் கொழும்பில் இருந்தபோது லண்டனில் உள்ள எனது மற்ற நண்பர்கள் தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டபோது லண்டனில் உள்ள கவலைக்குரிய நிலைமையை என்னிடம் கூறினர். உலகில் வேறு எந்த நாட்டையும் விட இங்கிலாந்து கொரோனாவால் அதிக மக்களை இழந்துள்ளது. செய்தி கேட்டு நான் மிகவும் அதிர்ச்சியடைந்தேன். லண்டனில் உள்ள நண்பர்கள் மற்றும் குடும்பத்தினரைப் பற்றி நான் கவலைப்பட்டேன்.

நான் ஹோட்டலில் அந்நியர்களுடன் தனியாக இருந்தேன். ஒரு தெரிந்த முகம் கூட இல்லை. வெளியில் ஒரு மனிதர்களுமற்று எங்கு பார்த்தாலும் காலியாகிவிட்டது. நான் மொட்டை மாடிக்குச் சென்று உலகின் அமைதியையும் வெறுமையையும் பார்க்கவும் உணரவும் முடிந்தது. விலங்குகள் பறவைகள் மற்றும் தேனீக்களைத் தவிர அனைத்து மனிதர்களும் வீட்டிற்குள்ளேயே உள்ளனர்.

நான் தனிமையிலிருந்தாலும் ஒரு அழகிய சூழலில் இருந்தேன். கிழக்கில் பச்சை வயலில் சூரியன் உதிப்பதையும், மேற்குக் கடலில் அழகான சூரியன் மறைவதையும் என்னால் பார்க்க முடிந்தது. நான் இயற்கையுடன் நெருங்கிய தொடர்பில் நகரும்போது அந்த மரங்களை மாடி உச்சியில் இருந்து பார்க்கிறேன். வேப்ப இலைகளின் வடிவத்தை மரத்திற்கு உயரமாக நின்று பார்க்கும்போது இயற்கையின் வலிமையான வடிவமைப்பை நான் உணர்கிறேன்.

வெப்பமண்டல மரங்கள், பூக்கள், பழங்கள், பறவைகள் பாடுவது கூவுவது பேசுவது அனைத்தும் மிகவும் மாயாஜாலமாகத் தெரிகிறது. ஏப்ரல் மாத பௌர்ணமியின் போது சிவப்பு நிலவு மற்றும் ஓரியன், சைரஸ் மற்றும் பல பிரகாசமான நட்சத்திரங்களின் அசாதாரண காட்சியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

‘ஓ காட்இ யூ ஆர் கிரேட்’ என்று முணுமுணுத்தேன். இயற்கை வலிமையானது. எந்தவொரு பேரழிவிலிருந்தும் உலகை மீட்டெடுக்க அதன் சொந்த பல சக்திகள் உள்ளன. நான் தனியாக இருந்தபோது மெலனியைப் பற்றி நிறைய நினைத்தேன். ‘சிவப்பு நிலவு’ மற்றும் நட்சத்திரங்கள் காரணமாக இருக்கலாம்.

அல்லது நாங்கள் கடைசியாகச் சந்தித்த போது செவ்வாய்க் கிரகத்தைப் பற்றிப் பேசியது, இலங்கையின் முழுநிலவில் நட்சத்திரங்களை ரசித்தபோது அவர்களுடனிருந்து பேசியவை ஞாபகத்திற்கு வந்ததாக இருக்கலாம்.

நானும் மெலனியும் அடுத்த நாள் வீடியோ கால் மூலம் பேசினோம். ஆனால் அவள் உரையாடலில் ‘ஈடுபடவில்லை’ என்று தெரிகிறது. கொரோனா நெருக்கடியில் அவர் எதையாவது இழந்திருக்கிறாரா? அவளது மருமகளின் தாயார் மருத்துவமனையில் இருந்தார், அவளுக்கு என்ன நடந்தது.

நான் அவளிடம் கேட்கவில்லை. லண்டன் நிலவரம் குறித்து கேட்டபோது> கொரோனா குறித்து அதிகம் பேசவில்லை. லாக்டவுன் காரணமாக லண்டனில் சிக்கித் தவிக்கும் தனது பேத்தியுடன் அவர் ‘பிஸியாக’ இருக்கிறார் என்று அவர் கூறினார்.

இப்போது வைகாசி மாதக் கடைசியில்,நான் மீண்டும் லண்டனுக்கு வந்துவிட்டேன். அவளுடைய அழைப்பு என்னை மகிழ்ச்சியடையச் செய்கிறது. அவளுடைய குடும்பத்துடனான லாக்டவுன் அனுபவத்தைப் பற்றி அவளிடம் நிறைய கேள்விகளைக் கேட்க விரும்பினேன்.

இப்போது டெலிபோன் அடிக்கிறது. நான் ஓடிப்போய் போனை எடுத்தேன்.

அவள்: ‘எப்படி இருக்கிறாய் என் அன்பே?’ அவளுடைய குரல் சோகமாக இருந்தது. ஆனால் மிகவும் அன்பாகவும் அக்கறையாகவும் இருந்தது.

என்னை;’ நான் நலமாக இருக்கிறேன் நன்றி’ என்றேன்.. அவள் பக்கத்திலிருந்து ஒரு மௌனம்.

அவள்;’என்ன செய்யப் போகிறாய; ராஜேஸ்?’ என்று கேட்டாள்.

‘ம் நான் என்ன செய்யப் போகிறேன்? ‘நான் பெரிதாக ஒன்றும் செய்யப் போவதில்லை’ என்று சொல்ல விரும்பினேன். ஆனால் அவளது கேள்வி ‘நீ என்ன செய்யப் போகிறாய்’ என்பதுதான்.

நான்: ‘சரி நான் இப்போது என்ன செய்கிறேனோ அதைத் தொடர்ந்து செய்வேன்? படிப்பது, எழுதுவது, ஒரு நடைக்குப் பார்க்குக்குச் செல்வது மற்றும் பல.’ என்றேன்

‘அப்புறம் செத்துப் போவாயா’ அவள் குரல் மிகவும் உறுதியாகவும் திட்டவட்டமாகவும் இருந்தது. ‘கொரோனா வைரஸால் செத்துப் போவாயா’ என்று அவர் சொல்லவில்லை.

நான் ஒன்றும் பேசவில்லை. அவள் கேட்ட கேள்வி ஆச்சரியமாகவிருந்தது.சிறிது இடைவெளி விட்டு பேச ஆரம்பித்தேன்.

‘என் மருமகள் இறந்துவிட்டாள்.. அவங்க அம்மாவுக்கு ஆஸ்பத்திரியில கொரோனா தொத்தியது.அது எனது மருமகளையும்..’

அவள் மிகுதியைத் தொடராமல் பேசாமல் நின்றாள். நான் மரத்துப்போனேன். கொடூரமான வைரஸால் தனது இளம் மருமகளை இழந்த என் நண்பிக்கு ஆறுதல் சொல்ல நான் என்ன சொல்ல முடியும்?

‘ஐயோ மெலனி உனது இழப்புக்காக நான் ரொம்ப வருத்தப்படுகிறேன்’ என்று அந்த வரியை சில முறை திரும்பத் திரும்பச் சொல்ல. நான் நொறுங்கிப் போனேன். தொடர்ந்தாள்.

‘சும்மா இருக்கப் போறீயா ராஜி?’

”வேறு என்ன செய்வது? ஆம், நாம் அனைவரும் ஒரு நாள் இறந்துவிடுவோம். ஆனால் இது போன்ற நேரத்தில் உங்கள் நண்பர் அல்லது குடும்பத்தினரிடமிருந்து இறப்பதைப் பற்றிக் கேட்பது பயமாக இருக்கிறது.’ என்றேன் அவளிடமிருந்து பதில் வர அரை நிமிட இடைவெளி இருந்தது.

மெலனி: ‘நானும் மாயாவும் வெளியேறப்போகிறோம்’ அவள் குரல் உறுதியாகவும் ‘எல்லாவற்றிற்கும் முற்றுப்புள்ளி வைக்கும் வகையிலும்’ ஒலிக்கிறது.

‘உனது மகன் வீடு இருக்கும் கரையோரக் கிராமத்திற்கா?’ மகனின் இடத்தைப் பற்றி அவள் மிகவும் நேசிப்பதாகக் கூறினாள்.

எந்த பதிலும் இல்லை. சிலவினாடிகள் அமைதியாக இருந்தபின் மெலனி சொன்னாள். ‘எல்லாவற்றிலிருந்தும் ஒவ்வொருவரிடமிருந்தும் வெகு தொலைவில் செல்லப் போகிறோம்’

‘என்ன சொல்கிறாய் மெலனி?’ என் குரலில் பதட்டம். வெகு தொலைவு என்கிறாள் எதை மனதில் வைத்துக் கொண்டு சொல்கிறாள்.

‘கொரோனா வைரஸ் மோசமான விதத்தில் உருமாறுகிறது அதாவது அந்தக் கொடுமையான வைரசிலிருந்து எந்த தடுப்பூசியும் நம்மைப் பாதுகாக்க முடியாது இந்த பயங்கரமான, ஆபத்தான வைரஸைப் பற்றி எந்த விஞ்ஞானிகளும் சரியான உண்மையைச் சொல்ல முடியாது’

‘மெலனி. வைரஸ் உருமாறுகிற விடயம் தெரிந்ததுதானே’ நான் அவளிடம் கேட்டேன்.

‘ராஜி மிகவும் கவனமாக சிந்தியுங்கள். நாம் இனி இந்த பூமியில் வாழ முடியாது. இந்த நிச்சயமற்ற உலகத்திலிருந்து நம்மை தனிமைப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும்’

‘என்ன சொல்ல வருகிகிறாய் மெலனி?’ நான் இப்போது மெலனியுடன் கோபப்படுகிறேன்.

‘என் அன்பு ராஜி நாம் இப்போது நான் சொல்லப் போவதைச் செய்ய வேண்டும். இந்த குழப்பமான உலகத்திலிருந்து வெகு தொலைவில் நாங்கள் மூன்று பெண்களும் புதிய பாதையில் செல்வோம். வெகுதூரம் செல்வோம். கடந்த காலத்தை மறந்துவிடுவோம். மறுபுறத்தில் வெளிச்சத்தைப் பார்ப்போம்’

இந்த உலகத்திலிருந்து வெளியேறுவதற்கான ‘வழியையும் இடத்தையும்’ அவள் ஏற்கனவே கண்டுபிடித்துவிட்டாள்?

என்ன? எல்லாவற்றிலிருந்தும் வெகு தூரமா? அவள் தன்னையும் மாயாவையும் கொல்லப் போகிறாளா? கோவிட் -19 உருவாக்கும் தனிமை அவளை மனதை தன் நம்பிக்கை இழக்கச் செய்கிறதா? அல்லது மருமகளின் மரணம் அவளை கடுமையான நடவடிக்கை எடுக்க வைத்ததா?

நான் பதற்றத்துடன். ’ஓ நோ நோ ப்ளீஸ் மெலனி அப்படி செய்யாதீங்க’ என்று சொல்லி விட்டு நான் அழுகிறேன். பெருமூச்சு விட்டபடி தோட்டத்தில் அங்குமிங்கும் ஓடிக்கொண்டிருந்தேன்.

‘நீங்களும் வரலாம் ராஜி வாழ்க்கை சில நேரம் திடீர் திருப்பங்களை எடுக்கும் உங்களுக்குத் தெரியுமா?’ அவள் குரல் தெளிவாக இருக்கிறது.

அவள் ஒரு நல்ல திட்டத்தை யோசித்தpருக்கிறாள். நான் அவளுடன் சேர்ந்தால் அவள் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைவாள் என்று அவள் குரலிற் தெரிந்தது.

என்ன? இவ்வளவு ஞானமும் அறிவும் கொண்ட என் அற்புதமான, அழகான மெலனி என்னை என்ன செய்யச் சொல்கிறாள்?

இந்த இடத்தை விட்டு வெகு தூரம் போவது எங்கே? எங்கேயாவது தனியான இடம் சென்று தற்கொலை பண்ணிக்கொள்ளவா?

நான் அவர்களுடன் சேரவோ அல்லது தற்கொலை செய்யவோ; தயாராயில்லை.சுகம் வரமுடியாத கான்ஸர் போன்ற நோயால் பாதிக்கப் பட்டவர்கள், சுவிட்ஸர்லாந்திலுள்ள ‘டிக்னிடாஸ்’ என்ற இடத்திற்குச் செல்வார்கள். அவர்கள் தாங்கள் ஆரோக்கியமாக இருக்கும்போதே இனியும் வாழத் தேவையில்லை என்று முடிவெடுத்துக்கொண்டு தங்கள் குடும்பத்தினர் முன்னிலையில் மரண மாத்திரைகள் அல்லது இன்ஜெக்ஸனின் துணையுடன் மரணத்தைத் தழுவிக் கொள்வார்கள். நான் அதை எதிர்ப்பவள். இறைவன் தந்த உயிரை எடுக்க யாருக்கும் உரிமையில்லை என்று நம்புபவள்.

எனது அன்பு மெலனி அந்தப் பிரயணத்தையா தொடங்கப் போகிறாள்?

‘இல்லை, இல்லை மெலனி, நான் உன்னுடன் ஒரு தற்கொலை ஒப்பந்தம் செய்யப் போவதில்லை’ நான் அவளிடம் கத்தினேன். எனது அழுகை கரைகடந்தது.

‘என்ன? ஐயோ நான் அப்படியான வழிகளுக்குப் போக மாட்டேன். என் அன்பு ராஜி டிக்னிடாஸ் என்ற இடத்திற்கு நான் போவதாக நினைக்கிறாயே முட்டாள். நாங்க செவ்வாய் கிரகத்துக்குப் போறோம். நீயும்தான் வாழ்வதைப் பெரும் அற்புதமான கொடையாக விருப்புபவள் என்று நினைத்தேன். எங்களுடன் சேர்ந்து வரலாம். இந்தப் பிரயாணத்தில் பல்வேறு பின்னணியில் இருந்து வரும் குழுவினருடன் அறிஞர்கள் ஆய்வாளர்கள் விஞ்ஞானிகளுடன் சேருவது வேடிக்கையாக இருக்கும். உங்களுக்கு மருத்துவ அறிவு இருப்பதாலும், எங்களிடமிருந்து விலகிதூரத்தில் வாழும் ஏலியன்ஸ் மற்றும் பிற உலகங்களில் உங்களுக்குஆர்வம் இருப்பதாலும் நான் உங்களுக்கு பரிந்துரைக்கிறேன் ‘ அவள் ஒரு நிமிடத்தில் நிறைய விளக்கினாள்! என்ன சொல்கிறாள் மெலனி?

செவ்வாய் கிரகத்திற்கு செல்வோம் என்றா சொல்கிறாள்?

6.5 பில்லியன் மக்களைக் கொண்ட இந்த அழகான கிரகத்தை விட்டு 142 மில்லியன் மைல்களுக்கு அப்பால் உள்ள சிவப்பு கிரகத்திற்கு, ஒரு மனிதன் கூட இல்லாத, மிகவும் மெல்லிய வளிமண்டலத்தைக் கொண்ட குளிர் பாலைவனத்திற்கு என்னை வரச் சொல்லி அவள் கேட்கிறாள் என்பதைக் கேட்டு நான் அதிர்ச்சியடைந்தேன். என்ன நடக்கிறது அவள் மனதில்?

கொரோனாவால் தனிமைப்படுத்தலின் போது அவள் ‘மார்ஷியன்’ அதாவது செவ்வாய்க் கிரக வாசிகளை அல்லது வேறு ஏதும் கிரகவாசிகளைச் சந்தித்தாளா?

நான் கோபமடைந்தேன். நான் அவளிடம் கத்தினேன். ‘இந்த கிரகத்தில் உள்ள ஏழைகளைப் பற்றி நீங்கள் பேசுவதும் கண்ணீர் விடுவதும் என்ன போலியா? ஓ நீங்கள் உங்கள் மகனின் ரகசிய திட்டத்தில் சேருகிறீர்கள் என்று நான் பார்க்கிறேன் இல்லையா?’ நான் அவளிடம் கத்த விரும்பினேன். ஆனால்…

திடீரென்று ஒரு பெரிய பிரமாண்டமான சத்தம் கேட்கிறது. ஒரு வாகனம் வேகமாக நகரத் தொடங்குவது போன்ற தொனி.

‘ஓ மை காட், மெலனி மற்றும் மாயாவுடன் விண்வெளிக் கப்பல் புறப்படுகிறதா?’. எனக்குச் சுய உணர்வு வருகிறது.

மெலனிமற்றும் மாயாவுடன் செவ்வாய் கிரகத்திற்கு செல்வது பற்றிய குழப்பமான கெட்ட கனவின் காரணமாக நான் ஆழ்ந்த நித்திரையிலிருந்து வியர்த்தெழுந்தேன். இருதயம் விரைவான அடித்துக் கொண்டிருந்தது.

என் வீட்டின் பக்கவாட்டில் கார் நகர்வதை என்னால் கேட்க முடிந்தது. பக்கத்து வீட்டுக்காரர் வழக்கமாக காலையில நாலு மணிக்கே ரெடியாகி வேலைக்குப் போயிடுவார். காரை ஸ்ரார்ட் பண்ணுகிறார்.

கொரோனா காலத்திலும் மற்றவர்களுக்கு உதவுவதற்காக முன்வரிசையில் வேலை செய்யும் ஏழைகளில் ஒருவராக அவர் இருக்கலாம். அவரைப் போன்றவர்களும் கோடிக்கணக்கான மக்களும் வாழ்கிறார்கள். அவர் கொரோனா தாக்கலால் இறக்கலாம் ஆனால் அவர் ஒருபோதும் செவ்வாய் கிரகத்திற்குத் தப்பிச் செல்ல முடியாது. அவர் ஒரு ஏழை.

ஏனிந்தக் கனவு?

மெலனியைப் பற்றி நான் கண்ட கனவின் உள்க்கருத்த என்ன? பணம் படைத்தவர்கள் எப்படியும் தங்கள் இருத்தலையும். பணவருவாயையும் உறுதி செய்ய எதுவும் செய்வார்களர் எந்தக் கிரகத்திற்கும் பிரயாணம் செய்வார்களா? தனது மகன் ராபர்ட் செய்யும் ‘புரஜெக்ட்’ விஞ்ஞான அறிவை பணம் படைத்தவர்களுக்காகச் செய்கிறாரா?அந்தக் காரணம்தான் மெலனி தன் மகனைப் பற்றி அதிகம் பேசாமலிருந்தாளா?

ஜன்னலை அண்டியிருந்த மரத்திலிருந்து பறவையின் சிறு குரல் கேட்கிறது.’எங்களை விட்டு ஓடாதே’ என்கிறதா? என்ன இருந்தாலும் இந்த அழகிய உலகத்தை விட்டு நான் எங்கும் ஓடப்போவதில்லை.