கதையாசிரியர் தொகுப்பு: வாசுகி நடேசன்
இந்திரலோகத்தில் மாவீரர்கள்!
இந்திரபுரி. வசந்த காலம். இனிய பொன்மாலைப் பொழுது. மேற்கு வானில் தினகரன் தகதக எனத் தங்கத் தாம்பாளமாய் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தான். தன் இரு கரம் நீட்டி அவனைக் கலவி மயக்கத்தால் தழுவிட வேண்டும் என்று வெள்ளாடை கட்டிய மேகப் பெண் ஓடித் திரையிட்டு அழகு முகம் காட்டுகிறாள். தென்றலோ மழலையின் தளிர் நடை நடந்து காண்பவரை எல்லாம் காண்பவற்றை எல்லாம் தன் ஸ்பரிசதால் கிலுகிலுப்பூட்டிக் கொண்டிருந்தது. பச்சைப் புல்வெளிகளும் வானுயர்ந்த சோலைகளும் மலர்க் கூட்டங்களும் சற்று
சதாசிவம் இறுதிச் சடங்கு
கனடாவில் கை லாண்ட் மெமோரியல் கார்டனில் அப்படி ஒன்றும் சனம் அலை மோதவில்லைத்தான். நூறுபேர்வரை அங்கு கூடியிருந்தார்கள். அக்கார்டனில் மைக் ஒன்றின் முன் நின்று கொண்டு தம்மை ஒரு நாட்டுப்பற்றாளர் எனத் தாமாகவே அறிமுகப்ப்டுத்திக் கொண்ட சிவக்கொழுந்தர் பேசிக் கொண்டிருந்தார். அவர் பேச்சில் தம்மைப் பற்றிய பிரலாபமே அதிகம் தொனித்தது. தாம் தமிழரசுக் கட்சியின் அணுக்கத் தொண்டராக இருந்து அக்கட்சியின் வளர்ச்சியில் பெரும் பங்கு வகித்தது பற்றிக் கூறிக் கொண்டிருந்தார். தந்தை செல்வாவுக்கும் தமக்கும் இருந்த
உடையும் விலங்கு
உமாவுக்கு காலை எட்டு மணிக்கே விழிப்புத் தட்டிவிடுகிறது. கணவர் காந்தன் இன்னும் நித்திரை விட்டு எழும்பவில்லை. மெல்லிய குரட்டை அவருடைய நித்திரையின் ஆழத்தை உணர்த்திக் கொண்டிருந்தது. உமா சன்னல் திரையை விலக்கி வெளியே நோக்குகிறாள். வெண்பனி எங்கும் பரந்து தரையை மூடியிருந்தது. நிறுத்தப்பட்ட கார்களில் பனிபடிந்து அவை பல்வேறு கோலங்காட்டி நின்றன. நீண்ட பைன் மரங்களில் ஆதவனின் கதிர்க்கரங்கள் பட்டுப் பனி உருகிச் சொட்டிக் கொண்டிருந்தது. அக்காட்சி காலைப் பொழுதுக்கு ரம்மியமூட்டுவதாகவே உமாவுக்குப்பட்டது. வழமையாகப் பனி
